Θρίαμβος των Animal Collective και του πιο «βατού» ως σήμερα άλμπουμ τους – ενός συγκροτήματος που στις πρόσφατες επί ελληνικού εδάφους εμφανίσεις τους ελάχιστοι μουσικόφιλοι έδωσαν το παρών. Άνετα καπάρωσαν τη δεύτερη θέση οι Flaming Lips, αφήνοντας τους Fuck Buttons, τους Mastodon και τον David Sylvian να ερίζουν για τις υπόλοιπες τρεις θέσεις της πρώτης πεντάδας του Avopolis...
1 Αnimal Collective: Merriweather Post Pavilion (Domino/EMI)
Oι χρόνιοι πειραματισμοί των Animal Collective επιτέλους καρποφορούν, γιατί συναντούν στον δρόμο εθιστικές και πολυεπίπεδες μελωδίες, μολονότι χρειάζονται πολλές ακροάσεις πριν τα τραγούδια αποτυπωθούν στη μνήμη. Το άλμπουμ αυτό αποτελεί μια κορύφωση για τη μπάντα. Μα πέρα από αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου η σημαντικότερη μέχρι σήμερα κατάθεση της νέας ψυχεδέλειας. Είναι ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα που επαναπροσδιορίζει το τι είναι τραγούδι, βγάζοντας γλώσσα σε όσους πίστεψαν πως υπάρχουν όρια στη δημιουργία του.
Βύρων Κριτζάς
 |
2 Flaming Lips: Embryonic (Warner)
Θέλει είτε τεράστια γνώση είτε τεράστια άγνοια μετά μεγαλειώδους τύχης να μπορείς να περιλαμβάνεις μονολόγους μαθηματικών, να ξεροβήχεις και γενικά να τραγουδάς σαν ερασιτέχνης, όπως ο Coyne στο “If”, ή να ηχογραφείς την Karen O μέσω τηλεφώνου στα “I Can Be A Frog” και “Watching The Planets” και παρόλα αυτά να έχεις δημιουργήσει ένα εκπληκτικά στιβαρό και ολοκληρωμένο σύνολο με αρχή, μέση, τέλος, που λαμβάνει διαστάσεις concept όπως τις σκηνοθετούσαν κάποτε οι Pink Floyd στα 1970s, αφαιρώντας όμως την ποζεριά και τη σοβαροφάνεια.
Χρήστος Νύχτης
 |
3 Fuck Buttons: Tarot Sport (ATP)
Οι Fuck Buttons εξασκούν στο Tarot Sport μια (εξ)άσκηση ρυθμικής τοπολογίας. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σήμερα, να τονίσω. Έτσι, το σώμα δεν είναι πια κάτι ενιαίο μα κάτι συλλογικό – και ο ρυθμός μια κρίσιμη συνθήκη για τη δημιουργία δυναμικών συνδυασμών, πέρα από είδη, όπου λέξεις όπως τεχνητό και βιολογικό δεν έχουν (πια) σημασία. Οι Hung και Power σχηματίζουν, μαζί με τα διάφορα μουσικά τους εξαρτήματα, μία μηχανή (μηχανογενή συνδυασμό), που συνδέεται με τη σειρά της με αυτή της Γης καθώς και με τα μουσικά πλατώματα της κοινωνικής οικολογίας (acid techno, noise, trance, jazz, tribal, punk, post– κλπ).
Θέμης Πέλλας
 |
4 David Sylvian: Manafon (Samadhi Sound)
Η φωνή του David Sylvian ακούγεται στο Manafon πιο κοντά στο αυτί του ακροατή περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο αφηγηματικός μάλιστα τρόπος που διαλέγει για να «τραγουδήσει» επιτείνει την αίσθηση της μοναδικότητας, σαν το άλμπουμ να έχει φτιαχτεί για να βρει το δικό του συναισθηματικό μονοπάτι ανάλογα με τον ακροατή/δέκτη. Συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ενός πολλαπλών αναγνώσεων και ακροάσεων δίσκου, ο οποίος φέρνει τον πειραματικό κόσμο πιο κοντά στους πολλούς, δείχνοντας δρόμους και σπάζοντας ταμπού μαζικότητας επιβεβλημένα ίσως σε προηγούμενα χρόνια, μα αναχρονιστικά καθώς βιώνουμε το φινάλε της πρώτης δεκαετίας ενός νέου αιώνα.
