Αν δεν υπήρχαν, οι mods θα ήταν μια υποσημείωση της σύγχρονης μουσικής ιστορίας, το punk δεν θα είχε εμφανιστεί, ο Paul Weller θα ήταν κηπουρός και η συντριπτική πλειοψηφία της αγγλικής pop-rock θα παρέμενε στην αφάνεια. Όσον αφορά την επίδρασή τους στο heavy metal, αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα ήταν καλύτερο να την αφήσουμε για μια άλλη φορά. Φέτος, 23 χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο τους It's Hard, έχουν νέο δίσκο με τίτλο Wire & Glass.
ROCK ΟΠΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΖΩΗΣ
Ο Pete Townshend ήταν η κινητήρια δύναμη των Who και του οφείλουμε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια στην ιστορία του rock’n’roll, όμως από τη στιγμή που κυκλοφόρησε την πρώτη επιτυχημένη rock όπερα Tommy (1969), άρχισε να νοιώθει πως το maximum rhythm’n’blues, που μόνος του δημιούργησε, απλά δεν του ήταν αρκετό. Προσπάθησε να φέρει σε πέρας ένα ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο με τίτλο Lifehouse, αλλά κάτι η πίεση των live, κάτι η αρνητική διάθεση από τα άλλα μέλη του group, κατέρρευσε ψυχολογικά και το project αναβλήθηκε. Κάποια από τα τραγούδια για το concept album κατέληξαν στο Who’s Next, έναν από τους καλύτερους δίσκους των Who, ενώ ακολούθησε η εξιστόρηση των περιπετειών ενός νεαρού mod στο επίσης concept album Quadrophenia. Ακόμα και μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο Townshend δεν σταμάτησε να παλεύει για την ολοκλήρωση του Lifehouse, καθώς τα τραγούδια που προορίζονταν για το μεγαλεπήβολο σχέδιό του επεκτείνονται πέρα και από τη δισκογραφία του group (π.χ. στο Who by Numbers του 1975 και στο Who Are You του 1978), καθώς και σε προσωπικές του δουλειές. To 1996, το BBC ανέλαβε να παρουσιάσει το μακρύ και ανολοκλήρωτο ταξίδι του Lifehouse, μέσα από το ντοκιμαντέρ The One That Got Away σε σκηνοθεσία του John Pidgeon. Το 1999, το θεατρικό έργο διασκευάστηκε για το ραδιόφωνο του BBC Radio 3 και τελικά ο Townshend εμφάνισε το The Lifehouse Chronicles σε ένα εξαπλό box set το Φεβρουάριο του 2000. Μπορεί το Lifehouse να του έφαγε 30 (!) χρόνια, αλλά έτσι είναι τα μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλουν χρόνο, χρήμα και επιμονή. Θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσουμε μονομανή τον Pete Townshend, μιας και όλο αυτό το διάστημα κυκλοφόρησε μια σειρά από album, αλλά η αλήθεια είναι ότι κυριαρχούν τα θεματικά. Από το Who Came First του ’72, το White City - A Novel του 1985 και το Iron Man του1989 (το τελευταίο βασιζόταν στην ομώνυμη παιδική ιστορία του Ted Hughes), μέχρι και το Psychoderelict του 1993, που κομμάτια του ανήκουν στο Lifehouse, αλλά στέκεται και από μόνο του, ο Townshend δημιουργεί θεματικά album με ανάμικτα αποτελέσματα. Ήδη έχει στα σκαριά δύο άλλα project με τίτλους Method Music και The Boy Who Heard Music, όπως διαβάζουμε στο προσωπικό του site www.eelpie.com.
ΤΟ ALBUM
Αν και πέρασαν δυόμισι δεκαετίες από την τελευταία φορά που ολοκληρωμένος δίσκος έφερε το όνομα των Who, η ένταση και το πάθος δεν λείπουν από το Wire & Glass. Σήμα κατατεθέν του group η αλά «Baba O’ Riley» εισαγωγή των keyboards όπως και η δυναμική κιθάρα του Townshend που κυριαρχεί όπως και στο «Mike Post Theme» με το country feeling να διαπερνά το κομμάτι. Έκπληξη αποτελούν τα φωνητικά του «In The Ether» όπου νομίζεις ότι πήραν τον Tom Waits στο συγκρότημα, αλλά εκεί που φαίνεται η ευφυΐα του Townshend είναι στο «It’s Not Enough» που ξεκινά σαν μια συνηθισμένη AOR σύνθεση μόνο για να μπουν δυναμικά η φωνή και η κιθάρα και να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι στον πλανήτη Who. Οι δύο μπαλάντες «God Speaks Of Marty Robbins» και «You Stand By Me» λειτουργούν συνοδευτικά, με τη δεύτερη να αποτελεί το κοντινότερο σε εξομολόγηση τραγούδι που γράφτηκε ποτέ από τον Townshend. Αυτά όσον αφορά το πρώτο μέρος του album.
