Ο Michael Quercio σχημάτισε τους Three O'Clock στην Pasadena της California το 1980. Έπαιζαν ψυχεδελικό rock, σε club της Sunset Boulevard, στα χνάρια των Love και των Doors. Δεν ήταν οι μόνοι. Σε μια συνέντευξή του στην LA Weekly, ο Quercio ονόμασε αυτή τη σκηνή Paisley Underground. Το hair metal και η new wave pop ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην post-punk Καλιφόρνια, αλλά τα συγκροτήματα του Paisley Underground πρόσφεραν μια εναλλακτική. Ο πυρήνας του κινήματος - The Dream Syndicate, The Bangles, The Three O'Clock, Rain Parade - εμπνέονταν από την ψυχεδέλεια και το garage-rock της δεκαετίας του '60, μεταδίδοντας φρέσκες προοπτικές στη σύγχρονη εποχή μέσα από έναν vintage φακό. «Θέλαμε να σύρουμε τη δεκαετία του '60 κλωτσώντας και ουρλιάζοντας στη δεκαετία του '80», εξηγεί η Susanna Hoffs των Bangles. «Και επειδή δεν ταιριάζαμε σε καμία από τις κατηγορίες που ήταν στη μόδα στο LA εκείνη την εποχή, συναντηθήκαμε γρήγορα».
Οι μπάντες δεν έμοιαζαν αναγκαστικά μεταξύ τους. Οι Dream Syndicate έφερναν περισσότερο στους Velvet Underground, οι Salvation Army –που έγιναν The Three O'Clock– ήταν πανκ και ψυχεδελικοί και οι φωνητικές αρμονίες των Bangles ξεσήκωναν τους Beatles, τους Byrds και τους The Mamas & The Papas.
Συνεχίζει η Susanna Hoffs: «Πριν σχηματίσει τους Rain Parade, ο David Roback και εγώ ήμασταν ζευγάρι κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στο Μπέρκλεϊ, όπου είχαμε φτιάξει ένα συγκρότημα, τους Unconscious. Είχα δει τους Sex Pistols και την Patti Smith στο Winterland και μου άρεσε επίσης η καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης και ο Nick Lowe και ο Elvis Costello, οπότε για εμάς, η δεκαετία του '60 πέρασε μέσα από το πανκ και το new wave».
«Το Paisley Underground ήταν μια σκηνή περισσότερο από ένας ήχος», λέει ο Steve Wynn των Dream Syndicate. «Δεν ταιριάζαμε με αυτό που συνέβαινε στο Λος Άντζελες. Είχαμε αρκετά κοινά μεταξύ μας και σχεδόν τίποτα κοινό με κανέναν άλλο. Και κανένας από εμάς δεν άκουγε τριγύρω αυτά που ήθελε να ακούσει, οπότε το κάναμε μόνοι μας. Ήταν μια πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη κίνηση και μια συναρπαστική στιγμή στο χρόνο, αλλά δεν ήταν σαν να κάναμε όλοι το ίδιο πράγμα. Πορευόμασταν σε διαφορετικές κατευθύνσεις».
Το Paisley Underground δεν ήταν τοπικό, καλιφορνέζικο φαινόμενο. Σε άλλες Πολιτείες, από την Arizona έως την Georgia και από εκεί ως το New Jersey, αναρίθμητες μπάντες, από τους Green On Red έως τους True West, και από τους REM ως τους Feelies, από τους Fuzztones ως τους Plan 9, αναβίωναν τον ήχο του garage και τα ψυχεδελικά ‘60s, με φίλτρο τις δικές τους εμπειρίες, που μοιραία περνούσαν μέσα από το punk. Κορυφαίο παράδειγμα οι Meat Puppets, που είχαν ως σημείο εκκίνησης το h/c των Black Flag, ώσπου απολήξουν στην country.
Ωστόσο, αν θέλουμε να θέσουμε δύο σημεία αναφοράς στην «Αναβίωση», στα album και στις μπάντες που ακολουθούν, αυτά θα είναι: οι Byrds και οι Velvet Underground.
1. The Feelies – Crazy Rhythms (Stiff, 1980)
Με δύο ντράμερ, εσωστρεφή σκηνική παρουσία και τεντωμένο ήχο, οι Feelies (από το New Jersey) δεν έμοιαζαν με κανέναν στην «αναβιωτική» σκηνή. Το ντεμπούτο τους εξακολουθεί να ακτινοβολεί με μια κιθάρα-να-παίζει-μια-νότα. Η ασυνήθιστη ένταση ατσαλώνεται στο “The Boy With the Perpetual Nervousness”, δομείται σταδιακά στο “Loveless Love”, μέχρι να ξεσπάσει στην έκρηξη του “Raised Eyebrows” και του εξάλεπτου, trance-jam ομότιτλου κομματιού. Η απρόβλεπτη εκδοχή του "Everybody's Got Something to Hide Except Me and My Monkey" είναι μια από τις κορυφαίες διασκευές στους Beatles που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ. Η επανέκδοση του 1991 περιλαμβάνει ένα εφιαλτικό “Paint It Black”. Αν ο Woody Allen γύρισε τον “Νευρικό Εραστή”, τότε οι Feelies ηχογράφησαν το soundtrack του “Νευρωτικού Εραστή”.
