Την ξηρασία των καλοκαιρινών events σταμάτησαν με καταιγιστικό τρόπο δύο από τα πιo ενδιαφέροντα Παρασκευοσάββατα της χρονιάς, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στη Θεσσαλονίκη. Το live σετ του Tolga Fidan τη δεύτερη μέρα του EνΤechno ήταν πραγματική όαση για όσους είχαν κουραστεί από τα απανωτά tech house beats και η sexy disco house προσέγγιση του σετ του ξεκούρασε τα αυτιά μας και κούνησε τους γοφούς μας με στυλ –όσο κι αν άφησε παραπονεμένη την πλειοψηφία των παρευρισκόμενων στο 6 D.O.G.S., η οποία αναζητούσε ακόμα πιο επιθετικά techno kicks.
Στο Reworks, την πρώτη μέρα, οι Hercules And Love Affair (με τον/την Αerea Negrot που θα συναντήσετε μερικές γραμμές παρακάτω) επέδειξαν αψεγάδιαστο N.Y. disco house ύφος και δίκαια χόρεψαν τους πιο σωστά εκπαιδευμένους Θεσσαλονικείς σε σύγκριση με το «μουδιασμένο» event της Αθήνας. Την ίδια μέρα, οι Art Department επωφελήθηκαν από τη μίνι διακοπή ήχου στο stage της Red Bull για να θυμηθούν τα slow & emotional dirty house DJ σετ που τους καθιέρωσαν. Το νέο EP του Aquarius Heaven για τη Wolf & Lamb καθώς και το must play edit του Solomun στο "Night Air" του Jamie Woon «έκαψαν» τους βορειοελλαδίτες, δικαιολογώντας παράλληλα τη φήμη των δύο Καναδών DJs αυτήν την περίοδο.
Στη δεύτερη μέρα του Reworks, τα πράγματα έγιναν κατά έναν περίεργο λόγο ακόμη καλύτερα. Μπορεί να μην είχε τόσο αστεράτο line-up, με guests από το εξωτερικό, αλλά η αθηναϊκή αποστολή αποδείχτηκε από σκηνής πραγματική αλητεία. Ο Μάκης Παπασημακόπουλος μαζί με τον έτερο Ratle Proxy «εκτέλεσαν» με τον πιο ψυχρό και σκοτεινό τρόπο το κοινό του Air Stage, το οποίο υποκλίθηκε στο άρτιο electro cold wave concept τους, οι Μy Wet Calvin έδωσαν το πιο χορευτικό σετ τους μέχρι σήμερα κρατώντας ιδανική ισορροπία ανάμεσα στον κιθαριστικό παροξυσμό και στις ποπ μελωδίες, ενώ οι Felizol & The Boy κατάφεραν να συγκεντρώσουν στα παρασκήνια μισή ντουζίνα από tour μάνατζερ και label owners του εξωτερικού κατά τη διάρκεια του ξεσηκωτικού live τους. Στα άλλα stages, μια ανατριχίλα την ένιωσα όταν ο μουσικός εφηβικός μου έρωτας (η Lou Rhodes των Lamb) τραγούδησε μόνο για μένα –λέμε τώρα– τα μαγικά "Gorecki", "Gabriel" και "What Is That Sound", ενώ αρκετές ώρες αργότερα ο ιθύνων νους του φεστιβάλ Ιson (aka Actor One) έκανε –ως όφειλε– ένα closing DJ σετ για σεμινάριο. Και του χρόνου δεσποινίδες και κύριοι...
Incoming events:
*Ο κος Κ. (εκλεκτός φίλος και συνεργάτης του Sillyboy) στο KOO KOO (Ιάκχου 17, στο Γκάζι) την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου στις 22:30!
* O Monsieur Minimal παρουσιάζει για πρώτη φορά τη live μπάντα του στον προαύλιο χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης, επίσης Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου στις 20.00!
