Η Όψη των Ονείρων δεν είναι πάντα Νεκρική. Όχι τουλάχιστον με τη μομφή που είθισται στις αναλύσεις παρελθοντολάγνων ερευνητών. Oυδείς φυσικά αντιλέγει πως η έννοια του black metal πέθανε κατά έναν τρόπο το 1994, προσδίδοντας τις γεύσεις της αιωνιότητας και της υπεροχής στο πένθιμο μωβάκι με το οποίο αποτυπώνεται η διάσημη νορβηγική εκκλησία στο εξώφυλλο του De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem. Έστω κι αν παραμένει άξιον απορίας πώς ανασύρει κανείς θετικότητα από μια ιστορία στην οποία ο τραγουδιστής της αυτοκτόνησε και ο κιθαρίστας δεν πήγε στην κηδεία του (γιατί θα του ήταν πολύ ακριβό) –με την αυλαία κατόπιν να βρίσκει τον δεύτερο στο χώμα κι έναν τρίτο συνοδοιπόρο πίσω από τα σίδερα της φυλακής.
{youtube}IG8igwwi6cQ{/youtube}
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως το black metal δεν είναι ακριβώς metal στη φύση του. Γεγονός, επίσης, είναι ότι η λεγόμενη «black metal discussion» έχει υπερβολικά πολλές όψεις και πλευρές, εκ των οποίων κάμποσες δεν μοιάζουν εν γένει νεκρικές. Οι μη-νεκρικές, για την ακρίβεια, δεν είναι και καθόλου black metal σε ουσία, αν και γενικότερα το πιο ουσιαστικό κομμάτι του είδους μοιάζει φαινόμενο σπάνιο στις μέρες μας. Σε αντικατάσταση, δηλαδή, εμφανίζονται συχνότερα ποικίλες συγγενείς μορφές, τις οποίες και θα αναλύσουμε εκτενέστερα σε επερχόμενη έκδοση της στήλης.
Το black (και όχι απαραίτητα metal), επομένως, επιβίωσε χάριν της ίδιας της μετάλλαξής του. Ξέρω πως γινόμαστε λίγο ακαδημαϊκοί εδώ, αλλά πιστέψτε με, είναι απολύτως απαραίτητο. Όπως επίσης αναγκαίο είναι να αντιληφθούμε πως δεν υφίσταται κάποια «εξέλιξη» στη μουσική: αυτός είναι ένας φτηνός όρος που εφηύραν κάποτε τα περιοδικά για να καλύψουν την απουσία των επιχειρημάτων τους. Η διαφορετικότητα δεν συνηγορεί πως το νέο ανάγεται ως κάτι ανώτερο του παλιού, ακόμη και όταν η υφή του μοιάζει πιο προσιτή σε επικαιρότητα.
Η διαφορετικότητα, τώρα, υλοποιείται πίσω από μερικές νοητές γραμμές. Υπάρχουν δηλαδή πράγματα τα οποία κινούνται στη σφαίρα του black metal, ορισμένα που είναι black metal-μαζί-με-κάτι-άλλο, καθώς και κάποια που επιτυγχάνουν να ασπαστούν μέρος της νοοτροπίας του, παρά τα εξωγενή μπολιάσματα. Κάτι που προφανώς υποβοηθάται από το ότι το black metal δεν αποτελεί ακριβώς μέρος του metal: τα δομικά του συστατικά, όπως και η ψυχοσύνθεση του ακροατή, διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα μεταλλικά παρακλάδια, καθιστώντας το έτσι πιο δεκτικό σε προσμίξεις, πειράματα ή ακόμη και αιμομιξίες. Τις οποίες δεν αγαπάμε και πολύ, διότι, όπως καταλαβαίνετε, τότε χάνεται πλήρως ο πρωταρχικός στόχος.
Παρά πάντως την αφοριστική στάση των πιο παραδοσιακών, η προσαρμοστικότητα επέφερε την επιβίωση. Τους Wolves In The Throne Room, για παράδειγμα, δεν τους λες ιδιαίτερα black metal, αλλά τους Deathspell Omega, ναι. Όλοι τους, βέβαια, αποτελούν κομμάτια που συνθέτουν ένα γενικότερο παζλ, όπως και την πηγή ενός ενδιαφέροντος που μοιάζει ακόμα πολύ ζωτικό στη σφαίρα του ιδιώματος –πολύ περισσότερο συγκριτικά με άλλα μεταλλικά είδη. Γιατί η αλήθεια είναι πως το black metal αποτελεί το μοναδικό υποείδος στη rock/metal μουσική το οποίο εξακολουθεί να παρουσιάζει νέα αναδομημένα πρόσωπα. Ακόμη και στην 4η πλέον δεκαετία της πολυτάραχης ζωής του.
