Ας το κάνουμε εικόνα. Ένα κορίτσι (Karla Chubb) και δύο αγόρια (Colm O'Reilly, κιθάρα και Jack Callan, ντραμς) πίνουν παγωμένες Guiness σε μια παμπ στο Δουβλίνο και μιλάνε για μουσική. Είναι 20κάτι, γνωρίστηκαν μέσω κοινού γνωστού και έχουν στήσει μια indie folk κατάσταση που πειραματίζεται διαρκώς με τον ήχο της και δυσκολεύεται να καταλήξει σε όνομα. Κάτι όμως τους τρώει, δεν είναι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα, έχουν ιδέες και σκέψεις που θέλουν να εξωτερικεύσουν, μα δεν έχουν βρει ακόμα το πώς. Ένα βράδυ σε μια συναυλία των Savages, τους έρχεται μια έκλαμψη και ξαφνικά όλα τους γίνονται σαφή: αυτό θέλουμε, αυτή την ένταση χρειαζόμαστε, μπορούμε κι εμείς -και θα το κάνουμε.
Το ημερολόγιο γράφει 2019, στο σχήμα προστίθεται το μπάσο του Sam McCann, το όνομα SPRINTS (έτσι, με κεφαλαία) κατοχυρώνεται και η Chubb -εν μέσω περιπετειών αυτογνωσίας προκειμένου αφενός να χαλιναγωγήσει το σύνδρομο ΔΕΠΥ με το οποίο έχει μόλις διαγνωστεί και αφετέρου να αποδεχτεί την bisexual φύση της- αφήνεται ελεύθερη να γράψει (και να φωνάξει δυνατά) για «όλα αυτά που την απασχολούν και που θα συζητούσε με τους φίλους της, έτσι απλά, σε μια παμπ, με μια παγωμένη Guiness στο χέρι». Τα καταφέρνει. Και το κάνει μέσα από punk μοτίβα και αδιανόητα πιασάρικα hooks, που από την πρώτη ακρόαση σε κάνουν να θες κολασμένα να δεις αυτή την μπάντα live.
Ιανουάριος 2024. «Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή μας εδώ, ποιος θα το πίστευε ότι θα είχαμε ένα άλμπουμ στο Top10 της Ιρλανδίας και το Top20 της Αγγλίας και πολύ περισσότερα προβλήματα ψυχικής υγείας!» αστειεύεται η Chubb κατά τη διάρκεια εμφάνισής της στο Whelan's Upstairs του Δουβλίνου πριν λίγες μέρες.
Πώς φτάσαμε εδώ. Rewind. Μάρτιος 2023. Η παρέα -που, μετά από μια πανδημία και ένα-δυο singles προθέρμανσης, πλέον έχει καταλήξει στο τι συγκρότημα θέλει να είναι- βρίσκεται στο Black Box Recording Studio της Γαλλίας και μέσα σε δύο εβδομάδες, με παραγωγό τον (μπασίστα των Δουβλινέζων πιονέρων της noise Gilla Band) Daniel Fox, ηχογραφεί τον πρώτο της δίσκο. Αργότερα στις συνεντεύξεις τους θα αποκαλύψουν πως το παίξιμό τους κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων τους είναι τόσο εκρηκτικό συναισθηματικά που μια-δυο φορές ο Fox βάζει τα κλάματα.
Am I alive?
αναρωτιέται η Chubb στο “Ticking” που ανοίγει το debut album τους Letter To Self.
Because there's ticking and there's ringing in the backs of my ears
And I don't know if I am livin', or I'm just livin' here
«Χρειάστηκε αρκετές φορές να αποχωριστώ φίλους που μετανάστευσαν, να διαχειριστώ οικονομικά προβλήματα και να παλέψω την απίστευτη πίεση που ασκεί πλέον πάνω μας η επιβίωση σε αυτήν την πόλη. Το ότι κατάφερα να το ξεπεράσω όλο αυτό μέσω των Sprints ήταν φανταστικό, όλα τριγύρω μου άλλαζαν, αλλά οι Sprints ήταν η σταθερά μου», δηλώνει η Chubbs. «Όλη αυτή η άνοδος της punk και του post-punk στο Δουβλίνο έχει πάρα πολύ να κάνει με το πόσο θυμωμένοι είναι οι πάντες και πόσο σκατά έχουν γίνει τα πράγματα. Σκέφτεσαι, μα δεν μπορεί, έχουμε πιάσει πάτο δεν γίνεται να χειροτερέψει το πράγμα -και όμως, χειροτερεύει! Οι άνθρωποι είναι εντελώς αγανακτισμένοι πια με όλα αυτά τα προβλήματα, με το στεγαστικό, τους άστεγους, τους φοιτητές που χρειάζεται να φύγουν από τη χώρα -παράλληλα, κανείς δεν στηρίζει τις τέχνες. Και από την άλλη, το Δουβλίνο είναι μια υπέροχη πόλη γεμάτη αγάπη και ζωή και κουλτούρα και τέχνη. Αυτή η αντίθεση είναι μια πραγματικότητα που δυσκολεύεται αφάνταστα κανείς να διαχειριστεί».
