Με αφορμή τη νέα δισκάρα της Erykah Badu, το Avopolis παίρνει «θέση μάχης» απέναντι σε όσους έσπευσαν τα τελευταία χρόνια να διακηρύξουν τον «θάνατο της soul», προτείνοντάς σας έξι λόγους για τους οποίους δεν ισχύει κάτι τέτοιο…
Tα τελευταία χρόνια διάβαζα από νέους, επίδοξους «κιθαροκριτικούς» και συνταξιούχους «μουσικούς δημοσιογράφους» ότι, σύμφωνα με τη δική τους γνώμη, η soul μουσική είχε πεθάνει. Μάλιστα, υπεύθυνη για τον θάνατό της ήταν τα σκουπίδια της R‘n’B, αλλά και η μίξη των soulful φωνητικών με hip hop beats, που, σύμφωνα με τους προαναφερόμενους, βίαζαν μια μουσική θεϊκή. Πρόσφατα, επίσης, διάβαζα μια συνέντευξη του Al Green, όπου μίλαγε για τα προβλήματα τα οποία είχε όταν προσπαθούσε να κάνει μουσική με επιρροές soul αλλά και κλασικού gospel και νομίζω απάντησε μια χαρά τις ηλίθιες κατηγορίες ανθρώπων που ακούν νέα urban μαύρη μουσική περιστασιακά, αλλά έχουν και άποψη ειδικού.
Όμως, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και ξαφνικά έσκασε το Back In Black για να κερδίσει τις καρδιές όλων όσων μιλούσαν για «βιασμό» της μαύρης μουσικής συγκρίνοντας, άδικα, αυτούς τους νέους καλλιτέχνες με ιερά τέρατα όπως η Aretha Franklin και ο Donny Hathaway . Η Amy Winehouse αποτέλεσε το απόλυτο wet dream κάθε μουσικού δημοσιογράφου ο οποίος δεν ήθελε να πάει πολύ black για να ανακαλύψει τη μαύρη μουσική, παρότι ο δίσκος της είναι ένας έξυπνα hip hop-meets-soul δίσκος. Η «λευκή ποπ» παραγωγή του - υπερεκτιμημένου - Mark Ronson δεν τρόμαξε τα πιτσιρίκια και έκανε την Amy προσιτή ακόμα και στη μανούλα μου (που έχει κατά καιρούς καλό γούστο, όταν δεν νεκρώνει σαν zombie μπροστά στο χαζοκούτι). Όμως, το αστείο είναι ότι υπήρξαν πολύ πρόσφατα και άλλες τραγουδίστριες που δημιούργησαν το ίδιο καταπληκτικό χαρμάνι, αλλά δεν είχαν την καταξίωση της Winehouse. Και δεν μιλάμε για τίποτα άσημους καλλιτέχνες, που θα βραχυκυκλώσουν τη μηχανή αναζήτησης του google, αλλά για ονόματα που το έκαναν πρώτοι και με διαφορά. Απλά δεν είχαν....Mark Ronson.
ERYKAH BADU - Η ΘΕΑ
Ο νέος της δίσκος υπενθυμίζει γιατί αυτή η θεά μπορεί να δημιούργήσει την πιο γλυκιά μουσική ακόμα και για κάποιον fan του πιο σκοτεινού nerdy hip. Οι δυο τελευταίοι της δίσκοι μάς είχαν απογοητεύσει, αφού η ίδια είχε πέσει στην παγίδα που πέφτουν πολλοί μαύροι καλλιτέχνες, προσπαθώντας να αποδείξουν κάτι που δεν είναι. Ο σεβασμός στην παράδοση και η επαναλαμβανόμενη κριτική πάνω σε πολιτικά θέματα, χωρίς κάνενα ίχνος ριζοσπαστικής άποψης, είχαν καταντήσει τη Badu ως την ιδανική spokeperson για τους μαύρους καλλιτέχνες στο Rolling Stone και στα βραβεία Grammy. Προσθέστε και δυο χωρισμούς (με Andre 3000 και Common) και δεν περιμένεις πολλά από μια τόσο ευαίσθητη ψυχή. Όμως, επέστρεψε με καλή επιλογή παραγωγών (Madlib, 9th Wonder) και έξυπνες συνεργασίες με φρέσκους μουσικούς (J. Poyser, G. A. Muldrow), για να μας παραδώσει έναν δίσκο, αν όχι αντάξιο ενός Baduizm, σίγουρα έναν δίσκο που δείχνει δυνατότητες για επιστροφή σε ανάλογα επίπεδα ποιότητας.