* Ο Sillyboy επιστρέφει στις ζωντανές εμφανίσεις με full band line up την Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου στο μπαρ "Σπόρος" στο Χαλάνδρι (Κατσουλιέρη 4) βλ. Facebook Event
5 EΡs Out This Week:
1. Aquarius Heaven – Can't Buy Love EP [Wolf + Lamb]
O Brian Brewster (aka Aquarius Heaven) με προϋπηρεσία σε reggae, dancehall και hip hop παραγωγές σαν τραγουδιστής, γνωρίστηκε με τους DOP το 2005 στο Παρίσι και αλληλοβοηθήθηκαν στο να μυηθούν στη σκοτεινή house με βρώμικους στοίχους. Μέσα στη χρονιά είχε προηγηθεί το εξαιρετικό του EP Universe για τη Circus Company που μας σύστησε τους Dop και πλέον ήρθε η ώρα για την πιο ώριμη και συνάμα καλλιτεχνική κυκλοφορία του για λογαριασμό των δαιμόνιων Νεοϋορκέζων Wolf + Lamb. Το ομώνυμο "Can't Buy Love" με τη συνδρομή της Dani Siciliano στα φωνητικά φλερτάρει άνετα μια καλτ θέση στο hall of fame της χορευτικής και σέξι μουσικής. Ακολουθήστε τον σύνδεσμο για να πάρετε μια γεύση από το ταιριαστό βιντεοκλίπ:http://vimeo.com/28329627
2. Opiates – Rainy Days And Remixes Ep [Disco Activisto Records]
Αν έχεις πείσει το DJ Mag ότι είσαι οι «Carpenters του electro» και συνοδεύεις το EP-προπομπό του άλμπουμ Hollywood Under The Knife με σωστά remixes από τους θρύλους Chris & Cosey (βλ. Throbbing Gristle) και την ταλαντούχα Κim Ann Foxman των Hercules And Love Affair, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να κερδίσεις τον σεβασμό των indie kids που έχουν μάθει να ξεχωρίζουν την καλή electronica. Επίσης πολύ σωστό το timing: όλα τα tracks ταιριάζουν γάντι στην πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη.
3. Dinky – Time To Loose It EP [Visionquest]
H Χιλιανή tech house παραγωγός Dinky επιστρέφει στις soulful minimal ρίζες της με νέο 3-track EP για λογαριασμό τoυ superstar DJs label της Visionquest.Το πρώτο κομμάτι "Teka" χαρακτηρίζεται από μια βαθιά και συνάμα γλυκιά house μελωδία, με τα κρουστά στην εμπροσθοφυλακή, ενώ τα "Τhis Is Your Heart" και "Time To Loose It" στη β’ πλευρά εκφράζουν το πιο ambient και ψυχεδελικό κομμάτι του ήχου της.
4. Εfdemin – Please EP [Curle]
Από τους σημαντικότερους και πλέον αναγνωρίσιμους παραγωγούς του βελγικού label Curle, ο Efdemin –μετά το επιτυχημένο 12ιντσο Αcid Bells– επιστρέφει με δύο δεκάλεπτες συνθέσεις χαοτικού minimal house, με το "Blount" στη δεύτερη μεριά να ρίχνει τα bpm και να βρίσκει στην καρέκλα του συμπαραγωγού τον Kasial Troyer της Dial.
5. Solomun/Stiming – Challenge Everyday EP [Diynamic]
O Solomun απλά δεν μπορεί να κάνει λάθος αυτήν την περίοδο. Τα must play tracks και τα εξαιρετικά remixes στις λίστες των πιο cool house DJs του ανήκουν και η νέα του κυκλοφορία για λογαριασμό της Diynamic δεν αποτελεί εξαίρεση. Κολλητικές μπασογραμμές και επιβλητικά έγχορδα στις γέφυρες συνθέτουν ένα κομμάτι ("See You Everyday Alone") που μπορεί να παιχτεί από όλους. Το "Challenge In The Air" του Stimming στην άλλη πλευρά στέκεται επάξια.