2. The Dream Syndicate – The Days of Wine and Roses (Ruby Records/Slash, 1982)
Ενώ οι συνoδοιπόροι τους (The Rain Parade, The Three O'Clock, Bangles, The Long Ryders) άκουγαν ξεκάθαρα Love, Byrds και Buffalo Springfield, τα σημεία αναφοράς των Dream Syndicate ήταν λιγότερο προφανή. Και αν ο ήχος τους σε έκανε να σκεφτείς κάποιον δίσκο από τη δεκαετία του '60, ήταν το “White Light/White Heat” των Velvet Underground – και ο Wynn λατρεύει τον “Λευκό Θόρυβο” του Don Delillo. Σε δεύτερο επίπεδο, το “Highway 61 Revisited” του Dylan και το “Marquee Moon” των Television – ο Wynn λατρεύει τις κιθάρες τον Tom Verlaine και του Richard Lloyd. Ήταν μια πειραματική, ηχητική επίθεση με κιθάρες στην τσίτα. Λιγότερα λουλούδια, περισσότερος θόρυβος. “Tell Me When It’s Over”, “That’s What You Always Say, “Halloween”, “When You Smile”… Με το φωνητικό στιλ α λα Lou Reed του Steve Wynn, τις παραμορφώσεις στην κιθάρα του Karl Precoda, το αφαιρετικό μπάσο της αινιγματικής Kendra Smith και το προωθητικό drumming του Dennis Duck, εκείνη την εποχή, οι Dream Syndicate ήταν περισσότερο συγχρονισμένοι με τους Sonic Youth παρά με οποιαδήποτε άλλη μπάντα που σχετίζεται με τη σκηνή από την οποία ξεπήδησαν.
3. The Rain Parade – Emergency Third Rail Power Trip/ Explosions in the Glass Palace (Restless, 1983-1984)
Η μουσική των Rain Parade αιχμαλώτισε τις αναθυμιάσεις των ψυχεδελικών 60s, με ταραχώδεις κιθάρες, συμπαγείς ρυθμούς και απλά εφέ για να αφηγηθούν ιστορίες με σκοτεινές σκιές. Τα τραγούδια τους είναι εμποτισμένα με μια αίσθηση μυστηρίου. Το Emergency Third Rail Power Trip κυκλοφόρησε το 1983 και περιλαμβάνει εννέα τραγούδια. Μετά την αποχώρηση του David Roback, που σχημάτισε με την Kendra Smith τους Opal, το ΕΡ Explosions in the Glass Palace του 1984, εμβαθύνει περισσότερο στην ψυχεδελική εμπειρία του προκατόχου του. Το “Broken Horse” επεξεργάζεται στις κιθάρες τον Neil Young του “Everybody Knows This Is Nowhere”, ενώ το μυσταγωγικό ”No Easy Way Down” είναι απλώς το τέλειο ψυχεδελικό διαμάντι, σημείο συνάντησης του Syd Barrett με τους Kaleidoscope.
4. Green On Red – Gas, Food, Lodging (Enigma, 1985)
Το 1985 οι Green on Red απομακρύνθηκαν από την ακατέργαστη γκαράζ-ψυχεδέλεια των πρώτων δίσκων τους με την κυκλοφορία του Gas Food Lodging. Μετατοπίστηκαν προς έναν πιο παλιομοδίτικο ροκάδικο ήχο, παρόμοιο με των Band, επηρεασμένο από την αμερικανική Ενδοχώρα. Οι Doors, ο Dylan, οι Stones και Creedence θα μπορούσαν να ανιχνευθούν. Ωστόσο, η επιρροή που διαφαίνεται στον δίσκο, είναι αυτή του Neil Young. Τα φωνητικά του Dan Stewart, εν μέρει γρύλισμα, εν μέρει κραυγή και εν μέρει τρέλα, Billy The Kid Στο Δρόμο, απηχούν το συναίσθημα, ενώ οι κιθάρες του Chuck Prophet (το twang, το twist και το twirl) φορτίζουν την ατμόσφαιρα. Πέρα από τις μουσικές συγγένειες, δύο είναι τα σημεία αναφοράς: “Τα Σταφύλια της Οργής” του John Steinbeck και η μυθολογία των hobos του Jack Kerouac.
5. Giant Sand - Valley of Rain (Enigma Records, 1985)
Ηχογραφήθηκε για μόλις 400 δολάρια το 1983 και κυκλοφόρησε το 1985. Πλάι στον πολυσχιδή Howe Gelb (κιθάρες, φωνητικά), ο Scott Garber στο μπάσο και οι ντράμερ Winston Watson και Tommy Larkins (που έπαιξαν σε τρία από τα τραγούδια). Ο στεγνός, σκονισμένος ήχος, που έγινε σήμα κατατεθέν του Howe Gelb, αναδεικνύεται στο ντεμπούτο άλμπουμ των Giant Sand: ακούγονται σαν τα περίεργα ξαδέρφια των Green Οn Red. Το “Valley of Rain” είναι πιο αιχμηρό τις επόμενες κυκλοφορίες τους (με εξαίρεση το “Love Songs” του 1988), αν και η αίσθηση του λυρικού περιπλανώμενου Gelb γίνεται και εδώ πολύ εμφανής, ακόμα και όταν οι κιθάρες στριγγλίζουν και τα ντραμς ραγίζουν. Οι ελαφρώς στρεβλωμένες country επιρροές του συγκροτήματος αναδύονται εξίσου - ίσως επειδή ο Gelb και οι φίλοι του ηχογραφούσαν ένα album με το σχήμα των Blacky Ranchette περίπου την ίδια εποχή. Τα "Tumble and Tear", "Down on Town”, "Death, Dying and Channel 5" ροκάρουν, το ομώνυμο είναι full desert, ενώ τα πιο πειραματικά "Artists" και "October, Anywhere" δίνουν μια ιδέα για το πού θα πήγαιναν οι Giant Sand στο μέλλον.