MARY J. BLIGE: H MAINSTREAM DIVA
 |
Μπορεί στην Ελλάδα να θεωρείται, άδικα, ως η Δέσποινα Βανδή του R’n’B, αλλά για κάποιον που ξέρει, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο πρώτος δίσκος αυτής της καταπληκτικής φωνής θεωρείται από πολλούς ως το απόλυτο μείγμα του street harcore hip hop με την R’n’B, κάτι που φαίνεται σε κομμάτια όπως το “You Remind Me” και το “Reminisce”. Aν δεν σας πείθει ούτε αυτό, τότε αγοράστε το δεύτερό της album (My Life) και βάλτε να παίξει το “I’m Going Down”. Δεν ξέρω σε ποιo είδος μουσικής πρέπει να ενταχθεί, αλλά δεν έχω ακούσει πιο σπαρακτική κραυγή από έναν άνθρωπο προς τον εραστή του. Όμως, αν δεν έχετε πειστεί ακόμα και λατρεύετε ότι η γλυκιά και θλιμμένη Amy Winehouse προχώρησε σε συνεργασία με τον Ghostface Killah των Wu Tang Clan, τότε απλά θυμηθείτε ότι η εν λόγω κυρία το έχει κάνει από το 1994 - αλλά δεν είχε τον Μark Ronson να το κάνει όσο πιο γλυκό γίνεται (σημείωση αρχισυντάκτη: λύσσαξες με τον Mark Ronson). Ο RΖΑ και ο Method Man δημιούργησαν το «I'll Be There For You/You're All I Need to Get By” και η Mary J. Blige τραγούδησε Marvin Gaye για τον χειρότερο street nigga του Staten Island και την πιο γλυκιά κοπελίτσα σε κάποια πλούσια προάστεια της Νέας Υόρκης. Been there, done that, have the t-shirt to prove it…
JILL SCOTT: Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
 |
Το ανυσηχητικό με την Jill Scott δεν είναι ότι αποτελεί μiα από τις πιο όμορφες φωνές που έχω ακούσει. Αυτό που με κάνει και θαυμάζω τη συγκεκριμένη γυναίκα είναι το γεγονός ότι είναι μια ολοκληρωμένη μουσικός, η οποία όχι μόνο γράφει μουσική και στίχους, αλλά δημιουργεί και καταπληκτική ποίηση που λίγοι έχουν ανακαλύψει. Το Who Is Jill Scott: Words and Sounds Vol. 1 μύριζε Philadelphia από πάνω μέχρι κάτω. Κάτι η βοήθεια μελών των Roots (ο drummer της μπάντας Mr. Questlove την ανακάλυψε), κάτι η παραγωγή στα Α Τouch Of Jazz studios του καταπληκτικού Jazzy Jeff, αυτός ο δίσκος περιείχε όλη την ουσία μιας πόλης που ακούει hip hop, αλλά δεν ξεχνάει ποτέ την jazz και funk παραδοσή της - και δεν ντρέπεται να τα συνδυάσει. Οι επόμενοι δίσκοι της απέδειξαν στο ευρύ κοινό ότι η Jill Scott αποτελεί μια δημιουργό η οποία έχει πολλά να μας δώσει και δεν φαίνεται να θέλει να ξεκουραστεί. Βέβαια, στην καρδιά μου θα παραμείνει ως η γυναίκα που έγραψε τους στίχους για ένα από τα πιο όμορφα κομμάτι της δεκαετίας του 1990. To “You Got Me”, που τραγουδούσε η Erykah Badu μαζί με τους Roots, θεωρώ ότι είναι η τέλεια μίξη μεταξύ hip hop και soul μουσικής και η Scott έχει βάλει το πετραδάκι της για αυτό.
