Your Best Of 2007 51. Burial Ο ανώνυμος παραγωγός που κρύβεται πίσω από το όνομα Burial αφήνει τους dubstep ήχους του να κατακλύσουν τα εγκεφαλικά κύτταρά σου, βάζοντάς σε απευθείας στον μυστηριακά όμορφο και ατμοσφαιρικό του κόσμο. Χωρίς να γνωρίζει κανείς το ποιος είναι (δεν δίνει ούτε συνεντεύξεις), αδιαφορώντας για το όλο hype που έχει δημιουργηθεί γύρω του, βγάζει το ένα αριστούργημα μετά το άλλο. Και έπεται -ελπίζουμε- συνέχεια. Το “Untrue” είναι σαν μια νέα ανακάλυψη. Είναι σαν να μαθαίνεις μια νέα γλώσσα και θες να επικοινωνήσεις αμέσως με το άγνωστο, κάνοντας άπειρες προσπάθειες για να τα καταφέρεις. Σκοτεινό και απόκοσμα διαβρωμένο, σε παίρνει από το χέρι και σε στέλνει στην καταστροφή. Σαν να καταργείς τον εαυτό σου και μετά να προσπαθείς να τον ξαναγνωρίσεις. Σαν να έρχεται η προσωπική σου κάθαρση μετά την καταστροφή. Σαν να ξαναγεννιέσαι. Δοκίμασε να το ακούσεις και θα με θυμηθείς... 52. Dolores O'Riordan
Αναμενόμενο βήμα η συνέχιση της πορείας της χωρίς τους Cranberries, εκείνη ήταν εξάλλου που έγραφε τα τραγούδια στο συγκρότημα, οπότε ποιος ο λόγος να συντηρεί επιπλέον στόματα; Έκανε ένα διάλειμμα για να ανασυνταχθεί και να ασχοληθεί λίγο με τη μητρότητα, και νάτην πάλι σε νέες περιπέτειες. Νέες τρόπος του λέγειν, μιας που όσα ακούμε στο "Are You Listening?" αποτελούν μια μέτρια εκδοχή των όσων γνωρίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει συνθετικά η Ιρλανδή εκατομμυριούχος. Δεν έχειπάντως χάσει το χάρισμα του να γράφει τραγούδια που έχουν όλα τα φόντα να γίνουν ραδιοφωνικές κι όχι μόνο επιτυχίες (με το σινγκλ "Ordinary Day " πρώτο και καλύτερο)...
Ο Corgan και ο Chamberlin πήγαν πίσω στα βασικά. Όλα τα όργανα, εκτός των ντραμς, είναι αποκλειστική υπόθεση του Billy. Εδώ ακούγονται, ίσως μετά από χρόνια, βαριές κιθάρες και σόλο αλά Black Sabbath, καταιγιστικοί ρυθμοί και ήχοι που βγαίνουν από τα βάθη κάποιων άγνωστων μηχανημάτων. Το βάρος έχει δοθεί στην επιθετικότητα και την «παχιά» παραγωγή. Οι λιτές μελωδίες είναι λιγότερες, αλλά ο ήχος είναι πιο «καθαρός», αφού ο θόρυβος του “Machina / The Machines Of God” έχει εγκαταλειφθεί. Και μην ανησυχείτε, το δίδυμο BC / JC παραμένει μουσικά άψογο. Ίσως να λείπει η «ευρωπαϊκή» εφευρετικότητα των προηγούμενων δουλειών, αλλά το αποτέλεσμα είναι καλό. Το Zeitgeist είναι ωραίος δίσκος, την ώρα που η βαριά μουσική βιομηχανία της Αμερικής παράγει, με λίγες εξαιρέσεις, βλακείες. Και είναι λίγοι οι δίσκοι που θα σε κάνουν να τσιρίξεις μέσα στο αυτοκίνητο “I wanna fight! Revolution tonight!”.
