Με τον θάνατο του Mark Lanegan να στοιχειώνει ήδη μια γενιά που συνδέθηκε έντονα μαζί του, ο (ταυτόχρονος) θάνατος του Gary Brooker περνάει λίγο στα ψιλά αλλά δεν του αξίζει. Ο αρχηγός των Procol Harum που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών από καρκίνο και μετά από πολλά βάσανα υγείας εδώ και μία δεκαετία, είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα και δημιουργική φυσιογνωμία του αγγλικού progressive (και όχι μόνο), ένας από τους πρώτους που βρήκαν συνδετικό κρίκο μεταξύ pop, rock, ψυχεδέλειας και κλασσικής μουσικής.
Μπορεί στο μυαλό των περισσοτέρων να φαίνεται σαν ένας "one hit wonder" με το θρυλικό "A Whiter Shade of Pale" αλλά αυτό είναι για όσους μετράνε τη μουσική με την στενή μεζούρα των πωλήσεων και της επιτυχίας. Μπορεί αυτό να είναι το τραγούδι που θα βρεις σε κάθε λίστα με τα ψυχεδελικά αριστουργήματα της δεκαετίας του '60 αλλά η αλήθεια είναι πως ο Gary Brooker με τους Procol Harum αλλά και μόνος του έκανε αρκετά ενδιαφέροντα άλμπουμ, που έχουν από χρόνια εκτιμηθεί από όσους έχουν ασχοληθεί με το -εξαιρετικά δημιουργικό- αγγλικό progressive των δεκαετιών του '60 και του '70.
Ικανός στις μελωδίες, με χαρακτηριστική βαθιά φωνή οπερετικού τύπου , με συνθέσεις συμφωνικών διαστάσεων αλλά και μελοδραμάτων, ο Brooker άφησε πίσω του ένα ενδιαφέρον μουσικό έργο με πολλές διαστάσεις και ειδικό βάρος. Εκτός φυσικά από το ντεμπούτο τους, δίσκοι όπως το A Salty Dog του 1969 και Grand Hotel του 1973 φανερώνουν τις δυνατότητες του γκρουπ (το πρώτο που είχε ως βασικό μέλος του στιχουργό, τον σπουδαίο λογοπλάστη Keith Reid) και του δίνουν μια εξέχουσα θέση στο αγγλικό progressive των Yes, των Genesis, των Cockney Rebel, των Pink Floyd, των Barclay James Harvest και τόσων άλλων που δημιούργησαν ένα νέο μουσικό σύμπαν τότε, το οποίο ακόμη παραμένει ενδιαφέρον και επιδραστικό.
Οι Procol Harum πέρασαν κάμποσα διαστήματα διάλυσης και επανασύνδεσης, με συνεχείς αλλαγές μελών αλλά με βασικό άξονα τον Gary Brooker ο οποίος έγραψε και προσωπική μουσική ιστορία με σόλο δίσκους αλλά και συνεργασίες με τον George Harrison, Ringo Starr, Kate Bush και φυσικά με αρκετές μεγάλες ορχήστρες που τον συνόδεψαν στην συμφωνική εκδοχή των τραγουδιών του.
Μια πιο προσεκτική ματιά στη μουσική ιστορία αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι ούτε οι Procol Harum ούτε ο Gary Brooker δεν ήταν μόνο το "Α Whiter Shade of Pale". Κι αυτή η ιστορία αξίζει να διασωθεί και να συνεχίζει να λέγεται στις επόμενες μουσικές γενιές.
