Μπορεί να τείνουμε να αποκωδικοποιούμε την ποπ μουσική σε δίσκους, καλλιτέχνες και είδη, αλλά, στην πραγματικότητα, τη βιώνουμε και την απολαμβάνουμε σε κομμάτια και τραγούδια. Αυτά είναι που λειτουργούν σαν ηχητικά κλιπς εντός και εκτός μας, μας συνοδεύουν, μας λένε ιστορίες, τα τραγουδάμε και τελικά, τα κουβαλάμε. Όταν κάνουν τη δουλειά τους καλά, γίνονται, εν ολίγοις, στιγμιότυπα των ζωών μας.
Με τις μέρες να μετράνε αντίστροφα για το 2021, καθένας από εμάς, επέλεξε το ένα κομμάτι που θα κρατήσει περισσότερο από τη χρονιά που φεύγει.
Κάπως, έτσι, λοιπόν…
Ο Άρης Καζακόπουλος βρήκε το ρυθμό σε αλλόκοτα κρουστά
Fiona Apple – “I Want You To Love Me”
Οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε (και θα θυμόμαστε) τη μέρα εκείνη του Απριλίου του 2020, όταν, εν μέσω καραντίνας, για πρώτη φορά πατήσαμε το play στο Fetch The Bolt Cutters. Το “I Want You To Love Me”, πρώτο στην tracklist, ξεκινάει με αλλόκοτα κρουστά, τα οποία μετά από μερικά δευτερόλεπτα δίνουν τη θέση τους σε ένα υπέροχο πιανιστικό riff. Η πολυρρυθμία, παρούσα από το πρώτο δευτερόλεπτο μα ύπουλα καμουφλαρισμένη, αποκαλύπτεται μόνο όταν μπαίνουν στο μίγμα τα φωνητικά και η αίσθηση του ρυθμού με μιας γυρίζει τούμπα. Πρόκειται για μια ιδιοφυή εισαγωγή σε ένα κομμάτι που, όσο ξεδιπλώνεται, εξελίσσεται σε μια baroque pop θύελλα με αντίστοιχα τρικυμιώδεις, one-of-a-kind ερμηνείες, ποιητική στιχουργική, ενορχήστρωση σε πλήρη εναρμόνιση με τη ροή του (η στιγμή του “Bang it, bite it, bruise it” αξιώνει όλες τις ειδικές αναφορές του κόσμου) και βέβαια ένα απερίγραπτο κλείσιμο, που μόνο μέσα από τις διαδρομές της δημιουργικής διάνοιας της Fiona Apple θα μπορούσε να έχει προέλθει. Τα απανωτά σοκ με το “Shameika” και στη συνέχεια το ομώνυμο και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, απλά επιβεβαίωσαν την εντύπωση που το “I Want You To Love Me” αρκούσε για να σχηματιστεί: έχουμε να κάνουμε με έναν σπάνιο δίσκο. Οκτώ μήνες αργότερα, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως ήταν ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε μέσα στο 2020.
Ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος τραγούδησε δυνατά “I’m Not Your Dog”...
Baxter Dury - “I’m Not Your Dog”
“I’m not your fucking friend. I’m trying to be though”.
Υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία για τους ανθρώπους που έχουμε αισθανθεί τα πιο όμορφα και σφοδρά συναισθήματα, αλλά δε θέλουμε ποτέ να είναι φίλοι μας. Πολύ πριν από τον Baxter Dury, για αυτήν την αμφίσημη κατάσταση είχε τραγουδήσει εξίσου εύστοχα ο Rowland S. Howard. Ο Αυστραλός αντανακλώντας τον Βρετανό, ξεκινάει με ίδιο σχεδόν τρόπο το “Undone”: “I do not wanna be your friend, kiss your cheek and not your lips”. Για κάποιους, όταν ο πιο έντονος έρωτας έχει συμβεί κι έχει παρέλθει, η συνύπαρξη με τον Άλλο ισοδυναμεί με ό,τι πιο οδυνηρό. Έτσι, το ενδεχόμενο μιας φιλίας, στα μάτια του…βασανισμένου συνιστά διπλή επιβεβαίωση· της απώλειας μιας σχέσης και της δυσαναπλήρωτης μοναξιάς που τη συνοδεύει. Μαζί τους όμως, έρχεται να κουμπώσει και μια βαθιά ενοχή. Η γνώση του πώς έφτασαν τα πράγματα έως εδώ, μπλεγμένη με την αφοπλιστική συνειδητοποίηση πως δε μένει τίποτα άλλο να αλλάξει. Η μπάλα σταμάτησε οριστικά να κυλάει στο χορτάρι, το τελικό σκορ δείχνει ήττα. Όσο ο Dury καταφέρνει να κάνει χειροπιαστό αυτό το βάρος στο στομάχι, γύρω από μια σαγηνευτική μελαγχολική μελωδία και δεύτερα φωνητικά που επαναλαμβάνονται μονότονα σαν παιδιάστικα παράπονα, άλλο τόσο απογυμνώνεται ο πληγωμένος εγωισμός του. Μια χαρακτηριστική ένδειξη (αντρικής) συναισθηματικής ανωριμότητας που δυσκολεύεται με την αποδοχή. Ως προς αυτό, δεν είναι τυχαία η αναφορά των στίχων σε σκύλο, το πλάσμα που αφιερώνεται ολοκληρωτικά στον άνθρωπο που του φέρνει χαρά. Το ‘χουν πει κι οι Τρύπες εξάλλου («Αυτό Που Οι Σκύλοι Βαφτίσαν Αγάπη»). Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, ο Dury γράφει αυτήν τη μοναχική μπαλάντα σαν ξόρκι και σαν ένα αποθαρρυμένο εσωτερικό μονόλογο, κάνει μια προσπάθεια να πάει παρακάτω. Είναι ένα πρώτο βήμα.