Η Lucinda Williams είναι η πιο σημαντική γυναίκα τραγουδοποιός της country/rock και με κάθε νέο της album το αποδεικνύει περίτρανα. Το West αποτελεί τον πιο προσωπικό της δίσκο, ο οποίος στιγματίζεται από τον θάνατο της μητέρας και της θείας της καθώς κι από έναν επώδυνο χωρισμό που την αφήνει συντετριμμένη. Το West χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να κατανοηθεί. Στην αρχή μπορεί να μοιάζει έως και απογοητευτικό, όσο απογοητευτική μπορεί να είναι μια κυκλοφορία της Lucinda, αλλά όταν εξοικειωθείς μαζί του, αποκτά άλλη διάσταση. Σε όλη της την καριέρα τραγουδούσε για την ζωή της τόσο άμεσα και ξεκάθαρα όσο λίγοι καλλιτέχνες τολμούν.
Βάση η ποπ τεσσάρων δεκαετιών πριν, οι μπαλάντες των U2, η γαλήνη των Simon & Garfunkel, όλα στρογγυλοποιημένα και με το τρικ της αντίθεσης "χαρά στην έκφραση - λύπη στη σκέψη", για να μην πούμε το πιο προφανές, χαρμολύπη σε κονσέρβα με ημερομηνία λήξης. Εντάξει, δεν περιμένουμε τους Travis να ανοίξουν τις πύλες τις ρομαντικής κόλασης ως βρυχώμενοι λέοντες και δε συμμαζεύεται, κομψή ποπ πάσης ηλικίας παίζουν και μάλιστα όσο πιο καλοφτιαγμένη γίνεται. Γλυκόπικρα και επιφανειακά ανέμελα hits όπως τα "Writing to Reach You", "Why Does It Always Rain On Me?" και "Turn" ξαναγράφονται εδώ με μεγαλύτερη επιτυχία, αμεσότητα και φιλοδοξία από ό,τι τελευταία, το άλμπουμ ρέει άνετα ως το τέλος και είναι βέβαιο ότι δεν διαθέτει ούτε μία κακή στιγμή, αλλά ούτε και το κομμάτι που θα μείνει σταθμός στη δισκογραφία τους.
Το soundtrack για το επιτυχημένο στις ΗΠΑ γιαπωνέζικο dōjinshi μάνγκα σίριαλ Afro Samurai του Takashi Okazaki αναλαμβάνει εδώ ο RZA των Wu Tang Clan, συνεχίζοντας έτσι να συνδέει το όνομά του με τους Αμερικανούς σαμουράι της μικρής και μεγάλης οθόνης. Σε αντίθεση όμως με τη δουλειά του για το Ghost Dog, το παρόν soundtrack κατοχυρώνει απλά την ιδιαιτερότητά του, δίχως περιπετειώδεις αποκλίσεις από τα γνωστά. Αλλά και έτσι ο RZA καταλήγει με κάμποσο αξιόλογο υλικό. Μπορεί τα οργανικά μέρη να μην πολυλειτουργούν μακριά από τις εικόνες τις οποίες ντύνουν και μπορεί οι νεο-soul/R’n’B πειραματισμοί να αποδείχθηκαν απογοητευτικά συμβατικοί (“Baby”, “The Walk”), του βγήκαν όμως αναμφίβολα κάποιες τρομερές συνεργασίες, όπως αυτές με τον Q-Tip, τη Thea και τον Talib Kweli.
