Ακόμα και αν δεν υπήρχε το Plissken festival, οι Αθηναίοι φίλοι της “διαφορετικής” μουσικής θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Διανύοντας φέτος τον 11o χρόνο της, η παραγωγή του πιο κοφτερού μουσικού γεγονότος που έχει να περηφανεύεται η πόλη, επιστρέφει στην Τεχνόπολη και κόντρα στις δυσκολίες της τελευταίας διετίας, είναι έτοιμη να δείξει και πάλι το “μέλλον” στα εγχώρια και τα ευρωπαϊκά συναυλιακά δρώμενα.
Αν αποφάσιζε κάποιος να μετρήσει τις φορές που τα παιδιά του Plissken πόνταραν (και κέρδισαν) στο μουσικό χρηματιστήριο και στην ανάδειξη νέων ονομάτων και μελλοντικών τάσεων, θα χρειάζονταν πολύ περισσότερες από χίλιες λέξεις. Ίσως οι μοναδικοί εκπρόσωποι του “φουτουριστικού ήχου” στην Αθήνα πλέον, είχαν δείξει εξαρχής την πρόθεση τους να χαρίσουν στο εναλλακτικό κοινό αναμνήσεις από το μουσικό μέλλον.
Με τη μηχανή του χρόνου να παίρνει μπρος, μπορώ να ανακαλέσω από μνήμης τους These New Puritans να ιδρώνουν την φανέλα στην παρθενική Plissken διοργάνωση του 2010, πριν καν μετατραπούν σε headline φεστιβαλική μπάντα. Και οι FM Belfast, πολύ πριν αγαπηθούν από τα παγκόσμια indie ραδιόφωνα όπως και ο Mondkopf πολύ πριν γίνει μπροστάρης της ατμοσφαιρικής industrial / slow-mo techno σκηνής ήταν από τις σημαντικές προσθήκες στο πρώτο εκείνο line up.
Από το 2012 και μετά η διοργάνωση ξεκίνησε να βάζει στο παιχνίδι και την αφρόκρεμα της εγχώριας σκηνής. Δίπλα στους Acid Baby Jesus, θα απολαμβάναμε επιτέλους την Peaches, του Junior Boys, τον Andrew Weatherall και τους Notwist ενώ δίναμε υπόσχεση για μελλοντικές επισκεψείς από τον εξαιρετικό Forest Swords.
Οι μοναχικοί και ever cool συνθέτες - ερμηνευτές έμελλε να σφραγίσουν την εκδοχή του 2013. Ο The Boy επτά χρόνια μετά θα έφτανε να παίζει στο Ηρώδειο και παρ' όλη την ακμή στο προσωπό του, το Plissken ήξερε ότι όταν μας σύστηνε τον King Krule σφράγιζε την θέση του στα “πρέπει να πας” events του εναλλακτικού κοινού. A, και κάποιοι φοβεροί τύποι από την Καλιφόρνια με το όνομα Death Grips ήταν και αυτοί εκεί.
Το 2014, είχε έρθει η ώρα για το λανσάρισμα της χειμερινής έκδοσης του φεστιβάλ. Και τι λανσάρισμα. Από αυτά που ακόμα θυμάσαι το μπάσσο να γειώνει την ραχοκοκαλιά της Αθήνας. The Bug, Simian Mobile Disco και ο “για πάντα” θρύλος Lee Scratch Perry ήταν εδώ και κατά την αγαπημένη συνήθεια των επιμελητών του φεστιβάλ μοιράζονταν το backstage με τους “ακραίους” Swans και τους Son Lux.