6. Meat Puppets - Meat Puppets II (SST, 1984)
Η μουσική των Meat Puppets πέτυχε το υψηλότερο επίπεδο προβολής, όταν οι Nirvana διασκεύασαν αξέχαστα τρία από τα τραγούδια τους στο Unplugged του MTV το 1993. Όμως, το πιο επιδραστικό άλμπουμ τους κυκλοφόρησε σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα. Με τον μπασίστα Cris Kirkwood και τον αδελφό του Curt Kirwood στα φωνητικά, το Meat Puppets II σηματοδότησε μια δραστική απομάκρυνση από τον παλαιότερο ήχο του συγκροτήματος καθώς είχαν κουραστεί από τη σκληροπυρηνική πανκ προσέγγιση στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Η μουσική τους αλλαγή σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο τους άμβλυνε τα άκρα της πανκ ευαισθησίας τους και του εμφύσησε μια country χροιά, προετοιμάζοντας το έδαφος για το grunge. Το σαρδόνιο "Lake of Fire", το ψυχεδελικό, ορχηστρικό "Magic Toy Missing" και το αφηγηματικά αιφνίδιο "Plateau", συνιστούν κοινούς τόπους για το punk και την country.
7. R.E.M. – Murmour (I.R.S., 1983)
Οι REM ήταν αναμφίβολα ένα από τα πρώτα αμερικανικά συγκροτήματα που ανέβασαν το underground στο mainstream. Σε μια εποχή που η δημοφιλής μουσική φαινόταν προορισμένη να είναι γεμάτη λαμπερή και συνθετική παραγωγή, προσπάθησαν να προσφέρουν ένα ακουστικό αντίδοτο. Με τον Mitch Easter, μαζί με τον φίλο και συμπαραγωγό του Don Dixon, ο οποίος είχε δουλέψει στο προηγούμενο EP τους Chronic Town, πίσω από την κονσόλα του ήχου, οι REM βάλθηκαν να ξεπεράσουν τους δασκάλους τους: τους Byrds. Η ρυθμική κιθάρα του Peter Buck είναι απογυμνωμένη από κλισέ και συμβάσεις, συνυφασμένη με τις μελωδικές βασικές μπασογραμμές του Mike Mills και πλαισιώνεται από τον απλό τονισμό του Bill Berry στα τύμπανα. Αυτή η ατμόσφαιρα τονίστηκε από τα διονυσιακά φωνητικά του Michael Stipe. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι συχνά ανεξήγητοι, ωστόσο το μοναδικό του ύφος καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή του ακροατή στις κατάλληλες στιγμές, όπως αποδεικνύεται στo καταληκτικό επιφώνημα του “Catapult”. Ένα, χαμηλού προϋπολογισμού, lo-fi αριστούργημα.
8. Opal - Happy Nightmare Baby (SST, 1987)
Σχηματισμένοι από τις στάχτες των Dream Syndicate και των Rain Parade, ο κιθαρίστας David Roback και η τραγουδίστρια Kendra Smith έφεραν τo Paisley Underground στον κατάλογο της punk ετικέτας SST και κατάφεραν να προσφέρουν ένα από τα καλύτερα δείγματα σκοτεινού ψυχεδελικού rock, στα χνάρια των Doors, των πρώιμων Floyd και του Marc Bolan. Το album εισάγει το "Rocket Machine" των T-Rex, με συμπιεσμένους στροβιλισμούς στις χορδές της κιθάρας, που προαναγγέλλουν το σαρωτικό "She's a Diamond". Στα “Magick Power" και "Siamese Trap", το όργανο ακούγεται σαν μάντρα του Ray Manzarek τίγκα στο echo. Σε σημεία τα παιξίματα είναι free-jazz, η πιο σωστά, free jazz φιλτραρισμένη από τους Can, τους οποίους θα τιμήσει η Kendra Smith στο πρώτο της σόλο album. Το Happy Nightmare Baby κυκλοφόρησε στις αρχές του 1987. Μετά από δώδεκα μήνες, η Kendra αποχώρησε από την μπάντα. Πριν φύγει, έδωσε στον David Roback το demo μιας μπάντας που ονομαζόταν Going Home. Στα φωνητικά ήταν η Hope Sandoval. Μαζί της, ο Roback θα σχημάτιζε τους Mazzy Star.
9. Mazzy Star – She Hangs Brightly (Rough Trade, 1990)
Το ντεμπούτο των Mazzy Star εκκινεί από εκεί που σταμάτησε το “Happy Nightmare Baby” των Opal. ανταλλάσσοντας τα βαριά φωνητικά της Kendra Smith με την πιο γλυκόπικρη ερμηνεία της Hope Sandoval. Το εισαγωγικό, ονειρικό "Halah", το γκαραζιέρικο "Blue Flower" και το ντεζερτάδικο “Ghost On The Highway”, που κλείνει το μάτι στους Cun Glub, είναι κομμάτια ανθολογίας∙ και συνιστούν σοβαρούς λόγους για να ερωτευθεί κάποιος διά παντός την Hope Sandoval.
10. Thin White Rope – Moonhead (Frontier, 1987)
Το δεύτερο άλμπουμ των Thin White Rope είναι το αριστούργημα του χάους του paisley underground∙ ένα άλμπουμ που μοιάζει με τον Neil Young και τους Crazy Horse, αν έπαιζαν κομμάτια από το Unknown Pleasures των Joy Division. Ανάμεσα στα 14 τραγούδια, περιλαμβάνεται μια συγκλονιστική διασκευή του κλασικού μπλουζ του Jimmy Reed "Ain't That Lovin' You Baby". Όλα όμως είναι τόσο τεταμένα που ακούγονται σαν να μπορούν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή: το ομώνυμο που θυμίζει Beefheart σε φρενίτιδα, το "Crawl Piss Freeze", το πιο επικό "Take It Home”. Τα τραγούδια ξεκινούν βασικά από το ίδιο σημείο - οι διπλές κιθάρες σε σταθερούς παλμούς, σχεδόν Krautrock, με σφύζουσες, ελάχιστες γραμμές μπάσου του Stephen Tesluk - αλλά οι στίχοι και τα φωνητικά του Guy Kyser κυμαίνονται από βασανισμένους θρήνους μέχρι το νευρικό χιούμορ.
