Πολλές μπάντες εξερευνούν νέα ηχητικά μονοπάτια, συνδυάζοντας την ωμή βία του είδους με στοιχεία από jazz, progressive, ακόμα και ηλεκτρονική μουσική, δημιουργώντας πολυεπίπεδους και πνευματικά φορτισμένους δίσκους. Η λυρική θεματολογία εξελίσσεται επίσης, με συγκροτήματα να καταπιάνονται με φιλοσοφικά, κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα, αφήνοντας πίσω τα στερεοτυπικά gore μοτίβα. Αν και... κακά τα ψέματα, ποιος δεν λατρεύει ακόμα ένα τραγούδι για ζόμπι και άντερα; Οι ακροατές, πιο ανοιχτόμυαλοι από ποτέ, αγκαλιάζουν αυτή τη νέα εποχή. Πλάκα κάνω φυσικά! Το κοινό όσο ζούμε θα μας απογοητεύει, όμως φαίνεται πως το ιδίωμα κάνει μεγάλα άλματα και προσπάθειες για την ξεμαρμελάδωση των αυτιών μας. Ορίστε λοιπόν 3 δίσκοι για να δώσεις στον μπαρμπα-deathmetalά και να του κόψεις το life support άμα αρχίσει πάλι τη γκρίνια και την παρελθοντολαγνεία.
Opeth - The Last Will And Testament
Οι Opeth επιστρέφουν με το The Last Will and Testament, έναν δίσκο που μοιάζει σαν την απόλυτη επιστροφή στη φόρμα μιας μπάντας που δεν σταματά να εξερευνά τα όρια της μουσικής. Το άλμπουμ θεματικά είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή, τον θάνατο και την κληρονομιά που αφήνουμε πίσω, γεμάτος με την πολυπλοκότητα και τη μελωδική μαγεία που χαρακτηρίζει τους Σουηδούς θρύλους. Ίσως για αυτό να επέλεξε αυτό το άλμπουμ ο Akerfeldt για να επαναπροσθέσει τα ακραία στοιχεία που τους είχαν κάνει τόσο αγαπητούς στους μεταλλάδες. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτός ο δίσκος είναι ταιριαστός σε μια τέτοια λίστα, όμως :
1. Είναι Opeth
2. Έχει growls
Χρειάζεσαι κάτι άλλο στη ζωή για να είσαι ευτυχισμένος;
Ηχητικά, ο δίσκος ισορροπεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν των Opeth. Τα progressive rock στοιχεία, που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια, συναντούν πιο σκοτεινά, death metal περάσματα, θυμίζοντας εποχές Watershed και Ghost Reveries. Το αποτέλεσμα είναι μια μουσική αφήγηση που μοιάζει με έναν κύκλο. Βαθιά νοσταλγική, αλλά ταυτόχρονα φρέσκια και απρόβλεπτη. Οι εναλλαγές μεταξύ μελωδίας, progressive πολυρυθμών και brutality γίνονται με χαρακτηριστική άνεση, ενώ οι ακουστικές στιγμές έχουν μια σχεδόν τελετουργική αίσθηση. