Αν θα έπρεπε να μπω στη διαδικασία που οι Αμερικάνοι ονομάζουν «New Year's resolution» για το 2013, θα διάλεγα περισσότερο drumming, περισσότερες δημιουργικές ώρες στο στούντιο, ένα σωστό ιντερνετικό ραδιόφωνο και κείμενα για νέες μουσικές κυκλοφορίες με ουσία και νόημα: όχι μόνο για τον μέσo αναγνώστη του Avopolis/Sonik, αλλά και για τους γονείς του, τον/τη σύντροφό του, τους φίλους του. Η αλλαγή της χρονιάς και τα συνεχόμενα DJ σετ με έκαναν επίσης να συνειδητοποιήσω πόσες ωραίες καινούριες κυκλοφορίες έχασα, στην προσπάθεια να ανταποκριθώ στην πληθώρα των dance promos τα οποία έφταναν στα χέρια μου. Αποφάσισα έτσι να γίνω πιο μεθοδικός στον τρόπο που ακούω τις νέες κυκλοφορίες. Για την πρώτη στήλη του 2013 διαλέγω λοιπόν μερικά από τα singles που έχασα μέσα στο 2012 και παρουσιάζω –αρκετές βδομάδες πριν την επίσημη κυκλοφορία τους– μερικά αξιόλογα άλμπουμ από την πρώτη φουρνιά της νέας χρονιάς.
Απόψε παίζω δίσκους πριν και μετά το ανανεωμένο live των Wedding Singers στο ΤΩΡΑ K44 στο Γκάζι. Αύριο Παρασκευή θα είμαι μαζί με τον αδερφό μου στο 6 D.O.G.S., ως μέρος αυτού του εκλεκτού DJ line-up (http://www.facebook.com/events/394390430646094/?fref=ts), ενώ το Σάββατο θα βρίσκομαι στο εβδομαδιαίο μας residency στο Pere Ubu της Γλυφάδας.
5 singles που έχασα μέσα στο 2012
1. Sky Ferreira - Everything Is Embarrasing (Capitol)
Ανερχόμενη, εναλλακτική, Αμερικανίδα μέχρι το κόκαλο, 20άχρονη και πολυεθνική. Θα διαβάσετε πολλές φορές εδώ φέτος ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να δίνουμε λίγο παραπάνω προσοχή στις πολυεθνικές κυκλοφορίες, τώρα πια που μας κατακλύζει μουσικά το indie κίνημα. Ηλεκτρονική ποπ αξιώσεων, με μια δόση από την αλητεία των Ιtalians Do It Better στο δεύτερο EP της Ghost (κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη) και μας έχει στην πρίζα για το άλμπουμ. Έρχεται στο πρώτο τρίμηνο του 2013.
2. Diane Birch - Speak A Little Louder (-)
Soulful νεαρά ερμηνεύτρια με καλές επαφές και μέτριο ντεμπούτο (Bible Belt, 2009), η Diane Birch επέστρεψε μέσα στο 2012 με παραγωγούς δύο αξιόλογους ντράμερ. Ο Questlove των Roots και ο Homer Steinweiss (Dunham Records, Dub Kings) έχουν αναλάβει το δεύτερο άλμπουμ της, με τον Homer να φέρει την ευθύνη γι' αυτό το βραδύκαυστο soft pop κομψοτέχνημα.
3. Jai Paul - Jasmine (XL)
Ο Βρετανός παραγωγός Jai Paul ανέβασε το "Jasmine" στο Soundcloud του την 1η Απριλίου του '12 και η XL το υπέγραψε μια εβδομάδα μετά. Beats που καθηλώνουν και τον πιο απαιτητικό dubhead, αρπίσματα τα οποία παραπέμπουν στον λυρισμό των Radiohead και φαλτσέτο που περισσότερο χτίζουν μια chill wave ατμόσφαιρα παρά σε προκαλούν να τα προσέξεις είναι τα χαρακτηριστικά ενός κομματιού που δεν έλειψε από τις best of λίστες των πιο αξιόλογων Λονδρέζων ραδιοφωνικών παραγωγών.
4. Solagne - Losing You (Terrible Records)
Η μικρότερη αδερφή της Beyonce βαδίζει σε πιο εκλεπτυσμένα ποπ μονοπάτια και κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα από τα κομμάτια που χάρηκα να μιξάρω με το "Rappers Delight" κατά την περίοδο των γιορτών.
5. Plan B - Ill Manors (679)
Στον δρόμο που χάραξε ο Streets και στο ίδιο label, το "Ill Manors" από τον ομώνυμο δίσκο του Plan B προκάλεσε δίκαια έναν μικρό χαμό στην Μεγάλη Βρετανία μέσα στη χρονιά που μας πέρασε.
