Your Best Of 2007
Μετά τις επιλογές σας για τα καλύτερα ελληνικά albums,από σήμερα σας παρουσιάζουμε και αυτές για τα καλύτερα διεθνή για το 2007. Οι δικές μας λίστες είναι δημοσιευμένες στο τρέχον τεύχος του SONIK και αναμένεται να τις δείτε προσεχώς και από το AVOPOLIS.
41. Robert Wyatt Παλιά καραβάνα ο Robert Wyatt, κουβαλάει μια χιλιοειπωμένη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία. Ξεκινώντας από τα 60s και σχηματίζοντας γρήγορα τους Soft Machine με τους Kevin Ayers και Allen (όπου έπαιζε drums και τραγουδούσε), σύντομα ακολούθησε σόλο δρόμο. Μετά από τρία άλμπουμ με τους τελευταίους, κυκλοφόρησε το 1970 το πρώτο του σόλο άλμπουμ, "The End of an Ear" και αποχώρησε ευθύς αμέσως από τη μπάντα φτιάχνοντας τους Matching Mole. Ούτε το καθοριστικό γεγονός της πτώσης από τον τρίτο όροφο (λιώμα σε ένα πάρτυ, το 1973) και της συνακόλουθης παράλυσής του στάθηκε ικανό να τον πτοήσει. Μπορεί να αναγκάστηκε να αφήσει τα drums και τους Matching Mole, αλλά από τότε είτε σόλο είτε ως guest αφήνει αραιά αλλά αρκετά δυνατά το στίγμα του στη δισκογραφία. Pink Floyd, Costello, Weller, Eno, Sakamoto κ.α. ανήκουν στους συνεργάτες του όλα αυτά τα χρόνια και οι φανατικοί του οπαδοί -αν και επίσης σκόρπιοι και κυρίως μουσικοκριτικοί- είναι αρκετοί για να κάνουν ντόρο σε κάθε κυκλοφορία του. Η παρούσα είναι και η δωδέκατη και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ever, ακόμα και για κάποιον που δεν τον έχει παρακολουθήσει. Είναι challenging σε κάθε σημείο της, πειραματική/τζάζ όσο χρειάζεται για να μπορεί να ακουστεί ακόμα και από αυτιά που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένα.
Επιτέλους, είδα και μια φορά το βρετανικό hype των 00’s να ασχολείται με μια μπάντα που όντως κάνει κάτι το καινούριο, αντί να αναβιώνει πράγματα άλλων εποχών για μια γενιά η οποία δεν τα γνωρίζει και δεν προλαβαίνει να τα μάθει.
Αν έχετε ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους, τότε θα νομίσετε πως αυτοί οι Kings Of Leon είναι διαφορετικό συγκρότημα. Οι ενορχηστρώσεις είναι πιο πολύπλοκες, τα τραγούδια πιο ατμοσφαιρικά και λιγότερο πιασάρικα, αλλά μην βιαστείτε να υποθέσετε πως κολλήσανε καμιά βαριά αρρώστια. Ωριμότητα λέγεται και είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Ακούγοντας άλλωστε τις κιθαριές του “Camaro” και τις θρησκευτικές αναφορές τους σιγουρευόμαστε πως είναι Νότιοι, πάμε παρακάτω, ακούμε το δίσκο μερικές φορές και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως αυτά τα περίεργα τραγούδια μάς είναι πλέον οικεία. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να τ’ αφήσουμε να παίζει το τιμημένο. (μη διαθέσιμη κριτική) (μη διαθέσιμη κριτική)
Τρίτο album για το post grunge super group... Όποιος περιμένει τις δόξες των Soundgarden ή των Rage Against the Machine θα απογοητευτεί. Όποιος δεν περιμένει τίποτα θα ξαφνιαστεί ευχάριστα. Η φωνή του Chris Cornell είναι σε φόρμα, ο Morello δεν ξέχασε τα riff σπίτι του και για πρώτη, ίσως, φορά ακούγονται ως συγκρότημα και όχι σαν κακέκτυπα των group στα οποία ανήκαν κάποτε. Δεμένοι ως μπάντα παραδίδουν τραγούδια που ηχητικά απέχουν μεν από τα παλιά τους group, ηχούν δε οικεία στους οπαδούς του hard rockin’ ήχου. Με βρώμικα funk στοιχεία και με αρκετή όρεξη, θα περίμενε κανείς ένα album με περισσότερη διάθεση για πειραματισμό. Αντίθετα, συναντάμε μια μονοδιάστατη αντίληψη σε τραγούδια τα οποία μπορεί να στέκονται από μόνα τους, όμως ως σύνολο αποκτούν μια μονοτονία που αποτρέπει τον ακροατή από τα πολλαπλά ακούσματα.
