Ο Daniel Viglietti πέθανε στα 78 του, πριν λίγες μέρες (30 Οκτωβρίου), στα ξαφνικά αν κρίνω από όσα διαβάζω στην εφημερίδα La Nacion της Αργεντινής, που μας πληροφορεί ότι στις 27 Οκτώβρη είχε δώσει συναυλία, ενώ είχε προλάβει να κάνει και την τελευταία του ραδιοφωνική εμφάνιση –είχε εβδομαδιαία εκπομπή, με τίτλο Teampano.
{youtube}u2SKr2nNusk{/youtube}
Η είδηση δεν απασχόλησε τον αγγλοσαξονικό Τύπο, γι' αυτό δεν απασχόλησε ούτε την εγχώρια πολιτιστική αρθρογραφία, καθώς είναι ο πρώτος συνήθως που λειτουργεί ως πηγή της δεύτερης, εξαιρουμένων ίσως ορισμένων γαλλομαθών δημοσιογράφων και σίγουρα του Φώντα Τρούσα, από ανάρτηση του οποίου στο Facebook πληροφορήθηκα κι εγώ τον θάνατο του Viglietti (υπάρχει και σχετική ανάρτηση στο Δισκορυχείον, κάντε κλικ εδώ). Μπορείτε να το πάρετε ως άλλο ένα (ανησυχητικό) σημάδι περί του αληθινού προσώπου της Παγκοσμιοποίησης, όμως ας μην την ανοίξουμε εδώ τη συγκεκριμένη κουβέντα.
{youtube}5EyUZ9EdXWM{/youtube}
Αν και ο Viglietti θα ήθελε σίγουρα να την ανοίξουμε, καθώς σε όλη του τη ζωή παρέμεινε ζώον πολιτικόν. Και όχι από θέση ασφαλείας, μα σε μία χώρα με κάμποσες μαύρες σελίδες για τις δημοκρατικές αξίες, όπου Αριστεροί τραγουδοποιοί σαν και του λόγου του ή εν γένει προοδευτικοί άνθρωποι που δεν είχαν καμία συμπάθεια για χούντες και τα λοιπά πλήρωσαν συχνά τις ιδέες τους με φυλακίσεις ή «εξαφανίσεις».
{youtube}cxjpiAHqY9U{/youtube}
Έτσι και ο Viglietti, ο οποίος αλυσοδέθηκε το 1972 από το αυταρχικό καθεστώς του Juan María Bordaberry, κάτι που προξένησε διεθνή κατακραυγή, πρωτοστατούντος του Ζαν Πωλ Σαρτρ. Τόση, μάλιστα, ώστε οι κυβερνώντες την πατρίδα του αναγκάστηκαν να τον εμφανίσουν στην τηλεόραση, ώστε να φανεί ότι δεν έχει υποστεί βασανιστήρια. Φυσικά, όταν το καθεστώς Bordaberry έγινε δικτατορία και με τη βούλα (1973), ο Viglietti πήρε τον δρόμο της εξορίας, για να ξαναγυρίσει στην Ουρουγουάη μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (1984), φτάνοντας στο απόγειο της δημοφιλίας του, αφού σε όλα τα ενδιάμεσα χρόνια υπήρξε μια δυνατή φωνή ενάντια στη δικτατορία.
{youtube}rBzAZToaZHI{/youtube}
Σε καμία πάντως περίπτωση δεν θυμόμαστε τον Viglietti μόνο για τις αντικαπιταλιστικές του πεποιθήσεις, όσο κι αν αυτές έδωσαν συχνά «καύσιμα» στη στιχουργική του, η οποία χαίρει εκτίμησης σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής για τη φινέτσα της. Πάνω από όλα ο Viglietti ήταν ένας μελωδός, ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, ένας τραγουδιστής τον οποίον καθόσουν κι άκουγες όταν άνοιγε το στόμα του, κι ας μην καταλάβαινες τι έλεγε: ένας πλήρης τραγουδοποιός, με λίγα λόγια, άξιος εκπρόσωπος μιας ουρουγουανής συνισταμένης του Nueva Canción κινήματος της Νότιας Αμερικής, που έδωσε πολλές σπουδαίες μορφές στις δεκαετίες του 1960 και 1970.
{youtube}bef9P6o7T6A{/youtube}
Ενδιάμεσα στο κείμενο μπορείτε να ακούσετε διάφορα αντιπροσωπευτικά τραγούδια του Viglietti, που σε καμία πάντως περίπτωση δεν εξαντλούν τις κορυφές του ρεπερτορίου του. Για όσους ψάχνουν ακόμα δίσκους, προέρχονται από τους εξής, όλοι εκ των οποίων προτείνονται:
1. A Desalambrar
από το άλμπουμ Canciones Para El Hombre Nuevo (Orfeo, 1968)
στην Ευρώπη εκδόθηκε το 1973 από τη γαλλική Le Chant Du Monde με τον τίτλο Canciones Para Mi America και διαφορετικό εξώφυλλο, ενώ στις Η.Π.Α. κυκλοφόρησε (επίσης 1973) ως Uruguay: Tear Down The Fences! ¡A Desalambrar! από την Paredon, με ένα ακόμα διαφορετικό εξώφυλλο. Άλλη μία έκδοση, με τρίτο διαφορετικό εξώφυλλο, έγινε το 1976 από τη γερμανική Pläne υπό τον τίτλο Uruguay: Lieder Für Mein Amerika
2. Gurisito
από το άλμπουμ Canciones Chuecas (Orfeo, 1971)
στην Ευρώπη εκδόθηκε το 1975 από από τη γαλλική Le Chant Du Monde, με διαφορετικό εξώφυλλο
3. Otra Voz Canta / Desaparecidos
από το άλμπουμ A Dos Voces 2 (Orfeo 1987)
δεύτερο μέρος μιας ιστορικής για την Ουρουγουάη ζωντανής σύμπραξης με τον λογοτέχνη Mario Benedetti, που χάλασε κόσμο, καθώς υπήρξε ένα οδοιπορικό στην ιστορία της χώρας κατά τον 20ό αιώνα. Αποκτήστε οπωσδήποτε και το πρώτο μέρος A Dos Voces (Orfeo, 1985)
4. Un Hombre Se Levanta
από το άλμπουμ Tropicos (Orfeo, 1973), σε συνεργασία με τους Grupo De Experimentación Sonora Del ICAIC
βγήκε και στην Κούβα μέσα στην ίδια χρονιά (από την Areito), με τον τίτλο Daniel Viglietti Y El Grupo De Experimentación Sonora Del ICAIC και με διαφορετικό εξώφυλλο. Στην Ευρώπη έφτασε το 1974 από την ισπανική Tacuabé, αλλά πιο εύκολα εντοπίζεται η έκδοση της γαλλικής Le Chant Du Monde (1976)
5. Nocturna
από το άλμπουμ Esdrújulo (Orfeo, 1993)
στην Ευρώπη εκδόθηκε από τη DiscMedi Blau για την ισπανική αγορά, ενώ υπάρχει και γερμανική έκδοση του 1994 (από την Pläne)
Το τραγούδι του φινάλε δεν προέρχεται από δίσκο, αλλά από μια ζωντανή εμφάνιση του 2015 στο Auditorio Nacional del Sodre του Μοντεβιδέο, όπου ο Viglietti τραγούδησε με τον Joan Manuel Serrat
{youtube}QBDR7Lx0Msc{/youtube}