Αυτό το εκλεκτικό γούστο στην επιμέλεια των σκηνών και των καλλιτεχνών ήταν που θα μετέτρεπε από το καλοκαίρι του 2014 και μετά το φεστιβάλ σε παγκόσμιο πόλο έλξης. Οι Boogarins έρχονταν από την Βραζιλία με τις ευλογίες της Other Music από τη Νέα Υόρκη και έκαναν παρέα σε ένα από τα καλύτερα garage rock παρεάκια που έχουν δει τα αθηναϊκά φεστιβάλ. Ναι, το καλοκαίρι του ’14, οι Black Lips, οι Dirty Beaches, οι Tijuan Panthers και οι Wooden Ships παίζανε στο ίδιο λάιν απ και όταν έπεφτε για τα καλά η νύχτα, το βαρύ μπάσο του Shackleton, των Mount Kimbie και των Dub Pistols ήταν εκεί, δίπλα στις βαθιές μελωδίες της Fatima Al Qadiri και του Fink, ή τα χορευτικά beats του Nightmares On Wax, του Vitalic, του M A N I K και των Djuma Soundsystem.
Λίγο καταιγιστική αυτή η λίστα με ονόματα, ξέρω, αλλά και εσείς, αν μόνο ξέρατε πόσα από αυτά τα ονόματα τα είδαμε πολύ πριν προσθέσουν μερικά μηδενικά στην αξία τους για ζωντανές εμφανίσεις θα εκτιμούσατε ακόμα περισσότερο τον θεσμό Plissken. Για παράδειγμα, η Fatima Al Qadiri θεωρείται πια από τις σημαντικότερες αιθέριες και με ψυχή φωνές, ενώ οι Mount Kimbie φέτος έχουν προλογίσει την δισκογραφική επιστροφή τους στην πάντα επιδραστική Warp και συχνάζουν στο στούντιο με τον slowthai και τον James Blake. Και τώρα να τους ρωτούσατε, το 2014 που έρχονταν για ένα εναλλακτικό φεστιβάλ στην Αθήνα, δεν θα περίμεναν μια τέτοια εξέλιξη.
Και ασφαλώς το ίδιο ισχύει για δύο χύμα Άγγλους που τον Ιούνιο του 2015 μας συστήνονταν ως Sleaford Mods, μια indie νεράϊδα με το όνομα Waxahatchee και έναν απίστευτα ταλαντούχο τραγουδοποιό με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Perfume Genius. Tώρα, κάθε νέα τους κυκλοφορία είναι στις playlists σας, αλλά το 2015 χρειάζονταν λίγη παραπάνω έρευνα στο Google και αυτή είναι μια δουλειά που αν μη τι άλλο κάνουν καλά οι διοργανωτές του Plissken.
Άλλωστε, κάθε διοργάνωση που “έχει πρόγραμμα”, μοιραία εξελίσσεται και αν μη τι άλλο από το 2015 και μετά, είδαμε “πραγματάκια” στις σκηνές του Plissken. Από θρύλους επιπέδου Tony Allen, Mudhoney, Squarepusher, Mogwai και Pharaoche Monk μέχρι την dancefloor φρεσκάδα των Gerd Janson (πλέον σε ρόλο εμβληματικού dj για την Ευρώπη), AME, Fort Romeau, Brodinski, Tyler & Woods, Soul Clap και τον Andy Stott που μετά το 2015 θα έμπαινε στην “καλή” εποχή του σαν παραγωγός.
Tον χειμώνα του 2016 και του 2017, η ομάδα του Plissken είχε και πάλι διάθεση να “ανοίξει”ορίζοντες. Η Amelie Lens και η Charlotte De Witte που πλέον δεν εμφανίζονται σε κοινό μικρότερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ήρθαν τον Δεκέμβριο του 2016 στην Πειραιώς με την προσδοκία ότι θα έπαιζαν το techno τους στο ίδιο line up με την ιέρεια του είδους Ellen Allien. Παράλληλα από την εγχώρια σκηνή το Plissken είχε επιστρατεύσει όλα τα ονόματα που θα στέκονταν άνετα σε αντίστοιχες παγκόσμιες σκηνές και αυτό γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που το επιδραστικό διαδικτυακό ραδιόφωνο του Λονδίνου NTS θα έδινε το παρών. Craves, Flokosh, Nalyssa Green, Negros Tou Moria, Κooba Tercu και Vagina Lips έδεναν ένα γλυκό γεμάτο κερασάκια. Aπό το επικό set των Optimo -που θα έφταναν να παίζουν το Ace Of Spades των Motorhead- μέχρι τους Death In Vegas, τον Prefuse 73, τους La Femme -που είναι οι φετινοί headliners- και τις dance πειραματίστριες Beatrice Dillon και Aurora Halal, η Πειραιώς για 48 ώρες δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το clubbing του Βερολίνου.