URSULA RUCKER: Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ
 |
Η Ursula Rucker δεν είναι τόσο γνωστή όσο οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που προαναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα. Όμως ανήκει στον ήχο που αναλύουμε, αφού είναι μια από τις πιο γνωστές spoken word καλλιτέχνιδες, η οποία, επιπλέον δεν κολώνει να συνεργαστεί τόσο με αξιόλογους και έγκριτους jazz μουσικούς, όσο και με νέους hip hop, broken beat ή ακόμα και house παραγωγούς. Η φωνή της είναι το απόλυτο όπλο καθώς, από τη μια, εκφράζει τις μανίες, τις ανυσηχίες και την παράνοια των γυναικών και, από την άλλη, την ευαισθησία και την γαλήνη τους. Η Ursula Rucker αποτελεί έναν από τους πιο πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες - από αυτούς οι οποίοι δεν φοβούνται αλλά ούτε και περιορίζονται να συνεργαστούν με ανθρώπους που μπορεί απλά να ενδιαφέρονται καλλιτεχνικά για τη φωνή τους, αλλά όχι τόσο για το μήνυμα που προσπαθούν να δώσουν. Η φωνή της είναι άλλο ένα πανέμορφο όργανο, που έχει χρησιμοποιηθεί από τους καλύτερους (Roots, 4 Hero, King Britt) και θα υπενθυμίζει σε κάθε γυναίκα να αγαπάει τον εαυτό της.
LAURYN HILL: H ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ
 |
Η φωνή της Lauryn Hill μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως «η φωνή του θεού όταν αγαπάει αυτόν τον κόσμο» και αν ακούσω κάποιον να μιλήσει για old school soul τραγουδίστριες θα φάει το πρώτο της album μαζί με το cd. H κλασική φωνή των Fugees έσκασε μέσα στα 1990s και υπενθύμισε στους επικριτές της μαύρης μουσικής ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Η διάλυση των Fugees μπορεί να μας στέρησε ένα θρυλικό συγκρότημα, αλλά μας έδωσε ένα σόλο δίσκο της (The Miseducation Of Layryn Hill) ο οποίος ξεχειλίζει από hip hop beats, funk επιρροές και τη μαγική φωνή της να ανεβοκατεβαίνει οκτάβες, αλλά και ψυχολογικές διαθέσεις, σαν μην υπάρχει αύριο. Η εξαφάνισή της από το προσκήνιο μετά την ηχογράφηση του Unplugged Νo. 2.0, που για πολλούς αποτέλεσε ένα μέτριο δίσκο (όχι για μένα), ήταν βαρύ πλήγμα για τη μαύρη μουσική. Αλλά οι φήμες λένε ότι επιστρέφει και τότε κάποιοι καλά θα κάνουν να κρυφτούν…
ANGIE STONE: H BIG MAMA
 |
Λίγο gospel, λίγη Minnie Ripperton και Roberta Flack και πολύ hip hop και funk. Aυτά είναι τα συστατικά για να φτιάξεις έναν καλό δίσκο της Angie Stone - από αυτούς που μόνο η τεράστια αυτή κυρία ξέρει να μας χαρίζει. Στα τέλη των 1990s κυκλοφόρησε το πρώτο της album (Black Diamond), αλλά ήταν το δεύτερό της, Mahogany Soul, που την έβγαλε από την κλίκα του κλασικού Straight No Chaser περιοδικού (η πάλαι ποτέ βίβλος του soul/funk/hip hop/broken beat nerd) και την έκανε γνωστή σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Έχει κάνει συνεργασίες με διάφορους παραγωγούς (έχει credits στα δυο θεϊκά albums του D’ Angelo) και αποτελεί την τέλεια τραγουδίστρια για κάθε παραγωγό και μουσικό, αφού μπορεί άνετα να αφομοιώσει οποιαδήποτε μουσική επιρροή.
