Lakecia Benjamin - Phoenix Reimagined (Live) (Ropeadope)
Δεν έχω Fomo για τις συναυλίες που διαβάζω στα εγχώρια Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Λίγο έως πολύ προκύπτει ένα απίθανο Πουτινικό ποσοστό κοντά στο 90% για σωρεία απίθανων, αξιομνημόνευτων lives, το ένα καλύτερο από το άλλο. Ποντάρω στο ποιος γράφει τι, για να έχω τελικώς μια κάποια εικόνα για το τι περίπου μπορεί να έχασα ή όχι, μα σε κάθε περίπτωση επειδή κι η δική μου προκατάληψη βάζει αναχώματα, διαισθητικά και μόνο καταλήγω σε εικασίες κι υποθέσεις. Στο Phoenix Reimagined (Live), το live-in-studio, ηχογραφημένο στο Bunker του Brooklyn, νέο LP της Lakecia Benjamin, διαπιστώνω με τα αυτιά μου πως θα ήμουν πολύ τυχερός-και θα κατέληγα αδιάβαστος με ανοιχτό το στόμα- αν βρισκόμουν σε καμιά γωνίτσα. Spiritual κοινωνικοπολιτική ορμή που σε παίρνει από τα μούτρα, “I dream of a world where peace is possible” μας διαμηνύει και ξεφυσάει Joy / Power / Freedom / Unity / Justice / Equality με κάθε αναπνοή της στο σαξόφωνο, μια μουσικός που μέλλει να κουβαλήσει στις πλάτες της την κολτρεϊνική κληρονομιά (τώρα που οι υπόλοιποι πήραν άλλο μονοπάτι), με τις ευλογίες των παλιών παικτών, ριζοσπαστικοποιώντας τη στο παρόν.
NxWorries - Why Lawd? (Stones Throw)
Anderson.Paak και Knxwledge ενθαρρύνουν ένα απόγευμα με Silk Sonic από την ανάποδη, εσωστρεφώς επαναλαμβανόμενο με μέσο τα νωχελικά breaks και στόχευση στην αισθητική αξία των 70s. Θεμιτός και συστηματικός ο τρόπος, όμως η επιλογή εγκατάστασης στο background, από τη μια κόβει τη δυναμική κομματιών όπως το “Daydreaming” κι από την άλλη κουμπώνει σε περιπτώσεις όπως το “FromHere” (βέβαια εκεί έχεις το απείραχτο zen mode του Snoop Dogg να υπερπροσδιορίζει τις ταχύτητες). Σε κάθε περίπτωση το moody κουλάρισμα επιτυγχάνεται, οπότε ας κρατήσουμε έστω αυτό.
Common/Pete Rock - The Auditorium Vol. 1 (Loma Vista)
Πάρε την πρώτη στροφή, με τη φωνή της Aretha να σε έχει προϋπαντήσει καταλλήλως “Baby, we could do it, take your time, do it right / I was hearin' melodies and rhythms through the night / This was a dream that felt real like a fight / What made it realer, J Dilla was there in the light/A movement was happenin', H. Brown was rappin' and / Kool G and Polo talkin' 'bout they back again / I seen Prince; he was time-travellin’ / Through the Morris Days and Gladys Knights / (Woo) / Sheila E. reminded me about the glamorous life / Ali was tellin' me why he had to fight / The struggle, he never left so we could have our rights / Biggie and Prodigy told me to grab the mic (Yeah) / I was shook; now ain't no such thing / 'cause when I touch dreams, they become things / As the sun beam, I seen queens like Latifah / Chaka as I daydream with Aretha (Woo)”. Ακριβό, πολύτιμο, old school, σε καιρούς που υπεραναλύεται το ξεκατίνιασμα των σημερινών σωτήρων. Εδώ το δίδυμο αναδεικνύει με ακεραιότητα, γνώση και πείρα, τις αρχές του είδους και κατ’επέκταση της ενότητας, με sampling ολκής και βαθιά ουσιώδες flow που ρίχνει καντάρια. Αν έτσι ξεκινά το Vol.1, sky is the limit.
Remi Wolf - Big Ideas (Island)
Έχω έναν φίλο που λέει πως σε ένα δίκαιο κόσμο, η Remi Wolf θα ήταν η απόλυτη pop star κι η Taylor Swift θα αποτελούσε το opening act της. Παρά τις ενστάσεις για τη Swift, και τις προβοκατόρικες αρνήσεις στις larger than life περιπτώσεις (που είναι πάντα χρηστικές και ουσιώδεις όταν έχουν περιεχόμενο και αιτιάσεις, και όχι ως δογματικά θέσφατα), ορθώς η δεσποινίδα Wolf βρίσκεται -τουλάχιστον για την ώρα- στα πλαίσια της indie αποδοχής για την pop που παίζει (εξού και το Olivia Rodrigo support). Μεστή στο soulful / nu disco πεδίο, με καλές lo-fi pop/funk νύξεις στις 70s μπασογραμμές, με μεγάλες ιδέες και έναν κρυφό ορίζοντα παρά τους προς ώρας νηπιακούς βηματισμούς.
