Ήταν το πρώτο μέρος στην Αθήνα όπου ο DJ ήταν σταρ και ήταν εισαγόμενος. Λένε ότι είχε τη σκληρότερη πόρτα της Αθήνας, μα είναι αστείο: είχε την πιο ανοιχτή στην τρέλα πόρτα, την πιο φιλόξενη στο διαφορετικό. Για να νιώσεις άνετα στο Faz, έπρεπε να αφήσεις πίσω σου κάθε τι συμβατικό, «κανονικό». Kάθε ατάκα σου έπρεπε να έχει διπλό νόημα, κάθε αξεσουάρ σου να είναι διαλεγμένο για το χιούμορ και τη μοναδικότητά του...
Όλα είναι timing. Και η μουσική και οι άνθρωποι και οι στιγμές που δεν ξεχνάμε, για καλό ή για κακό. Και το εκπληκτικότερο club που λειτούργησε ποτέ στην Αθήνα, θέμα timing ήταν: της στιγμής που άνοιξε, της τόσο μικρής του διάρκειας, της στιγμής της πόλης και της χώρας, της στιγμής στις δικές μας ζωές, όταν περάσαμε την πόρτα του.
Το Faz της πλατείας Μαβίλη (Δορυλαίου 10-12) άνοιξε το 1989 κι έκλεισε το 1992. Μέσα σε 3 χρόνια, κατάφερε να προσφέρει κάτι τόσο διαφορετικό, τόσο έντονο, τόσο καθοριστικό, ώστε ακόμα και τώρα, 25 χρόνια αργότερα, η «φυλή του Faz» να διατηρεί τον μυστικό χαιρετισμό της. Αν γνωρίσεις δηλαδή κάποιον και σου πει ότι πήγαινε στο Faz, έχει ήδη κερδίσει πόντους οικειότητας είναι σαν μία ρυθμική, στιλιστική, ηλεκτρονική μασονία.
Το Faz το άνοιξαν, με αληθινό όραμα της νύχτας, ο Αντώνιος Μάρκος, ο Γιώργος Νάστος και ο Πέτρος Κοζάκος (Petros Floorfiller, όπως θα τον μαθαίναμε!) κι έγινε αμέσως ο ναός της ηλεκτρονικής μουσικής, της ολοκαίνουριας house. Αλλά ο όρκος των πιστών αφορούσε λιγότερο τη μουσική συγκριτικά, για παράδειγμα, με τα jungle parties του Καλοπήτα και περισσότερο την εμφάνιση. Ο κόσμος του club πήγαινε νωρίτερα στον Κούκο, ή στο Αεροδρόμιο ή και πουθενά, γιατί ήταν πολύ μικρός: σαν κι εμάς, που ξενυχτήσαμε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο εκεί, πριν κλείσουμε καλά-καλά τα 17. Το Faz ήταν επίσης το πρώτο μέρος στην Αθήνα όπου ο DJ ήταν σταρ και ήταν εισαγόμενος. Από τον Alfredo της Amnesia, ως τον Steve Blame του MTV, ο οποίος γιόρταζε εκεί τα γενέθλιά του, πολλές φορές τον χρόνο. Όλη η εξέλιξη της house πέρασε λοιπόν από τη Δορυλαίου, εκτός από ένα ρεβεγιόν, που κύλησε μόνο με τανγκό. Γιατί έτσι.
Αλλά μεγαλύτερη σημασία από τη μουσική, παρότι χορεύαμε ασταμάτητα και γυρίζαμε νιώθοντας ότι είχαμε καταπιεί το μεγάφωνο, είχαν τα ρούχα, η εμφάνιση. Λένε για το Faz ότι είχε τη σκληρότερη πόρτα της Αθήνας, μα είναι αστείο: είχε την πιο ανοιχτή στην τρέλα πόρτα, την πιο φιλόξενη στο διαφορετικό. Όσο πιο εκκεντρικός, πιο διασκεδαστικός, πιο τολμηρός, πιο performer, τόσο πιο ευπρόσδεκτος. Τ’ αγόρια ψώνιζαν απ’ το Area της Πατριάρχου Ιωακείμ, απ’ το Sotris, ή απ’ το Mohnblümchen. Τα κορίτσια φορούσαν όσο γινόταν λιγότερα: διχτυωτά καλσόν σκισμένα, ψηλόμεσες φούστες, ένα σουτιέν κι έτοιμες!
Οι επώνυμοι θαμώνες ήταν τα εμβλήμα- τα του στιλ στα 1990s, η Λάουρα ντε Νίγκρις και η Μάρα Δεσύπρη, η Φιλίππα κι ο Κωστέτσος. Διασημότεροι όμως για τον κόσμο του Faz ήταν άλλοι: ο «Ρώσος» με τα αεροπλανάκια στα χέρια σαν δαχτυλίδια, ο «Αυτοκράτορας» με τη φριτέζα στο κεφάλι για στέμμα. Για να νιώσεις άνετα στο Faz (ναι, και για να περάσεις την πόρτα), έπρεπε να αφήσεις πίσω σου κάθε τι συμβατικό, «κανονικό»: κάθε ατάκα σου έπρεπε να έχει διπλό νόημα, κάθε αξεσουάρ σου να είναι διαλεγμένο για το χιούμορ και τη μοναδικότητά του. Πίναμε βότκα ή σαμπάνια, 2 στους 3 ήταν κουμπωμένοι, αλλά όλοι ήταν χαρούμενοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Το αγόρι που νόμιζες πως είχες, ήταν τελικά gay και τα είχε με τον κολλητό του, αλλά η πόζα δεν έπεφτε λεπτό. Κάθε στιγμή αποτελούσε έναν μικρό, συνωμοτικό θρίαμβο του αντιπρότυπου. Το Faz δεν ήταν το κλαμπ όπου θα πήγαινες για να «ξεφύγεις». Από τι άλλωστε να ξεφύγουμε, αφού ήμασταν το κέντρο του κόσμου στα απολαυστικά, ναρκισιστικά 1990ς;
Κι αν μάς λείπει τώρα το Faz, δεν μάς λείπει το club, ούτε, οπωσδήποτε, η house. Μας λείπει η αίσθηση ότι, όταν είσαι νέος, ή αυτοκαταστροφικότητα έστω για λίγο είναι απαραίτητη και υπέροχη. Ότι μπορείς να είσαι εκκεντρικός, χωρίς να είσαι δήθεν. Ότι υπήρξε ένα μέρος όπου ένιωθες ταυτισμένος με όλους, μέσα στους τοίχους του. Και ήταν όλοι εντελώς διαφορετικοί.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ειδική έκδοση του περιοδικού Sonik, Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική, που κυκλοφόρησε το 2016.
