Για παράδειγμα, τα media που ασχολούνται με τη μουσική στη χώρα μας. Γιατί δεν στηρίζουν και τις μειονότητες της σκηνής, παρά μόνο όσα acts φέρνουν τα κλικ; Μάλλον επειδή οι μουσικόγραφοι δεν πληρώνονται σαν δημοσιογράφοι· και, στο ενδιάμεσο της εξέλιξής τους, θέλουν να έχουν «σκοράρει» σημαντικά άρθρα, μπας και πάρουν μεταγραφή ή αύξηση. Από την άλλη, οι νέες μπάντες και οι ανεξάρτητες εταιρείες, όσες στήνουν μικρά live, πώς θα γίνει να πάρουν δημοσιότητα για να ανακαλύψει περισσότερος κόσμος τα όσα κάνουν; Και η θέση κάποιου που το βλέπει αυτό να συμβαίνει, ποια μπορεί να είναι;
Δεν γίνεται να παρουσιάζω στο ράδιο και να γράφω συνέχεια εδώ για νέα ονόματα, ρίχνοντας φως σε άγνωστα σχήματα και labels. Έχουν περάσει 3 μέρες με καινούριο κομμάτι Frank Ocean –και με τη νέα του ραδιοφωνική εκπομπή στο Beats 1 να είναι γεμάτη διαμάντια– και δεν έχει ποστάρει κανένας γνωστός ή κάποιο εγχώριο μέσο. Και νομίζω τα ακολουθώ ή με ακολουθούν όλα τα σχετικά με τον εναλλακτικό ήχο media. Εννοώ, όταν κάποιος δεν διαβάζει πουθενά για το νέο single του Frank Ocean, πώς γίνεται κάποιος άλλος, που του αρέσει να γράφει για μουσική, να το προσπεράσει και να γράψει για την Χ-Ψ μπάντα από την Κυψέλη; Αφού η μπάντα από την Κυψέλη ξυπνάει το πρωί με όρεξη για μουσική, γιατί υποτίθεται ότι θέλει να αφήσει κάτι ωραίο σαν το αντίστοιχο έργο του κάθε Frank Ocean. Όχι;
Μετά, επανήλθε η κουβέντα με τον ελληνικό στίχο. Καλώς; Πολύ καλώς! Ψάχνω λοιπόν τα νούμερα των εγχώριων acts με ελληνικό στίχο. Άσε τη Μόνικα. Είναι περίπτωση με διεθνές ενδιαφέρον (κάθε της νέο κομμάτι, δηλαδή, παίρνει χιτς και από πολλές άλλες χώρες), ενώ ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα ο φημολογούμενος ελληνόφωνος δίσκος. Άσε και το ελληνόφωνο ραπ, επίσης. Γιατί αυτό είναι μπίζνα που πηγαίνει μόνη της και δεν χρειάζεται καν να αναμειχθούν τα media: κάθε φορά που βγαίνει συνέντευξη μεγάλου ράπερ, τα πιτσιρίκια μπορεί και να τον αποστρέφονται, οπότε μετά τον ακούνε από περιέργεια οι μεγάλοι. O K.ΒΗΤΑ, επίσης, ας πούμε ότι –μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά– είναι μιας άλλης εποχής. Καλλιτέχνες που αποθεώνονται από το έντεχνο κοινό στο «ακριβώς», όταν κάνουν αυτό που οι εναλλακτικοί μουσικοί το έχουν κάνει «παρά τέταρτο»· πολλές μάλιστα φορές, με τη βοήθεια των εναλλακτικών.