Και 3 albums που είχα την τύχη να ακούσω νωρίτερα και θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2013
1. Jean Michel Jarre - Infine (Infine)
Ονειρικό, ταξιδιάρικο, στιλάτο και διαχρονικό όπως και η μέχρι τώρα μουσική πορεία του σπουδαίου Γάλλου δημιουργού. Ο Jean Michel Jarre, ο οποίος επηρέασε όσο λίγοι την έκρηξη της γαλλικής electronica στα 1990s (από τις βασικές επιρροές των Daft Punk) διαλέγει εδώ 12 κομμάτια από τον κατάλογο του πλέον δραστήριου γαλλικού label, της Infine (στη δημιουργία της οποίας έχει παίξει καταλυτικό ρόλο ο πολύς Αgoria). Κυκλοφορεί κάπου στα τέλη του Ιανουαρίου ενώ οι επιλογές του Jarre αποδεικνύουν όχι μόνο το ενδιαφέρον του για τη γαλλική ηλεκτρονική σκηνή των ημερών μας, αλλά και το ταλέντο του να χτίζει σταδιακά ένα ηχητικό concept που στο τέλος αφήνει τον ακροατή με αίσθηση αντίστοιχη των μουσικών του συνθέσεων. Κάτι σχεδόν εξωπραγματικό, σχεδόν διαστημικό και άκρως απολαυστικό.
2. Trus' Me - Treat Me Right (Prime Numbers)
Μέσα Φεβρουαρίου, το αφεντικό της Prime Numbers επιστρέφει με το νέο του άλμπουμ εδώ και 3 χρόνια και με μια διαφορετική –περισσότερο digital– προσέγγιση στον ήχο του. Χωρίς να έχω καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσω το αν αξίζει ή όχι ο δίσκος στο σύνολό του (ξέρω ότι δεν ακούω κάτι τρομερά ενδιαφέρον, από την άλλη αντιλαμβάνομαι όμως τη βαρύτητα μιας καινούριας δουλειάς από έναν σύγχρονο θρύλο της house), στέκομαι σε όσα στοιχεία συνέθεσαν τον νέο ήχο και πρωτίστως στο γεγονός ότι ο Trus' Me στράφηκε σε έναν πιο ψηφιακό ήχο λόγω του σχεδόν ασταμάτητου DJ προγράμματός του, που για 3 χρόνια τον κράτησε σε μια σχεδόν ασταμάτητη λούπα ξενοδοχείου-club-αεροδρομίου. Τίμιο από τη μεριά του να το παραδέχεται (και εδώ θυμηθείτε τι έγραφα στο τελευταίο Incoming του 2012 για τους λόγους που οδηγούν σιγά-σιγά στη φθορά την προοδευτική χορευτική μουσική) και ακόμη πιο τίμιο να προσπαθεί με το software λιγοστών synths και με drum machines να δημιουργήσει έναν δίσκο ικανό να συνεχίσει τον θρύλο του αναλογικού και soulful house ήχου που είχε χτίσει στις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες του. Λιγότερα samples και συναίσθημα, περισσότερος ρυθμός και house βάθος, καθώς και μια ξεκάθαρη clubby επανάληψη που πιθανόν θα κρατήσει τον Trus' Me στον δρόμο για καιρό ακόμα, αλλά σε πιο μεγάλα clubs και σε DJ spots για τις πρώτες πρωινές ώρες.
3. Lusine - The Waiting Room (Ghostly)
Δεν είναι και τόσο λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον ηλεκτρονικό πειραματισμό με την ποπ η οποία προκύπτει με ηλεκτρονικά μέσα, παρ' όλα αυτά λίγοι ξέρουν να ισορροπήσουν πάνω της. Ο Lusine (κατα κόσμον Jeff MacIlwain, από το Σιάτλ) θα κυκλοφορήσει το τρίτο του άλμπουμ στα μέσα Φεβρουαρίου, στο κορυφαίο αμερικάνικο indie label της Ghostly. Στις 10 συνθέσεις του Waiting Room καταφέρνει να παντρέψει τον τριπαριστό ήχο του Τycho (που μας είχε συνεπάρει μέσα στο 2011), την ηλεκτρονική soul (βλ. "Get The Message"), τον σκοτεινό /παγωμένο ήχο των βερολινέζικων clubs (βλ. "First Call") και τoν υπερηχητικό τσαμπουκά του shoegaze με μια δόση ποπ αφέλειας (βλ. το single "Another Tomorrow"). Για τα μαζικά ποπ δεδομένα των φανς της Lana Del Ray, αυτός θα μπορούσε να είναι ένας πειραματικός δίσκος, για τους λάτρεις της indie electronic pop των Animal Collective θα μπορούσε να είναι περιπετειώδης πλην ενδιαφέρων, ενώ για τους ανοιχτόμυαλους μουσικόφιλους με εκλεπτυσμένο γούστο ένα αρκετά λογικό concept album, που βασίζει την αρχή, τη μέση και το τέλος του στο συνθετικό ταλέντο του δημιουργού του –ο οποίος επέλεξε να στήσει το όραμά του με όσα ηλεκτρονικά μέσα διέθετε. Εγκεφαλικό αλλά συνάμα συναισθηματικό, ανορθόδοξο σε μέρη μα πάντα μελωδικό, το όνειρο που είδε ο MacIlwain του βγήκε αληθινό και προέκυψε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο πειραματισμός φλερτάρει με την ποπ και το αποτέλεσμα κερδίζει ακόμα και λιγότερο εκπαιδευμένους ακροατές. Με τη σφραγίδα της Ghostly.