3 LP's & 2 Mixes Out This Week:
1. Aerea Negrot – Arabxilla [BPitch]
OK, συγκέντρωσε όλη τη συναισθηματική και σωματική κόπωση μιας δύσκολης εβδομάδας και την Παρασκευή το απόγευμα βάλε αυτόν τον δίσκο να παίξει. Η ιδιαίτερη περσόνα της Aerea Negrot βρέθηκε το 2004 από τη Βενεζουέλα στο Βερολίνο μέσω Καράκας, Πόρτο, Χάγης και Λονδίνου και σε ξέρει καλά πλέον. Έχει περάσει από τους πόνους, τις μελαγχολίες, τις φοβίες, τις χαρές και τα ξενύχτια σου. Στα τέλη του 2010 έγινε η νέα μούσα του Αndy Butler και των Hercules And Love Affair (στη θέση του Antony Hegarty) για τις ανάγκες του "Blue Songs" και σε μερικές μέρες κυκλοφορεί το ντεμπούτο της για το label της Ellen Allien, με την ερμαφρόδιτη φωνή και παρουσία της να κερδίζει τον σεβασμό της underground ηλεκτρονικής σκηνής. Seth Troxler, Ricardo Villalobos και ο παραγωγός της Tobias Freund είναι από τους πρώτους που στοιχημάτισαν πάνω της και με το παρόν ντεμπούτο άλμπουμ φαίνεται να κερδίζουν. Φρέσκιες μπασογραμμές, λιγότερο συνηθισμένα drum patterns και λίγη από τη ζεστασιά και τη δυναμική του αναλογικού ήχου αποτελούν το ηχητικό φόντο ενός καθαρά βιωματικού δίσκου. Στο "Todeloo" επιτίθεται στους γονείς της για τα ζόρικα εφηβικά χρόνια, στα "It's Lover, Love" και "Please Move To Berlin" κρατάει κάτι σαν επίσημο ημερολόγιο ενώ όλη η μαγεία του δίσκου βρίσκεται στον μοναδικό τρόπο ερμηνείας της. Πότε δραματική, πότε χιουμοριστική, πότε σοβαρή αλλά πάντοτε σε θέση να επιδεικνύει την εκτελεστική της δεινότητα, σαν την περφόρμερ του μέλλοντος που όλοι θα ήθελαν στην πίστα τους. Κοφτεροί στίχοι άλλοτε στα Αγγλικά κι άλλοτε στα Γερμανικά ή στα Ισπανικά (με την ανάλογη προφορά) φλερτάρουν –ανάλογα με τις διαθέσεις της– με μια πληθώρα επιρροών, από την avant pop μέχρι την κλασική όπερα. Ανώμαλο, πειραματικό, χορευτικό και πάνω απ' όλα απρόβλεπτο, το ντεμπούτο της(του) Aerea Negrot είναι ο δίσκος που στο τέλος μιας δύσκολης βδομάδας μπορεί να σας λυτρώσει. Αν καταφέρει να βρει μια θέση στη μουσική ιστορία, αυτή θα είναι σίγουρα δίπλα σε ονόματα όπως Klaus Nomi, Yma Sumac, Mαρίκα Παπαγκίκα και Μαρία Κάλλας. Ένα καμπαρέ ποπ κομψοτέχνημα από το μέλλον.