Orquesta Akokán - Caracoles (Daptone)
«Από καρδιάς» μας τα έλεγαν, μας τα είπαν και θα μας τα λένε οι Orquesta Akokán (τι ωραία που είχαμε περάσει στην επίσκεψη τους στο Ξέφωτο του Νιάρχος πριν μερικά χρόνια), κουβαλώντας τη mambo και cha-cha παρακαταθήκη των Benny Moré, Perez Prado, Lecuona και Machito, την κουβανέζικη φλόγα από τα νεοϋορκέζικα clubs, την ισορροπία από το σπαραξικάρδιο στο χορευτικό ξεπέταγμα που ξορκίζει τα πάθη. Αιχμή του δόρατος ο διαολεμένος Kiko Ruiz που μας κάνει να αναφωνούμε venga όπως το υπέροχο νεόκοπο πουλέν που διοικεί εσχάτως την ΑΕΚ!
The Felice Brothers - Valley Of Abandoned Songs (Million Stars)
Όταν άκουσα το εναρκτήριο “Crime Scene Queen”, επανήλθε η ίδια αίσθηση που με κατέκλυσε όταν και πρωτοσυνάντησα 16 χρόνια πριν τους Felice Brothers. «Mια ωδή για χαρακτήρες, τοπία και ήχους ξεχασμένους. Μια αφιέρωση για τον Woody και τον Bobby, τον Levon, τον Robbie και την παρέα τους. Θυμίζει το θέαμα των νάνων και των ζογκλέρ, το κυνήγι στις πεδιάδες με κοπάδια αλόγων, το σήκωμα της φούστας στα «καν-καν» μπαλέτα, τα λογύδρια των βλογιοκομμένων μπάρμεν, τα αστεία του Bruce και τα παράσιτα από χαλασμένα τρανζίστορ. Νιώθεις τόσο ευπρόσδεκτος για το πατροπαράδοτο γλέντι που έχουν στήσει, σα να σου ανεμίζουν ένα ποτήρι για να τσουγκρίσετε αμφότεροι.”» Για εκείνους που έχουν ακόμη -έστω και ανισοβαρή- αίγλη, οι ιστορίες με τα γυαλιστερά κολτ, τους ματωμένους σουγιάδες, τα άπατα βαρέλια και τις άπιστες συζύγους με τις λευκές νυχτικιές, η κοιλάδα με τα παρατημένα τραγούδια είναι εδώ.
Bilal - Live At Glasshaus (Glasshaus Presents)
Μιας και τα είπαμε και παραπάνω για τα ηχογραφημένα live acts, να ένα ακόμη, εδώ που ο Bilal τραγούδησε για 100 τυχερούς στις 2 Δεκεμβρίου 2023 στα πλαίσια του Black Music Month, με την εξής παρέα: Questlove, Common, Robert Glasper και Burniss Travis. Ενδεχομένως, κάπου τόσοι να είχαν βρεθεί στην προ ετών εμφάνιση του στο Half Note, για μια περίπτωση ερμηνευτή που στριφογύρισε με σκαμπανεβάσματα στα στουντιακά πεπραγμένα του, όμως γεγονός είναι πως επάξια βαστά το Neo-soul/r&b 90s πνεύμα, οπότε δεν επιτρέπεται και να αγνοείται.
Linda Sikhakhane - iLadi (Blue Note)
Η νοτιοαφρικανική πνευματική παράδοση ως εφόδιο, ο Nduduzo Makhathini ως McCoy Tyner συμπαραστάτης, ο Linda -μέσω της Mankunku Ngozi οδού (ακούστε το “Yakhal’ Inkomo”)- ως ενσάρκωση των Coltrane- κων διδαχών. Προφανώς και αυτό το τελευταίο είναι που κυριαρχεί κι επιβάλλεται χωρίς να απαλείφει τις zulu αποχρώσεις ή τα Alice Coltrane αγγίγματα. Κακά τα ψέμματα, κοινός τόπος αυτό το σύμπλεγμα ατόφιου και επίκτητου στη σύγχρονη «πνευματική» jazz δισκογραφία, μα από την άλλη πως να μην υπερασπιστείς τα σωστά modal παιξίματα και τις άξιες ανατάσεις, όταν κάνεις το τελικό ταμείο;