Έναν Δεκέμβριο μετά, ήρθε το απόλυτο payback και σχεδόν η εκπλήρωση του οράματος “One Nation, Under On Groove” των διοργανωτών. Οι Mac De Marco και Mulatu Astatke θα ένωναν παραπάνω από δύο γενιές “ψαγμένων” ακροατών και η Αθήνα θα καταλάβαινε και επίσημα ότι οι ταμπέλες στα είδη μουσικής εξυπηρετούν μόνο τους δημοσιογράφους, τα ραδιόφωνα και τα δισκάδικα. Ο δικός μας Bill Kouligas στο απόγειο του PAN ήχου του θα παρουσιάζε ένα από τα καλύτερα club sets του, o Autarkic θα έβαζε στον αθηναϊκό χάρτη την μυσταγωγική disco, η Λένα Πλάτωνος θα επιβεβαίωνε τον θρύλο της και ο Ivan Smagghe μαζί με τον Romare θα επαναπροσδιόριζαν την σχέση του εγχώριου κοινού με την club σκηνή του Λονδίνου.
Το 2018 πάλι ένα βράδυ στην Πειραιώς αρκούσε για παγωμένα ηλεκτρονικά σκοτάδια. Από την συναισθηματική house του David August στην αναλογική disco του Νορβηγού Lindstrom και από εκεί στις πειραματικές techno ενορχηστρώσεις των Nathan Fake και Pantha Du Prince, το Plissken θα επιβεβαίωνε μία ακόμη φήμη, αυτή του event που ο κόσμος επιλέγει για να χορέψει σε ήχους που μέχρι πριν αγνοούσε παντελώς την υπαρξή τους.
Και είναι πια σαν ο χρόνος στην πρό covid εποχή να σταμάτησε τον Ιούνιο και τον Δεκέμβριο του 2019. Και αν όντως για πολλούς η πανδημία έφερε τον αποκλεισμό στις μεγάλες διοργανώσεις, τότε μερικές από τις τελευταίες μας συναυλιακές αναμνήσεις και βραδιές με χορό και ιδρώτα ανήκαν και πάλι στο Plissken. Πως γίνεται να ξεχάσεις τον Georgio Moroder να μιξάρει το “I Feel Love”, χορεύοντας με όλα τα 80 του χρόνια και την Τεχνόπολη να γεμίζει φώτα και μπαλόνια, μοιράζοντας κοσμική αγάπη. Λίγο πριν και λίγο μετά, ο Nicola Cruz είχε σκοράρει μίνι παγκόσμιο virality με το Boiler Room σετ του να σηκώνει στους ώμους του ολόκληρη την επερχόμενη Tulum house μόδα, οι Jungle είχαν στις αποσκευές τους έναν από τους δίσκους της χρονιάς, οι Bombino και Τinariwen θα μας σύστηναν την νέο ροκ της Αφρικής, οι Lebanon Hanover και οι Boy Harsher θα εκπροσωπούσαν στην ώρα του το goth - electro rock κίνημα, o Rone θα επιβεβαίωνε την φήμη του Ευρωπαίου σούπερ σταρ παραγωγού που φέρεται με το γαλλική φινέτσα στις technο-trance μελωδίες και η τριάδα Hunee, Lena Wilkens και Black Madonna -λίγο πριν γίνει η Blessed Madonna με τις remix παραγωγές στην Dua Lipa και το χορευτικό hit του καλοκαιριού με το “Marea (We’ve Lost Dancing)” - θα υπενθύμιζαν στους Αθηναίους clubbers ότι καλό clubbing είναι μόνο το ιδρωμένο clubbing.