Αναμένοντας λοιπόν τον τρίτο τους δίσκο και ελέω περιόδου Χριστουγέννων, η Universal έριξε στην αγορά αυτή την ετερόκλητη μουσικά συλλογή με κομμάτια από όλα τους τα singles, διασκευές, επανεκτελέσεις και ακυκλοφόρητα που προφανώς απευθύνεται στους φανατικούς τους οπαδούς και μόνο. Από το συνοθύλευμα αυτό ατάκτως ερριμμένων στυλ και (τί έκπληξη) fillers, ξεχωρίζει καταρχάς το "Tranquilize" (με τη συμμετοχή του Lou Reed) που έκανε αρχικά την εμφάνισή του στα sessions του Sam’s Town. Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν στο τρίτο άλμπουμ ξεφύγουν προς τον ήχο του κομματιού αυτού, που μπορεί να μοιάζει φυσική συνέχεια του προηγούμενου, αλλά σαφώς τους οδηγεί σε πιο περίπλοκες συνθέσεις. Συμπαθητικό (και ίσως και πιθανό single) είναι το uptempo "Under the Gun" με το radio-friendly ρεφρέν "Kill me now, Kill me now" που θα μπορούσε άνετα να ξεχωρίσει στο "Hot Fuss" (ανήκει και σε εκείνη την περίοδο). Tο Jacques Lu Cont's Thin White Duke Remix του "Mr. Brightside" είναι και πάλι το remix που είναι αποδεκτό από όλους όσους σιχαίνονται ακόμα και τον όρο κι ελπίζουμε να μην καταλήξουν να ριμιξάρουν με τον ίδιο τρόπο όλα τα μελλοντικά τους hits μέχρι εξαντλήσεως. 59. The Good, the Bad and the Queen
Η έκπληξη έρχεται με την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ και δυναμώνει με τις επόμενες: το 2007 μπήκε με ένα εξαιρετικό άλμπουμ που σ΄αφήνει μέχρι το τέλος με ανοιχτό το στόμα. Μουσική εκθαμβωτικού πλούτου υπό το πρίσμα μιας ονειρικής pop και μιας μελαγχολικής διάθεσης, σαν κυριακάτικο απόγευμα που σε βρίσκει μεθυσμένο για να αντέξεις την έλευση της επόμενης μέρας. Απόλυτα σύγχρονο είναι το άλμπουμ, αλλά με όλες τις αναφορές στην αγγλική ποπ παράδοση (τόσο που να συγκρίνεται -επιφανειακά- με την αίσθηση του Parklife), αλλά παράλληλα fuzzy, πολυεθνικό και αρκετά dub, με μια scratchy ατμόσφαιρα που αναμένεις να εκραγεί από την αρχή αλλά μόνο στο (ομώνυμο) φινάλε μετατρέπεται σε παραλήρημα. Υπεύθυνος για τη ραχοκοκκαλιά και τις ηλεκτρονικές παρεμβολές αυτού του ενιαίου έργου είναι ο Danger Mouse, ο οποίος καταφέρνει να δημιουργήσει (μαζί με τον "δαιμόνιο" Damon) ένα άλμπουμ με τεμαχισμένες επιρροές, το οποίο θα αρέσει άνετα στους φίλους των Gorillaz και των Blur ή και των Specials αν θέλετε, αλλά ταυτόχρονα θα μοιάζει ελκυστικότατο σε όσους αρέσκονται σε νεο-ψυχεδελικο-ποπ και πιο πειραματικές δουλειές.
Coolness και μελαγχολία: οι δύο πρώτες λέξεις που μας έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα του 1/2 των Everything But The Girl, Tracey Thorn. Στα (φαινομενικά) ψυχρά house beats συνήθως προσφέρει την ζεστασιά και στα downtempo κομμάτια το εξωτικό συμπλήρωμα, μα το απόσταγμα αυτής της φωνής είναι η μελαγχολία και για όσους την ταυτίζουν με μερικές από τις πιο ξεχωριστές τους στα 90s... η νοσταλγία. Το "Out Of The Woods" είναι για τους τελευταίους. Έχει κυτταρικά στοιχεία της dance-pop των τελών των 80s και των αρχών των 90s που ίσως πλέον μοιάζουν παρωχημένα: σα να βλέπουμε τον Pettibone να κάνει remix στην Paula Abdul, τους New Order να επιχειρούν άλλο ένα remix για τα clubs, τη νεϋορκέζικη σκηνή να οδηγεί παγκοσμίως τον ήχο των clubs, το funky house να μοιάζει the next big thing. |
- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΑΡΘΡΑ - ΔΙΕΘΝΗ
Best of 2007 σύμφωνα με τους αναγνώστες του Avopolis: Διεθνή album 51-60
