Αγαπητέ Νηλ,
Σου γράφω για να σου ευχηθώ χρόνια πολλά για τα γενέθλια σου. Σου εύχομαι να στέκεις εκεί, στη μέση της σκηνής αγέρωχος, σαν τα ψηλά βουνά και να τραγουδάς για πάντα το ροκ με την στριγκιά φωνή σου και τη θορυβώδη κιθάρα σου που δεν λέει να ησυχάσει, παρ’ ότι γέρασες και οι ώμοι άρχισαν να γέρνουν μπροστά. Κλείνεις σήμερα τα 76 άρχοντα μου αλλά αν σε έναν αξίζει το: «αιωνίως νεανίας» είσαι εσύ. Σε καμαρώνω που συνεχίζεις το ροκ όχι μόνο του, αλλά με τις αρχές που το συνοδεύουν και που πολλοί μπορεί πιά να τις ξεχνάνε ή να τις «παραμελούν» -αλλά όχι εγώ και -κυρίως- όχι εσύ.
Αν μου επιτρέπεις, μου αρέσεις που φοράς πάντα αυτά τα φανελένια καρό πουκάμισα και τα αταίριαστα καπέλα, σαν αμερικάνος αγρότης με αστική υπόληψη. Τέτοια καπέλα φόραγε και ο Leonard Cohen που έφυγε πριν 5 χρόνια τέτοιες μέρες, γι’ αυτό και τον μνημονεύω. Ελπίζω να σου άρεσε και να τον εκτιμούσες.
Σου γράφω σήμερα για να σου πω, βασικά, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πως σε θεωρώ ροκ. Είναι μία λέξη που εύκολα πιά την κοτσάρουμε δίπλα σε πολλούς και πολλές αλλά αυτό είναι υποκριτικό ψέμα. Πολύ λίγα είναι τα ροκ άτομα, πόσο μάλλον αυτά που διανύουν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους και είναι ακόμη το ίδιο αληθινοί και με το ίδιο πάθος. Δεν είναι μόνο ο ήχος σου που ροκάρει ακόμη σκληρά και με θόρυβο, είναι το attitude, η στάση ζωής, οι στίχοι των τραγουδιών και οι δημόσιες απόψεις σου. Είναι η αιώνια φιλία σου με τους Crazy Horse (τι ατομάκια κι αυτά…). Είναι η μελαγχολία σου που έχει φως, η ευαισθησία σου για την οικολογία, για τους πολέμους του Μπους, το κουράγιο σου να τα βάζεις με τους προέδρους των ΗΠΑ, τα σκοτάδια σου που τα πολεμάς και δεν τα αφήνεις να πάρουν το πάνω χέρι. Κι όλα αυτά ειπωμένα και τραγουδισμένα με μια φωνή που μόνο το ροκ μπορεί να την αποδεχτεί. Όπως συμβαίνει και με τον Bob Dylan. Ελπίζω να σου αρέσει και να τον εκτιμούσες.
Δεν είναι μόνο το “Ohio” - με την ποίηση των τραγουδιών σου έχεις σημαδέψει γενιές και γενιές, από την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ μέχρι την εισβολή στο Ιρακ και τους Δίδυμους Πύργους.
Αν με ρώταγαν Νηλ, ποια θεωρώ τα πιο ροκ άτομα σήμερα, είσαι μέσα στην πρώτη δεκάδα κι αυτό στο λέω γιατί το θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα για έναν άνθρωπο που είναι 76 χρονών. Ο τρόπος που προσέγγισες το ροκ είναι πολύ κοντά σε αυτό που εγώ πιστεύω πως είναι το ροκ.
