Απόκτησε από τους πρώτους, με δωρεάν μεταφορικά έξοδα, την αυτοβιογραφία του Moby και κέρδισε κάτι μοναδικό από το Avopolis, χορηγό επικοινωνίας της έκδοσης!
Μπες εδώ, κάνε την αγορά σου χρησιμοποιώντας το κουπόνι AVOPOLIS και θα παραλάβεις επιπλέον ένα αντίτυπο «Η Μουσική Βίβλος των '90s»!
Η χρήση του κουπονιού ισχύει έως τις 31/3 ή τη λήξη των αποθεμάτων. Η παραλαβή θα πραγματοποιηθεί με την κυκλοφορία του βιβλίου.
.....................................
φωτογραφίες: Melissa Danis (1)
Τα απομνημονεύματα μουσικών δεν έχουν αξία όταν απευθύνονται μόνο σε fans. Μάλλον, δεν έχουν αξία όταν απευθύνονται μόνο σε μουσικόφιλους που διψάνε για το παρασκήνιο της ποπ κουλτούρας που τους έθρεψε. Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο είναι ωφέλιμο όταν μεταδίδει διακριτικά τις ιδέες του, όταν έχει ουσιαστική ιστορία να αφηγηθεί και όταν είναι γραμμένο με αμεσότητα. Στο δεύτερο λοιπόν βιβλίο του μετά το Porcelain του 2016 –στο οποίο εξιστορούσε τις εμπειρίες του, πετώντας νοερά πάνω από τo κουφάρι της dance σκηνής που τον ανέδειξε στη δεκαετία του 1990– ο Moby συνεχίζει την απολαυστική καταγραφή εμπειριών, αυτήν τη φορά με πιο συμπυκνωμένο συναίσθημα και με έξυπνα πισωγυρίσματα στον χρόνο.
Η ιστορία της αυτοβιογραφίας Κι Έτσι Διαλύθηκαν Όλα (σε μετάφραση Ανδρέα Μιχαηλίδη, για τις εκδόσεις Οξύ), ξεκινάει με την κυκλοφορία του θρυλικού πλέον δίσκου Play (1999), όταν ο Moby έφτασε απρόθυμα στο ζενίθ της καριέρας του· και φτάνει μέχρι το 2006, όταν η δημοτικότητά του κατέρρευσε με θόρυβο. Η δε παράλληλη αφήγηση ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο Moby ήταν παιδί, και φτάνει στο 1982, όταν πέρασε το κατώφλι της new wave ενηλικίωσης.
Τρέχοντας λοιπόν σε δύο ταχύτητες, ο Moby τεμαχίζει τις σκόρπιες μνήμες περνώντας από το ένα συμβάν στο άλλο. Η χαοτική και συχνά τραυματική του παιδική ηλικία ανάμεσα σε μποέμ κηδεμόνες στο Κονέκτικατ και σε χίπικα role models στο Σαν Φρανσίσκο, διαδέχεται τα χρόνια της αποθέωσης, του χρήματος και του ηδονιστικού lifestyle. Το βιβλίο περιέχει υπαινικτικές ματιές σε μια ακραία περίοδο της ζωής ενός πρώην πανκ ρόκερ, ο οποίος πλέον δεν αντέχει τις εκκωφαντικές του ανάγκες και τις καταπραΰνει με πολύ ecstasy και ακόμη περισσότερο αλκοόλ.
Ο Moby δείχνει ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίον αποστασιοποιείται από τα συμβάντα και στο πώς αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν αζύμωτη ψυχή χωρίς πνευματική στέγη και σαν μαστουρωμένο ψευδοδιανοούμενο που θρέφεται από τη δόξα, ενώ βρίσκεται στη μόνιμη αναζήτηση του εύκολου σεξ. Έτσι, τα παιδικά χρόνια ενός πρώην βασιλιά της underground techno σκηνής, αντιπαραβάλλονται με τις κραιπάλες στα κακόφημα στέκια της νυχτερινής Νέας Υόρκης.