Ας δούμε λοιπόν σοβαρά τα νούμερα σε αυτό που αποκαλούμε «σκηνή». Η "Δίνη" του Prins Obi, μετράει 1.260 Spotify streams. Στο Παιδί Τραύμα, ο μέσος όρος κάθε τραγουδιού στο Spotify είναι 1,5Κ streams, με εξαίρεση το "Σαν Ιχθύς", που έχει περίπου 4,5Κ. Το αγαπημένο μου “Κυριακή Ξημερώματα” από το νέο Mazoha (όπως και κάθε κομμάτι αυτού του δίσκου) έχει το σήμα <1000, δηλαδή λιγότερα από χίλια, ενώ κάθε ένα από τα ελληνόφωνα Zero Hits των Bazooka έχει μ.ο. 4,5Κ streams. Βest case scenario η Nalyssa Green, η οποία με τον δίσκο Μπλουμ (2018) έφτασε όσο πιο κοντά στο έντεχνο γινόταν: το “Κοκτειλ” στα 105Κ και 10 κομμάτια από το Mπλουμ με 20Κ μ.ο., για να είμαστε γενναιόδωροι.
Αθροίστε τα. Όχι μόνο αυτά, βάλτε και άλλα μέσα. Και πείτε μου να πάρω τηλέφωνο τον NTEIBINT και τη Σtella με τα 1 εκατομμύριο 300 χιλιάδες streams, να κεράσουν καφέ. Tι, όχι; Να πάρουμε τότε τον Sillyboy, με τα 690Κ streams του Stalker (2014) και τα 236Κ του φετινού In A Small Place. Ή μήπως τους Acid Baby Jesus με τα 260Κ του "Tomboy"; Τους δε 1000Mods, τις Vodkes και τους Planet Of Zeus, δεν τους πιάνω καν· θα χαθεί το τόπι.
Mα αφού στην Ελλάδα δεν ακούμε Spotify, θα πει κάποιος. Ναι, αλλά τα έχουμε ξαναγράψει: κυρίως το Spotify αποδίδει πίσω στους μουσικούς. Kατά προσέγγιση, 300Κ του Spotify ισούνται με έσοδα από ένα μύριο σε YouTube views (σε απόδοση κέρδους των μουσικών). Άλλο που τα media τα οποία ασχολούνται με μουσική δεν εκπαίδευσαν το κοινό τους με Spotify playlists –μπας και βοηθήσουν και τη «σκηνή»– κι έμειναν να βαλτώνουν στην YouTube εποχή. Θα έρθει σύντομα το playlisting από stream μηχανές και στα δικά μας media, μη νομίζετε. Όπως θα έρθει και το videocast, δηλαδή συνεντεύξεις και sessions μουσικών. Απλά επειδή ακόμα στις ειδήσεις μπερδεύουν την ταινία Ενήλικοι Στην Αίθουσα με ένδειξη για προβολή διαφορετικής ταινίας, θα πάρει λίγο παραπάνω.
Τότε, γιατί γράφουμε indie μουσική με ελληνικό στίχο; Αναρωτιέμαι. Έχει αλλάξει playlist ο Μελωδία και το πηγαίνει από Βaby Guru σε Larry Gus και δεν το έχουμε καταλάβει; Γιατί, υποτίθεται ότι το βασικό επιχείρημα στροφής του εναλλακτικού Έλληνα μουσικού στον στίχο του, είναι η εμπορική επιτυχία. Αν βγαίνουν λοιπόν νούμερα τα οποία δεν είδα εγώ με την παραπάνω μίνι έρευνα και μπαίνει «χαρτί« στον λογαριασμό για νέες επενδύσεις και ανάπτυξη της εναλλακτικής σκηνής, πάω πάσο. Την τελευταία φορά που τσέκαρα, πάντως, για να «γίνει» ένα εγχώριο indie κομμάτι ακόμα και στο YouTube, πρέπει πρώτα να έχει τις ευλογίες του Κασσετόφωνου και των playlists του.