Δεν είναι μόνο ότι στερείται ρυθμών που άλλοτε πυροδοτούσαν την αδρεναλίνη, είναι ότι πίσω από μια αιθέρια περιβολή κρύβεται η αδυναμία των Faithless να επανέλθουν με ένα έστω ενδιαφέρον τραγούδι (και σίγουρα αυτό δε μπορεί να είναι μια νέα έκδοση του Lullaby των Cure Με το Robert Smith στα φωνητικά). Πολλοί και διάφοροι guests παρελαύνουν χωρίς να αφήνουν κάτι, κι έτσι το άλμπουμ δεν έχει ούτε πιασάρικο χαρακτήρα, ούτε κάτι σύγχρονο (η μουσική τους έτσι κι αλλιώς δεν έχει εξελιχθεί από το 1999), ούτε τελικά μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι απλά μια σειρά από μεταμεσονύκτιας ατμόσφαιρας downbeat, mid-tempo και μυοχαλαρωτικά deep house κομμάτια στα οποία επιπροσθέτως ο Maxi Jazz έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Στο Systematic Chaos οι Dream Theater κάνουν ό,τι κάνανε και άλλες σπουδαίες μεταλλικές μπάντες του παρελθόντος, που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια σε παρόμοιο τέλμα (π.χ. οι Megadeth με το System Has Failed ή οι Iron Maiden με το A Matter Of Life And Death). Γύρισαν δηλαδή στις συνταγές με τις οποίες έφτιαξαν κάποτε τις δουλειές που τους κατέστησαν σημεία αναφοράς, ανακατέψανε λίγο τα συστατικά τους, έθεσαν ως κύριο target group τους 15χρονους και να ο «νέος» δίσκος. Αν είσαι έφηβος στις πρώτες σου επαφές με τους Dream Theater, αναμφίβολα θα εντυπωσιαστείς. Αν είσαι fan, θα σου αρέσει έτσι κι αλλιώς, γιατί αυτός είναι ο ρόλος του fan (πόσο μάλιστα όταν υπάρχει και ειδική έκδοση με ντοκιμαντέρ για το πώς φτιάχτηκε το album και ήχο 5.1 surround προδιαγραφών). Αν όμως έχεις παρακολουθήσει τη δισκογραφία των Αμερικανών χωρίς να είσαι οπαδός τους, απλά θα συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις να κάνεις παρά με μια ανέμπνευστη επιστροφή στα δεδομένα του ανεπανάληπτου Images And Words και του έτερου progressive metal ορόσημου, Scenes From A Memory - στα οποία προσθέστε μια απόπειρα μεταμόρφωσης σε Metallica (το πρώτο single “Constant Motion”) και κάποια σημεία εδώ κι εκεί που «μυρίζουν» Muse.
Το ντεμπούτο άλπουμ του Mika είναι ανυψωτικά διασκεδαστικό και προκλητικά φωτεινό. Ένα άλπουμ γεμάτο τραγούδια καλαίσθητης φθηνής ΠΟΠ μουσικής. Τραγούδια προορισμένα για να γεμίσουν πίστες, για να ακούγονται από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων, για να σκαρφαλώσουν στις κορυφές των καταλόγων επιτυχίας. Και δεν είναι ένα και δύο. Από το α λα Communards Hi-energy του “Love Today” και τον calypso ρυθμό του α λα G. Michael “Lollipop” μέχρι την πιανίστικη ποπ του “Stuck In the Middle” και το α λα Elton John “Interpretation”, μα κυρίως με την άχρονη disco-pop του αφόρητα μολυσματικού “Relax (take it easy)”, ο Mika γαργαλάει ευδαιμονικά τις Ένοχες Απολαύσεις μας.
Η λατρεία τους για την pop παραμένει, μόνο που πλέον είναι αρκούντως ηλεκτρονική, στο βάθος της glam, στην ψυχή της σκοτεινή και στην απόδοσή της φωτεινή. Αν εξαιρέσει κανείς το 12λεπτο Krautrock-ίζον έπος “The Past Is a Grotesque Animal” (σαφέστατα ένα από τα κορυφαία κομμάτια της χρονιάς), όπου εκεί πραγματικά νιώθεις όσο ασφυκτικά και άβολα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένα τραγούδι, τα υπόλοιπα κομμάτια ρίχνουν την κατάθλιψη, την απομόνωση, την αποξένωση, πίσω από ένα πέπλο electro indie pop και disco-ψυχεδέλειας γεμάτης ενέργεια. Αν ήθελαν οκτώ δίσκους για να παραδώσουν το δικό τους αριστούργημα στο αρχείο της μουσικής ιστορίας, καλώς τους περιμέναμε... |