Στυλιανός Τζιρίτας
 |
5 Mastodon: Crack The Skye (Reprise/Warner)
Δεν ξέρω πια αν το Leviathan παραμένει αξεπέραστο ως το καλύτερο άλμπουμ του μεταλλικού μαστόδοντου μετά το φετινό τους πόνημα. Γιατί τώρα οι Αμερικανοί ξαναβρίσκουν τον πιο φορμαρισμένο τους εαυτό και ξαναπηγαίνουν την έμπνευσή τους σε σημαίνοντα βάθη, από τα οποία ξεπηδά συμπαγές, δυνατό και με βίαια ταρακουνήματα το Crack The Skye. Εμπρηστικοί στις εντάσεις τους, σκεπτόμενοι και λιγάκι πιο τολμηροί από το σύνηθες στις υπόγειες διαδρομές τους, οι Mastodon καταθέτουν ένα άλμπουμ ισάξιο του Leviathan, που έχει νομίζω τη δύναμη να απευθυνθεί και σε ευρύτερα ακροατήρια αυτή τη φορά.
Χάρης Συμβουλίδης
 |
6 Muse: The Resistance (Warner)
Κακά τα ψέματα, οι Muse στο Resistance περπατούν σε εδάφη που έχουν ήδη κατακτηθεί από συγκροτήματα στα οποία ευθέως αναφέρονται – όχι μόνο τους Queen ή τους Radiohead, αλλά και κάμποσα μεγάλα και ανεξερεύνητα από το κοινό τους γκρουπ του progressive rock παρελθόντος. Ταυτόχρονα όμως, σε μια περίοδο που ούτως ή άλλως το ροκ δεν καινοτομεί, οι Βρετανοί μπορούν άνετα να υπερηφανευτούν πως φτιάχνουν άλμπουμ με λόγο ύπαρξης και με υψηλή αισθητική.
Βύρων Κριτζάς
 |
7 Horrors: Primary Colours (XL/Sony-BMG)
Στα αφιερώματα του μέλλοντος λίγοι παραγωγοί θα έχουν μεταμορφώσει μια μπάντα όπως ο Barrow (μαζί με τον Craig Silvey) στο Primary Colours. Τέρμα η ωμή επιθετικότητα και όποιον πάρει ο χάρος – αρκεί να είναι ανήλικος. Ένα ισχνό σκοτεινό ηλεκτρονικό φίλτρο μετριάζει την ενέργεια των κιθαριστικών riffs. Αυτή είναι η επιδραστική συνεισφορά των βετεράνων Silver Apples. Ο ήχος θαμπώνει, γίνεται κινηματογραφικός, ποιητικός, ενήλικος. Αποκτά ύφος.
Παναγιώτης Μένεγος
 |
8 Mono: Hymn To The Immortal Wind (Conspiracy/Venerate Industries)
Δυο παράξενοι σολίστες με πεταλιέρες και ενισχυτές, ανάγουν το λεγόμενο tremolo picking σε υμνητικό μέσο του μεγαλείου της φύσης. Φανταστείτε τον Dick Dale να ξύνει μανιωδώς τις “Μισιρλού” νότες πάνω στις αναποδογυρισμένες χορδές της κιθάρας του, φυσώντας θεόρατα κύματα προς τέρψη των σέρφερ της Δυτικής ακτής και κάντε την απαραίτητη αναγωγή. Μόνο που τούτη τη φορά, ο υγρός όγκος ανήκει σε μια ακατοίκητη λίμνη της Ιαπωνίας, βγαλμένη από κάποια ταινία του Κιμ Κι Ντουκ, κι ο αθάνατος άνεμος μεταμορφώνει κυκλικώς αέναα τη μυστηριώδη επιφάνειά της.
Διονύσης Κοτταρίδης
 |
9 Bat For Lashes: Two Suns (Parlophone/Universal)
Alternative, indie pop ατμόσφαιρες, αφηγηματικές απεικονίσεις και electronica αποχρώσεις σε tribal ψυχεδελικά μουσικά τοπία, γκοθίζουσες μπαλάντες, dance μελωδικές γραμμές. Πιάνο και βιολί χορεύουν σε παγανιστικούς ρυθμούς με τα drums και το μπάσο, καθώς η φωνή της Bat πατάει στην τρέλα και τους λαρυγγισμούς της Bjork, στη θλίψη της Κλαίουσας Ιτιάς PJ Harvey και στον υπόγειο σαρκασμό της Tori Amos, ενώ το λιτό και γλυκόπικρο θεατρικό ντουέτο της με τον Scott Walker (“Big Sleep”) κλείνει τον δίσκο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Όλγα Σκούρτη
 |
10 Dead Weather: Horehound (Third Man/Sony-BMG)
Tο Horehound ανοίγει μια καινούργια εποχή για τον Jack και την παρέα του, όπου το punk παρελθόν που κουβαλάει η φωνή της Alison Mosshart έρχεται να συναντήσει ήχους οι οποίοι παραπέμπουν στη σκληρή μεταψυχεδελική αισθητική περισσότερο της Αγγλίας παρά της Αμερικής. Τα πλήκτρα φέρνουν συχνά στο μυαλό τον Jon Lord, ενώ οι κιθάρες ακούγονται βαριές και bluesy, με το συνολικό αποτέλεσμα να παραπέμπει όχι τόσο στον ήχο αλλά στη συνθετική φιλοσοφία σχημάτων όπως οι Cream.
