Απόκτησε από τους πρώτους, με δωρεάν μεταφορικά έξοδα, την αυτοβιογραφία του Moby και κέρδισε κάτι μοναδικό από το Avopolis, χορηγό επικοινωνίας της έκδοσης!
Μπες εδώ, κάνε την αγορά σου χρησιμοποιώντας το κουπόνι AVOPOLIS και θα παραλάβεις επιπλέον ένα αντίτυπο «Η Μουσική Βίβλος των '90s»!
Η χρήση του κουπονιού ισχύει έως τις 31/3 ή τη λήξη των αποθεμάτων. Η παραλαβή θα πραγματοποιηθεί με την κυκλοφορία του βιβλίου.
.....................................................
Play (Mute/V2, Μάιος 1999)
διάρκεια: 63 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα
πωλήσεις 12.000.000 αντιτύπων σε παγκόσμια κλίμακα ως το 2016, σύμφωνα με το Rolling Stone
Η.Π.Α. #38, Βρετανία #1, Αυστραλία #1, Γαλλία #1, Καναδάς #11, Γερμανία #21
του Τάσου Βογιατζή
Μάλλον –πολύ– καθυστερημένα, αναφερόμαστε σε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. Μια η αναμονή για να το συνδυάσουμε με τη συνέντευξη, μια το Rockwave Festival (πριν και μετά), άφησαν στην άκρη μία από τις πιο όμορφες ηχητικές διαδρομές που έχουμε ακούσει.
Μιλάμε για τον καινούριο Moby και τη νέα προσέγγισή του στον pop/soul (και όχι τόσο στον electronica) κόσμο. Εκλεκτικός όπως πάντα, funky όσο ποτέ, με blues χρώματα, κάμποσες gospel πινελιές, λυρισμό και ambient ατμόσφαιρες (ειδικά στο δεύτερο μισό του). Όλα αυτά έχουν ζυμωθεί πανέμορφα με τη βοήθεια ενός μοναδικού μελωδικού πυρήνα, αλλά και με την αγάπη του Moby για τις φωνές των αρχών του 20ου αιώνα.
Στο νέο του άλμπουμ υπάρχουν τα πάντα. Κομμάτια που φέρνουν σε Fatboy Slim, υπνωτιστικές μπαλάντες, κινηματογραφικός ήχος, rap, beats –τι να λέμε τώρα. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Διάσπαρτοι ήχοι, κατακλύζουν το Play, ήχοι που γίνονται ένα σώμα, το οποίο σέρνεται στο σκοτάδι κι έπειτα ξεγλιστρά στο πολύτιμο φως της ημέρας. Και το φόντο να εναλλάσσεται. Μια ασπρόμαυρο, μια έγχρωμο, μια ξεσηκωτικό, μια ραγισμένο και πένθιμο.
Το "Honey" ανοίγει το άλμπουμ με hip hop breakbeats και μας στέλνει σε αφρικανοαμερικάνικες μουσικές πριν από το 1945, προτού αναλάβουν καθήκοντα τα "Find My Baby" –με κολλητικές ορχηστρικές γεύσεις και κλασικές dancefloor σειρήνες– και το "Porcelain": ένα κατευναστικό, ατμοσφαιρικό, λυρικό κομμάτι, από αυτά που απαρτίζουν την πλειονότητα του Play.
Ακολουθεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 1999, αν όχι της δεκαετίας που κλείνει. Το "Why Does My Heart Feel So Bad" είναι ένα παράπονο, αλλά και ωδή παράλληλα στην καθαρτήρια λειτουργία της θλίψης, η οποία αποτελεί και τον βασικό άξονα του νέου πονήματος του Moby. Η μουσική απλώνεται σαν σύνολο μορίων χρώματος μέσα σε ένα υγρό, μεθυστικό, αλλά πικρό ποτό, που λίγο-λίγο καταλαμβάνει κάθε περιοχή του σώματος. Gospel φωνητικά, μοναδική ατμόσφαιρα και δάκρυα στα μάτια.
{youtube}qT6XCvDUUsU{/youtube}
Το "South Side", κατόπιν, δοσμένο με rap, κιθάρες και μπιτάκι, δεν είναι κι ό,τι πιο πρωτότυπο έχω ακούσει, λειτουργεί πάντως σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα πριν την πρώτη Massive Attack απόπειρα του "Rushing" –ένα κομμάτι με έντονα τα ανοιχτά χρώματα και το «ταξιδιάρικο» πιανάκι.