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη αλλά οργανική, επιτρέποντας σε κάθε όργανο να αναπνεύσει. Είναι τόσο καλή που πιθανότατα θα βρεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: «Μήπως πρέπει να αλλάξω τα ηχεία μου;» και ο Åkerfeldt ακόμα μια φορά μας θυμίζει γιατί είναι ένας από τους καλύτερους storytellers της μουσικής, με φωνητικά που πάνε από βελούδινα καθαρά σε brutal growls τόσο άγρια, που θα μπορούσαν να ξυπνήσουν τους νεκρούς σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Το The Last Will And Testament είναι ένα concept album. Μιλάει για το άνοιγμα της διαθήκης ενός συντηρητικού πατριάρχη του 19ου αιώνα, όπου μέσα από αυτό τα παιδιά του ανακαλύπτουν μυστικά για τον πατέρα τους και πως είναι προϊόντα ερωτικής συνεύρεσης της μητέρας τους με άλλον, με τις ευχές του φαινομενικά στείρου πατέρα τους (ένα cuckcept album if you may). Μαθαίνουμε επίσης για το νόθο άρρωστο παιδί που είχε με την υπηρέτρια, στο οποίο και άφησε όλα του τα πλούτη και το plot twist στο τέλος πως φυσικά ούτε και αυτό ήταν δικό του γιατί ήταν όντως χαντούμης. "Η φωνή του Akerfeldt δεν αντέχει πλέον","Μα δεν κολλάει σε αυτού του είδους την μουσική έτσι και αλλιώς".Κάτι τέτοιες μαλακίες ακούγαμε εδώ και πάνω από 15 χρόνια από μανιώδεις καταναλωτές copium απλά για να μην παραδεχτούν πως απλά ο τύπος δεν γούσταρε να κάνει fan service. Τώρα λοιπόν που επανήλθε όρεξη για γκαρίσματα οι Opeth επέστρεψαν με τον καλύτερο τους δίσκο στην μετά Ghost Reveries εποχή. Αν και δεν μου αρέσει σε τέτοιους δίσκους να ξεχωρίζω κομμάτια, δεν κρύβω πως το 2ο μισό του §4 και ολόκληρο το §5 τα έχω ακούσει παραπάνω από όσο θέλω να παραδεχτώ από την μέρα που πήρα τον δίσκο στα χέρια μου. To A Story Never Told είναι το τελευταίο κομμάτι και το μοναδικό που ονοματίζεται. Δίνει ένα νοηματικό κλείσιμο με το μεγάλο reveal του plot twist να ξετυλίγεται σαν αυλαία θεάτρου και είναι μια απόλυτα καθαρτική εμπειρία.Το The Last Will and Testament ίσως να μην είναι ένας δίσκος που θα κερδίσει αμέσως όλους τους ακροατές. Άλλωστε οι Opeth ποτέ τους δεν υπήρξαν εύπεπτοι. Ούτε όταν πίεζαν έμπροσθεν τα όρια του Death Metal, ούτε μετέπειτα με τους 70s prog rock πειραματισμούς και τις πολύπλοκες δομές. Αν και κατευνασμένες εδώ, μπορεί να είναι overwhelming για μεγάλο μέρος του κοινού. Όμως για όσους αφεθούν και βυθιστούν στο άκουσμα, η ανταμοιβή είναι μεγάλη και ο δίσκος λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ των δύο περιόδων. Welcome back Opeth.
;Spectral Voice - Sparagmos
Τι συμβαίνει όταν έχεις ρίχνεις μια ματιά στην άβυσσο, και αυτή σε κοιτάει πίσω; Ο δίσκος Sparagmos από τους Spectral Voice είναι μια κατάδυση στις πιο σκοτεινές και ζοφερές πτυχές του death/doom metal, που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την ικανότητα της μπάντας να δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό και αποπνικτικό ηχητικό τοπίο. Το Sparagmos είναι αργό και βαρύ σαν προάγγελος θανάτου. Ακολουθεί το ντεμπούτο τους Eroded Corridors of Unbeing, έναν