Γιώργος Φλωράκης
 |
11 Αrctic Monkeys: Humbug (Domino/EMI)
Η μπάντα δεν φλερτάρει πια με το λαχανιασμένο πανκ, αντίθετα εστιάζει λίγο πιο πολύ στο groove και στην ατμόσφαιρα, άλλοτε με μια μπασογραμμή, άλλοτε με ένα κιθαριστικό εφέ και άλλοτε μέσω πλήκτρων, τα οποία διακριτικά-διακριτικά έχουν πια εντάξει και στις συναυλίες τους. Η μεγάλη δε αλλαγή έγκειται στους στίχους του Alex Turner. Ενώ στο παρελθόν αγκάλιαζαν το απλό και το συγκεκριμένο, τώρα προκύπτουν αφηρημένοι, σκοτεινοί και ανοιχτοί σε κάθε ερμηνεία.
Βύρων Κριτζάς
 |
12 Α Place To Bury Strangers: Exploding Head (Mute)
Πίσω από τα επίπεδα θορύβου και τους τόνους reverb κρύβονται απίστευτα κομμάτια. Κολλητικοί και θελκτικοί μέσα στο μπαράζ αδρεναλίνης και τη βρετανική fuzz ενέργεια των 1980s, καθώς και στα επιτεύγματα των My Bloody Valentine και των Jesus & Mary Chain. Αντί να ξυπνούν νοσταλγία όμως, μας κάνουν και πάλι παιδιά...
Τάσος Βογιατζής
 |
13 XX: The XX (Sony-BMG)
Το ΧΧ αποτελεί μία άσκηση ύφους σε ένα εντελώς μινιμάλ πεδίο έκφρασης, όπου ο εντυπωσιασμός δεν αποτελεί άμεση αντίδραση για τον ακροατή, αλλά φυσικό και σταδιακό αποτέλεσμα. Απαλές μελωδίες, βασικά ρυθμικά μέρη, σκοτεινή ατμόσφαιρα και μελαγχολική διάθεση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής των ΧΧ. Τίποτα καινούργιο λοιπόν, όταν όμως τα υλικά δένουν τόσο καλά μεταξύ τους και μάλιστα στο πρώτο κιόλας άλμπουμ μιας μπάντας δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς πως κάτι καλό ενυπάρχει.
Άγγελος Γεωργιόπουλος
 |
14 Phoenix: Wolfgang Amadeus Phoenix (V2)
Αυτό το άλμπουμ είναι η κορύφωση μιας πορείας που πλέον τους έκανε αγαπητούς σε πιο ευρύ κοινό. Ευφορικές, fun, pop μελωδίες που λατρεύουν τα indie bars και ακροατήρια, από αυτές που θα σε κάνουν να κουνηθείς το Σάββατο βράδυ με τα hooks τα οποία περιλαμβάνουν. Γεμάτο από πιθανά singles...
Τάσος Βογιατζής
 |
15 Brother Ali: Us (Rhymesayers Entertainment)
Ο Ali έχει φτάσει με αυτόν τον δίσκο σε επαγγελματική αλλά και προσωπική ωριμότητα, την οποία αναγνωρίζει κανείς εύκολα μέσα στους στίχους του, όπου στεγάζεται μια ευρύτητα θεμάτων – από κριτική στις πολιτικές επιλογές της χώρας του ως και καθημερινά πράγματα, όπως π.χ. η εύρεση στέγης, η ποιητική του δεινότητα επεκτείνεται, μεταμορφώνεται και εξελίσσεται κομμάτι-κομμάτι. Σε μουσικό επίπεδο υπεύθυνος για το αποτέλεσμα του Us είναι ο εδώ και χρόνια παραγωγός του, αλλά και μέλος των Atmosphere, Anthony Davis. Ο ήχος του Us χρωματίζεται έτσι σε μεγάλο βαθμό από το χαρακτηριστικό, προσωπικό μουσικό ύφος του παραγωγού του.
