Β' ΜΕΡΟΣ
Συνέχεια από το Μέρος Α'
J. Μascis Vs Lou Barlow (Dinosaur Jr.)
Καθότι ο J. Μascis δεν ήταν και ο πιο εκδηλωτικός άνθρωπος στον κόσμο, ο δύσμοιρος ο Barlow (όχι ο Gary, o Lou), βλέποντας τη μεταξύ τους επικοινωνία να έχει πάρει την κάτω βόλτα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Bug, έφτασε στο σημείο να μην του απευθύνει καν την τυπική καλημέρα. Το 1989, η κατάσταση είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ που, κατόπιν μιας σιωπηρής συνωμοσίας, αποφασίστηκε η αποπομπή του Lou από την μπάντα. Δυο χρόνια μετά, ο τελευταίος έκανε μήνυση στον J. για χρήματα από πνευματικά δικαιώματα που δεν έλαβε ποτέ. Το τσεκούρι δεν θάφτηκε ούτε όταν, σαν μια κίνηση καλής θέλησης, ο Mascis επισκέφτηκε τα παρασκήνια μετά από μια συναυλία των Sebadoh, απ’ όπου ο Barlow τον πέταξε έξω με τις κλοτσιές (κυριολεκτικά!).
Αποτέλεσμα: 2
Tony Iommi Vs Ronnie James Dio (Black Sabbath)
Διάσημη, στα όρια του μουσικού urban legend, φάση, σύμφωνα με την οποία, κατά τη διάρκεια της “Mob Rules” περιοδείας των Black Sabbath το 1983, κάθε βράδυ ο ιταλοαμερικανός τραγουδιστής έμπαινε κρυφά στο δωμάτιο ηχογράφησης και «πείραζε» τις μαγνητοταινίες, ανεβάζοντας το επίπεδο της δικής του φωνής και κατεβάζοντας παράλληλα την κιθάρα, το μπάσο και τα ντραμς των υπολοίπων τριών μελών. Όταν το ανακάλυψε ο Iommi, τον άκουσαν μέχρι την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μπέρμιγχαμ. Κατόπιν, πλάκωσε στις σφαλιάρες τον κοντοπίθαρο Dio και μετά τον έδιωξε από την μπάντα, ορκιζόμενος να μην ξανασυνεργαστεί ποτέ μαζί του. Φαντάζομαι ότι είναι ίσως η μοναδική φορά κατά την οποία του έλειψε τόσο πολύ ο Ozzy…
Αποτέλεσμα: 1
Ian Brown Vs John Squire (The Stone Roses)
Σε ποδοσφαιρική αντιστοιχία οι δυο τους ήταν σαν τον Μαραντόνα και τον Μπουρουσάγκα της Εθνικής Αργεντινής: Δυο παιχτούρες που, ενώ εντός γηπέδου βρίσκονταν με κλειστά μάτια, εκτός γηπέδου ο ένας ήθελε όχι απλά να φάει την γκόμενα του άλλου, αλλά να τον δει με ένα μάτι, χέρι ή πόδι λιγότερο. Η κλασική περίπτωση μανκουνιανής βλάβης, που θα έλεγε κι ο Τσάκωνας, έχασε την πρώτη της μπιέλα το 1995 με την αποχώρηση του Reni και λίγους μήνες μετά η φλάντζα κάηκε ολοσχερώς, όταν ο Squire τηλεφώνησε στον Brown και του είπε «Διαλύω την μπάντα» κλείνοντας, κατόπιν, τη συσκευή στα πιθηκίσια μούτρα του. Σε συνέντευξή του μετά, ο Ian χαρακτήρισε τον αδελφικό του φίλο «τον μεγαλύτερο προδότη όλων των εποχών» και έκτοτε αδυνατούν να ξαναβρεθούν στον ίδιο χώρο σαν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Αποτέλεσμα: 1
The Cure Vs Lol Tolhurst
Όπως κάθε γοτθική μπάντα που σέβεται εαυτόν και οπαδούς, έτσι κι εδώ τα μπουκέτα έπεφταν βροχή. Αγαπημένος σάκος των μποξ όλων ήταν ο Lol Tolhurst, το κλασικό αντικείμενο χλευασμού σε περιπτώσεις όπως α) overdose κόκας και αμφεταμινών, β) μιας κακής συναυλιακής εμφάνισης και γ) απλής ανάγκης ξεδόματος. Στο κόλπο δεν ήταν μόνο ο Smith και ο Simon Gallup (οι «πάλιουρες» της υπόθεσης), αλλά ακόμα κι ο βραχύβιος ντράμερ, Andy Anderson, που ξεψάρωσε κι αυτός και μια φορά πλάκωσε στο ξύλο τον Lol με τις μπαγκέτες του. Εκτός από σάκος του μποξ, ήταν επίσης ο καφετζής του συγκροτήματος, αυτός που πάντα παραλάμβανε το stuff κι αυτός που επωμιζόταν την ευθύνη ακόμη και για τα τυχόν ζεστά ποτά της μπάντας στα παρασκήνια. Οσιομάρτυρας!
Αποτέλεσμα: 1
Bob Mould Vs Grant Hart (Husker Dü)
Οι ροζ indie φήμες ήθελαν τους Husker Dü να μένουν μαζί για κάτι παραπάνω από μουσικούς λόγους. Πολλοί ψιθύριζαν συνωμοτικά ότι οι Mould και Hart μετά το στούντιο συνέχιζαν τις αλλαξοκωλιές τους εναλλάξ ο ένας στο σπίτι του άλλου και ότι οι παρτιτούρες είχαν πάρει φωτιά από τα πολλά σορόπια. Μουρντάρηδες, ξεμουρντάρηδες, η αλήθεια παραμένει μία και αδιαπραγμάτευτη: Όσο ήταν μαζί, οι Huskers γαμούσαν. Μετά το θάνατο του μάνατζέρ τους, όμως, (μια ακόμη περίπτωση Epstein άραγε;), για τον οποίο ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ευθύνη ο Grant, η μπάντα πήρε τον κατήφορο (όχι εκείνον του Δαλιανίδη) και σε συνδυασμό με την εξάρτηση του τελευταίου από την ηρωίνη, οδηγηθήκαμε εύλογα τον Ιανουάριο του 1988 στο χωρισμό -σε όλα τα επίπεδα.
Αποτέλεσμα: Χ