{youtube}dPop6rL2oZs{/youtube}
Μέσα σε όλα αυτά θα ασχοληθούμε με ένα παρακλάδι που ενδέχεται να φέρει την πιο ιδιαίτερη ταυτότητα, ανάμεσα σε πλήθη βαραθρώδων εκπροσώπων. Ουδείς πρόκειται να διαφωνήσει πως η [insert random χαρακτηρισμό] κλίκα της Black Twilight Circle δικαιούται εύσημα για τον χαρακτήρα της, έστω κι αν οι πρακτικές της ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων. Δεδομένα, βέβαια, η πρώτη και σημαντικότερη –κατά πολλούς– μπάντα της ήταν οι Ashdautas, μιας και από τις τάξεις τους προήλθαν τα περισσότερα σχήματα που συγκροτούν σήμερα το roster της διαβόητης Crepúsculo Negro. Της πιο αυτόνομης, κλειστής κοινότητας, που έμελλε να χτίσει το δικό της συγκυριακό hype.
{youtube}gyIkmMe3Tps{/youtube}
«Crepúsculo Negro» σημαίνει «Black Twilight» στα ισπανικά, όρος που αναφέρεται τόσο στη θεματολογία, όσο και στην ίδρυση μιας ουσιαστικής κολεκτίβας. Αποτελεί επίσης τίτλο ενός τραγουδιού στην πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Volahn, πίσω από τους οποίους υπεύθυνος είναι ο Eduardo Ramírez (συμμετέχων στις περισσότερες κυκλοφορίες της Black Twilight Circle). Ο ήχος της πρώτης του κασέτας είναι αρκετά lo-fi για τα δεδομένα του black metal των ημερών μας, με την ηχογράφηση καθαυτή να είναι από μόνη της ερασιτεχνική –βρίθοντας, όμως, από ευκρινή αυθεντικότητα. Η θεματολογία της άλλωστε φάνταζε δεόντως εξωτική, ακόμη και για τους κατοίκους της αμερικάνικης ηπείρου, καθώς εστίαζε στους αρχαίους πολιτισμούς των ιθαγενών Μάγια και Αζτέκων.
Η μαγεία που συνδέει τις Worship Black Twilight μπάντες είναι η αισθητική τους καθαυτή, διότι οι διαφορές τους σε riffολογία γίνονται ευδιάκριτες σε ποικίλες περιπτώσεις. Οι Axeman, στο μοναδικό τους demo, παρουσιάζουν μια cosmic-Amebix λατρεία υπό μία άριστα μπολιασμένη λογική (μέχρι και Mötley Crüe riff έχουν πεταγμένο μέσα, δηλαδή, αν και επιμελώς επικαλυμμένο). Οι Dolorvotre, από την πλευρά τους, επενδύουν σε σπινθιριστά riffs, βουτηγμένα σε τέτοια αλκοολική μέθη, ώστε ηχούν ελκυστικότερα μέσα από κακογραμμένες κασέτες:
«Secrecy and ritual, alcohol and sacred, eternal energy.
Reverberate. Blood spills free, as life came to be alien knowledge.
CHORDS OF GOD. At Twilight we leave our human shell.
To Eternity where Kaos lord reigns Supreme.
Forever and Beyond».
Ναι, σύμφωνοι, οι στίχοι παραφαίνονται αφελείς. Είναι όμως ό,τι χρειάζεται για να εστιάσει κανείς στην πεμπτουσία των αναφερθέντων γκρουπ, καθώς φέρουν άμεσες ρίζες με μια εφηβική μα συνάμα οργισμένη 1990s παρακαταθήκη. Πράγμα σπάνιο στους καιρούς μας, κατά μια έννοια, μιας και η ανυπακοή κατάντησε μια πράξη άτολμη: περισσότερο προσομοιάζεται με τα σπηλαιακά death metal μιας παρωχημένης τάσης. Δεν θα σας κρύψω μάλιστα πως θεωρώ ότι μέρος της κατηγορίας αυτής αντηχεί σπηλαιακό, διότι ...δεν δύναται να παίξει death metal. Ούτε όμως δύναται να βουτήξει με την ίδια ικανότητα στην intoxicated υπερβατικότητα της Black Twilight συνομoταξίας, η οποία σχημάτισε ολόκληρη σχολή από μπάντες: Arizmenda, Kallathon, Kuxan Suum, Absum, Glossolalia, Muknal, Odz Manouk, Blue Hummingbird Οn Τhe Left (και η λίστα συνεχίζεται).
