10+1 Κινηματογραφικές Μπάντες Που Θα Θέλαμε να Υπάρχουν Στ’ Αλήθεια

Επειδή η νοσταλγία πέρα από χιλιοειπωμένη είναι και αγαπημένη λέξη των καιρών μας, το (ξεχασμένο;) brand των Bill & Ted, των χαζούληδων εφήβων με μουσικές ανησυχίες που υποδύθηκαν ο Alex Winter και ο Keanu Reeves αντίστοιχα, επέστρεψε πριν λίγες μέρες μετά από σχεδόν 30 χρόνια με την τρίτη ταινία της σειράς, το Bill & Ted Face The Music (Dean Parisot).

Φυσικά, οι Bill & Ted πλέον δεν είναι έφηβοι αλλά 50άρηδες, με δύο κόρες που τους κόβει μουσικά πολύ περισσότερο από τους μπαμπάδες τους. Μέσω ενός τηλεφωνικού θαλάμου, η δυάδα θα ταξιδέψει και πάλι στο χρόνο, με σκοπό να καταφέρει να γράψει το ένα τραγούδι που θα σώσει την ανθρωπότητα -και οι κόρες τους θα βάλουν το χεράκι τους σε αυτό και με το παραπάνω.  Η ταινία είναι όσο αφελής ακούγεται και πιθανότατα το κομμάτι που έσωσε τον κόσμο να τον κατέστρεφε στην πραγματική ζωή -το κλείσιμο του ματιού, βέβαια, στις κινήσεις και ατάκες-σήμα κατατεθέν των ηρώων εξακολουθεί να παραμένει ξέγνοιαστα απολαυστική.

Υπάρχουν, πάντως, μπάντες που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη ανά τα χρόνια και θα «σκοτώναμε» για να μπορούμε να τις χειροκροτήσουμε στον αληθινό κόσμο.  Μετά από αρκετή σκέψη και μπόλικα συγκροτήματα που έμειναν απ’ έξω (Jarvis, μην κλαις), αυτές είναι οι 10+1 φανταστικές κινηματογραφικές μπάντες που θα θέλαμε να υπάρχουν στ’ αλήθεια, σε αντίστροφη μέτρηση:

10. Sex Bob-Omb

Πού τους είδαμε; Στο Scott Pilgrim vs. the World (Edgar Wright, 2010).

Ήταν καλοί; Μην περιμένετε να σας θυμίσουν τον Tom Jones από τον οποίο πήραν το όνομά τους. Θα σας θυμίσουν όμως ξέγνοιαστα λυκειακά χρόνια (σε indie rock anthems με ολίγη από 8-bit αισθητική, για το νερντουλέ της υπόθεσης), τότε που η κιθάρα και το κορίτσι ήταν για κάποιους έφηβους ολόκληρος ο κόσμος τους.

Πόσο τους θέλουμε; 6/10

9. The Commitments

Πού τους είδαμε; Στο The Commitments (Alan Parker, 1991).

Ήταν καλοί; Μια μέρα ο Jimmy Rabbitte (Robert Arkins) ξύπνησε και αποφάσισε να μανατζάρει...soul μπάντα από το Δουβλίνο. Μετά από μερικές αποτυχημένες οντισιόν και αφού από αυτές πέρασε μέχρι και ο Peter Rowen (ή αλλιώς, «το αγοράκι από τα εξώφυλλα των U2»), οι Commitments δοκίμασαν την τύχη τους απαρτιζόμενοι από έναν τρομπετίστα που ισχυρίζεται πως έχει παίξει με όλη τη μουσική αφρόκρεμα, έναν χοντροκομμένο σε όλα του frontman και τρεις κοπέλες στα φωνητικά που όλοι οι υπόλοιποι κοιτούν σαν ξερολούκουμα. Ε, θα έδιναν μια διαφορετική νότα στις δουβλινέζικες pubs…

Πόσο τους θέλουμε; 7/10
 

8. Hedwig and the Angry Inch

Πού τους είδαμε; Στο Hedwig and the Angry Inch (John Cameron Mitchell, 2001).

