Με ένα ογκώδες box set γεμάτο καλούδια από τις μέρες των πρώτων της περιπετειών, η Mute τραβάει πάνω της τα φώτα των προβολέων και δεν θα μπορούσαμε βέβαια να αφήσουμε ανεκμετάλλευτο κάτι τέτοιο. Ας ξαναθυμηθούμε, λοιπόν, μία από τις πιο ανήσυχες δισκογραφικές ever, η οποία έφερε δίπλα δίπλα τους φίλους των Depeche Mode με αυτούς του Nick Cave και του Moby…
Εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, ένας ανήσυχος 25άρης Βρετανός ονόματι Daniel Miller ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε τη do-it-yourself φιλοσοφία του punk, αλλά και τη νέα τεχνολογία των synthesizers. Δουλεύοντας έτσι στο μοντάζ κινηματογραφικών ταινιών μάζεψε αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει ένα Korg 700S synthesizer και έναν μίνι-μείκτη. Μηχανήματα που αποδείχθηκαν αρκετά ώστε να ηχογραφήσει ένα single στο σαλόνι του σπιτιού του, το T.V.O.D. b/w Warm Leatherette, το οποίο και αποφάσισε να κυκλοφορήσει μόνος του, ανεξάρτητα, στήνοντας μια αυτοσχέδια εταιρεία: και εγένετω Mute.
 |
Στο στάδιο εκείνο η Mute δεν ήταν παρά ένα όχημα για να βγάζει ο Miller τη μουσική του. Καθώς όμως οι Normal δεν ευδοκίμησαν εμπορικά (αν και η δουλειά τους αποδείχθηκε επιδραστική), ο Miller άρχισε να υπογράφει καλλιτέχνες τη μουσική των οποίων έβρισκε ενδιαφέρουσα - και τα σίνθια ήταν ό,τι τον ενδιέφερε τότε, πράγμα που έφερε τη μικρή εταιρεία στην αιχμή της πρωτοπορίας. Παρόλο που ο Miller έτρεχε την εταιρεία από το σπίτι του και κυκλοφορούσε αποκλειστικά singles, αποδείχθηκε άνθρωπος με εξαιρετικό γούστο. Όταν δεν υπόγραψε τους νεαρούς και άσημους ακόμα Depeche Mode (1980) απόκτησε διαβατήριο για διαστάσεις που ως τότε δεν είχε καν ονειρευτεί. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, «δεν είχα ποτέ μου κάτι σαν hit single, αλλά ξαφνικά βρέθηκα με μια μπάντα που την κυνήγαγε κάθε εταιρεία στη Βρετανία, αφότου άρχισα να δουλεύω μαζί της».
 |
Καθώς ο Vince Gill άφησε τους Depeche Mode και έφτιαξε πρώτα τους Yazoo και ύστερα τους Erasure, η Mute βρέθηκε και με άλλα συγκροτήματα, τα οποία έμπαιναν για παιχνιδάκι στις ψηλές θέσεις των βρετανικών charts. Το γεγονός ότι και οι τρεις αυτές μπάντες δεν άφησαν ποτέ τη Mute, δείχνει βέβαια και κάτι για τον Miller και τη φιλοσοφία με την οποία έκανε δουλειές. Όπως και το ότι στράφηκε και προς τον ανεξάρτητο rock ήχο, φέρνοντας, βαθμιαία αλλά σταθερά, στην εταιρεία ονόματα που πλέον αναγνωρίζονται ευρέως ως ιδιαιτέρως σημαντικά: Birthday Party και κατόπιν Nick Cave & The Bad Seeds, Einsturzende Neubauten, Nitzer Ebb, Diamanda Galas κ.ά.
Όλα αυτά βοήθησαν τη Mute να γίνει σπουδαία χωρίς να χάσει την ανεξάρτητη ματιά της, την οποία ο Miller φύλαγε ως κόρη οφθαλμού. Με γραφεία σε Λονδίνο, Βερολίνο και Νέα Υόρκη η Mute έγινε κατόπιν ομπρέλα για μια σειρά από αξιόλογα μικρότερα labels, όπως π.χ. τη Blast First (που κυκλοφόρησε δουλειές των Sonic Youth και το καλύτερο album των Afghan Whigs), ή την ειδικευμένη στις νέες ηλεκτρονικές δημιουργίες της δεκαετίας του 1990, Novamute (που έχει διατελέσει «σπίτι» του Cristian Vogel και του Luke Slater). Ο πάντοτε σε αναμμένα κάρβουνα Miller διατήρησε εν τω μεταξύ την ικανότητά του να εντοπίζει νέα ταλέντα και πέτυχε διάνα εντάσσοντας στο ενεργητικό της Mute τον Moby -μία από τις μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυΐες ever- αλλά και τους Goldfrapp και τον Richard Hawley στα πολύ πρόσφατά μας χρόνια. Κάπως έτσι η Mute συνεχίζει πεισματικά να αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για το τι μπορεί να καταφέρει μια τέτοιου είδους εταιρεία, αν διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους, κάνει τις κατάλληλες κινήσεις, ε, και τη βοηθήσει λιγάκι και η τύχη…
 |
Depeche Mode - Violator (1990)
Δεν σας λέω τι τράβηξα για να διαλέξω album από τους πολυαγαπημένους μου Depeche Mode. Τελικά κατέληξα σε αυτό με το οποίο έχω την πιο βιωματική σχέση.