...το ίδιο και ο Άγγελος Κλετσίκας.
Το “I’m Not Your Dog” το άκουσα πρώτη φορά στο CD που κυκλοφορεί μαζί με το Uncut (ναι ξέρω, “Ok Boomer”) με τα καλύτερα τραγούδια του μήνα, όπως τα έχει επιλέξει το περιοδικό. Θυμάμαι να ακούω το beat να μπαίνει απειλητικά, τα έγχορδα να προετοιμάζουν ατμοσφαιρικά το έδαφος για να προειδοποιήσει ο Dury με την βαρύτονή του φωνή, σαν πληγωμένος crooner που προσπαθεί να το κρύψει, “I’m not your fucking friend” (ένας από τους πιο αβίαστα cool πρώτους στίχους σε δίσκο, όπως συμφωνεί και ο Grian Chaten των Fontaines D.C.) και μετά να πατάω το repeat ατελείωτα, μονολογώντας πως «αν είναι έτσι και ο υπόλοιπος δίσκος, θα μιλάμε για αριστούργημα». Τελικά, οχι, το The Night Chancers δεν ήταν το ίδιο συγκλονιστικό, όσο το εναρκτήριό του κομμάτι, αλλά είναι σίγουρα αυτό που σημάδεψε τη μουσική μου χρονιά, σε αυτές τις ξέφρενες, νυχτερινές βόλτες σε μία εποχή ακόμη αθώα, ακριβώς πριν μας βρει η πανδημία, το lockdown και όλα τα δεινά του κόσμου.
Ο Ανδρέας Κύρκος άκουσε το μεγαλύτερο τραγούδι του 2020
Bob Dylan - “Murder Most Foul”
Η ανόρεχτη γενναιοδωρία του Bob Dylan μας χάρισε φέτος το πιο σημαντικό, ιστορικά βαρύ, αναπάντεχο, μορφωμένο και μεγάλο σε διαστάσεις τραγούδι. Έχοντας για ιστορικό μπούσουλα τη δολοφονία του John F. Kennedy το 1963 και με τάπητα μια τρυφερή, υποφωτισμένη ενορχήστρωση, ο νομπελίστας ξετυλίγει ένα σχεδόν ψυχεδελικό κουβάρι από σκόρπιες μνήμες και στοχαστικές ματιές στο παρελθόν, με χιούμορ και αποστασιοποίηση. Η «ιστορία» η ίδια εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κάθε στιγμή, αρκεί να κοιτάξουμε σωστά, υπογραμμίζει ο Dylan. Ενορατικός, σοφός και πλήρης εμπειριών, σαν απόμακρος φίλος, μας δωρίζει μια δεκαεπτάλεπτη κοιτίδα πολιτισμού και καταφέρνει να φτάσει στα τρίσβαθα της καρδιάς μας.