Ήταν καλοί; Δεν μας κέρδισαν τόσο για τη μουσική που έπαιξαν, αλλά για την ιδανική επί της οθόνης (και της σκηνής) ισορροπία μεταξύ νευρώδους ενέργειας και υπαρξιακής μελαγχολίας ενός αγοριού που γίνεται κορίτσι και τελικά, είναι πιο εύκολο να βρει την ταυτότητά της παρά την αγάπη γύρω της.

Πόσο τους θέλουμε; 7/10

7. Citizen Dick

Πού τους είδαμε; Στο Singles (Cameron Crowe, 1992).

Ήταν καλοί;  Θα έλειπε ταινία του Cameron Crowe από λίστα που περιέχει τις λέξεις «μουσική» και «ταινίες»; (Απάντηση: όχι) Εντάξει, οποιοσδήποτε φαν του grunge πετάει καρδούλες από τα μάτια με το soundtrack της ταινίας. Τώρα όσοι καταδικάζουμε την απουσία των Nirvana από αυτό, αποζημιωθήκαμε τουλάχιστον με τους απολαυστικούς Citizen Dick, δηλαδή τη φανταστική μπάντα που έχει στις τάξεις της τον Eddie Vedder και παίρνει το “Touch Me, I’m Sick” των Mudhoney για να το κάνει “Touch Me, I’m Dick”.

Πόσο τους θέλουμε; 7/10

6. School of Rock

Πού τους είδαμε: Στο School of Rock (Richard Linklater, 2003).

Ήταν καλοί; Οποιοσδήποτε ξεγελάει ένα ολόκληρο σχολείο ότι είναι δάσκαλος, μπαίνει σε μια τάξη με δεκάχρονους μαθητές, τους διδάσκει βασικές αρχές rock και τους δίνει με την ευχή του τα όργανα στα χέρια για να παίξουν, είναι αυτόματα και σωτήρας. Έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο Jack Black.

Πόσο τους θέλουμε; 8/10 (ευτυχώς πάντως που υπήρξε ο Hans Fenger με το Langley Schools Music Project).

5. Marvin Berry and the Starlighters

Πού τους είδαμε; Στο Back To The Future (Robert Zemeckis, 1985).

Ήταν καλοί; Μια jazz μπάντα παίζει αμέριμνη εν έτει 1955. Ο έφηβος Marty McFly ταξιδεύει στο χρόνο και όταν ο αρχηγός της μπάντας και φανταστικός ξάδερφος του Chuck Berry, Marvin Berry, τραυματίζεται, ο McFly αναλαμβάνει γι’ αυτόν την κιθάρα και του «δείχνει πώς γίνεται» παίζοντας το “Johnny B. Goode”. Σε έναν παράλληλο κόσμο, ο Marty McFly επινόησε το rock ‘n’ roll κι εμείς χειροκροτούμε.

Πόσο τους θέλουμε; 9/10

4. Dr. Teeth and the Electric Mayhem

Πού τους είδαμε; Στο The Muppet Movie (James Frawley, 1979). Πριν από αυτό, τους βλέπαμε φυσικά ήδη από το 1975 ως τη house band του The Muppet Show.

Ήταν καλοί; Πρώτον, είχαν θεϊκό όνομα. Δεύτερον, είχαν τον Animal, τον πιο αντιπροσωπευτικό ντράμερ του είδους. Τρίτον, όσους Gorillaz κι αν μας δώσουν οι Damon Albarns αυτού του κόσμου, εμείς θα θυμόμαστε πάντα τους πρώτους διδάξαντες στην κατηγορία «μπάντα χωρίς φυσική υπόσταση» -και στην περίπτωση των Electric Mayhem, ισχύει επί δύο.

Πόσο τους θέλουμε; 9/10.