11. The Long Ryders - Native Sons (Frontier, 1984)
Το ντεμπούτο EP των Long Ryders αποκάλυψε την αγάπη της μπάντας για τους ήχους της δεκαετίας του 1960 και ειδικά για την underground σκηνή του Λος Άντζελες∙ ειδικότερα για τους Byrds. Η πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια, το Native Sons, φιλτράρει τα ψυχεδελικά 60s μέσα από την country και folk-rock φόρμουλα. Παραγωγή του Henry Lewy (ο οποίος ήταν στα χειριστήρια για τα δύο πρώτα άλμπουμ των Flying Burrito Brothers), με guest στα φωνητικά από τον αδικοχαμένο, πρώην Byrd, Gene Clark στο "Ivory Tower" και με ένα εξώφυλλο που αντιγράφει το Stampede των Buffalo Springfield , το Native Sons βάζει μια country τρικλοποδιά στην νεοψυχεδελική αναβίωση. Οι Long Ryders δεν είχαν φόβο να απολαύσουν τις επιρροές τους και να τιμήσουν τους ήρωές τους, σε τραγούδια όπως τα "I Had a Dream", "Too Close to the Light" και "Wreck of the 809", "Run Dusty Run", "Never Got to Meet the Mom" και στη διασκευή του "Sweet Mental Revenge" του Mel Tillis. Οι κιθάρες του Sid Griffin και του Stephen McCarthy κλαίνε ένδοξα, ο μπασίστας Tom Stevens και ο ντράμερ Greg Sowders επενδύουν αυτά τα κομμάτια με άφθονο δυναμισμό και οι αρμονίες είναι υπέροχες. Πώς, διάολε, να μην αγαπήσεις μια μπάντα που έχει πάρει το όνομά της από το ομώνυμο γουέστερν του Walter Hill (στα ελληνικά, “Οι Καβαλάρηδες με τη Μεγάλη Σκιά”, 1979); Με τους αδελφούς Keach στους ρόλους του Frank και του Jesse James και με τους αδελφούς Carradine στους ρόλους της οικογένειας Younger – «ο Cole Younger είναι ο ρόλος της ζωής του David», γράφει ο Tarantino.
12. The Three O'Clock - Sixteen Tambourines (Frontier, 1983)
Στο ίδιο επίπεδο με τις καλύτερες δουλειές των Rain Parade. Η υψίφωνη του Michael Quercio δίνει στον ήχο της μπάντας μια νεανική, αγγελική, μορινοσική χροιά. Όμοια με τους Doors, εξαιρώντας το “LA Woman”, το πρώτο album των The Three O'Clock είναι και το καλύτερό τους - σε συνδυασμό με το λίγο προγενέστερο EP Baroque Hoedown. Κομμάτια όπως το "When Lightning Starts" είναι ακαταμάχητα, όμοια με το “Break On Through”.
13. The Green Pajamas - Summer of Lust (Green Monkey Records, 1984)
Υπάρχει μια διαχρονική, flower-pop ποιότητα στα τραγούδια Green Pajamas, που γράφτηκαν από τον ταλαντούχο Jeff Kelly και τον Joe Ross. H lo-fi αισθητική τους, ταξιδεύει με ινδικά σιτάρ Eight Miles High. Στην πραγματικότητα. η ευμετάβλητη φύση του ήχου τους ενισχύει τον αντίκτυπό τους.
14. Rainy Day - Rainy Day ( Llama Records, 1984)
Το Rainy Day αποτελείται από διασκευές τραγουδιών που ερμήνευαν διάφοροι μουσικοί του Paisley Underground. Αυτή η χαλαρή συλλογικότητα συγκροτήθηκε από τον David Roback (Rain Parade, Opal Mazzy Star). Άλλοι συμμετέχοντες ήταν οι Stephen Roback, Matthew Piucci, Will Glenn, σύντροφοι του Roback στους Rain Parade, καθώς και μέλη των ελάχιστα γνωστών τότε Bangles (Susanna Hoffs και Vicki Peterson), των Dream Syndicate (Kendra Smith, Dennis Duck, Karl Precoda) και των The Three O'Clock (Michael Quercio).
Τα τραγούδια που επιλέχθηκαν έδειχναν τις επιρροές που μοιράζονταν γενικά τα συγκροτήματα: Velvet Underground (“I'll Be Your Mirror”), Big Star (“Holocaust”), Buffalo Springfield (“Flying on the Ground is Wrong”), The Who (“Soon Be Home”), Jimi Hendrix (“Rainy Day, Dream Away”) – απ’ όπου και το όνομα της μπάντας. Η ανάγνωση στο παραδοσιακό “John Riley” παίζει στα ίσια την ασυναγώνιστη των Byrds.
15. True West – Drifters (PVC/Passport, 1984)
Προερχόμενοι από το Davis της Καλιφόρνια, οι True West έπαιξαν από την αρχή τα ρέστα τους στην έρημο Mojave. Βασικά μέλη οι Russ Tolman (κιθάρα, φωνή) και Gavin Blair (μπάσο), που συμμετείχαν προηγουμένως με τους Steve Wynn και Kendra Smith στο πλήρωμα των Suspects. Οι Suspects κυκλοφόρησαν ένα 45, το "Talking Loud"/"It's Up to You" το '79. Όταν η Smith και ο Wynn αυτομόλησαν στο LA, γεννήθηκαν οι True West.
Το πρώτο 45άρι του συγκροτήματος ήταν η αυτο-κυκλοφορία του '82, "Lucifer Sam"/"Mas Reficul", με την Α πλευρά του δίσκου να είναι μια στιβαρή επεξεργασία του ύμνου των Floyd της εποχής Barrett.