Την τελευταία φορά που πήγα σε μεγάλη συναυλία, μπορεί να έδωσα μάχη με το φωτιστικό υπερθέαμα του Floating Points αλλά έπρεπε να το δω, κυρίως γιατί ήμουν σίγουρος ότι μόνο μεγάλα πράγματα θα ακολουθήσουν στην συνέχεια από αυτόν (και από νωρίς φέτος όλοι μιλάνε για το επικό album “Promises”) και έπειτα επειδή ένιωθα για μία ακόμη φορά ευγνώμων προς την ομάδα του Plissken για την πολιτιστική παρακαταθήκη που δημιουργούν σε αυτόν τον τόπο. Μια πόλη και μια χώρα που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα -για όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους που συντρέχουν- έχει υποβαθμίσει το επίπεδο της κουλτούρας της.
Θέλοντας και μη, η Αθήνα με όσα παγκόσμια αλλά και εγχώρια την έχουν συγκλονίσει τους τελευταίους 20 μήνες, έχει χάσει και αυτή την όρεξή της για χώρο. Και όντας σχεδόν σίγουρος για το άγχος που βαραίνει τους ώμους των διοργανωτών στο φετινού κοινωνικό και πολιτισμικό τους πειράμα (ας μην ξεχνάμε πως και το Plissken δεν είναι κοινωφελής οργανισμός αλλά ιδιωτική πρωτοβουλία), ο κόσμος θα πρέπει να αντιδράσει με όλη την θετική ενέργεια και την κοινωνική συνείδηση που απαιτείται, προκειμένου να ανταποδώσει έναν από τους πολιτιστικούς “θεσμούς” της εναλλακτικής κουλτούρας που τόσα χρόνια είναι ο σημαντικότερος φάρος νέας μουσικής στην πόλη. Αυτό το meme - billoboard που φέρει την υπενθύμιση “οι άνθρωποι που μας δείχνουν νέα μουσική είναι σημαντικοί” δεν πρέπει να το ξεχάσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο που το Plissken επιστρέφει στην πόλη.
Και αυτό όχι γιατί το φετινό line up έχει τους αγαπημένους πλέον La Femme, την “καυτή” Marina Satti σε μία από τις σπάνιες Αθηναικές εμφανίσεις της, το επόμενο μεγάλο όνομα στο Αμερικάνικο γυναικείο ραπ, βλ. BBYMUTHA (με το 8.0 του Pitchfork στο νέο της album), την Σουηδική ψυχεδελική κολλεκτίβα των Goat που τα παγκόσμια μουσικά media πίνουν νερό στο όνομά τους, την Γαλλική disco του Kid Francescoli και την εκκεντρική παρουσία του Λονδρέζου LSDXOXO με τις ευλογίες της XLRecordings αλλά γιατί, το Plissken τόλμησε μια δεκαετία πριν να “σπρώξει” την κουλτούρα της πόλης μπροστά και φέτος πιο πολύ από ποτέ πρέπει έμπρακτα να τους το αναγνωρίσουμε.
Tέλος, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί στο παγκόσμιο tagline τους δεν έχουν προσθέσει την γραμμή "Push Things Forward Since 2010” .
info:
Plissken Festival - Σάββατο 11 (sold out) & Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου
εισιτήρια https://www.viva.gr/tickets/music/athens/plissken-festival-en/
Σάββατο 11/9
LA FEMME - 22:20
KID FRANCESCOLI - 21:30
MARINA SATTI - 20:45
BORN IN FLAMEZ - 20:00
Κυριακή 12/9
GOAT - 22:20
LSDXOXO - 21:30
BBYMUTHA - 20:45
MOOSE -20:00
*Tα τελευταία νέα από τους διοργανωτές είναι ότι θα υπάρξει και η δυνατότητα Live Streaming για όσους θεατές δεν καταφέρουν να είναι εκεί. Περισσότερα http://www.plisskenfestival.gr/
