Το “The blue notebooks”, που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2004 από την αγγλική Fat-Cat Records, ήταν ένα μεγάλο σοκ για τους απανταχού λάτρεις της μουσικής. Πέρα από το οποιοδήποτε μουσικό στυλ, πέρα από τις συνηθισμένες ταμπέλες, όσοι άκουσαν ολόκληρο ή ένα μέρος της δεύτερης ολοκληρωμένης δουλειάς του Max Richter εκστασιάστηκαν για ένα και μόνο λόγο… γιατί ήταν πραγματικά αγνή μουσική που γεννιέται από συναισθήματα και γεννά συναισθήματα.
 |
Γεννημένος στη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του 60, ο Richter μετακόμισε σε πολύ μικρή ηλικία στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με την οικογένειά του και η ζωή του αρχίζει να κινείται γύρω από το πιάνο και την αγάπη που δείχνει, μελλοντικά, σε συνθέτες σαν τον Fraz Peter Schubert, τον Bach αλλά και νεώτερους σαν τον Phillip Glass και τον Ιωάννη Ξενάκη…
Η κλασσική του παιδεία δεν φαίνεται μόνο στα ακούσματά του αλλά και στις λαμπρές σπουδές του… Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου και δίπλα στον ιταλό Luciano Berio, φημισμένο μουσικό γνωστό για τις experimental και τις πρωτοποριακές ηλεκτρονικές δουλειές του.
Συνεργάστηκε με τους υπερ-αγαπημένους και πολυτάλαντους Future Sound Of London στο “Dead cities” του ’96, μερικά χρόνια μετά το ξεκίνημα του project των Piano Circus, αλλά και στο “The isness”, τον τελευταίο δηλαδή δίσκο των Gary Cobain και Brian Dougans, λίγο πριν παρουσιάσει το πρώτο του προσωπικό album, το “Memoryhouse” (BBC - 2002).
 |
Η μεταπήδησή του Richter στην Fat-Cat, και συγκεκριμένα στο sub label της με το όνομα 130701, ήρθε με το “The blue notebooks” – που αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου – μια δουλειά σπουδαία, από τις πιο ιδιαίτερες των τελευταίων χρόνων και σίγουρα μια από τις σημαντικότερες του ’04. Τα συγκλονιστικά ‘On the nature of daylight’ και ‘Written on sky’ θεωρούνται αξεπέραστα δείγματα γραφής του σπουδαίου συνθέτη…
Το “The blue notebooks” θα μπορούσε να αποτελέσει την μελοποίηση μια αρχαίας τραγωδίας, ή πιο απλά ενός επαναλαμβανόμενου ανατριχιαστικού εφιάλτη. Ο μυσταγωγικός ρυθμός του πιάνου του Richter, τα «κινηματογραφικά» βιολιά και η συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία ενός πολύπλευρου έργου.
Ένα χρόνο μετά ο Max Richter κάνει την παραγωγή στην επιστροφή της ξεχασμένης για πάρα πολλά χρόνια Vashti Bunyan (“Lookaftering” – Fat-Cat) και το φθινόπωρο της περσινής χρονιάς ήρθε η ώρα του τρίτου βήματος (“Songs from before”) και πάλι για λογαριασμό του instrumental sub label της ετικέτας από το Λονδίνο. Στο συγκεκριμένο album η ατμόσφαιρα μοιάζει σε εκείνη του “The blue notebooks” αλλά λείπει το βαθυστόχαστο πέπλο που σκέπαζε κάθε σύνθεση του προ τριετίας αριστουργήματος. Στο “Songs from before” γίνεται και πάλι χρήση απαγγελίας φράσεων (εδώ ο Haruki Murakami έχει την τιμητική του) δια στόματος, αυτή τη φορά, Robert Wyatt… εν κατακλείδι είναι ένας δίσκος που θέλει προσοχή και ανάλογο χρόνο για να ξεδιπλώσει όλες του τις αρετές.
Μεγάλος μουσικός… δεν βλέπουμε τέτοια ονόματα συχνά στη χώρα μας!