Ο Δημήτρης Λιλής είδε τα εκτυφλωτικά φώτα μιας εικόνας του 2020
The Weeknd - “Blinding Lights”
Το κομμάτι που άκουσα περισσότερο στα ακουστικά φέτος είναι το “Look Over Your Shoulder” του Busta Rhymes με τον Kendrick Lamar. Όμως, το single που άκουσα ακόμα περισσότερες φορές φέτος και μάλιστα δυνατά (υπολογίστε μέσο όρο 2 φορές σε κάθε dj set) ήταν το “Blinding Lights”. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα είμαι αυτός που θα σιγοντάρει την αδικία των Grammys. Απλά γιατί ήταν μια τόσο δύσκολη χρόνια και ο Weeknd (όπως και η Dua Lipa) μας έδωσε κάτι για να χορέψουμε. Έχετε άραγε ιδέα πως είναι να είσαι στην παραλία της Ακράτας γεμάτος από τον φόβο της τηλεόρασης και με την επίβλεψη της τοπικής Αστυνομίας προκειμένου να τηρηθούν τα μέτρα και ώρες πριν επιβληθεί ένα ακόμη lockdown στην χώρα να βλέπεις μια εκατοντάδα και βάλε κόσμου να μετατρέπει σε mosh pit την πίστα από το γαμήλιο πάρτυ; Αυτή είναι μια εικόνα από το 2020. Το επίπεδο της ανατριχίλας που δημιούργησε και η επική μελωδία που σκάρωσε μια ακόμη φορά η ομάδα του Weeknd, ήταν το αντίδοτο σε αυτό που ζήσαμε. Για λίγο, (ειδικά από το καλοκαίρι και μετά που το κομμάτι πήρε παγκόσμιο viral αέρα) επέστρεφε -έστω από νωρίς, έστω υπό περιορισμούς, έστω κάτω από τις μάσκες- το συναίσθημα στην πίστα. Ο κόσμος σήκωνε τα χέρια, ξεκινούσε να τραγουδάει και φώτιζαν τα μάτια όλων όσων το ήθελαν. Για λίγο επέστρεφε αυτή η οικεία αίσθηση του «θέλω να το ζήσω», ο Weekend μας υπενθύμιζε πως είναι να φλερτάρεις, να χορεύεις, να ερωτεύεσαι με τον πιο αυθεντικό ποπ τρόπο και ένα μικρο δάνειο από τα παρεξηγημένα 80s. Το “Blinding Lights” φέτος συνδέθηκε με την ευτυχία κάποιων από εμάς και αυτό στην πραγματικότητα που ζούμε θα έπρεπε και είναι μεγαλύτερο από κάθε βραβείο Grammy ή κορυφή σε λίστα. Σε αυτά τα 3:19’ εν μέσω πανδημίας, ο Weeknd κατάφερε να κάνει την ζωή να συμβαίνει όπως πριν.
O Μάκης Μηλάτος βρήκε το καλύτερο ψυχεδελικό κομμάτι όχι μόνο της χρονιάς, αλλά της 20ετίας
The Dream Syndicate - “The Regulator”
Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο ψυχεδελικό τραγούδι όχι μόνο της χρονιάς αλλά και των 2 δεκαετιών του 21ου αιώνα. Οι Dream Syndicate μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν ολόκληρο το άλμπουμ που έχει διάρκεια μιάς ώρας σε λιγότερο από 90 λεπτά. Κι αυτό σημαίνει πως μπήκαν οι ίδιοι στο τριπ και μετά μας επέτρεψαν να το ακούσουμε και δεν «κατασκεύασαν» απλώς ένα ψυχεδελικό τριπ. Το "The Regulator" διαρκεί κάτι περισσότερο από 20 λεπτά και είναι ένα ολοκληρωμένο καλειδοσκοπικό ταξίδι που έχει φαντασία, δημιουργικότητα, ουσία και περιλαμβάνει τα καλύτερα συστατικά ενός καθαρόαιμου ψυχεδελικού τραγουδιού που μπορεί να ταξιδέψει τον ακροατή στα πέρατα του σύμπαντος.
Η Τάνια Σκραπαλιώρη κράτησε μια glam υπόσχεση
Melentini – «Τα Παιδιά του Glam»
Σε μια χρονιά που όλοι οι προσωπικοί μας μικρόκοσμοι κοινωνικής ζωής, ψυχαγωγίας και διασκέδασης κατέρρευσαν -ή στην καλύτερη περίπτωση κινδύνευσαν να καταρρεύσουν- η ανάγκη για τραγούδια που δημιουργούν την αίσθηση της ανέμελης συντροφικότητας, της ταυτότητας, του ανήκειν σε μια παρέα που γυρνάει τα σπίτια και τα μπαρ της Αθήνας και χορεύει μέχρι το πρωί ζώντας το δικό της αστικό glam, ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. “Τα παιδιά του Glam” της Melentini μέσα από την πάρα πολύ καλή δουλειά της 9 Songs for Post Greek Films που κυκλοφόρησε από τη Veego Records είναι ακριβώς αυτός ο ειλικρινής ύμνος που έχουμε ανάγκη, αυτός που ακούγαμε τσίτα στο αυτοκίνητο στα διαλείμματα του lockdown, αυτός που χορέψαμε στο σαλόνι μας όταν έπρεπε να κλειστούμε μέσα, αυτός που αφιερώνουμε τραγουδώντας κρεμασμένοι στο μπαλκόνι στους φίλους μας που μένουν δυο τετράγωνα παραπάνω, δίνοντας ραντεβού στο κοντινότερο μπαρ όταν με το καλό ανοίξει. Ένα οξύμωρα αισιόδοξο synth pop μουσικό-κινηματογραφικό καρέ της εποχής μας και της γενιάς μας που μας θυμίζει πώς περίπου ήταν τότε που χορεύαμε όλοι σε μια πόλη που δεν κοιμόταν. Μας υπόσχεται πώς θα το ξανακάνουμε, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είμαστε τα παιδιά του Glam.