Ακολούθησε ένα EP με πέντε τραγούδια, το οποίο τελικά έγινε μέρος του album “Hollywood Holiday”, με οκτώ τραγούδια , που κυκλοφόρησε το '83 από τη γαλλική ανεξάρτητη New Rose.
Το Drifters κυκλοφόρησε το '84 στην ετικέτα του PVC. Το εναρκτήριο "Look Around", με τις διαδοχές στις καθαριστικές πανδαισίες, παραπέμπει σε Television που διασκευάζουν Velvets. Στο "At Night They Speak", μια υπέροχη κίνηση μεσαίου ρυθμού, με τον αυξανόμενο συναισθηματισμό να συνδυάζεται με την υπέροχη αλληλεπίδραση της κιθάρας καθώς τα τύμπανα χτυπούν και γίνονται πιο εκφραστικά. Το "Speak Easy" είναι σπονδή στους Kinks και στον Joe Strummer.
Το "Shot You Down" είναι κιθαριστική ποπ της δεκαετίας του '80, ενώ το "What About You" βρίσκει τον Tolman να εξερευνά έξυπνα τις μανιέρες του Verlaine. Απομένει το "And Then the Rain": ψυχεδελική βροχή βελβετικού ερωτισμού.
16. The Salvation Army - The Salvation Army (Frontier, 1982)
Ο Michael Quercio είναι ο αφανής ήρωας της ιστορίας μας. Ανάμεσα στην πρώιμη θητεία του στους Dream Syndicate και στη δημιουργία των Three O'Clock, σχημάτισε τους Salvation Army. Ο θρύλος λέει ότι η underground ψυχεδελική σκηνή του LA ονομάστηκε “Paisley” επειδή ο Quercio φορούσε φανατικά πουκάμισα με λαχούρι. Ενώ τραγούδια όπως το "The Seventeen Forever" και "Grimly Forming" έχουν τον ρυθμό του punk του L.A., τα "She Turns to Flowers", "Going Home" και "Happen Happened" αφήνονται σε έναν κοσμοδρόμιο πιο ονειροπόλο, με τους στίχους να επικαλούνται τον William Blake και τις κιθάρες να στροβιλίζουν στις «Πύλες της Αντίληψης». Αντίστοιχα οι στίχοι και τα φωνητικά στο "While Were in Your Room Talking to Your Wall" προοικονομούν τον Greg Dulli και τους Afghan Whigs.
17. Concrete Blonde- Concrete Blonde (I.R.S, 1987)
Οι Concrete Blonde ξεπήδησαν από το κύκλωμα post-punk του Λος Άντζελες που ανέδειξε συγκροτήματα όπως οι X, οι Wall of Voodoo και ο Go-Go's. Μόλις το 1987 ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Το συγκρότημα ιδρύθηκε από την τραγουδίστρια/μπασίστρια Johnette Napolitano και τον κιθαρίστα Jim Mankey, οι οποίοι αρχικά αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Dream 6 και κυκλοφόρησαν ένα EP. Άλλαξαν το όνομά τους σε Concrete Blonde μετά από πρόταση του Michael Stipe. Την ίδια εποχή, η Johnette Napolitano είχε σύντροφο τον Steve Wynn. Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Concrete Blonde αναδύει την επιρροή των πρώιμων Pretenders, είναι όμως πιο ακατέργαστο, και πιο κοντά στην παράδοση των Doors, των Electric Prunes και των Stooges. Σε τραγούδια όπως το "Still in Hollywood", το "Your Haunted Head" και το "Over Your Shoulder" πατάνε το γκάζι για τα σύνορα με το Μεξικό. Λίγα χρόνια μετά, η Johnette Napolitano θα το αποθεώσει στο “Mexican Moon”.
18. Absolute Grey - Green House (Earring Records, 1982)
Δημιουργήθηκαν στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 1983. Έκαναν όνομα παίζοντας σε τοπικά κλαμπ όπως το Schatzee's, το Scorgies και το Snake Sister's Cafe. Η επιμονή του γκρουπ σε έναν ανανεωμένο ψυχεδελικό ήχο τράβηξε την προσοχή των ακροατών που συνέκριναν το συγκρότημα με τους R.Ε.Μ., τους Dream Syndicate και τους Rain Parade, ή ακόμα και με τους Jefferson Airplane. Το 1984 οι Absolute Grey κυκλοφόρησαν μια κασέτα έξι τραγουδιών και αργότερα, την ίδια χρονιά, ηχογράφησαν το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ, το Green House. Έξι κομμάτια στο στούντιο και δύο live. Η διασκευή στο "Beginning to See the Light" των Velvet Underground, ορίζει την προσέγγιση του κουαρτέτου στην garage-pop. Τη μελωδία κανοναρχούν τα τύμπανα του ρέκτη της σκηνής, Pat Thomas, και του κιθαρίστα Matt Kitchen, που αρπίζει στο ύφος του Peter Buck.
Στο πιο πυκνό, πιο σκοτεινό “What Remains", η φωνή της Beth Brown ανασαίνει ίσαμε αυτή της Grace Slick. Στα "Closer Apart", "Sylvia" και "Abandon Waltz" μοιράζεται μικρές περιπέτειες στην ψυχή της.