2. Roll The Dice - In Dust [Leaf]
Όλα εδώ μιλούν για τέχνη. Την τέχνη του να κάνεις θόρυβο, να σχεδιάζεις γαμάτα εξώφυλλα, να έχεις ένα cool label και να στήνεις τόσο επιβλητικές ατμόσφαιρες ώστε και να θέλει κάποιος να μειώσει την τέχνη σου, να μην μπορεί –γιατί απλά του δίνεις όλο το πακέτο σε ένα δύσκολο να αντισταθεί σύνολο. Εδώ το software είναι μια λέξη που μπροστά στο δίδυμο των Malcolm Pardon & Peder Mannerfelt από τη Στοκχόλμη θα έπρεπε και να ντρέπεσαι να την προφέρεις. Τα πάντα εδώ λειτουργούν με μια μοναδική μαγεία. Αυτή που σου προσφέρουν οι αναλογικές μουσικές πηγές, οι οποίες πιθανόν ποτέ να μην σου ξαναστείλουν το σήμα που κατάφερες να ηχογραφήσεις. Το ομώνυμο ντεμπούτο του 2010 είναι που τους έφερε εδώ και αν σ' αρέσουν οι Kieran Hebden, Caribou και Fuck Buttons καλύτερα να μην συνεχίζεις να διαβάζεις και να ψάξεις την περίπτωσή τους. Όχι γιατί μοιάζουν με τους προαναφερθέντες, αλλά γιατί όλοι αυτοί τους εκτίμησαν ως ό,τι καλύτερο άκουσαν πέρυσι. Εδώ λοιπόν βρίσκεται ο δεύτερος πολυαναμενόμενος δίσκος, ο οποίος στην ουσία βγήκε από την ίδια δημιουργική περίοδο με τον πρώτο, αλλά με τη βασική διαφορά ότι η ζεστασιά των πρώτων ηχογραφήσεων έχει πλέον μετατραπεί σε κάτι σκοτεινό και άκρως προσωπικό. Εδώ βρίσκονται λοιπόν τα σκοτάδια τους και οι μελωδίες που είναι ικανές να συγκεντρώσουν έναν χαμό από άρρωστα σενάρια και εικόνες γύρω τους. Εδώ κάποιος έσβησε τα φώτα και τους άφησε στο στούντιο να γράφουν, τα φαντάσματα των Tangerine Dream και των Κraftwerk τους επισκέφτηκαν χωρίς τα drum machines και η θητεία του Mannerfelt στους Fever Ray έπιασε τόπο. Εδώ είναι που αρχίζει το project των Roll The Dice να φέρνει εξάρες και να κάνει τέχνη για την τέχνη.
3. Walls - Coracle [Kompakt]
Τα ράμματα που έχει για τη γούνα σας φέτος τον χειμώνα η Kompakt δεν τα έχετε καν φανταστεί. Ξεκινάμε με την επιστροφή των Walls (Alessio Natalizia & Sam Willis) που με το περσινό ντεμπούτο σήκωσαν το τίτλο του καλύτερου ηλεκτρονικού δίσκου στο Mojo και έκλεισαν τη δεκάδα με τα best of 2011 του ΝΜΕ. Σιγά τα αυγά θα μου πεις, πριν σε παραπέμψω στις υποκλίσεις των Jamie XX και Nathan Fake και τα φαντασμαγορικά σόου στο πλευρό των Βattles. Και είναι άραγε τόσο μάγκες ώστε να έρθουν από τη μία χρονιά στην άλλη με έναν εξίσου καλό δίσκο; Βασικά ναι, και για την ακρίβεια το Coracle είναι ακόμα καλύτερο. Συνεχίζει την ψυχεδέλεια και τη shoegaze ατμόσφαιρα από εκεί που σταμάτησε το ντεμπούτο και εξελίσσει στον ιδανικό βαθμό πλέον τις λούπες των ρυθμικών. Μια πιο soft εκδοχή των πρώιμων ρυθμικών της Detroit techno και της Chicago house κάνουν την εμφάνισή τους όχι για να επιβληθούν και να τρομάξουν τον indie ακροατή αλλά για να συσφίξουν με μοναδικό τρόπο τον όγκο των feedbacks από τα synths και τις κιθάρες, δημιουργώντας ένα χορευτικό και συνάμα εγκεφαλικό μουσικό χαρμάνι που είναι δεδομένο ότι θα βάλει τους Walls σε ακόμη πιο μεγάλα ακροατήρια. Αλίμονο σε όσους νομίσουν πως κάπου στον δρόμο χάθηκαν οι υπερηχητικές κιθάρες των ΜΒV ή τα μελωδικά χτισίματα επίπέδου Ulrich Schnauss. Αμφότερες οι μεγάλες επιρροές του γκρουπ βρίσκονται εδώ και συνοδεύουν αυτό που πιθανόν να αποτελεί το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ μέχρι σήμερα. Το παρόν και το μέλλον τους ανήκουν.
