Δεν πρόλαβαν να δώσουν κανα δύο συνεντεύξεις για ένα φεστιβάλ στο οποίο ήταν οι curators (sic) και άρχισαν οι φωστήρες τα αρνητικά σχόλια. Δυστυχώς, η ελληνική σκηνή ταλανίζεται και θα ταλανίζεται από τα γνωστά: απαξίωση, μηδενισμός, κυνισμός. Οι διαπλεκόμενοι, λοιπόν, Dread Astaire έχουν ως έδρα τους τη Θεσσαλονίκη, σίγουρα δεν είναι ούτε Velvets, ούτε Stooges και το σπιραλ, γκαραζο-φευγάτο rock'n'roll τους, o.k., δεν βρίθει πρωτοτυπίας, αρκεί όμως για να κάνει μερικές σκόρπιες ομάδες ανθρώπων να συντονίζονται. Να πούμε, τέλος, ότι το υλικό τους κυκλοφορεί αποκλειστικά σε βινύλιο μέσα από το δικό τους label, την Fuzzie Records.
Info
http://www.myspace.com/dreadastaire, www.dreadastaire.com
Κομμάτι για τη συλλογή σας (mp3 download - δεξί click και 'αποθήκευση ως')
Night, the Desert
Mini Q&A
1. Ποιο album σας άρεσε περισσότερο τον τελευταίο καιρό;
To «DIY or DIE», των Callas και το «The River and the Fence», των Θεσσαλονικέων Keene.
2. Ποιος καλλιτέχνης/group θεωρείτε ότι έχει υπερεκτιμηθεί περισσότερο από τα ΜΜΕ;
Οπωσδήποτε εμείς! Τόσες πολλές μαζεμένες δημοσιεύσεις δε βγάζουν σε καλό. Ας μας προσμετρηθεί τουλάχιστον ότι δεν κάναμε editorial μόδας, (που μας προτάθηκαν), ότι δεν παρεκκλίναμε υφολογικά από τη μουσική, (με εξαίρεση τη μπάλα, που είναι στο πετσί μας), ότι κινητοποιηθήκαμε για ένα αφιλοκερδές πρότζεκτ, (το φεστιβάλ «We’re having a baby»), και πως στο φινάλε, την προβολή την επιζητάμε παρά μόνο για να ικανοποιούμε την ανάγκη μας να παίζουμε συνεχόμενα live, (κατά κανόνα αφιλοκερδή).
3. Ποιον Έλληνα καλλιτέχνη/group εκτιμάτε περισσότερο από τη δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα;
Αντιγράφω από το κείμενο του Θανάση Μήνα για τους Last Drive στο περιοδικό «SOUL»: «…Το ενδιαφέρον γι’ αυτόν τον καινούριο, για μένα, τότε κόσμο εντάθηκε με τις προσεκτικές αναφορές που έκαναν οι Drive στις συνεντεύξεις τους (b movies, science fiction και τα ρέστα), ενώ λίγο αργότερα ήρθε το οπισθόφυλλο του “Underworld Shakedown”, για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την εικόνα. Πρώτα η φωτογραφία, με τους Drive να ποζάρουν μπροστά από έναν τοίχο φουλαρισμένο στις αφίσες και στα εξώφυλλα δίσκων (Cramps, Thin White Rope, Baroques, Battle of the Garages κλπ.). Κι ύστερα, η ατελείωτη λίστα με τις ευχαριστίες τους: Πλάι στον Ίγκι φιγουράρει η Κατρίν Ντενέβ (ελέω του “Repulsion” του Πολάνσκι) και πλάι στους Velvets ο Φίλιπ Κ. Ντικ, ενώ, όπως αναγράφεται λίγο πιο κάτω, το ίδιο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον Τζέιμς Κάγκνεϊ. Δεν κρύβω ότι η πρώτη μου επαφή με αυτές τις θρυλικές φιγούρες του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας έγινε χάρη στις παραινετικές αναφορές των Drive. To ίδιο το γκρουπ έμοιαζε να είναι μια πύλη που σε εισάγει σε έναν ευρύτερο και απείρως πιο συναρπαστικό rock’n’roll κόσμο. Έναν κόσμο όπου η μουσική είναι σίγουρα το πρωταρχικό και το πιο ζωτικό από τα στοιχεία που τον συναποτελούν, όχι όμως το μοναδικό. Αυτό είναι που κράτησα πρώτα από όλα από τους Drive, ότι δηλαδή η μουσική, στην περίπτωσή μας το rock’n’roll, δεν περιορίζεται μόνο στις νότες, αλλά συνδέεται με ένα γενικότερο attitude. Και οι Drive, αν μη τι άλλο, είχαν attitude και με το παραπάνω. Έδειχναν, όχι απλά ότι έπαιζαν rock’n’roll, αλλά ότι είχαν βιώσει το rock’n’roll, ότι είχαν γαλουχηθεί στη μυθολογία του, που, όπως προείπα, ξεπερνά την ίδια τη μουσική, και μας καλούσαν να τη μοιραστούμε μαζί τους».
4. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στους ανθρώπους που κινούν τα νήματα της εγχώριας εναλλακτικής pop/rock σκηνής;
Η ανωνυμία των blog. Τι φοβούνται; Δε δέρνουμε!
5. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να αλλάξει άμεσα στην Ελλάδα;
Επειδή οι πράξεις μιλάνε δυνατότερα από τα λόγια, όσοι διατίθενται να πληρώσουν πέντε ευρώ για να μας ακούσουν στην «Υδρόγειο» της Θεσσαλονίκης, στις 26 Απριλίου, θα καταφέρουν να συμβάλλουν στην αποφυλάκιση του Βασίλη Στεργίου. Το σημαντικό αυτό benefit διοργανώνεται από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης με στόχο να συγκεντρώσει πόρους τόσο για τον κύριο Στεργίου, ο οποίος παρότι οικοδόμος και όχι μέλος του φοιτητικού κινήματος, συμμετείχε στην πορεία της 8ης Μαρτίου στη Βασιλίσσης Σοφίας, όσο και στο να καταρριφθούν τα κατηγορητήρια των υπόλοιπων οχτώ, προσωρινά αποφυλακισμένων κατηγορούμενων.