Συχνά, ο Moby αισθάνεται σαν χρήσιμος ηλίθιος (ή μήπως «little idiot»;) της δισκογραφικής βιομηχανίας και γι' αυτό χάνεται στην εγωπάθεια και στη μοναξιά. Βρίσκεται δε σε μόνιμη αμφιβολία, με το αίσθημα του ανικανοποίητου να τον απομακρύνει από την τέχνη του και από τον κατακτημένο πλούτο. Είναι προσεκτικός, ωστόσο: δεν πέφτει στην παγίδα του κουτσομπολίστικου παρασκηνίου. Ούτε αντιμετωπίζει τα rock 'n' roll κλισέ ως δέλεαρ για μυστικά μέσα από τα VIP πάρτι του Μανχάταν, όπου τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ωθούν τα celebrity σε ακρότητες.
Οι ιστορίες γύρω από εκκεντρικά pop icons, πρόθυμες γκρούπις και ξεσαλωμένα στελέχη δισκογραφικών, τονίζουν την εσωτερική καταχνιά ενός συνεσταλμένου ανθρώπου, ο οποίος έγινε εναλλακτικός super star μόνο και μόνο για να περιφέρει την αυτολύπησή του –αυτή που συχνά έχουν οι αλλοτριωμένοι και ταλαντούχοι άνθρωποι. Στο Κι Έτσι Διαλύθηκαν Όλα ο Moby ενδιαφέρεται για την ψυχαναλυτική προσέγγιση στη γοητεία που του ασκούσε η διασημότητα, ενώ μιλάει και για το αναπόφευκτο κενό που σου αφήνει η πρόσκαιρη γενναιοδωρία της κοσμικής Νέας Υόρκης.
Οι αφηγήσεις του σπαρταράνε, κυρίως σε στιγμιότυπα όπως το (δύσκολο να το χωρέσει το θνητό μυαλό μας) γεύμα στο σπίτι του David Bowie με τον Lou Reed, τη Laurie Anderson και την Iman. Οι σουρεάλ συναντήσεις με ανθρώπους όπως ο Mick Jagger, ο Bono και η Madonna, τα σύντομα και γλαφυρά φλερτ με ηθοποιούς όπως η Κριστίνα Ρίτσι και η Νάταλι Πόρτμαν (κι ας έγινε έξαλλη η τελευταία, εξαιτίας της αναφοράς του ονόματός της), η παράνοια των σαλταρισμένων star –όπως π.χ. το κωλοπαιδίστικο μίσος του Eminem προς το πρόσωπό του– σκηνικά τρέλας σαν τη βόλτα με τους Pantera, τον Tomy Lee και κάμποσους Hells Angels σε ένα στριπτιζάδικο στο Τέξας (ταινία μικρού μήκους από τον Τζιμ Τζάρμους έπρεπε να γίνει το συγκεκριμένο κεφάλαιο), το σπαρταριστό one night stand στη Ρωσία (άλλη μικρού μήκους, από τη Σοφία Κόπολα πρέπει να γίνει αυτή), οι παιδικοί φίλοι, το φάντασμα της μητέρας, οι στρίπερ και η ανώδυνη επιφάνεια της καλής ζωής… Τα πάντα παίρνουν αστεία και πικρή διάσταση, με μια καμουφλαρισμένη οδύνη πίσω από τις λέξεις.
Ο Moby του 2020 νοσταλγεί την καθαρότητα του προσώπου του αγοριού που υπήρξε πριν τέσσερις δεκαετίες, όταν άκουσε στο ραδιόφωνο για πρώτη φορά τους Joy Division. Και το κάνει με στυλ. Σχεδόν με όσο στυλ είχε το Play: εκείνη η «χειροποίητη» δημιουργία pop πνευματικότητας, που τόσο είχαν ανάγκη όσοι είχαν τιμήσει τη dance κουλτούρα στη νιότη τους.
{youtube}z3YMxM1_S48{/youtube}