19. Naked Prey - Under the Blue Marlin (Mar, 1986)
Ο τραγουδιστής-κιθαρίστας Van Christian, πρώην ντράμερ των Green On Red και ο κιθαρίστας David K. Seger, στο παρελθόν στους Giant Sandworms με τους Howe Gelb και Rainer Ptacek, φόρμαραν τους Naked Prey το 1982. Σκληρές κιθάρες σε ένα ηλιόλουστο τοπίο. Το ντεμπούτο τους mini-LP είχε στην παραγωγή τον Dan Stuart, αλλά στο πρώτο album, έπαιξαν τα ρέστα τους στον κιθαρίστα των Dream Syndicate, Paul B. Cutler (που έχει κάνει παραγωγές και στους Last Drive). Στο “Under The Blue Marlin” το rock είναι τραχύ σε κομμάτια όπως το “The Ride”, το “Dirt” (των Stooges), το “Rawhead” και το “Voodoo Godhead”. Ωστόσο, όταν το τέμπο επιβραδύνεται λίγο υπό την επίδραση της ζέστης της ερήμου, τα “Train Whistle”, “How I Felt That Day” και “Come On Down” σε σέρνουν άνυδρο στην έρημο της Αριζόνα. Αν κάνουμε αναγωγές, στον ήχο του, είναι πολύ κοντινό στο “Electric Poison” των Villa 21.
20. The Jet Black Berries - Sundown On Venus (Enigma, 1985)
Το Sundown on Venus είναι ένα ασυνήθιστο concept άλμπουμ που σχεδόν ολοκληρώνει μια προσπάθεια συγχώνευσης δύο γνωστών πολιτιστικών ιδιωμάτων: επιστημονική φαντασία και γουέστερν. Η μουσική απηχεί καλιφορνέζικη νεοψυχεδέλεια (Green on Red, Dream Syndicate) όμως χρωματίζεται από αμυδρά synth που παράγουν θορύβους, καθώς και από μια trash rockabilly αισθητική που παραπέμπει στους Cramps. Το εναρκτήριο κομμάτι "Bad Hombre" ακούγεται όμοια με μουσική από σπαγκέτι γουέστερν, το ομότιτλο κομμάτι παίζει σε sci-fi Β movies, ενώ το "Ring of Steel" προσθέτει μια στοιχειωμένη αντίστιξη. Η διασκευή στο "Shakin' All Over" θα έκανε τον Johnny Kid να ξαναγίνει Πειρατής, όμως, και πάλι, όλα τα λεφτά είναι το “Shadowdrive”: ενόρμηση κινδύνου στα πιο σκοτεινά ηχοτόπια των Velvets.
21. Kendra Smith - The Guild of Temporal Adventurers (Fiasco, 1992)
Η Kendra Smith επανεμφανίστηκε μετά τη διάλυση των Opal με αυτή τη συναρπαστική ηχογράφηση, που καταγράφηκε σε συνδυασμό με τον Jonah Corey και τον A. Philip Uberman. Aν και το The Guild of Temporal Adventurers δεν ξεφεύγει από το σήμα κατατεθέν νεο-ψυχεδελικό ήχο των προηγούμενων εγγραφών της με τους Dream Syndicate, τους Rainy Day ή τους Opal, η οριενταλιστική απορρόφηση ήχων και το συνολικό ύφος του δίσκου, του προσδίδει μια βαθιά, στοχαστική ποιότητα προσαρμοσμένη στη ζεστασιά και την απλότητα κομματιών όπως το "Stars Are in Your Eyes” και “Wheel of the Law”. Τη διασκευή στο “She Brings The Rain” των Can θα τη ζήλευαν η Nico και ο John Cale.
22. Lord John - Six Days Of Sound (Bomp!, 1986)
Κυκλοφόρησε το 1986 από την εταιρεία Bomp! του μάγιστρου της ψυχεδέλειας, Greg Shaw – και στα καθ’ ημάς, σε κοπή σε βινύλιο, από την Hitch-Hyke του Αιμίλιου Κατσούρη. Οι Lord John σχηματίστηκαν στο New Jersey, το 1983. Τα μέλη τους: Tom Gibson (φωνητικά, κιθάρα), Ray Normandy (lead κιθάρα, φωνητικά), John Figlar (τύμπανα),Tom Stanton (μπάσο). Αναβιωτές κι αυτοί των ψυχεδελικών 60’ς, όμως αυτό που τους ξεχώριζε από το paisley sound ή από τα παιδιά των Velvets, ήταν το γεγονός ότι οι Lord John έδειχναν να προτιμούν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Το πρώτο album των Floyd αποτελεί τη βασική αναφορά τους, όμως επεκτείνονται ως τους Family, τους Fairport Convention και τους Soft Machine. Και προεικάζουν τους The Brian Jonestown Massacre, που θα εμφανιστούν λίγο μετά, πάλι στην Bomp! του Greg Shaw.
23. Game Theory - Real Nighttime (Enigma, 1985)
Μετά από το “Blaze of Glory” του 1982 και το LP Dead Center του 1984 -- αλλά ήταν ο πρώτος δίσκος που εκπλήρωσε πραγματικά τις ιδέες και τις φιλοδοξίες του Scott Miller. Με το “Real Nighttime”, με τον Mitch Easter, στην παραγωγή το Real Nighttime περιέχει κυρίως το πιο συνεκτικό σύνολο τραγουδιών που είχε γράψει ο Miller: από τη ρομαντική ευδαιμονία ("24") στην ψυχή- η συντριπτική απογοήτευση ("I Turned Her Away") παίζει σαν την indie pop απάντηση στο “Pet Sounds”. H διασκευή τους στο "You Can't Have Me" του Alex Chilton, οι κιθάρες και τα ντραμς του "Friend of the Family" και η αλληλεπίδραση του fuzztone και της Farfisa στο "Rayon Drive", χρωματίζουν νέους τρόπους, καθώς οι πιο επιθετικοί αριθμοί σαλάγιαζαν σε κομμάτια όπως το "If and When It Falls Apart" και "I Mean It This Time".
