Η αρθρογραφία που ακολουθήσαμε στις προηγούμενες εκδόσεις του Avotek, μας υποχρέωνε μικρά θεματάκια σαν τα παρακάτω να τα αφήνουμε στην άκρη ένεκα του ότι θα μεγάλωνε υπέρμετρα η σελίδα –και δεν θέλω να μου βαριέστε και να μην κατεβαίνετε μέχρι κάτω. Όχι επειδή θα θυμώσω και θα σας κάνω νοητό spanking, αλλά επειδή (όπως έχει πει και ο Καντ) η σελίδα έχει αξία στην ολότητά της, όχι μόνο στα πηχιαία στοιχεία της.
Γι' αυτό σήμερα θα στήσουμε ένα σούπερ μάρκετ ιδεών και παραθέσεων: πολλές πλατφόρμες ήχου θα περιφέρονται στο Avotek, με ένα φάσμα το οποίο χωρεί και τον Γιώργο Χατζηνάσιο, αλλά και τα ξυσίματα ήχου που φέτος μας έφεραν μερικούς θαυμάσιους δίσκους σε ακουστικά και σε ηχεία. Ο ένας βρίσκεται μάλιστα λίγο παρακάτω και αποτελεί φάρμακο σε πολλές βαρετές –το 'πα, δεν άντεξα– κυκλοφορίες του πειραματικού χώρου. Που, μερικές φορές, αντί να είναι πειραματικός ακολουθεί τελείως συντηρητική οδό.
{youtube}xKlR__Owquo{/youtube}
*Από τις ταινίες που συζητήθηκαν φέτος το Under The Skin. Και μπορεί η παρουσία της Σκάρλετ Γιόχανσον να αποτέλεσε δόλωμα για να τσιμπήσουν διάφοροι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η δουλειά του σκηνοθέτη Jonathan Glazer υπήρξε υποδειγματική, σε επίπεδο όχι μόνο φιλμογράφησης, μα και αφήγησης της ιστορίας. Εμάς εδώ βέβαια μας απασχολεί το ηχητικό, γι' αυτό και καλό θα ήταν να δώσετε προσοχή στο ιδιαίτερο soundtrack που έφτιαξε η Mica Levi, το οποίο (στην ουσία) είναι και το sound design της ταινίας. Η μαχητική εντός και εκτός κονσόλας συνθέτις έφτιαξε λοιπόν ένα θαυμάσιο περιβάλλον αποτελούμενο από αταριανές (εκ του Atari) μνήμες, με μια στοιχειωμένη ηχοπλασία η οποία κερδίζει τις εντυπώσεις ακριβώς επειδή δεν προσπαθεί να υπερβεί την εικόνα. Υποχθόνιο και μελετημένο στο έπακρο. Την ψάχνουμε τη Levi για να μας εξηγήσει τα σχετικά σε συνέντευξη. Ίδωμεν…
*Μπορεί και ν' ακουστεί ακραίο, αλλά who gives a fuck… Οι ηχογραφήσεις των φτυσιδίων και των εμετών στον έτσι κι αλλιώς δαντικό και πουργκουτιανό (εκ του purgatory) νέο δίσκο της Pharmakon είναι τόσο τρομώδεις στην ηχητική τους αφήγηση, ώστε πραγματικά το Primitive Struggle δεν ενδείκνυται για πρωινή ακρόαση. Το άλμπουμ βέβαια είναι ένα μικρό αριστούργημα και θα διαβάσετε γι' αυτό άμεσα στο Avopolis. Πολλοί μίλησαν για απαστράπτουσα λογική στην παραγωγή noise, κρίνοντας έτσι πως δεν έχουμε παρά μια συσκευασμένη ποπ. Θα ήθελα όμως να συνέλθουμε ως άνθρωποι από τέτοιες εύκολες αποτιμήσεις και να δούμε τη δουλειά την οποία έχει κάνει στις αναλογικές και digital λούπες της η κυρία, προτού βγάλουμε το συμπέρασμά μας. Διότι αν το θέμα μας είναι ότι ο καλός πειραματισμός έχει να κάνει μόνο με lo-fi καταστάσεις, τότε κάποιοι δεν άκουσαν την εξέλιξη του black metal σε επίπεδο ηχογραφήσεων και παραγωγών –κι έτσι εστετίζουν, μη θέλοντας να δεχθούν ότι ένας δίσκος ακραίου αστικού εμετού μπορεί να είναι όχι μόνο θαυμάσια ηχογραφημένος, αλλά και ν' ανέβει στην εκτίμηση όσων ψάχνουν για απόλυτα σημερινό ήχο. Το «Σπληνάντερο», όπως προσωπικά το ονομάζω εξ αιτίας του άφθαστου εξωφύλλου του, έχει ήδη τη δική του δόξα. {youtube}zKJOPutzmH8{/youtube}
*Η ελληνική λογική ηχογραφήσεων μπορεί να φαίνεται σε κάποιους μια πολύ απλή ιστορία, μέχρι και αστεία από ότι έχω διαπιστώσει σε συζητήσεις. Γιατί αρκετοί έχουν στο μυαλό τους διάφορες μπανοφλέρες των 1980s, με κάτι τύμπανα θεόρατα ή κάτι αποκυήματα αισχρής φαντασίας –με τις κιθάρες των session μουσικών να πηγαίνουν και να έρχονται κάπου μεταξύ Dire Straits και γυράδικου στα Άνω Πατήσια. Δεν είναι όμως (ακριβώς) έτσι τα πράγματα. Από την καρτεσιανή, εν Θεσσαλονίκη ηχογράφηση της "Συννεφιασμένη Κυριακής" του Τσιτσάνη μέχρι και μερικούς θαυμάσιους δίσκους του Γιώργου Χατζηνάσιου στα 1980s, είναι σίγουρο ότι μπορούμε να ανθολογήσουμε στιγμές ευφυΐας και συγκροτημένης εφευρετικότητας.
