Εβδομάδα με συννεφιά σε σταθερή βάση και έναν χειμώνα που ακόμα να έρθει. Χρειάζομαι κάτι που θα κάνει τα πράγματα πιο ζεστά, πιο γνώριμα. Να έρχεται απο το παρελθόν -προϊόν diggin- και να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στο λεπτό. Οι δίσκοι που αποκτήσαμε σε νεαρή ηλικία πάντα θα είναι αγαπημένοι για πολλούς λόγους. Γύρω στο 2000, όταν έψαχνα την beat σκηνή και ήθελα να φτιάξω τα χορευτικά sets μου, πάντα έπεφτα, γλυκά, στα library των 60s και 70s. Αυτό ήταν και είναι αναπόφευκτο στην πορεία μου, συλλέγοντας δίσκους, για τον απλούστατο λόγο ότι όλο το καλό instrumental groove είναι εκεί. Αν λοιπόν αρχίσεις να ασχολείσαι, μερικά από τα πιο hot labels σε αυτόν τον ήχο είναι η KPM music των Keith-Prowse-Maurice (εξού και το όνομα). Από τα πιο σοβαρά labels που συλλέγουν μουσική για ταινίες, από όπου οι επίδοξοι σκηνοθέτες θα μπορούσαν, επί πληρωμή, να διαλέξουν μουσική για τις ταινίες τους.
Ανάμεσα σε λαμπρά ονόματα αυτής της συνομοταξίας ήταν και οι περιβόητοι Alan Hawkshaw, Alan Moorhouse, Keith Mansfield και πολλοί άλλοι. Προφανώς και ξεχωρίζω τον πληκτρά - θρύλο, Hawkshaw για το μοναδικό του στυλ -όπου και να τον ακούσεις θα τον ξεχωρίσεις. Για τη φινετσάτη γκρούβα του, τα βρώμικα hammond πλήκτρα του και το συνολικό του στήσιμο. Εδώ το μπάσο πάντα είναι huge και τα τύμπανα αυστηρώς μετρονομικά, γι' αυτό και όλοι οι beatmakers τους ξεπατίκωσαν, αφού οι djs τους αποθέωσαν πρώτα. Ο Βρετανός Alan Hawkshaw απο το Leeds δεν έκανε εκπτώσεις στην καριέρα του, υπήρξε σε αρκετές μπάντες απο τα 60s μέχρι να δημιουργήσει τους δικούς του The Mohawks και συντέλεσε συνεργάτης μεγάλων μουσικών φιγούρων στο παγκόσμιο στερέωμα, όπως ο Bowie και ο Serge Gainsbourg. Έγραψε μουσική για εκατοντάδες διαφημιστικά, ακόμα και μουσική για τίτλους ειδήσεων -αρκεί κάποιος να ανοίξει το Wikipedia για να τα ανακαλύψει. Το album που έχουμε στο πικάπ για αυτήν την εβδομάδα, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο σε αυτόν τον ήχο. Το περιβόητο The Champ στην Pama Records, με το φανταστικό εξώφυλλο και τα δεκάδες σιγκλάκια για ατελείωτο dj set.
Δεν θα ξεχάσω όταν απέκτησα το Champ σε πειρατική, unofficial κόπια και τον κόπο που έριξα για να μου έρθει σε 1η UK έκδοση -αυτά σε μια εποχή προ Brexit όμως. Πολλές οι εκδόσεις, οπότε και σχετικά εύκολο κάποιος να αποκτήσει το εν λόγω έπος. Ακούγοντας το προσεκτικά μετά απο τουλάχιστον δέκα χρόνια θα πω πως όλη η μαγιά του βασίζεται στο ατόφιο groove και όχι σε περίτεχνες τρέλες. Ναι μεν ακούγεται απλό αλλά κάνει σωστά τη δουλειά του για άλλη μια φορά. Ο Alan Hawkshaw πέθανε στα 84 του χρόνια απο πνευμονία, πριν λίγες ημέρες, στις 16 αυτού του Νοέμβρη. Rest in Power Sir Mohawk.