THE NEW OPERA IS LIKE THE OLD OPERA
Ο ίδιος ο Townshend περιγράφει το δεύτερο μέρος του «Wire & Glass» ως μια μίνι όπερα που συνέθεσε με βάση τη νουβέλα The Boy Who Heard Music. Η ιστορία είναι σχετικά απλή, έτσι καθώς ξεκινά με ένα αγόρι να παρατηρεί την οικολογική καταστροφή μιας παραλίας και τραγουδά:
«I’m young in my camper van
The world feels old and new
I fear the future man
As I take in the view
Don’t know where to head now
My friends are all dead now
Or stifled in the sack…»
Μουσικά, το «Sound Round» είναι ένα up tempo κομμάτι, όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η φωνάρα του Roger Daltrey και η κιθάρα του Townshend, που μόνιμα δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που θέλει να βγει από το σώμα του και να πετάξει στον ουρανό. Δεν γνωρίζουμε αν θα το καταφέρει ποτέ ο modmaster, πάντως καταφέρνει να απογειώνει τον ακροατή. Στο επόμενο τραγούδι ένας rocker από τα ‘60s, ο Ray High, ενώ διαλογίζεται κλεισμένος στο ψυχιατρείο, βλέπει ένα όραμα όπου τρία νέα παιδιά από την παλιά του γειτονιά (ο Gabriel, ο Josh και η Leila) ιδρύουν ένα συγκρότημα και γίνονται διάσημοι. Το «Pick Up The Peace» είναι και αυτό ένα up tempo κομμάτι, αλλά στο όραμα του Ray High παρεμβάλλονται οι αναμνήσεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με σκηνές από τη βομβαρδισμένη γειτονιά του.
ΕΝΑ «ΤΡΕΛΟ» ΣΧΕΔΙΟ
Στη συνέχεια της ιστορίας τα παιδιά ανακαλύπτουν κάποια ξεχασμένα έγγραφα του Ray High, που αναφέρονται στο σχέδιό του να χρησιμοποιήσει το Internet για να διαδώσει τη μουσική του στον κόσμο, μια μουσική που έχει ως απώτερο σκοπό να ενώσει όλους τους ανθρώπους και να τους μετατρέψει σε μουσική:
«We found this pile of paper
Written by that ether man
He hatched a mad old caper
He had a mad old plan
He’d turn us into music
He’d show us to our portals
He gathered wire and angels
To entertain immortals
Out on the endless wire»
Η ιστορία συνεχίζεται με τα τρία παιδιά να μεταμορφώνονται σε ενήλικους επιτυχημένους rock star και να εμφανίζονται στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και σε live, τραγουδώντας για την επιτυχία στο «We Got A Hit». Πραγματοποιούν το όνειρό τους να παίξουν ζωντανά το παιδικό θεατρικό έργο που έχουν συνθέσει στη σκηνή του Central Park κατά τη διάρκεια του οποίου θα μετατρέψουν τους ακροατές/θεατές σε μουσική. Στο τεράστιο σκηνικό που έχει στηθεί κυριαρχεί μια τεράστια σκάλα, τα σκαλοπάτια της οποίας φτάνουν μέχρι τα σύννεφα και στην κορυφή της μόλις που διακρίνονται διάσημοι νεκροί μουσικοί. Στη συναυλία, ένας σχιζοφρενής δολοφονεί τον Gabriel («το αγόρι που άκουγε μουσική») που ανεβαίνει τα σκαλιά για συναντήσει τους νεκρούς. Καθώς ανεβαίνει τραγουδά για τους Howling Wolf, Link Wray, Dave Van Ronk, Bobby Darin, Brownie McGhee, Elvis, Buddy Holly, Eddie Cochran, Johnny Cash και άλλους.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
O Townshend φαίνεται να μην μπορεί να απαγκιστρωθεί θεματικά από το Lifehouse και το Tommy, πράγμα φυσιολογικό, αφού αποτελούμε το σύνολο των εμπειριών και αναμνήσεών μας. Η καταστροφή του τελευταίου μεγάλου πολέμου άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στον ψυχισμό όχι μόνο του Townshend, αλλά και σε όλη την πρώτη γενιά των άγγλων rocker, γι’ αυτό και θεματικά τον συναντάμε επανειλημμένα, όπως και την ανάγκη για ειρήνη, στη θεματολογία τους. Αν ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς που δημιούργησε το rock’n’roll μοιάζει να επαναλαμβάνεται (και δεν χωράει αμφιβολία ότι το album είναι προσωπική του υπόθεση), δεν έχει και τόση σημασία μιας και τα τραγούδια του Wire & Glass είναι απόλυτα μέσα στο ύφος του συγκροτήματος που αγαπήσαμε, ενώ διαθέτουν το πάθος και την ενέργεια των άγουρων mod αλητήριων που χώρεσαν κάτω από το όνομα των Who. Σαράντα χρόνια από την ίδρυσή τους είναι από μόνο του ένας άθλος.
Τα τρία καλύτερα album των Who
1. «A Quick One» 1966
2. «Live at Leeds» 1970
3. «Who’s Next» 1971
Πέντε downloads που αξίζει να έχετε
1. «My Generation»
2. «Pinball Wizard»
3. «Baba O' Riley»
4. «Substitute»
5. «Won't Get Fooled Again»
Οι τρεις καλύτερες rock όπερες
1. «S. F. Sorrow» Pretty Things 1968
2. «Tommy» The Who 1969
3. «The Wall» Pink Floyd 1979