από τους αγαπημένους μου Death Metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν υπολείπεται σε τίποτα, αλλά μάλιστα επεκτείνει τον ήχο τους, συνδυάζοντας απόκοσμες μελωδίες, απύθμενη βαρύτητα και μια διαρκή αίσθηση απομόνωσης. Τα φωνητικά είναι βαθιά και αβυσσαλέα. Ακούγονται σαν να βγαίνουν από το βαθύτερο σπήλαιο της Moria όταν ο Durin έσκαψε πολύ βαθιά και ξύπνησε το αρχαίο κακό που κατοικεί εκεί. Τα riffs είναι παγωμένα και μουχλιασμένα και το μπάσο παχύ με ένα σύνολο που φέρνει στο μυαλό Lovecraftιανές δυστοπίες. Η παραγωγή είναι σχετικά lo-fi, πράγμα που μόνο σε καλό λειτουργεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Ενισχύεται έτσι η αίσθηση του απόκοσμου βυθίζοντας με ακόμα περισσότερο σε αυτό το εφιαλτικό trance. Γενικότερα δεν είναι ένας guitar driven δίσκος, η ατμόσφαιρα είναι αυτή που έχει το τιμόνι και οδηγεί τις συνθέσεις. Όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούν, έχουμε σημεία όπου τα μανιασμένα riffs και τα blastbeats σου κόβουν την ανάσα πριν προλάβεις να πεις Shupnikkurat. Κάτι το αναμενόμενο φυσικά αν σκεφτεί κανείς πως αυτή η μπάντα είναι οι Blood Incantation κατά 75%. Έρχεται και αυτονών η σειρά μην αγχώνεστε. Τα τελευταία λεπτά του Sinew Censer είναι το τρανταχτό παράδειγμα που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό. Το αδιανόητο lead κάπου στο 9ο λεπτό του Red Feasts Condensed Into One, οδηγεί σε ένα κλείσιμο το οποίο μοιάζει με breakdown συνθετικά μα ηχητικά είναι σαν κατάβαση στα βάθη της αβύσσου. Το Death's Knell Ring In Eternity είναι ακριβώς αυτό που προϊδεάζει ο τίτλος. Ένας επιθανάτος ρόγχος αργού Death Metal με την κατάβαση που ανέφερα πριν να έχει πιάσει τον απόλυτο πάτο. Το Sparagmos είναι σαν ένα μαύρο τελετουργικό που απαιτεί πλήρη παράδοση από τον ακροατή. Για όσους είναι διατεθειμένοι να βυθιστούν σε αυτή την απόκοσμη διάσταση, ο δίσκος προσφέρει μια εμπειρία που συνδυάζει τη μουσική και την αφήγηση με τρόπους που συνήθως συναντάμε μόνο σε ταινίες τρόμου. Όχι όμως εκείνες που παίζουν με φθηνά τεχνάσματα για να φέρουν εφήμερο τρόμο (Ναι κοιτάω εσένα Conjuring franchise). Αντ' αυτού έχει μια συνεχή αποπνικτική αίσθηση, που ακόμα και αν δεν σε κάνει να πετάγεσαι από τη θέση σου, δίνει πλήρως την αίσθηση πως το κακό βρίσκεται πίσω σου, γύρω σου...μέσα σου. Η ίδια τεχνική που βρίσκουμε σε ταινίες όπως το The Witch, το Hereditary, το Misery ή και το Suspiria, (το original ε). Η αίσθηση πως δεν είσαι ασφαλής ούτε στις ίδιες σου τις σκέψεις. Ένα unease που είχα να νιώσω ίσως από το The Work Which Transforms God των Blut Aus Nord. Δεν θα μπορούσα να το βάλω σε κάλύτερη παρέα.