Εκτός κι αν μιλάμε για καθαρό ρομαντισμό, πχια. Εκεί όμως περιμένω να αποδοθούν και τα σπέκια σε τύπους όπως ο Κύριος Κ., οι οποίοι το έκαναν τίμια και κιθαριστικά πριν απ' όλους και για πάντα –αναμείνατε νέο άλμπουμ, εντωμεταξύ, ακούω τις τελικές μίξεις ενώ γράφω την παρούσα στήλη. Από εκεί και μετά, περιμένω επίσης οι αγνές προθέσεις να οδηγήσουν στη μαζική αναγνώριση και στη μετάβαση στο συνολικό business πακέτο για τους επιτυχημένους Έλληνες indie τροβαδούρους. Συμμετοχές δηλαδή σε late night shows, δικά τους φεστιβάλ, δική τους γραμμή σε αθηναϊκό οίκο μόδας, ηθοποιία σε φιλμ με συμμετοχή στις Κάννες κλπ.
Μια εξέλιξη που, προς το παρόν, μου φαίνεται αδύνατη να συμβεί. Η όλη φάση με τον ελληνικό στίχο μεταφράζεται στα αυτιά των πιο έμπειρων σαν το βαρύ αλλά αληθινό «μπας και μας ακούσει κανάς Χριστιανός».
Αν πάλι αυτός ήταν πάντα ο δρόμος σας, εδώ είμαστε και ψάχνουμε μόνο το αληθινό.
3 singles από την εκπομπή του Blonded του Frank Ocean (όλο το playlist, εδώ)
1. Ransom - Lil Tecca (Republic)
Mετά από τον Da Baby, ακολούθησε ο Lil Baby και τώρα στη ραπ/τραπ σκηνή των Η.Π.Α. τρεντάρει ο Lil Tecca. Πιο μελωδικός, με μπάρες ξεκάθαρα σχετικές με τη μόδα και με λιγότερο street τσαμπουκά.
Το “Ransom”, όπως και ολόκληρο το We Love You Tecca, διακατέχεται από τον ιδιαίτερο ρομαντισμό και τους dreamy ήχους που άλλωστε δεσπόζουν σε ολόκληρο το Blonded radio show του Ocean, με υπότιτλο «We Are In Love, Look At Us, We Are In Love, Don’t Look At Us».
https://open.spotify.com/track/1lOe9qE0vR9zwWQAOk6CoO?si=5BCy4kooRlGZnDQHJ0DHMg
2. Magic System - 1er Gaou (Akwaba)
Η εμμονή του Λος Άντζελες με τις αφρικανικές ρίζες, συνεχίζεται. Από τους Tame Impala με τον Theofilus London που διασκεύασαν παρέα το “Οnly You” του Steve Monite, τη Beyoncé στο Lion King να σαμπλάρει το afro deep house jam “Ζοοloo” του Alex Ninggemann και τον Wale να επιστρέφει με επικό νέο single ("Love & Loyalty"), σαμπλάροντας Prince Nico Mbarga από το 1979. Ο Frank Ocean ανέβηκε στο afro κύμα και έδειξε μια ηχογράφηση από το μακρινό 2003, με άρρωστα disco/1980s vibes.
https://open.spotify.com/track/6eqqWm2LkDweTHhz1u5KKo?si=wNzJjzV2Rzyom4WufwlU4g
3. Vegyn - It’s Nice To Be Alive (Vegyn)
Δίπλα στον Ocean, στο μικρόφωνο και στις επιλογές, ήταν ο παραγωγός Vegyn. Η σωστή παρέα, αν με ρωτάτε (τσεκάρετε εδώ). Παιδί διαφορετικό της εποχής του, με ξεκάθαρο φουτουριστικό όραμα για το πού βαδίζουν οι νέες μουσικές φόρμες. Το φρέσκο single "It's Nice To Be Alive" συναντάει την καινούρια ποπ σε όλα τα λάθος μέρη και γεμίζει τον αέρα υπονοούμενα.
Να σημειωθεί ότι στο φινάλε της εκπομπής, ο Ocean πάτησε το play στο νέο του κομμάτι. Το "DHL" είναι σε παραγωγή Boys Noize (του πραγματικού, όχι του γραφικού Βoys And Noise DJ δίδυμου της Panik) και είναι όσο σκοτεινό, druggy και after party ορίζει η φάση την οποία περνάει.