3. The Wonders

Πού τους είδαμε; Στο That Thing You Do! (Tom Hanks, 1996).

Ήταν καλοί; Όπως και στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Tom Hanks, έτσι και στα πραγματικά 60s αν υπήρχαν οι Wonders (i see what you did there, Tom…), θα σάρωναν τα charts εν μια νυκτί -και για μια νυκτί- με το “That Thing You Do!” το οποίο έγραψε ο πολύ ταλαντούχος Adam Schlesinger, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή λόγω του κορονοϊού -κάπως καταραμένη ταινία σε αυτό το κομμάτι, αν συνυπολογίσουμε ότι και ο Tom Hanks και η σύζυγός του, Rita Wilson που εμφανίζεται εδώ, δεν γλίτωσαν τον Covid-19.

Πόσο τους θέλουμε; Ως one hit wonders, 9/10.

2. The Blues Brothers

Πού τους είδαμε; Στο The Blues Brothers (John Landis, 1980).

Ήταν καλοί; Ήταν το ντουέτο με το πιο αμίμητο coolness που πέρασε ποτέ από τη μεγάλη οθόνη και έκανε τη μαύρη γραβάτα και το καπέλο συνώνυμα του ονόματός του. Mην ξεχνάμε, επίσης, ότι η ταινία του Landis μαζί με το Risky Business αποτελούν τους βασικούς λόγους που οι πωλήσεις των Rayban Wayfarer εκτινάχθηκαν στα 80s. Κατά τ’ άλλα, είναι αδύνατο να μη σου φτιάξει η διάθεση όταν ακούς και βλέπεις αυτό, αλλά και να μην απολαύσεις τους άσωτους John Belushi και Dan Aykroyd να ξεφεύγουν από όλους και από όλα -και κυρίως από μια ημίτρελη Carrie Fisher...

Πόσο τους θέλουμε; 10/10

Πριν φτάσουμε όμως στην κορυφή, ειδική μνεία στους…

Leningrad Cowboys

Πού τους είδαμε; Στο Leningrad Cowboys Go America (Aki Kaurismäki, 1989).

Ήταν καλοί; Μια στρατιά Ρώσοι με σιβηρικές γούνες και παλτά, 15ποντα κοκοράκια α λα Little Richard, ομοίου μεγέθους μύτες στα παπούτσια και γυαλιά ηλίου τύπου Arnette που από ρώσικα παραδοσιακά το γύρισαν στο rock ‘n’ roll πηγαίνοντας στην Αμερική, μόνο καλοί μπορεί να είναι. Κανονικά, θα κατείχαν χωρίς ανταγωνισμό τη δεύτερη θέση της λίστας, αλλά επειδή μετά την ταινία έκαναν μια κάποια καριέρα, τους βάζουμε εδώ τιμής ένεκεν.

Πόσο τους θέλουμε; Τους θέλαμε, τους είχαμε.

1. Spinal Tap

Πού τους είδαμε; Στο This Is Spinal Tap (Rob Reiner, 1984).

Ήταν καλοί; Δεν τους έμεινε ντράμερ για ντράμερ ζωντανός, ανέβασαν στη σκηνή μινιόν Στόουνχεντζ μαζί με νάνους, τραγούδησαν τα βουκολικά τους ένστικτα για κάποια “sex farm woman” στο ανυποψίαστο κοινό μιας στρατιωτικής βάσης, μια μικρή φέτα ψωμί ήταν ικανή να τους κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα για το πώς να φτιάξουν ένα τοστ και έπαιζαν πάντα με τους ενισχυτές στο 11. Αν οι Spinal Tap δεν ήταν η απόλυτη hair metal μπάντα, τότε ποιοι;

*Και για να μην μας λέτε υπερβολικούς, η απόδειξη ότι οι Spinal Tap είναι βγαλμένοι από τη ζωή βρίσκεται στο Anvil: The Story Of Anvil.

Πόσο τους θέλουμε; 11/10