;Defacement - Duality
Από την πρώτη μου επαφή με αυτήν την μπάντα πάντα βίωνα τους δίσκους τους σαν κάτι παντελώς αποκομμένο από την πραγματικότητα. Σαν ενα engine μετάδοσης της απόλυτης βιαιότητας και διαστροφής. Το Duality, ο τρίτος δίσκος των Defacement, είναι ένα χαοτικό και ταυτόχρονα βαθιά στοχαστικό έργο, που αναδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να ισορροπεί ανάμεσα στο ασυγκράτητο χάος και την ατμοσφαιρικότητα. Στον πυρήνα του, το άλμπουμ εκφράζει την έννοια της δυαδικότητας, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, αναμειγνύοντας την ακραία επιθετικότητα με στιγμές σχεδόν πνευματικής αναζήτησης. Αυτό αποτυπώνεται άψογα και στο artwork, το οποίο είναι αρκετά φρικιαστικό ώστε να φέρει εφιάλτες μέχρι και στον Freddy Krueger. Συνθετικά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό black και death metal, με στοιχεία που θυμίζουν μια ένωση της απόκοσμης και μανιασμένης βίας των Portal με την ατμοσφαιρική απόγνωση των Ulcerate. Οι Defacement ωστόσο, δεν μιμούνται, παίρνουν αυτές τις επιρροές και τις ενσωματώνουν σε ένα δικό τους, μοναδικό ηχητικό σύμπαν. Το άλμπουμ ανοίγει με μια καταιγιστική ενέργεια που φανερώνει τις τεχνικές ικανότητες της μπάντας, με riffs που κατακεραυνώνουν και παραδόξως (μα πολύ ευπρόσδεκτα) μελωδικά solo που σου κόβουν την ανάσα. Όμως, αυτή η βία συνοδεύεται από αργά, ατμοσφαιρικά περάσματα που μοιάζουν με αναπνοές μέσα στον κυκεώνα, δίνοντας χώρο στις συνθέσεις να λάμψουν. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, αλλά τα φωνητικά είναι συνειδητά θαμμένα πίσω από layers, περισσότερο σαν να είναι μέρος της σύνθεσης παρά ως μέσο αφήγησης, δίνοντας έναν οργανικό χαρακτήρα στο άλμπουμ. Είναι σε στιγμές σαν ουρλιαχτά πόνου και άλλοτε τόσο βαθιά και πνιγμένα που μοιάζουν να βγαίνουν από το πηγάδι του The Ring. Αν προσπαθήσεις να τα αποκωδικοποιήσεις, πιθανότατα θα καταλήξεις να μουρμουρίζεις και εσύ μπροστά σε μια οθόνη χωρίς σήμα. Ο δίσκος πρακτικά αποτελείται από τέσσερα βασικά κομμάτια (Burden, Barrier, Scabulous, Duality) τα οποία δένουν μεταξύ τους με διαφόρων ειδών ιντερλούδια. Από darkwave, experimental ακόμα και τελείως ambient λειτουργούν σαν ηχητικοί και νοηματικοί κρίκοι στην παράνοια. Η μπάντα δημιουργεί ένα ηχητικό τοπίο τόσο υπερβολικό και μπουκωμένο, αλλά και με ξεσπάσματα δυσρυθμιών και μελωδίας. Το ομότιτλο και τελευταίο κομμάτι είναι αυτό που για μένα κρύβει όλο το ζουμί του δίσκου. Και τι ζουμί είναι αυτό ρε μαλακα που θέλει 16 λεπτά για να αποκαλυφθεί; σαν να σε ακούω να μου λες. Αρκετό για να γεμίσει μια μπανιέρα. Η οικονομική αφήγηση είναι για τους πτωχούς τω πνεύματι και οι μετριοπάθειες για τους μέτριους. Δώσε μαξιμαλισμό στον λαό και άσε την γενιά του ΤικΤοκ με το νεκρό attention span να κλαίγεται. Δεν είναι εύκολο άκουσμα, σίγουρα με τις πρώτες ακροάσεις θα κάτσει σαν τσιμεντόλιθος στο στομάχι, όμως το Duality είναι ένας δίσκος που με παγίδευσε από την πρώτη στιγμή. Υπάρχει κάτι το σαγηνευτικό στο άγνωστο και στο παράξενο. Στο να προσπαθείς να βρεις την ομορφιά και την καλαισθησία μέσα στον απόλυτο όλεθρο. Και στο Duality υπάρχουν άπλετα, αποδεικνύοντας την εξέλιξη των Defacement σε πραγματικούς αρχιτέκτονες του ηχητικού χάους.