3 άλμπουμ που είναι καλύτερα από το τελευταίο του Nick Cave με τους Bad Seeds
Άκουσα και μεταφέρω σύντομη άποψη για:
1. Mamiffer - The Brilliant Tabernacle (Sige)
Επίσημη κυκλοφορία 1η Νοεμβρίου (από τη Sige Records) για το project Mamiffer της Faith Colocia και του Aaron Turner. Ο δίσκος θα λέγεται The Brilliant Tabernacle και έχει στη βάση του τις αιθέριες φωνές και τις αναγεννησιακές μελωδίες της Coloccia, παιγμένες σε πιάνο και organ. Επιπλέον ο Turner, σαν να την οδηγεί στο φως, παίζει με υπερηχητικά θέματα, τα οποία άλλοτε τρομάζουν και άλλοτε λυτρώνουν τον ακροατή.
Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο "All That Is Beautiful” είναι από τα highlights και θα το ζήλευε ενορχηστρωτικά η Loreena McKennitt, ενώ το μυσταγωγικό "River Of Light" –το οποίο δειγματίζεται και στη BandCamp σελίδα– δειγματίζει μεν το ύφος του δίσκου, αλλά υστερεί ως προς τον υπόγεια μελωδικό πλουραλισμό που υπάρχει σ' αυτόν.
2. Mike Patton & Jean-Claude Vannier - Corpse Flower (Ipecac)
Ίσως ξέφυγε σε πολλούς φίλους των Faith No More, πάντως ο δίσκος που έβγαλε ο Patton με τον Γάλλο συνθέτη και συνεργάτη του Serge Gainsbourg, Jean-Claude Vannier, είναι απολαυστικός. Σίγουρα καλύτερος από αυτόν του Cave.
Πιστέψτε με, όλες οι σκοτεινές ερμηνείες, οι περίεργες διηγήσεις και η παράνοια στην ενορχήστρωση –με αναφορές από Gainsbourg μέχρι Tom Waits– βρίσκονται εδώ. Συν ότι παίζει στον δίσκο η μισή backing band του Beck, καθώς και μέλη των Air. Αν θες να κλείσεις το φως και να ακούσεις καταραμένες ιστορίες αγάπης, σου κάνει.
https://open.spotify.com/album/6wsNQ0GmEItYhZak4feBS7?si=o6hkPkpWRnWdmBwq1Xme3Q
3. Chelsea Wolfe - Birth Of Violence (Sargent House)
H Wolfe επιστρέφει με μίνιμαλ goth/blues διαθέσεις. Φτιάχνει από το εναρκτήριο κιόλας "Mother Road” το δικό της soundtrack για το Route 66 και λίγο η οικεία φωνή της, λίγο ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης της με την ακουστική κιθάρα, λίγο η υπερέκθεσή της κατά την τελευταία επταετία, σκαρώνουν μεστές ροκ ιστορίες για road trips, ψυχεδελικά καραβάνια και σκοτεινές μπαλάντες.
Όλα αυτά πάντα στο νέο, λιτό πλαίσιο ενορχηστρώσεων: η φωνή της, κρουστά-τύμπανα, η κιθάρα της, το μπάσο και 1-2 μυσταγωγικά layers από synth, e-bow κιθάρες ή έγχορδα. Το Birth Of Violence ακούγεται κουλ ήδη από τη σύλληψή του και είναι μεγάλη ιστορία να ξέρεις ότι τα τραγούδια σου θα συνδεθούν με τον κόσμο χωρίς να χρειάζεται να είσαι 24/7 η φιγούρα της Chelsea Wolfe.
https://open.spotify.com/album/6bpgmfwTWBLxT7VuS1phjL?si=dh7SX_chTqeGGTGtSvm4lQ
