Στις 24 Ιουνίου του 1974, οι κ.κ. Richard Hell (μπάσο-φωνητικά), Tom Verlaine (κιθάρα-φωνητικά), Billy Ficca (τύμπανα), Richard Lloyd (κιθάρα), δηλ. η αρχική σύνθεση των Television (ex – Neon Boys), έγραψαν ιστορία, καθώς έγιναν η πρώτη punk μπάντα που έπαιξε ζωντανά στο GBGB’s. Ο Tom Verlaine (γεν. Thomas Miller, 13/12/1949) ήταν, μαζί με τον Richard Lloyd, οι κινητήριοι μοχλοί στη μουσική της μπάντας, την ίδια ώρα που ο Richard Hell (γεν. Richard Lester Meyers, 02/10/1949) πειραματιζόταν περισσότερο με τον στίχο και τη σημειολογία. Ο Hell αποχώρησε σύντομα για να βρει τον δικό του δρόμο στη “Blanc Generation”, ο Fred Smith τον αντικατέστησε στο μπάσο και οι Televison είχαν πια ένα ολοκληρωμένο line-up για να αρχίσουν να ηχογραφούν.
Ανάμεσα στις 19 και στις 25 Αγούστου του 1975, ηχογράφησαν σε τετρακάναλο το single “Little Johnny Jewel (Part One & Two)”, στην εταιρεία ORK (από το όνομα του manager της μπάντας Terry Ork). Κομμάτι που ξεκινά αργά και δομείται σταδιακά μέχρι να μπει η φωνή («σαν κύκνου» - Patti Smith) του Verlaine, το τραγούδι συνιστά ένα προείκασμα του τρομερού συγχρονισμού ανάμεσα στις κιθάρες του τελευταίου και του Lloyd.
Η Patti Smith, που τότε έβγαινε με τον Verlaine, διέσπειρε δεξιά και αριστερά ότι οι Television είναι το αγαπημένο της group, γεγονός που υποβοήθησε την υπογραφή συμβολαίου με την προοδευτική Elektra. Τo πρώτο τους album, το θρυλικό σήμερα Marquee Moon ηχογραφήθηκε με παραγωγό τον Andy Johns τον Σεπτέμβριο του 1976 και κυκλοφόρησε στις 8 Φεβρουαρίου του 1977. Το κυριότερο: ακουγόταν εντελώς διαφορετικό σε σχέση με ό,τι έπαιζε τότε στην πιάτσα του αμερικανικού punk. Οι Television δεν έγραφαν pop ρεφρέν όπως οι Blondie, ούτε αποθέωναν το τρίλεπτο, αλήτικο rock ‘n’ roll, όπως οι Ramones ή οι Heartbreakers του Johnny Thunders. Επηρεασμένοι τα μάλα από τους Velvet Underground, έπαιζαν αργά ή mid tempo, έκαναν λελογισμένο θόρυβο και άνοιγαν τις κιθαριστικές τους συγχορδίες στον χώρο και τον χρόνο. Κομμάτια όπως το “Elevation”, το “Prove It”, το “Venus De Milo” και προπάντων το ομώνυμο δεκάλεπτο κομμάτι, δομούνταν πάνω σε τείχη από κιθαριστικά riffs, διόλου φιγουρατζίδικα, τουναντίον, riffs που ήταν απλά και μεγαλοφυή σε σύλληψη και τα οποία οι Verlaine & Lloyd τα εξαντλούσαν ως την τελευταία τους πιθανότητα. Κάποιοι τους χαρακτήρισαν ως τους “Greatful Dead του punk”. Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο Verlaine ήταν από μικρός λάτρης της jazz και ιδίως του Stan Getz και του Miles Davis.
Στην ιστορική τους περίοδο, οι Television εξέδωσαν άλλο ένα album, το Adventure του 1978, που όμως ήταν μάλλον αδύναμο και δεν άντεχε στην οποιαδήποτε σύγκριση με το Marquee Moon. Περισσότερη ουσία (και ωραία κομμάτια όπως το “Call Mr. Lee”) είχε το ομώνυμο album που ηχογράφησαν στην Capitol όταν επανασυνδέθηκαν, το 1992, και εμφανίστηκαν μάλιστα στο φεστιβάλ του Reading.
Μετά τη διάλυση των Television, ο Tom Verlaine προσπάθησε να ακολουθήσει σόλο καριέρα, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Η προσωπική του δισκογραφία αριθμεί δέκα τίτλους, ωστόσο κάποια σημασία έχει το πρώτο του με τίτλο το όνομά του (1979) και το “Dreamtime” (1981).
Ως σόλο μουσικός, ο Verlaine συνεργάστηκε με ονόματα σαν τους Luna (που ήταν σαφώς επηρεασμένοι από τους Television) στο album Penthouse, με την Patti Smith στο album Gung Ho και με τον James Iha των Smashing Pumkins στο album Look to the Sky. Φυσικά, το μεγάλο γαμώτο είναι ότι δεν πρόλαβε να κάνει την παραγωγή στο δεύτερο album του Jeff Buckley, αφού τους πρόλαβε ο θάνατος του τελευταίου (29/05/1997). Ψήγματα πάντως της συνεργασίας τους διασώθηκαν στη συλλογή “Sketches For My Sweetheart The Drunk”.
Τη χρονιά που μας πέρασε, ο ελληνικής καταγωγής Σουηδός συγγραφέας Άρης Φιορέτος δημοσίευσε το μυθιστόρημα “De tunna gudarna” («Οι λεπτοί θεοί»), που είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του Tom Verlaine. Όπως και ο κιθαρίστας των Television, έτσι και ο Ache Middler, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας μουσικός που κατάγεται από το Νιου Τζέρζι, ζει για λίγο στο Ντέλαγουερ, και τελικά καταφθάνει στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ποίηση και να παίξει rock μουσική στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Συνδέεται μάλιστα κι αυτός ερωτικά με μια ποιήτρια που παίζει μουσική...