Και πριν προλάβεις να αφαιρεθείς, έρχεται το κιθαριστικό "Bodyrock" για να κλέψει λίγο από τη δόξα του Fatboy Slim, ανάβοντας τα αίματα πριν το "Natural Blues", στο οποίο βρίσκει κανείς τον Moby παγιδευμένο σε ένα απλοϊκό φωνητικό sample. Η όλη υπόθεση θυμίζει Fatboy Slim (και πάλι), όχι με την έννοια που το έθεσα προηγουμένως, αλλά για την ευκολία με την οποία παίρνει ένα φωνητικό «σλόγκαν» και το απλώνει σε ένα ολόκληρο κομμάτι. Στη συνέχεια, μάλιστα, καταφεύγει σε μια Underworld απόπειρα. Όχι ότι δεν σε προκαλεί να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να αρχίσεις να χορεύεις, αλλά οι συγγένειες με τους προαναφερθέντες δείχνουν προκλητικές.
Από εδώ και πέρα, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σκοτεινά. Μετά από ένα μικρό trip hop διάλειμμα γεμάτο ρομαντικές, σκυθρωπές εικόνες ("Down Slow"), κάνουμε μία ακόμα εκλεκτικά παλιομοδίτικη βουτιά στο στυλ του "Honey" ("Run On"), ενώ έχουμε κι ένα ατμοσφαιρικό trip hop κομμάτι ("If Things Were Perfect"), ό,τι πιο κοντά έχει ποτέ κυκλοφορήσει ο Moby στους Massive Attack.
{youtube}atyvdC15HFA{/youtube}
Και λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία, ο σκηνοθέτης αλλάζει τα πάντα. Μέσα Αυγούστου, και μια παρέα κάθεται γύρω από τη φωτιά σε κάποια ερημική παραλία. Ο Moby παίρνει την ακουστική κιθάρα και παίζει μια γνωστή μελωδία. Τους στίχους της, δεν τους γνωρίζει κανείς ("Everloving", λέει, ονομάζεται). Όλοι αρκούνται σε κάποια ψιθυριστά «μμμμ», ενώ από κάποιο σταματημένο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου ακούγεται ένα αργό beat, συνοδεία ενός ονειρικού πιάνου.
«Για σταθείτε ρε παιδιά», κάνει ο Moby, και πετάγεται ως το ζευγαράκι που έχει αράξει έξω από το αμάξι και απλά αρκείται στο να κοιτάζει ξαπλωμένο και αγκαλιασμένο τα αστέρια, συνοδεία της μαγευτικής μελωδίας. Λίγα λεπτά αργότερα οι δύο συνθέσεις γίνονται μία, με τον Moby να συνοδεύει όπως μπορεί το ambient κομμάτι με το έτοιμο beat.
{youtube}UsFIZa1jQCE{/youtube}
Είναι πολύ αργά, πλέον: τα γέλια έχουν κοπάσει, οι μπύρες έχουν τελειώσει, κανείς δεν μιλά· μόνο κάτι ψιθυρίσματα επιδοκιμασιών διακόπτουν την ονειρική ατμόσφαιρα. Καθώς ακούγεται από τα ηχεία του αυτοκινήτου το μινιμαλιστικό αλλά γλυκό σαν τη νυχτερινή αύρα "Inside", ο Moby αφαιρείται, ακολουθώντας τους υπόλοιπους. Παρατάει για λίγο την κιθάρα. Το βλέμμα πλέον θολό, μοιάζουν όλοι να ταξιδεύουν με τη σκέψη τους. Εκείνος, ωστόσο, έχει αναλάβει μια αποστολή –να μην αφήσει κανέναν να ξεφύγει από το ομαδικό αυτό όνειρο, πριν την αυγή. Ήδη παίζει με την κιθάρα του το "Guitar Flute & Strings", και κάποιοι περίεργοι φυσικοί ήχοι (πού βρέθηκε το φλάουτο;) μοιάζουν να συνοδεύουν. Τι να ξέρουν οι επιστήμονες...
Τελικά το ζούμε, το βλέπουμε, το ονειρευόμαστε; Οι ήχοι του "The Sky Is Broken" μοιάζουν τόσο ονειρικοί για να είναι αληθινοί. Ένα ποίημα (κάτι μεταξύ άσκησης διαλογισμού και ερωτικής τελετής) απαγγέλλεται σε απέραντους χώρους, οι οποίοι σε κάνουν να νιώθεις άβολα μικρός. Τίποτα όμως απ' αυτά δεν συμβαίνει. Το "My Weakness" ξεκαθαρίζει τα πάντα και τα μπερδεύει ταυτόχρονα. Βρισκόμαστε αλλού, πιο κοντά στην έξοδο. Τη θέλουμε; Πλέον, ναι. Δεν βρισκόμαστε πλέον εκεί.
Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν απέραντο εκκλησιαστικό χώρο, σε υποβλητικό μισοσκόταδο φωτισμένο από την αμυδρή λάμψη κεριών. Σχεδόν μηχανικά πλησιάζουμε προς την πύλη του ιερού, που σιγά-σιγά ανοίγει. Ο χώρος πλημμυρίζει φως. Το όνειρο τελείωσε...
Συνέντευξη
της Denise Benson
«Νoμίζω ότι έγινα ένα από τα πρόσωπα της ηλεκτρονικής μουσικής στο πρώτο μισό των 1990s γιατί απλά άνηκα στους λίγους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να κάνουν κάποια από τα συμβατικά πράγματα που οι μουσικοί πάντα έκαναν. Ξέρεις, ζωντανές εμφανίσεις, φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις. Σίγουρα δεν νομίζω ότι έκανα μουσική που ήταν καλύτερη από αυτήν των άλλων εκείνη την εποχή, όμως μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερα να γίνω λίγο πιο «ορατός» από τους υπόλοιπους».
Σαν να υποτιμά τον εαυτό του, αυτός ο Moby. Πίσω στα 1990s, άλλωστε, θα θυμάστε ότι, ουσιαστικά, ήταν πολύ πιο γνωστός από πολλούς συνοδοιπόρους του στην ηλεκτρονική δημιουργία. Τραγούδια σαν το "Go" (1991) και το "Feeling So Real" (1994), ας πούμε, όχι μόνο έγιναν rave anthems, αλλά πέρασαν και σε ευρύτερα ακροατήρια, χτυπώντας για τα καλά την πόρτα των charts (#10 και #30 στη Βρετανία, αντίστοιχα).
Ο Moby δεν ήθελε λοιπόν και πολύ για να ανακηρυχθεί ως ο σωτήρας, ο μουσικός Μεσσίας που θα ξυπνούσε τη Βόρεια Αμερική με έναν Νέο Ηχο για τη νεανική κουλτούρα. Λατρεύτηκε όμως και χλευάστηκε για τις (μη μουσικές) ιδέες του. Για το ότι είναι Χριστιανός, χορτοφάγος και λάτρης του φυσικού περιβάλλοντος. Ένας άνθρωπος που μιλούσε –και μιλά συχνά– με πάθος για τις αξίες του. Ηταν κάτι σαν περίεργο φαινόμενο, οπότε ο Τύπος (ο βρετανικός, ιδιαίτερα) τον τίμησε ιδιαίτερα στα σχόλια και στα θέματά του.
«Ένα πρόβλημα που είχα, είναι η αίσθηση της αμφιβολίας, η οποία αποτελεί απαγορευμένο καρπό για τον Τύπο. Οι άνθρωποι δεν είναι δηλαδή άνετοι με την αμφιβολία. Όταν λοιπόν εκφράζω τα πιστεύω μου, πολλές φορές στα περιοδικά γίνονται συγκεκριμένες, στέρεες, ευθείες ιδέες. Από την άλλη, βέβαια, πολλές φορές διαβάζω στον Τύπο πράγματα που έχω πει και το γεγονός αυτό με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι συχνά γίνομαι λίγο διδακτικός και οξύς. Όσο πάω, πάντως, γίνομαι και πιο ήπιος. Έχω συνειδητοποιήσει ότι αρκετές από τις απόψεις μου αλλάζουν μέσα στον χρόνο».
Όπως αλλάζουν, αντίστοιχα, και οι τρόποι της μουσικής του έκφρασης. Από το techno στο house, από το rock στις εμπορικές soundtrack δουλειές, ο μικρόσωμος Moby έχει ταξιδέψει σε ένα μάλλον ανώμαλο τερέν. Tο τελευταίο του άλμπουμ Play, πάλι, λάμπει από τα σαμπλαρισμένα gospel και blues φωνητικά και τις εκπληκτικές μελωδίες, αποτελώντας ό,τι πιο όμορφο έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα: «Δεν προσπαθώ να φτιάξω avant-garde ή πειραματική μουσική. Προσπαθώ να φτιάξω κάτι που να αγγίζει εμένα, πάνω απ' όλα σε ένα συναισθηματικό επίπεδο».
Και καταλήγει: «Αν απολαμβάνεις κάτι, καμιά φορά δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι όλες τις άλλες πιθανότητες. Ξέρεις, σαν να βρίσκεσαι σε ένα δείπνο και να περνάς ωραία. Το φαγητό πάντα θα μπορούσε να είναι καλύτερο, οι φίλοι σου πάντα θα μπορούσαν να είναι εξυπνότεροι, τα ρούχα όλων θα μπορούσαν να είναι ομορφότερα, το εστιατόριο θα μπορούσε να έχει καλύτερη μουσική. Αλλά, όταν κάτι είναι ωραίο, γιατί να παραπονιέσαι;».
{youtube}13EifDb4GYs{/youtube}
