Παρότι ο Bowie είχε επιδείξει σπουδαία δείγματα γραφής στις μέχρι τότε δουλειές του, έπρεπε να φτάσει στον 5ο δίσκο του για να γνωρίσει την καταξίωση και τη μαζική αποδοχή.
Το αριστουργηματικό The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars έχει έκτοτε μείνει στην ιστορία όχι μόνο ως ένα από τα καλύτερα –το καλύτερο, κατά την άποψη του γράφοντα– άλμπουμ του δημιουργού του, ούτε απλά ως το κορυφαίο δείγμα του glam rock ιδιώματος (που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή), αλλά ως κάτι πολύ σημαντικότερο: ως ένα πραγματικό φαινόμενο, σημείο αναφοράς για ολόκληρη την ποπ κουλτούρα και καθοριστικός παράγοντας για τη μετέπειτα εξέλιξή της.
Ίσως θα ήταν κουραστικό να βομβαρδίσουμε τους αναγνώστες με λίγο-πολύ γνωστά στοιχεία, που αφορούν το concept του δίσκου και την τολμηρή για την εποχή θεματολογία γύρω από τα ναρκωτικά και τη σεξουαλικότητα. Αξίζει όμως να σταθούμε στην τεράστια επίδρασή του στον μουσικό κόσμο, η οποία βέβαια δεν αφορούσε μόνο το αμιγώς μουσικολογικό κομμάτι (παρότι ψάχνοντας κανείς θα βρει αρκετές αναφορές στον ήχο μεταγενέστερων καλλιτεχνών, που παραπέμπουν κατευθείαν εκεί), αλλά επεκτάθηκε στην ευρύτερη σχέση της ποπ με το οπτικό κομμάτι, θέτοντας νέους όρους στον τρόπο με τον οποίον οι καλλιτέχνες του είδους πλάσαραν τον εαυτό τους.
Το εκκεντρικό στιλ, οι διαρκείς μεταμορφώσεις, το τσαλάκωμα της συμβατικής εικόνας, η δημιουργία περσόνων, η θεατρικότητα, η ρευστή σεξουαλικότητα, η ανδρόγυνη αισθητική, έχουν όλα την απαρχή τους στους πρώτους δίσκους του Bowie και ιδιαίτερα στον συγκεκριμένο, ο οποίος ήταν και αυτός που τάραξε τα νερά όσο κανένας άλλος. Το γεγονός ότι η εξωγήινη περσόνα του Ziggy Stardust αποτέλεσε προπομπό για καλλιτέχνες όπως ο Prince, η Madonna, οι Kiss, ο Boy George, οι Duran Duran, ακόμα και η σημερινή Lady Gaga, είναι ενδεικτικό για το εκτόπισμά της. Ας αναλογιστούμε μόνο πόσο πολυφορεμένη είναι αυτή η εκκεντρικότητα τα τελευταία χρόνια…
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όμως, το The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars είναι η ίδια η μουσική του. Οι μελωδίες του στέκουν αξεπέραστες, καταφέρνοντας να είναι εξαιρετικά προσβάσιμες χωρίς να ακούγονται τετριμμένες. Οι αρμονίες του παραμένουν κι αυτές πάντα γειωμένες στα ποπ πλαίσια, χωρίς όμως να εγκλωβίζονται στα στενά περιθώρια των μοτίβων των τεσσάρων (συνήθως) ακόρντων. Αντιθέτως, βρίθουν από αναπάντεχες συγχορδίες που αρχικά ίσως ξενίζουν, αλλά αργότερα αποκαλύπτουν την ευφυΐα τους και χαρίζουν απλόχερα ανατριχίλες. Και επιπλέον, τα κομμάτια είναι ενορχηστρωμένα με πραγματικά περίτεχνο τρόπο, γεμάτα με πανέξυπνες λεπτομέρειες που στέλνουν αδιάβαστο κάθε νέο ακροατή, ακόμα κι αν πατήσει το play για πρώτη φορά σήμερα, 44 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Διότι είναι τόσο ουσιαστικός και εξονυχιστικά δουλεμένος ολόκληρος ο δίσκος, ώστε υπερβαίνει κατά πολύ το είδος και την εποχή του. Έτσι, όχι μόνο δεν ηχεί παρωχημένος, μα καθιστά αναπόφευκτη τη σύγκριση με το σημερινό songwriting –που, ακόμα και στα καλύτερά του, αδυνατεί να φτάσει τέτοια επίπεδα.
Από όποια λοιπόν οπτική γωνία και να το εξετάσει κανείς, το The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars αποτελεί αυτό που λέμε «δίσκοσταθμό». Mια απαράμιλλου κάλλους μουσική κατάθεση, αλλά και μια ρηξικέλευθη ποπ δήλωση, προορισμένη για να συγκινεί και να εμπνέει γενιές και γενιές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ειδική έκδοση του περιοδικού Sonik, David Bowie, που κυκλοφόρησε το 2016.
Μπορείς να το αποκτήσεις πατώντας εδώ