σ.σ.: Αν κρίνω από τα δείγματα του επερχόμενου άλμπουμ του Τhe Field για την Κompakt, το label φέτος δεν θα αργήσει να κερδίσει πίσω τη χαμένη του αίγλη.
4. Various Artists – Get Lost 4 (mixed by Damian Lazarus) [Crosstown Rebels]
Σοβαρά τώρα κύριε Lazarus, αν τύχει και διαβάσετε αυτό το κείμενο να ξέρετε ότι εκτιμώ απεριόριστα τις δραστηριότητες του label σας και το περίφημο Wall of sound που έχετε δημιουργήσει την τελευταία τριετία. Aλλά θα συνιστούσα να το πάτε λίγο πιο χαλαρά από εδώ και στο εξής. Ακόμα δεν χωνέψαμε το «καθώς πρέπει» mix σας για το Fabric στις αρχές τις χρονιάς και μερικούς μήνες μετά ήρθε νομίζετε η ώρα για ένα ακόμα μιξ με τον ίδιο πάνω-κάτω ήχο; Πόσα καλά να γράψω για σένα και τα ρεμάλια σου (Rebel Rave) μέσα σε μια χρονιά δηλαδή; Και τη στιγμή μάλιστα που δεν χρειαζόσουν και πολλά για να μας πείσεις ότι σε αυτό το trippy, dubby, dark & deep house-y mix θα βρίσκεται το μέλλον. Ξεκινάς με τον Ιρακινό Amirali και τους Καναδούς Nitin, τους οποίους μόλις υπέγραψες για full album την επόμενη χρονιά, συνεχίζεις με τον Αquarius Heaven της Wolf + Lamb, τον επίσης ανερχόμενο Left, τους εδραιωμένους Mikael Stravostrand & Cesare και –με εξαίρεση το remix του Μaximiliano Pagliara στο "Metallic Italic" των Dance Disorder (που θα βρίσκονται αυτό το Σάββατο στο 6 D.O.G.S.)– βάζεις στο μιξ δέκα αποκλειστικά νέα κομμάτια, με την ελπίδα ότι όλοι θα σου δώσουν τα εύσημα του προφήτη. Τρόπον τινά, είσαι προφήτης και ευαγγελιστής του ήχου που δικαιούσαι να λες ότι καθιέρωσες σαν το νέο cool underground (ή το νέο mainstream, βλ. Αrt Department) αλλά θα πρότεινα να το ξανασκεφτείς μετά από αυτό το 4o χάσιμo (Get Lost 4, γκε γκε;). Ξέρεις, έχεις για μία ακόμη φορά (όπως τότε με το Dazed & Confused και την City Rockers) την ευκαιρία να σπάσεις σ' ένα πιο ευρύ κοινό καλλιτέχνες που έχουν πολλά περισσότερα να πουν από μερικά dark house beats, στοιχειωμένα φωνητικά και σκοτεινές μελωδίες. Και πιθανόν, με απανωτές συλλογές και με μαζική παραγωγή, αυτός ο ήχος να μην αντέξει για πολύ στον αφρό. Θα μου πεις, γιατί να πολυκόφτεσαι αφού εσύ κάνεις το κομμάτι σου, βγάζεις κάθε μήνα από ένα cool DJ track και περιοδεύεις ασταμάτητα σε sold-out πάρτυ των 2.000 ατόμων ανά τον κόσμο... Θα σου απαντήσω ότι ναι μεν έχεις δίκιο, από την άλλη όμως κι εγώ κάποια στιγμή θα κουραστώ να παίρνω από εσένα κάτι που διαιωνίζει το never ending party lifestyle –και τότε, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, ούτε ένας δίσκος σου δεν θα παίζεται μετά από 10+ χρόνια. Σε χαιρετώ προς το παρόν και σε ευχαριστώ για το εξαιρετικό “Αll Mine” των Art Department (νέο track) όπως και για το "Ye Ye" από το project Daphni του Caribou. Έτρωγα μαζί του στον Αιγύπτιο στο Μεταξουργείο από τότε που τον έλεγαν Manitoba και μια φορά κάθε χρόνο παίζω το "Up In Flames" στο πικάπ για μια ολόκληρη μέρα. Γκε γκε;