24. Flying Colors - Flying Colors (Frontier Records, 1987)
Οι Flying Colors βασίστηκαν στον ήχο του Σαν Φρανσίσκο, στους Jefferson Airplane και στους Quicksliver Messenger Service. Έκαναν το ντεμπούτο τους (και άνοιξαν το άλμπουμ) με το single "Dear Friend", που ανοίγει διάλογο με το "A Million Miles Away" των Plimsouls. Ωστόσο μεσαίου ρυθμού μελωδίες, με υψηλές αρμονίες, κανοναρχούν το πλατό -- "It Doesn't Matter" και "Farewell Song" είναι μόνο μερικά καταπληκτικά παραδείγματα -- περιστασιακά αυξάνουν την ενέργεια και χαλαρώνουν, όπως στο ξεσηκωτικό "Believe, Believe", θυμίζοντας μερικά από τα έργα των Guadalcanal Diary. Το "Through Different Eyes" ανακλά αποχρώσεις Teenage Fanclub.
25. The Guadalganal Diary - Walking in the Shadow of the Big Man (Elektra, 1984)
Συνοδοιπόροι των R.E.M. και των οι B-52, οι Guadalganal Diary εμφανίστηκαν στη σκηνή της Αθήνας της Γεωργίας. Το "Trail of Tears", ένας στοιχειωτικός αντιπολεμικός αριθμός, το "Fire from Heaven" είναι πιο up-tempo, έντονο και δυναμικό, ενώ το "Sleepers Awake" είναι ένα δυσοίωνο τραγούδι που ξεδιπλώνεται αργά. Το "Ghost on the Road" είναι πρωτίστως ένα γρήγορο country-punk στα χνάρια των R.E.M του. Το "Gilbert Takes the Wheel" και το ομότιτλο κομμάτι είναι τρομερά οργανικά, το πρώτο γρήγορα ροκάδικο, το δεύτερο αργόρυθμο, και ψυχεδελικό. Στο "Pillow Talk" οι αρμονίες προσεγγίζουν τους Everly Brothers.
26. The Replacements – Let It Be (Twin/Tone, 1984)
Μαζί με τους Teenage FanClub, οι διάδοχοι των Big Star. Οι Replacements ξεκίνησαν την καριέρα τους ως πανκ ροκ συγκρότημα αλλά σταδιακά εξελίχθηκαν πέρα από τον απλό σκληροπυρηνικό ήχο των αρχικών άλμπουμ όπως το Stink. Ο βασικός τους συνθέτης, ο Paul Westerberg, «ο Paul Auster της indie-americana», παρουσίασε θέματα αυτοσυνείδησης και απόρριψης, όπως αισθάνονται οι δύστροποι νέοι, και ασχολούνται με θέματα όπως το χάσμα των γενεών στο "Unsatisfied", η ανεξέλεγκτη διέγερση στο "Gary's Got a Boner" και η ανίχνευση της νεανικής σεξουαλικότητας στο "Sixteen Blue". Το θέμα της ενηλικίωσης που θέτει το άλμπουμ, σε post-punk πλαίσο, ευθυγραμμίζεται με τον “Φύλακα στη Σίκαλη”.
27. Violent Femmes - Violent Femmes (Slash/Reprise, 1983)
Τα κομμάτια του τρίο από το Milwaukee δεν επινόησαν τον όρο «folk-punk» και ίσως να μην ήταν οι πρώτοι που τον έπαιξαν. Αλλά μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1983, αυτοί οι πρώην μουσικοί του δρόμου το κατέστησαν αποδεκτό.
Τα ανήσυχα τραγούδια του Gordon Gano, τα περισσότερα που γράφτηκαν πριν κλείσει τα 19 του, αποτυπώνουν το άγχος και την απογοήτευση εκείνης της μεταβατικής περιόδου. “Kiss Off”,"Gone Daddy Gone", "Blister in the Sun", αβεβαιότητα για τη ζωή -ιδιαίτερα για το σεξ.
28. Bangles - All Over the Place (Columbia, 1984)
Ενώ οι Bangles αργότερα θα υιοθέτησαν ένα φιλικό προς το ραδιόφωνο στυλ ποπ παραγωγής (και θα απολάμβαναν εμπορική επιτυχία), το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, το All Over the Place αγκαλιάζει πιο ανοιχτά το folk-rock και το garage rock – αλλά και τους Simon & Garfunkel. Η βασική κιθάρα της Vicki Peterson και οι υπέροχες αρμονίες της Susanna Hoffs οδηγούν αυτά τα 11 τραγούδια. Tο "Dover Beach" ή το λά Byrds "Tell Me", το "Live" των Merry-Go-Round ή τη διασκευή στο "Going Down to Liverpool" των παραγνωρισμένων Katrina and the Waves.
29. Plasticland - Wonder Wonderful Wonderland (Enigma Records, 1986)
Αν οι Beatles του Revolver είχαν μπροστάρη τον Syn Barrett. Tο δεύτερο LP των Plasticland εισάγει αργόσυρτα το "No Shine For The Shoes", συνεχίζει το λυσεργικό "Gloria Knight", ώσπου να αποθεωθεί το ψυχεδελικό ντελίριο στα "Fairytale Hysteria", "The Gingerbread House, "Flower Scene" και “Non-Stop Kitchen".
30. The Fuzztones - Lysergic Emanations (ABC, 1985)
Πάνω στη σοφίτα με τις νυχτερίδες, τους ιστούς αράχνης και τα ανατριχιαστικά φαντάσματα, καραδοκούν οι Fuzztones. Το βράδυ θα σε ταλανίσουν με εφιάλτες, με τον ήχου του οργάνου και με voxx κιθάρες που στροβιλίζονται στο δυναμό της νύχτας. Αν σταματήσεις να χτυπάς τα δόντια σου κρυμμένος κάτω την κουβέρτα φοβισμένος και πραγματικά να ακούς αυτό που ακούς, μπορεί να αναγνωρίσεις τους Sonics ("Strychnine" και "Cinderella"), τους Haunted ("1- 2-5") και το στυλ των Yardbirds στη διασκευή στον Sonny Boy Williamson ("Highway 69"). Μυσταγωγοί ο Rudi Protrudi και η Deb O'Nair.