Νick Cave & The Bad Seeds - Let Love In (1994)
Άλλη δύσκολη αποστολή αυτή, τόσες δισκάρες έχει βγάλει ο Cave. Ίσως όμως αυτό να είναι το πιο εμβληματικό του. Ίσως είπα, μην βαράτε.
Moby - Everything Is Wrong (1995)
Ξέρω, ξέρω, έχετε κόλλημα με το Play. Κι εγώ. Αλλά ετούτο δω είναι το απόλυτα δικό του album, πώς να το κάνουμε τώρα.
Diamanda Galas - The Divine Punishment (1986)
Ένα τεράστιο αριστούργημα που ακόμα δεν έχει αναγνωριστεί όσο του πρέπει. Κατάβαση στην Κόλαση του AIDS, χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Erasure - The Innocents (1988)
Η πιο συνεκτική και περιπετειώδης κατάθεση της pop πορείας του Vince Gill με τον Andy Bell.
 |
Einsturzende Neubauten - Strategein Gegen Architekturen 1980-1983 (1984)
Όλα όσα έκαναν το group του Blixa Bargeld να ξεχωρίσει ανάμεσα στους μεγαλύτερους πειραματιστές των 80’s. Τους αγαπάτε ή τους μισείτε, εδώ περικλείεται το πιο ουσιαστικό κομμάτι της καριέρας τους.
Fad Gadget - Under The Flag (1982)
Τον μακαρίτη Frank Tovey τον θυμούνται μόνο οι πολύ ψαγμένοι και περισσότερο ως μια cult μορφή του post-punk ρεύματος. Είναι από τις αδικίες της electro-pop ιστορίας.
Inspiral Carpets - Revenge Of The Goldfish (1992)
Το πιο ολοκληρωμένο τους σύνολο και ένα από τα σπουδαία albums της σκηνής του Madchester.
Goldfrapp - Black Cherry (2003)
Από τις κομψότερες pop καταθέσεις της τρέχουσας δεκαετίας, λίγο πιο συνεκτικό από το εξίσου καλό ντεμπούτο τους, Felt Mountain.
Nitzer Ebb - That Total Age (1987)
Από τις αγριότερες εφόδους της industrial dance σκηνής των 80’s προς τη διαχρονικότητα και ένας από τους θεμέλιους λίθους του σύγχρονου EBM.
Various Artists
Mute Audio Documents 1978 - 1984
MUTE / VIRGIN
****
 |
Box set-όνειρο, με πέντε συνολικά διπλά cd γεμάτα με θησαυρούς!
Μια ενδελεχή ματιά στα πρώτα έξι χρόνια της Mute προσφέρει η καταπληκτική αυτή κυκλοφορία, όπου, μεταξύ άλλων, συγκεντρώνονται όλα τα singles της εταιρείας μεταξύ 1978-1984, όταν δηλαδή διατέλεσε λημέρι μερικών από τους πιο ψαγμένους post-punkers του πλανήτη. Στη Mute βρέθηκαν τότε αρκετοί πρωτοπόροι δημιουργοί με συνείδηση των εκπληκτικών μελωδικών δυνατοτήτων της τεχνολογίας των synthesizers, τις οποίες και αξιοποίησαν, παράγοντας θαυμάσιες electro-pop στιγμές, με αρκετές από αυτές να αποτελούν πλέον χρυσές σελίδες μουσικής ιστορίας. Το βαρύ πυροβολικό ήταν αναμφίβολα οι Depeche Mode και δεν είναι τυχαίο ότι κυριαρχούν με την παρουσία τους στο box set. Κάτι πάντως που δεν μειώνει το ενδιαφέρον αυτού, καθώς μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε κάποιες ξεχασμένες κομματάρες τους, όπως π.χ. το “See You” ή το “Fools”. Από εκεί και πέρα θα βρείτε και μπόλικους Yazoo (“Don’t Go”, “Winter Kills”) και Birthday Party/Nick Cave (“Mutiny In Heaven”, “In The Ghetto”), το πραγματικό όμως ζουμί είναι σε διάφορα αδίκως ξεχασμένα electro-pop αριστουργήματα, από καλλιτέχνες που ποτέ δεν τιμήθηκαν όσο τους έπρεπε, όπως λ.χ. τον Fad Gadget, τους Silicon Teens, τους Liaisons Dangereuses κ.ά.. Σημειώστε επίσης ότι περιέχεται και το εμβληματικό “T.V.O.D.”, που κυκλοφόρησε ο ίδιος ο Daniel Miller, με το ψευδώνυμο The Normal.