Και δεν το συζητώ καθόλου για τα σημερινά δεδομένα, ειδικότερα από τη στιγμή που έγινε γνωστό και κτήμα όλων ότι ο παραγωγός δεν είναι τσιράκι και μαντρόσκυλο «της εταιρείας της ρουφιανας» (όπως είπε κι ένας παλαιός ρεμπέτης, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση), μα συνοδηγός στο άρμα δημιουργίας του καλλιτέχνη –κι έχουμε πράγματι ακούσει πια κάμποσες καλές δουλειές από τις ελληνικές κονσόλες. Επειδή όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήνουμε την ιστορία χωρίς αρχειοθέτηση, το Avotek έψαξε και βρήκε έναν από τους πλέον φημισμένους κονσολιέρηδες της εγχώριας δισκογραφίας, τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο οποίος μάλιστα, για όσους θυμούνται, έβγαλε το 2010 κι ένα βιβλίο (Πίσω από το Τζάμι / Εκδόσεις Θαλασσί), αφηγούμενος τις εμπειρίες του· όπου, εκτός των αναμνήσεών του από τις ηχογραφήσεις μεγάλων ονομάτων, υπάρχουν και κάποιες αναφορές στα κόλπα που κατά καιρούς έκανε στα κουμπιά και στα levelια (ο τόνος στην παραλήγουσα). Για τέτοια κόλπα θέλουμε να μας μιλήσει και το υποσχέθηκε, so stay tuned: τις επόμενες εβδομάδες θα έχουμε μια συνέντευξή του, η οποία θα μας μάθει πολλά μικρά μυστικά.
*Το mix και το mastering του φετινού, μέτριου κατά πολλούς, δίσκου των Interpol (El Pintor), μην το αφήσετε να πάει χωρίς υποσημειώσεις στη μπαγαζιέρα του σκληρού σας δίσκου. Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, η οποία μετέτρεψε τις μαλακές μεσαίες συχνότητες –όσες παρήχθησαν κατά πρώτο λόγο από το θαυμάσιο engineering του James Brown, αλλά και τον Alan Moulder στη μίξη– σε κυρίαρχη δομή του δίσκου. Είναι κάτι που, ακριβώς επειδή δεν συνηθίζεται, μου έκανε προσωπικά εντύπωση: ο συγκριμένος βλέπετε χώρος του εναλλακτικού κιθαριστικού ροκ έχει σαν πρώτη έκφανση τη σκληρότητα σε τέτοιες συχνότητες, όπως και μια χαζοάναδειξη (ναι, χαζοανάδειξη) των χαμηλών, επειδή αφενός δεν τολμάει να ανεβάσει τις χαμηλές (μην μας πουνε και Μπρονξ κατάσταση ρε παιδί μου) και αφετέρου ανεβάζει εκνευριστικά τις ψηλές· αφήνοντας έτσι έκθετο το (όποιο) συγκρότημα σε επίπεδο διαχρονικότητας του fidelity του ήχου.
Μέχρι την επόμενη Κυριακή (κανονικά την επόμενη εβδομάδα, αυτή βγήκαμε Σάββατο ένεκα Πολυτεχνείου) κρατήσετε τις ψείρες μακριά από τα αυτιά σας και πάρτε κανονικά ακουστικά, για να ακούτε σαν άνθρωποι και όχι σαν cyborgs. Άντε μη σας αμελήσω κανά 3rd ear και δεν ξέρετε από πού σας ήρθε... Θα τα πούμε κι αυτά κάποια στιγμή.