Το να αναλύαμε τα δεδομένα κάθε μπάντας μεμονωμένα θα επέφερε κόπωση· άλλωστε, αν επενδύσεις τον χρόνο σου σε μία, ξεκινάς να αποκτάς επαρκή αντίληψη για τις περισσότερες. Τα σημαντικά στοιχεία-κλειδιά είναι πως οι μουσικές ιδέες καθαυτές κρίνονται ανώτερες των ηχογραφήσεων, γεγονός που αποδείχθηκε διακριτά με τις βινυλιακές επανακυκλοφορίες των Arizmenda, Axeman, Kuxan Suum και λοιπών. Ανάμεσα στις underproduced αναλαμπές τους κρύβονται τα πιο θεσπέσια riffs, με μορφή μάλιστα ενός κινδύνου που έχει λείψει από τον κόσμο του σημερινού, «πεπατημένου» black metal. Κι αυτό αποδείχθηκε συστατικό που έχτισε το ανάλογο hype, διότι ως δημιουργοί ήταν αληθινοί στον χαρακτήρα τους: η μέθη ήταν που ήρθε σε συγκερασμό με τις όποιες ατυχείς περιστάσεις.
Ο ουσιαστικός χαμός δημιουργήθηκε με τη συλλογή Worship Black Twilight (2009), στην οποία συμμετείχαν οι επιφανέστερες μπάντες της σκηνής. Και οφείλω να ομολογήσω πως, χάριν βέβηλης συνομώτριας, είμαι ευγνώμων που τους ανακάλυψα στο Dimensiónes del Trance Kósmico του Λατινοαμερικάνου ηγέτη των Volahn. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως ούτε στο διαβόητο ντεμπούτο, ούτε και στην κυκλοφορία των Ashdautas στη Full Moon Productions είχαμε πλήρως κατανοήσει τι επακριβώς διαφαινόταν σε διαδραστικό επίπεδο. Οι πρώτες analog μορφές των Axeman, Kallathon, Kuxan Suum ήταν εκείνες που επισφράγισαν το στίγμα, μιας και οι δημιουργοί –πιστοί στην κινητήριο μομφή τους– αποδείχθηκαν αληθινά χρέπια στις υποχρεώσεις τους.
Ο κόσμος, εν ολίγοις, απλά παράγγελνε τις κασέτες τους (και κακογραμμένες κασέτες μάλιστα) γιατί ο ήχος ήταν προκλητικά βρώμικος, με την ελπίδα να ακούσει κάτι καλύτερο από σάπια mp3s του υπολογιστή. Και επειδή, όπως αναφέραμε, οι δημιουργοί τους ήσαν αυθεντικά σαπάκια, ήταν πολλές οι φορές που ούτε η κασέτα σου ερχότανε, ούτε και τα λεφτά σου έπαιρνες πίσω. Είναι στα αλήθεια κωμικοτραγικός ο τρόπος με τον οποίον σημειώθηκε ένα τέτοιο ριξικέλευθο breakthrough, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως υπήρξαν first press κακογραμμένες κασέτες που μια περίοδο πωλούνταν στο eBay μέχρι και για ...100 δολάρια. Ο κοσμάκης, κατά τα λοιπά, εξακολούθησε να παραγγέλνει, με την ελπίδα πως θα του έρθουν κάποτε –λες και δεν κλαιγόταν ολημερίς και οληνυχτίς όποτε καθυστερούσε κάποια άλλη, «φυσιολογική» παραγγελία. Και αντί λοιπόν το hype να μειώνεται, εμφανίστηκαν παρακλάδια, με πρώτο και σημαντικότερο τις κυκλοφορίες της Rhinocervs. Ενός συγγενούς label (όπως και μπάντας), κατευθυνόμενης από δύο σεσημασμένες μορφές της Crepúsculo Negro.
Όλες αυτές οι μπάντες, λοιπόν, έχουν κοινά στοιχεία διότι μια χούφτα άνθρωποι σχημάτισαν μια ντουζίνα διαφορετικά projects. Και όσο ο χρόνος κυλούσε, τόσο επιχειρούσαν διαφοροποιήσεις, με τους Muknal να βουτούν λ.χ. στο death metal προσδίδοντας τη δική τους, ενδιαφέρουσα χροιά και τους Mata Mata να επενδύουν αντίστοιχα στο hardcore punk –με τις παραγωγές τους παράλληλα να σοβαρεύουν, καθώς συνεργάζονταν με εταιρίες όπως τις Hells Headbangers, Iron Bonehead και The Ajna Offensive. Οι κόντρες εντωμεταξύ βαστούσαν καλά, με τον Naeth των Ashdautas να έχει αποσχιστεί από τους υπόλοιπους, αλλά και να έχει σαπακιάσει στο ξύλο (σύμφωνα με φήμες) άτομα της συνομοταξίας. Τα εσωκομματικά τους δεν μας αφορούν, βέβαια, αλλά, όσο να 'ναι, προσθέτουν ένα μικρό λιθαράκι σε έναν διαρκώς διαστελλόμενο μύθο.
Όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν αποτελούν τίποτα το νέο. Για την ύπαρξη της Black Twilight επιφοίτησης υπάρχουν φωνές βοώντες εν τη ερήμω από την εποχή του Dimensiónes Del Trance Kósmico των Volahn (2008) και μοιάζουν διαδεδομένες στα μήκη και πλάτη όχι μόνο της αμερικανικής, μα πλέον και της ευρωπαϊκής ηπείρου. Διακεκριμένες φαντάζουν δε, επί σειρά ετών, οι DIY εμφανίσεις των σχημάτων της, με πολλούς τυχερούς παρευρισκόμενους να δηλώνουν πως στέκονται ανάμεσα στις καλύτερες που έχουν ποτέ παρακολουθήσει. Κάτι που εμπιστεύομαι βαθύτατα, προσωπικά, μιας και ανάμεσα στους μάρτυρες τυγχάνει να βρίσκονται μερικοί αρκετά κοσμογυρισμένοι ταξιδιώτες.
{youtube}7Jc4dcNiuxM{/youtube}
Πλέον μπορούμε έτσι να μιλάμε για μια εκκολαπτόμενη τάση. Νέες, εξωγενείς μπάντες έκαναν την εμφάνισή τους στα συναφή δρώμενα, οι οποίες προφανώς δεν ανήκουν στις τάξεις των αναφερθέντων μελών. Φαίνεται πια πως, πέραν του λίαν ενδιαφέροντος Magi: Within Τhe Sigil Οf Kia (2011), οι Vesicus δεν ήσαν οι τελευταίοι που σαγηνεύτηκαν από μια υποβόσκουσα, διαβρωτική ψυχεδέλεια. Ειδικότερα αφότου η underproduced λάμψη επέφερε την υπέρβαση σε νέες μομφές, μέσω φαρμακερών εντολοδόχων που πυροδοτούν έναν άκρατο, μα συγχέοντα υπερβατισμό.
Τα σχήματα της περίπτωσής μας μετουσιώνονται υπό τις ταυτότητες των Yohualli και Maquahuitl, παρότι οι δεύτεροι επιλέγουν μια κατεύθυνση αμιγώς επηρρεασμένη σε θεματολογία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η έμπνευσή τους δεν αποκαλύπτει σωρεία αξιόλογων riffs, αλλά σε παραδείγματα αντίστοιχα της άριστης πλευράς του split τους με τους Voedtaemhtehactatt (τι όνομα κι αυτό...), η lo-fi οδός στερείται διακριτά την ανάλογη ψυχεδέλεια. Αντιθέτως, στην περίπτωση των Yohualli, είναι τα τζιτζικέ τους πρίμα εκείνα που εκρέουν ύπουλα κάποιες σπίθες, σαν τα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς. Και θαμπώνουν τον νου σου ως μια νωπή αποτύπωση, αλλά στο ξύπνημα δεν ενθυμείσαι πώς επέστρεψες στο σπίτι.
Ο εν λόγω Χαρακτήρας χρειάστηκε ασφαλώς επαρκή χρόνο προς ζύμωση, αλλά και εφαρμογή μιας drug-infused Λόξας. Αν δηλαδή υπάρχει κάτι που μόνο τους πολύ πιουρίστες θα ξένιζε, είναι πως η μόλυνση αυτή δεν ακολουθεί πιστά τη Νεκρική Οδό. Τα σαγόνια στραβώνουν με πολύ ελαφρά κλίση, μιας και –όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι συνάδελφοί τους– οι Yohualli δεν είναι ρακένδυτοι πεθαμενατζήδες, παρά τρυπάκια τα οποία βρήκαν τα όργανά τους στα χαλάσματα κάποιας χωματερής. Μέσα όμως από τη heavy metal λογική των κοσμικών lead guitar εκρήξεων, οι Αστρικές Προβολές της Λαμπερής Τραχύτητας των αρχαϊκών αζτέκικων μορφών είναι εκείνες που θα σε κάνουν να αναρωτηθείς ποιος ο Μύθος, ποια η Πραγματικότητα, αλλά και ποιος ο Σύνδεσμος επιτέλους με τη Σημερινή Εποχή.
{youtube}OwMbJydPBnE{/youtube}
