 |
Υπάρχει ελληνική αγγλόφωνη σκηνή; Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αυτόματα το ερώτημα ως ανέκδοτο, παραβλέποντας και τα μικρά σημάδια από την πλευρά των μουσικών και τις προσπάθειες μιας ομάδας ανθρώπων που πλέον έχουν αντιληφθεί ότι η συσπείρωση και η αποβολή της εσωστρέφειας είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική. Αν κανείς κρίνει με αυστηρούς όρους το σύστημα που την περιβάλλει και τα μουσικά δείγματα (ιδιαίτερα στα live) μπορεί εύκολα να περιχαρακώσει τα "δικαιώματά" της στο στενό πλαίσιο των 300 της Αβραμιώτου -εσωτερική κατανάλωση δηλαδή. Αν συμπλεύσει με την αντιφατικότητά της (από τη μία διάθεση για κάτι παραπάνω, από την άλλη κλισέ άρνηση παραδοσιακών μεθόδων προβολής), το πολύ πολύ να τα παρατήσει. Είναι ο αναίμακτος τρόπος και ίσως και ο πιο cool ο σνομπισμός και από την πλευρά μέσων και κοινού.
Κάποτε στα 80s, σε μια ιστορική κίνηση, ο Ήχος, επί Αργύρη Ζήλου, το μοναδικό έντυπο που ασχολείτο με την ελληνική σκηνή και προσπαθούσε να βγάλει κάτι από αυτήν, αποφάσισε (με ένα σημαδιακό editorial) να την παρατήσει, αφήνοντας το ρόλο της προβολής της σε περιορισμένου εύρους φανζίν. Μπουχτισμένος ίσως από πολλά εγγενή χαρακτηριστικά της (και χαρακτηριστικά της φυλής μας). Λάθος που εκ των υστέρων πολλοί αναγνωρίζουν ως τραγικό, ιδιαίτερα τη στιγμή που όλο αυτό είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω τέλος πάντων, και με διεθνείς προδιαγραφές. Σήμερα και, παρά το ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, υπάρχουν κοινές αναφορές. Πάλι βρισκόμαστε σε εμβρυακό στάδιο. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην εξέλιξή της. Στην εξέλιξη των μουσικών που προς το παρόν στην πλειοψηφία τους αναπαράγουν τα δικά τους πρότυπα. Στην ωρίμανση και αποδοχή από τους περισσότερους ότι η δουλεια και τα λίγα λόγια θα φέρουν αυτό το κάτι. Μπορεί και πάλι να μην προκύψει τίποτα εξαγώγιμο, τίποτα συγκρίσιμο στο διεθνές μουσικό τερέν. Σημασία έχει όμως ότι στο μεταξύ θα έχουμε απολαύσει αυτή τη διαδρομή με όλη μας την καρδιά. Χωρίς γκρίνιες και καχυποψίες. Και με κάποια κομμάτια που σε δέκα χρόνια από τώρα θα σημειώνουμε ως διαμαντάκια αυτής της περιόδου -κρυμμένα ή μη.
Για να γίνει αυτό, βέβαια, χρειάζονται (ακόμα και στον ανεξάρτητο χώρο) τραγούδια. Χρειάζονται (ας μη φοβόμαστε να το πούμε) τα σχετικά hits, τα τραγούδια που μπορεί να αγαπηθούν από το κοινό (που δεν είναι τόσο ελάχιστο, αν κρίνουμε από τις επισκέψεις στο Avopolis) που κάπως την ψάχνει. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ραδιοφωνικό σύστημα που αυτή τη στιγμή να κάνει οτιδήποτε συντονισμένο. Οι δισκογραφικές πνέουν τα λοίσθια και συμπεριφέρονται ακόμα στην πλειοψηφία τους με υπεροψία. Το MySpace είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στην ανεξάρτητη μουσική την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται όλες οι ενεργές πηγές πληροφόρησης να συντονιστούν, χωρίς να επιδιώκουν να "μειώσουν" τη συνεισφορά των άλλων. Χρειάζεται να προβάλλουμε ό,τι αξιόλογο υπάρχει και να τονίσουμε, έστω και με μεθόδους αρμόζουσες σε πιο mainstream καταστάσεις, αυτά που θα αγαπήσει πρώτα ο κόσμος. Αλλιώς θα είμαστε ικανοποιημένοι με τις συναυλίες που πραγματοποιούνται για τα υπόλοιπα γκρουπ της σκηνής, φίλους και γκόμενες.
Πριν λίγους μήνες προσπαθήσαμε από το Sonik -με τους περιορισμούς σε χώρο που έχει ένα έντυπο- να χαρτογραφήσουμε τη νέα ελληνική αγγλόφωνη σκηνή... Δέκα νέα και αξιόλογα συγκροτήματα απάντησαν στις ερωτήσεις μας και έδωσαν παράλληλα ένα δείγμα της μουσικής τους σε mp3. Πριν δύο εβδομάδες, λοιπόν, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε το αφιέρωμα ή μάλλον να το επαναφέρουμε updated. Τα groups απάντησαν ξανά στις ερωτήσεις μας, αναθεωρώντας ή συμφωνώντας με όσα είχαν δηλώσει την πρώτη φορά και η λίστα παράλληλα εμπλουτίστηκε με άλλα τόσα που προτάθηκαν από τα ίδια...
Από σήμερα, λοιπόν, το Avopolis ξεκινάει ένα μεγάλο καθημερινό αφιέρωμα με τις νέες απαντήσεις που έστειλαν τα groups, αλλά και mp3 που χαρίζουν για να φτιάξει ο καθένας τη δική του συλλογή. Σε μια εποχή που ο χρόνος μας είναι ελάχιστος, χρειάζεται και η ειδική, συγκεντρωτική προβολή, χρειάζεται η συλλογή με την έννοια του sampler, χρειάζονται πρώτα τα κομμάτια που θα στηρίξουν τον αρχικό ενθουσιασμό. Κάθε ημέρα θα είναι αφιερωμένη σε ένα από τα συγκροτήματα αυτής της (εκκολαπτόμενης έστω) σκηνής, με την πρόθεση, ακόμα και όταν τελειώσει, να παραμείνει σε φανερό σημείο ως μπούσουλας για όλους. Εννοείται, ότι στο μέλλον θα προκύψουν και αρκετές προσθήκες και ότι αυτό αποτελεί την απαρχή και για πολλές άλλες ενέργειες...
Ξεκίνημα με τους My Wet Calvin!