5. Various Artists – Fabric Live 59 (mixed by Four Tet) [Fabric]
Δεν είναι δύσκολο να δεις τη λογική πίσω από ένα Fabric live mix ενός παραγωγού και DJ που ξέρεις ότι θα έχει τον σεβασμό του μουσικού τύπου και του μουσικόφιλου κοινού στο τσεπάκι του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εστιάσει σε ένα αγαπημένο ύφος, να ψάξει για πιθανόν χαμένα classics από την καλύτερη και πιο ανθηρή περίοδο του είδους και να έρθει μ' ένα πολυσυλλεκτικό μιξ πάνω στο είδος, το οποίο να δικαιολογεί την εμμονή του. Έτσι κι έγινε. Ο Κieran Hebden έχει σχεδόν φτάσει σε επίπεδα θρύλου και τα τελευταία χρόνια έχει υπηρετήσει επάξια όποιο ύφος κι αν έχει επιλέξει να εστιάσει –είτε αυτό λέγεται house, dubstep, electronica, jazz, folkotronica. Η μαγεία και η επιτυχία του εν λόγω εγχειρήματος έγκειται στο γεγονός ότι όταν το Fabric ζήτησε ένα μιξ από τον Four Tet, ο παραγωγός δεν απάντησε με κάτι που να εκπροσωπεί ούτε όσους δίσκους ακούει σπίτι του, ούτε αποκλειστικά εκείνους που παίζει στα DJ σετ του. Απάντησε αντίθετα με ένα mix που να ταιριάζει στην πόλη του Λονδίνου, ένα μιξ που να έχει κομμάτια με τα οποία έχει χορέψει (ή που θα μπορούσε να χορέψει ο κόσμος στο Fabric), ένα μιξ που νομίζεις ότι πρέπει να ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά από Λονδρέζους. Οriginal 1990s, 2-step garage είναι οι μόνες λέξεις που χρειάζεσαι για να περιγράψεις τον ήχο του κι εσύ που ξέρεις από ηλεκτρονική μουσική ψάξε να μου βρεις άλλο club μουσικό ιδίωμα το οποίο να αντιπροσωπεύει καλύτερα τη λονδρέζικη χορευτική σκηνή. Sorry που στο γράφω σαν να σου κάνω διάλεξη, αλλά να ξέρεις ότι από το μελλοντικό dubstep-o-house του Floating Points μέχρι τον νέο Burial και την techno του Villalobos ή τις χαμένες ηχογραφήσεις του Caribou και τα exclusives του Four Tet, η λονδρέζικη (και κατ' επέκταση η βρετανική) χορευτική σκηνή χρωστάει πολλά στα garage classics των ύστερων 1990's κι ένας nerd σαν τον Hebden το ξέρει καλά. Το μόνο που ίσως θα μπορούσε, υποθετικά, να του διαφύγει είναι το στοιχείο μελωδία, αλλά επίσης πρέπει να ξέρεις ότι ποτέ δεν άκουσα ένα garage mix με τόση μελωδία και συναίσθημα όσο αυτό. «This mix is not about my DJing. It's about London and Fabric and nights out and my take on all that. The memories and the influences. I used old and new music, I used recordings of Fabric, and I made new tracks of my own for it. I hope people play it fucking loud and lose their minds in it and remember or imagine what it's all about» Four Tet.