31. Plan 9 – Dealing With The Dead (Midnight Records, 1983)
Οι Plan 9 σύχναζαν στο paisley από τις αρχές της δεκαετίας του '80. Πρώτη έκδοση στις 7 ίντσες το "Five Years Ahead of My Time" των Third Bardo, σε μια εκτέλεση 7 λεπτών.
Το "Dealing With the Dead" είναι η καλύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Περιλαμβάνει το συγκρότημα με την οριστική του σύνθεση, με πέντε κιθάρες – άλλη μια προανάκρουση των The Brian Jonestown Massacre. Τα φωνητικά του Eric Stumpo και του δεύτερου κιθαρίστα Mike Ripa, καλύπτουν το fuzz. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το “Beg for love", με την ακαταμάχητη farfisa, το ”I Like Girls", το "B-3-11" και το"Dealing With the Dead", το οποίο ανοίγει με ένα ανατριχιαστικό ποίημα του Kenne Highland με το reverb της κιθάρας στο φουλ.
32. The Chesterfield Kings - Don't Open Till Doomsday (Mirror Records, 1985)
Δημιουργήθηκαν το 1978 από τον συλλέκτη δίσκων στα βόρεια της Νέας Υόρκης, Greg Prevost. Oι Chesterfield Kings δικαίως πιστώθηαν τη σπίθα που πυροδότησε την αναβίωση του garage-punk στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Αλλά αντί να επωφεληθεί από την τάση, σε μια συγκλονιστική σειρά κινήσεων, το γκρουπ μεταλλάχθηκε στη folk-pop, μετά στο punk-glam της δεκαετίας του '70 και μετά στο delta-blues.
Σε αυτό το, τρίτο τους άλμπουμ οι Chesterfield Kings, έχουν βαρεθεί το γκαράζ. Αν και οι προγενέστεροι δίσκοι τους, όπως το Stop, περιέχουν ύμνους που θα συγκλόνιζαν τους Seeds, όπως το “She Told Me Lies”, εδώ ανατρέχουν στους Stones του Beggars Banquet και του Let It Bleed.
33. 28th Day - 28th Day (Enigma, 1984)
Με έδρα το Chico της Καλιφόρνια, οι 28th Day θα γίνουν τελικά πιο γνωστοί ως το πρώτο συγκρότημα της Barbara Manning. H Manning αργότερα θα γνωρίσει επιτυχία ως μέλος των World of Pooh. Στο μπάσο στους 28th Day, μαζί με τον Cole Marquis στα φωνητικά και την κιθάρα και τον Mike Cloward στα ντραμς. Το ντεμπούτο τους LP, που κυκλοφόρησε στο Enigma το 1985, θα ήταν η μόνη τους δουλειά στο στούντιο. Τραγούδια όπως τα “Pills”, “This Train”, “I'm Only Asking”, “Dead Sinner”, απηχούν την ψυχεδέλεια του Frisco, τους Great Society και τους Big Brother & The Holding Company.
34. Antietam - Music From Elba (Homestead, 1986)
Οι Antietam συγκροτήθηκαν στο Λούιβιλ του Κεντάκι το 1984 από μέλη πρώην μέλη των Babylon Dance Band. Βασικά το ντουέτο της τραγουδίστριας Tara Key και του κιθαρίστα Tim Harris. Κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ μεταξύ 1985 και 1995.
Υπέγραψαν με την Homestead Records η οποία κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους τον Ιούλιο του 1985. Μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ Music from Elba, θα περνούσαν τρία χρόνια πριν από την επόμενη κυκλοφορία τους, το Eaten up by Hate στην Triple X Records .
Ο Wolf Knapp τους συνοδεύει στο μπάσο, ο Sean Mulhall συμμετέχει στα ντραμς. ενώ η Danna Pentes εμφανίζεται στο βιολί.
Το άλμπουμ ανοίγει με κρότο με το "San Diego", οι παραμορφωμένες κιθάρες πιέζουν πίσω από τα σπινταριστά φωνητικά της Tara Key. Μερικές φορές η φωνή της κυμαίνεται από μια σταθερή χαμηλή αντήχηση σε μια ξαφνική έκρηξη προς τα πάνω, όπως στο "Trouble Net". Άλλες φορές, επιπρόσθετα δεύτερα φωνητικά κυριαρχούν στα τραγούδια, ενώ το μπάσο και το βιολί εμποτίζουν με λυρισμό το "MV Augusta". Ακόμη και όταν χρησιμοποιούνται ακουστικές κιθάρες, τσέλο και φυσαρμόνικα (στο "Camp Folk") αναπαρίστανται τέλεια στο ηχητικό μείγμα.
Κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο είναι πολύ διαφορετικό, δείχνοντας ότι οι Antietam δεν φοβούνται να ρίξουν όσο το δυνατόν περισσότερες ιδέες σε ένα τραγούδι. Μερικές φορές το συγκρότημα φεύγει ολοταχώς με μια γρηγορότερη ταχύτητα χωρίς καμία πιθανότητα να σταματήσει, και τότε ολόκληρο το τραγούδι μπορεί να επιβραδυνθεί, να αλλάξει ταχύτητα ή να σταματήσει ξαφνικά προτού ξανασπάσει με ταχύτητα μπροστά. Σαν να ακούς το “Marquee Moon” με την Patti Smith στα φωνητικά. Το γκρουπ-οδηγός για τους Yo La Tengo.