Εξάλλου, η ίδια αυτή πραγματικότητα που περιγράφει η Chubbs ήταν εκείνη που έβαλε το φυτίλι για το big bang μέσα από το οποίο έσκασαν άλλα ονόματα της ιρλανδικής σκηνής, όπως οι Girl Band, οι Fontaines DC ή οι Just Mustard και οι Murder Capital.
Τέλη 2023. Εν μέρει χάρη στο πρόγραμμα ESNS Exchange, οι SPRINTS δίνουν συναυλίες πριν καν κυκλοφορήσει το άλμπουμ (στις 5 Ιανουαρίου 2024 τελικά, από την City Slang). Έτσι, το νέο έτος τους βρίσκει “on a high” και έτοιμους να εγκαταλείψουν τις (εντελώς άσχετες με μουσική) corporate δουλειές τους (η Chubb ήταν Content Manager, o McCann δούλευε στη διαφήμιση, ο O’Reilly ήταν Τεχνικός στην Intel και ο Callan μόλις τέλειωσε το διδακτορικό του γύρω από το δικαίωμα στην άμβλωση) και να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στην μπάντα.
I've got a simple idea, I'm going to make it stick
I wanna say this fast, I wanna do this quick
It goes one, two, three, it goes one, two, three
Do you ever feel like the room is heavy?
Στο μυαλό -λόγω γυναικείων φωνητικών και αισθητικής- έρχονται οι Βρετανοί Porridge Radio και Wet Leg, οι ίδιοι ωστόσο αναγνωρίζουν επιρροές από Savages, Bauhaus, αλλά και LCD Soundsystem, IDLES. πρώιμη PJ Harvey, Pixies, ακόμα και Fugazi.
They never called me b-b-beautiful
They only called me insane
They never called me b-b-beautiful
They only called me insane
Τα hits διαδέχονται το ένα το άλλο, θίγουν διάφορα ζητήματα -από τα «υποχρεωτικά PRιλίκια» του music industry (“Shaking Hands”) μέχρι την ομοφοβική κατήχηση (“Cathedral”), μέχρι μια κρίση πανικού που σου κόβει την ανάσα (“Can’t Get Enough”)-, στα μουσικά sites δημοσιεύονται άρθρα με τίτλους «Γνωρίστε τους SPRINTS, σε λίγο όλοι οι φίλοι σας θα μιλάνε για αυτούς» ή «SPRINTS: οι νέοι guitar heroes του Δουβλίνου, που δεν τους καίγεται καρφί», το “Up and Comer” παίζει σε heavy rotation στην πρωινή εκπομπή της Lauren Laverne στο BBC 6 Music, το άλμπουμ λαμβάνει τις θερμότερες κριτικές.
But I am alive!
απαντά τελικά στον εαυτό της η Chubb στο ερώτημα που έθεσε αρχικά, κλείνοντας το άλμπουμ με το κομμάτι που δανείζει στον δίσκο τον τίτλο του ολοκληρώνοντας τον υπαρξιακό κύκλο.
Χρειάζεται να γίνουμε ακόμα πιο σαφείς; Οι SPRINTS είναι η πρώτη συναρπαστική νέα μπάντα της χρονιάς και το A Letter To Self αποτελεί αδιαμφισβήτητα την πρώτη σημαντική κυκλοφορία του 2024 (και μάλιστα μετά από μία χρόνιά φτωχή σε αξιόλογους κιθαριστικούς δίσκους). Παίρνουμε τη σκυτάλη από το Stereogum που με αυτή τη φράση πάνω-κάτω έκλεισε το album review του και σας παροτρύνουμε να σταματήσετε ό,τι κάνετε και να ακούσετε αυτόν τον δίσκο.
Το debut album των SPRINTS Letter To Self κυκλοφορεί από την City Slang.