Η Ελένη Τζαννάτου αναζήτησε το χαμένο χρόνο σε 3μιση λεπτά
Billie Eilish - “My Future”
Αν ο χρόνος είναι από μόνος του μια ανθρώπινη κατασκευή προσέγγισης του κόσμου, η φετινή ήταν μια χρονιά που η έννοια αυτοαναιρέθηκε, στο βαθμό που καταλαβαίναμε τον κόσμο όλο και λιγότερο. Για τον καθένα, οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, απέκτησαν το δικό τους ειδικό βάρος -όταν δεν το έχασαν πλήρως. Στα μέσα του κατακαλόκαιρου, στο πρώτο άκουσμα αυτού του κομματιού, για μένα ο χρόνος επιμηκύνθηκε ελαφρώς. H Billie Eilish δείχνει σταθερά το μέλλον της ποπ στο παρόν κι όμως εδώ βουτά κάπως άχρονα στο παρελθόν. Πτώσεις και δανεικές συγχορδίες, αλλά και φωνητικές ανταύγειες βγαλμένες από τα αυλάκια των δίσκων της Ella Fitzgerald, δίνουν θολά τη θέση τους σε ένα ολντσκουλάδικο beat που σε πιάνει εξαπίνης στην πρώτη ακρόαση. Ένα τραγούδι νεφελώδες, μπερδεμένο και ονειροπόλο, στο βαθμό που το απαιτούν οι καιροί του. Αν και αναπόφευκτα, το μόνο που έχουμε είναι το παρόν, αυτή ήταν μια χρονιά που το μόνο που μπορούμε να πούμε με λαχτάρα (αλλά και σχετική αβεβαιότητα) είναι "I'm in love with my future, can't wait to meet her".
Ο Αλέξανδρος Τοπιντζής έβαλε ένα κομμάτι στο DNA του
Emma Ruth Rundle, Thou - “The Valley”
Η σκοτεινή folk είναι ένα από τα μουσικά στυλ που λατρεύω. Όταν μάλιστα συνδυάζεται με βαριές κιθάρες, όπως αυτές των Thou, λυγίζω μπροστά στην ατμόσφαιρα που μπορεί να χτιστεί. Επίσης έχω και ένα μουσικό taboo, εάν το τελευταίο κομμάτι ενός δίσκου είναι και το καλύτερο, πιθανότατα θα το ακούω μέχρι να ενσωματωθεί σε κάποια από τις αλληλουχίες του DNA μου. Το “The Valley” είναι η σύνθεση που ολοκληρώνει έναν ομολογουμένως εξαιρετικό δίσκο και που θα σκότωναν να έχουν σε κάποιο album τους, τόσο οι Swans, όσο και μπάντες σαν τους Neurosis και τους Cult of Luna. Ίσως η καλύτερη σύνθεση που έχουν συμμετάσχει γενικά στην καριέρα τους και οι 2 πλευρές της πιο αξιόλογης δισκογραφικής συνεργασίας της χρονιάς.
Ο Ζώης Χαλκιόπουλος πήγε με τα ακουστικά του μια βόλτα στο Παρίσι
Polo & Pan - “Feel Good”
Αυτή ήταν η χρονιά του δράκου, για να μην πω του«έξω από ‘δω». Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν ακούσαμε νέα μουσική που αγαπήσαμε και έτσι κάπως την βγάλαμε «καθαρή». Δεν θα πολυλογήσω, δεν με συμφέρει βασικά. Πολλές και φέτος οι νέες κυκλοφορίες παρόλη την τρέλα που επικρατεί. Διαλέγω το πιο χαρούμενο κομμάτι από αυτές και ο λόγος προφανής. Μια πολύχρωμη βόλτα ως το Παρίσι επιβάλλεται για να μπούμε στο κλίμα και να γνωρίσουμε καλύτερα τον ήχο των Polo & Pan. Τραβάω προσεκτικά το ''Feel Good'' με το φανταστικό animated βίντεο από το τελευταίο τους EP που έσκασε λίγο πριν τον Αύγουστο του 2020 και που ακόμα κρατάει συντροφιά στις πονεμένες καρδιές μας. Το δίδυμο που είναι διάσημο σε όλο τον κόσμο για τα sets, πέρα από τις κυκλοφορίες του, «κρατάει» πολύ από Air και αυτό μας αρέσει πολύ, αφού εκείνοι δεν υπάρχουν πια. Ευκαιρία για να νιώσουμε λίγο καλύτερα, λοιπόν.