Σπύρος Τόρε
 |
16 Mulatu Astatke & The Heliocentrics: Inspiration Information Vol. 3 (Strut/Penguin)
Συνθέσεις οι οποίες δεν αναλώνονται μόνο στις προφανείς συνδέσεις της ethio jazz του Astatke με το ιδιόμορφο αστρικό μείγμα funk, jazz, soul και ψυχεδελικών ηχοχρωμάτων των Heliocentrics, αλλά εκτείνονται σε ένα εύφορο πεδίο κοινών μουσικών προσανατολισμών, όπου τα σημεία επαφής μοιάζουν να είναι αναρίθμητα. Τα δύο μέρη, οι δύο μουσικοί κόσμοι ισορροπούν αρμονικά μεταξύ τους, διαγράφοντας μια τροχιά γύρω από μια απάτητη και από τους δυο περιοχή.
Βαγγέλης Πούλιος
 |
17 Sunn O))): Monoliths & Dimensions (Southern Lord/Venerate Industries)
Στα τέσσερα λοιπόν μέρη τούτης της άμπητης, μετα-κλασικής, metal/drone/ambient τελετουργίας, τα ηχητικά συμβάντα λαμβάνουν χώρα και εναλλάσσονται όπως φαντάζεσαι ότι της πρέπει: ήτοι αργόσυρτα, σκοτεινά, απόκοσμα και σε στιγμές ανατριχιαστικά. Αλλά και όπως δεν δύνασαι να προοιωνίσεις, με τις όποιες προσλαμβάνουσες περί μυστικιστικών κλισέ διαθέτεις: φωτεινά, γήινα, κατευναστικά και ώρες-ώρες υπερβατικά. Μονολιθικά και πολυδιάστατα για να μην ταλαιπωρούμαστε…
Διονύσης Κοτταρίδης
 |
18 Isis: Wavering Radiant (Conspiracy/Venerate Industries)
Το Wavering Radiant είναι ένα κομμάτι από την ψυχή και το μυαλό των Isis. Τα προκάτ μέσα που χρησιμοποιούνται από άλλες μπάντες σαν «εφέ» υψηλής τεχνικής κατάρτισης εδώ είναι αληθινά. Και αυτό κάνει το άλμπουμ αρχικά ελκυστικό και τελικά εθιστικό. Σε κάνει να δυναμώνεις την ένταση όλο και πιο πολύ για να νιώσεις τους κραδασμούς. Πότε το κάνατε αυτό τελευταία φορά;
Νίκος Σβέρκος
 |
19 Doves: Kingdom Of Rust (Heavenly/EMI)
Συναισθηματικοί και ονειροπόλοι, ηχητικοί περφεξιονιστές και media unfriendly, κλασικότροπα μελωδικοί και άφοβοι πειραματιστές, οι Doves μπορεί να χρειάστηκαν τέσσερα άλμπουμ και τέσσερα χρόνια για να αγγίξουν τη δική τους δημιουργική κορυφή, αλλά κατόρθωσαν κάτι παραπέρα από αυτό: το Kingdom Of Rust είναι ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ του τρέχοντος έτους. Ίσως είναι η προσήκουσα στιγμή να ανακαλέσουμε την τελευταία φράση από συνέντευξη τους σε παλαιότερο περιοδικό του χώρου (όχι, δεν πιστεύω στην μετενσάρκωση), λίγο μετά την κυκλοφορία του Lost Souls: «Man, music is going to see me through»…
Ζαννής Βούλγαρης
 |
20 Raekwon: Only Built 4 Cuban Linx... Pt. 2 (Ice H2O/EMI)
Ο κύριος Woods στήνει καινούργιο μαφιόζικο soundtrack με το οικόσημό του στην ούγια και την αφεντιά του στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Με αέρα αστικών δρόμων, ντήλια, γκάνια, σφυρίγματα ανατολικών κλωτσομπουνιδιών και πεντάστερη ομάδα παραγωγών/συμμετεχόντων (ζώντες και νεκρούς). ο θρίαμβος του Raekwon στο Only Built 4 Cuban Linx… μέρος βου, μοιάζει σχεδόν μη αμφισβητήσιμος. Κατά πως φαίνεται, εκείνος ο υπερ-φιλόδοξος νεαρός μαφιόζος των πρώιμων nineties, που ήθελε τον κόσμο και τον ήθελε εκείνη τη στιγμή, τελικά τον κατέκτησε.
Διονύσης Κοτταρίδης
Bubbling under...
21 Αntony & The Johnsons: The Crying Light (Rough Trade/Sony-BMG)
22 Field: Yesterday And Today (Kompakt/Penguin)
23 Them Crooked Vultures: Them Crooked Vultures (Interscope/Universal)
24 Manic Street Preachers: Journal For Plague Lovers (Sony-BMG)
25 Lightning Dust: Infinite Light (Jagjaguwar/Hitch Hyke)