Ο άλλος λόγος που σου γράφω είναι για να σου θυμίσω ένα περιστατικό. Δεν νομίζω να με πρόσεξες, έχουν περάσει και τόσα χρόνια, αλλά ήμουν αυτός που έκλαιγα μπροστά στη σκηνή, όταν είχες παίξει στο Reading το 1995. Ήμουν κι εγώ εκεί, για χάρη σου αλλά και για ένα εξαιρετικό lineup -αν θυμάσαι- που είχε Bjork, Soundgarden, Smashing Pumpkins, Hole, Tricky, Pavement, Throwing Muses, Beck, Deus, Stereolab, Royal Trux, Buffalo Tom, κι ένα σωρό άλλους. Το Reading τότε ήταν το αγαπημένο μου φεστιβάλ, πήγαινα -σχεδόν- κάθε χρόνο. Τώρα, τόσα χρόνια μετά, μπορώ να σου πω ότι δεν έκλαιγα για σένα εκείνο το βράδυ αλλά πάλι, εσύ ήσουν η αιτία που έκλαιγα.
Η πρώτη ημέρα ήταν ηλιόλουστη και το θεώρησα καλό σημάδι ότι όλα θα πάνε πρίμα, όταν η Cortney Love σκόνταψε στα πόδια μου -ήμουν ξαπλωμένος στο γρασίδι και έπινα μπύρες- και έπεσε πάνω μου. Ξέρεις… Αγκάλιασα την Cortney έστω και «λιάδα στη λιακάδα». Η Παρασκευή και το Σάββατο ήταν υπέροχες ημέρες, ζεστές και ηλιόλουστες και αυτό υπνώτισε τα αντανακλαστικά μου και ήρθα την Κυριακή ανεπίτρεπτα -για Αγγλία- απροετοίμαστος με ένα t-shirt που έγραφε το όνομα σου από την εποχή του Harvest. Ο ήλιος σύντομα εξαφανίστηκε, μαύρα σύννεφα πάνω απ’ το Reading που έγιναν μπόρα και μαζί ένας παγωμένος αέρας. Βράχηκα, το έδαφος έγινε βούρκος σε πολλά σημεία, άρχισα να κρυώνω και ακόμη, να φανταστείς, έπαιζαν οι Mudhoney και θα ακολουθούσαν Pavement και Soundgarden πριν βγεις εσύ. Το "κρυώνω" έγινε "κρυώνω πάρα πολύ", χτυπάνε τα δόντια μου, τρέμω ολόκληρος, ο αέρας είναι κρύος, πατάω στις λάσπες με βρεγμένα παπούτσια και κάλτσες, βρεγμένο παντελόνι και το t-shirt με το όνομα σου. Όταν βγαίνουν οι Soundgarden είναι πιά οδυνηρό. Απλώς δεν αντέχω άλλο. Είμαι συνέχεια ένα βήμα μπρος, δύο πίσω για να φύγω αλλά δεν φεύγω. Έχω φάει το κρύο της αρκούδας αλλά περιμένω να συναντηθούμε. Έχω ξεπεράσει τις δυνάμεις μου, τις αντοχές μου, τις δυνατότητες μου, αλλά είμαι εκεί, αγαπητέ Νηλ.
Κι αφού άντεξα, όταν βγήκες με πιάσαν τα κλάματα, όχι που σε έβλεπα επιτέλους, ζωντανά, επί σκηνής αλλά σαν μία σωματική αντίδραση πόνου, χαράς, κόπωσης, αντοχής. Εσύ αγέρωχος, κυρίαρχος και ωραίος τραγουδάς, ένα με το σύμπαν, και δεν βλέπεις έναν τύπο ακριβώς μπροστά σου που τρέμει, κλαίει, γελάει, χορεύει (για να ζεσταθεί) αλλά είναι εκεί.
Αγαπητέ Νηλ, αυτό είναι το δώρο μου για τα σημερινά σου γενέθλια. Ότι εσύ, τα τραγούδια σου, το ροκ σου, με έκαναν να ξεπεράσω τις αντοχές και τις δυνατότητές μου για να τα δω ζωντανά και παλλόμενα επί σκηνής. Αυτό, ότι η τέχνη σου μπορεί να δώσει απίστευτη δύναμη στον καθένα από μας.
Σε χαιρετώ και σου εύχομαι να τα εκατοστίσεις.
