Η 74χρονη γιαγιά φαίνεται πως έκανε πάλι το θαύμα της. Σε μια ηλικία που -στην καλύτερη περίπτωση- άλλοι απολαμβάνουν τα ένσημα της νιότης ή -στη χειρότερη- μετράνε ελαττωματικά φαιά κύτταρα, εκείνη κατάφερε να μαζέψει μια «εναλλακτική» all star ομάδα για να πειράξει τον κατάλογο του παρελθόντος της.
Διαβάζω τις κριτικές των ελληνικών, και όχι μόνο, μέσων για το νέο tribute album της Yoko Ono. Θαψίματα, διθύραμβοι, αδιαφορία, όσον αφορά το αποτέλεσμα. Ολοφάνερη χαιρεκακία σχετικά με τον τίτλο “Yes, I’m A Witch” κι ένα συλλογικό επιφώνημα ανακούφισης που προτιμά το “Yes, I’m A Bitch” του ομώνυμου κομματιού. «Το παραδέχτηκε επιτέλους η παλιο...», «η γιαπωνέζα σαύρα που διέλυσε τους Beatles», «το ατάλαντο παράσιτο που έβαλε στο κιμονό της τον John Lennon» και άλλα χαριτωμένα που είτε λέγονται είτε γράφονται, σίγουρα υπονοούνται.
Δίνοντας αφορμή, ακόμα και στους pop χουλιγκάνους, να ασχοληθούν ξανά με την περίπτωσή της. Να βρουν την άκρη του νήματος στην avant-garde Νέα Υόρκη των 60’s, όπου η Ono μαζί με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες της ομάδας Fluxus ανέπτυσσαν τη δική τους, πρωτοποριακή και βαθιά επηρεασμένη από το dada, εκδοχή περί performance art. Την ίδια ώρα που το κουαρτέτο από το Λίβερπουλ, με αφετηρία ένα καταγώγιο του Αμβούργου, έδινε μια για πάντα περιεχόμενο στο εύπεπτο, η Ono συνδύαζε εκφραστικά μέσα, περνούσε από την κλασική παιδεία στον πειραματισμό και πλούτιζε τη συλλογή της από συζύγους. Ο γάμος της με τον Lennon το 1969 στο Γιβραλτάρ ήταν ο τρίτος. Τον γνώρισε το 1966 σε μια γκαλερί στο Λονδίνο πασάροντάς του μια κάρτα που έγραφε “Breathe” προκαλώντας το ενδιαφέρον του ανήσυχου «σκαθαριού» με τις καταστασιακές εγκαταστάσεις που σκάρωνε. Η ίδια ισχυρίζεται ότι αρχικά δεν ήξερε ποιος είναι, το μέλλον τους, πάντως, ήταν κοινό. Περιλαμβάνοντας τη διάλυση του γκρουπ έξι μήνες μετά το γάμο, on-off περιπέτειες με την ηρωίνη, δαιμονοποίηση της «γιαπωνέζας Λίλιθ» που «μοιραζόταν με τη βοηθό τους τον John» προκειμένου να μείνει δίπλα του.
Ο αντίλογος θα μπορούσε να αναφέρει τους Plastic Ono Band, το ρόλο της ως μούσας στην ενδιαφέρουσα σόλο καριέρα του, την –έστω γραφική κάποιες στιγμές– αφιέρωσή τους στον πασιφισμό, τη φεμινιστική της δράση, τη σύλληψη του δικτύου “Bagism” για την καταπολέμηση των στερεοτύπων, τον γιο τους Sean. Όλα αυτά μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου του 1980. Όταν ο παράφρων Mark David Chapman τραβάει τη σκανδάλη και δολοφονεί τον Lennon. Η Ono καλεί εκατομμύρια πιστών σε ενός λεπτού σιγή για τον αδικοχαμένο ποιητή και προετοιμάζεται να βρεθεί στο στόχαστρο.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών δεκαετιών θα διαπληκτιστεί με τους υπόλοιπους Beatles και την οικογένεια του Lennon για το πάπλωμα της κληρονομιάς, συχνά ευτελίζοντας το μύθο του. Η καλλιτεχνική στασιμότητα θα σταματήσει μόλις το 1995 με το Rising, που θα την αναζωογονήσει δίνοντάς της και πάλι το έναυσμα να προκαλέσει π.χ. γεμίζοντας το 2004 το Λίβερπουλ με flyers και posters που απεικόνιζαν γυμνά γυναικεία στήθη και το αιδοίο της.
To 2007 η «μάγισσα» επιστρέφει, παίζοντας αυτοσαρκαστικά με την εικόνα της. Η ιστορία έχει ήδη αποφασίσει ερήμην της, την κατέταξε κάπου ανάμεσα στον οπορτουνισμό του Malcolm McLaren και την ειρηνευτική υποκρισία του Bono. Μερικές φορές όμως η ιστορία σου λέει αυτό που θες να ακούσεις...
