Και αισίως φτάσαμε στην κορυφή... Στα 10 κορυφαία άλμπουμ από όσα πέρασαν φέτος από τις δισκοκριτικές μας... Λογικό είναι να λείπουν, βέβαια, άλμπουμ που δεν έφτασαν (είτε εγκαίρως, είτε καθόλου) στα χέρια μας, albumπου δεν έστειλαν οι εταιρίες και δεν έτυχε να αγοράσουμε... Συνέχεια από Τρίτη με τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς που μας πέρασε!
1.Gnarls Barkley: St. Everything
Είδος: R&B, Hip-hop
Label: Downtown / Atlantic / Warner
Κυκλοφορία: 3/2006 
Tο St. Everything αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο ρηξικέλευθα albums που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Οι βάσεις του St. Everything είναι λίγο-πολύ εμφανείς: στο μυαλό έρχονται μεταξύ άλλων ο Stevie Wonder και η αισθαντικότητα του Marvin Gaye, οι Outkast, ο GZA/Genius, ο RZA του Ghost Dog, η hip-hop ψυχεδέλεια των Dälek, ακόμα και ο MC Honky (για όσους έχουν ανακαλύψει αυτό το ευρηματικά παλαβό alter ego του Mark Oliver Everett). Κι όμως τίποτα από όλα αυτά δεν επαρκεί για να περιγραφεί το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα εδώ. Δεν μπορώ λοιπόν να αποφανθώ με βεβαιότητα τι τρέχει εδώ, αν είναι soul, αν είναι hip-hop, αν είναι μαύρη ψυχεδέλεια, αν είναι όλα αυτά μαζί και περισσότερα. Ακούγοντας το St. Everything μπαίνω στον πειρασμό να ψελλίσω πως πρόκειται για ένα album από εκείνα που φαίνονται να προοικονομούν ένα αγέννητο ακόμα μουσικό μέλλον. Αλλά ταυτόχρονα με πιάνουν ανασφάλειες - ότι έχω κάνει κάποιο (χοντρό) λάθος, ότι η κρίση μου έχει φυράνει, ότι έχω χάσει την επαφή με τη μαύρη μουσική και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Θα αφήσω όμως τον χρόνο να αποφανθεί για όλα αυτά και θα τολμήσω έτσι να γράψω ότι εδώ δεν έχουμε απλά και μόνο ένα άκουσμα απαραίτητο για όλους όσους παρακολουθούν τη σύγχρονη μουσική, αλλά και μια δημιουργία που ίσως μια μέρα, αν βέβαια συντρέξουν και οι κατάλληλες συγκυρίες, καταστεί ορόσημο και σημείο αναφοράς για τον «μαύρο» ήχο του 21ου αιώνα.
2.Beirut: Gulag Orkestar
Είδος: World, Blues, Jazz, Country, Soul, Funk, Reggae
Label: 4AD
Κυκλοφορία: 11/2006 
Τα έχει όλα: βαλσάκια με την αύρα της ιεροτελεστίας, στιγμές εμβατηριακού ξεσπαθώματος, κομμάτια με τις δομές που βρίσκουμε στους Calexico, βουτηγμένα σε (τί άλλο...) λυτρωτικές τρομπέτες και κυρίως... βαλκανικό αέρα. Αν συνεργαζόταν ποτέ ο Andrew Bird με μια μπάντα της Δυτικής Μακεδονίας με χάλκινα πνευστά (κάτι όχι και τόσο παράδοξο για μια ορχήστρα μόνο με δυτικά όργανα), ίσως να ήταν κι έτσι. Η κιθάρα αντικαθίσταται από μαντολίνα, glockenspiels, γουκαλίλι, ενώ βιολιά, τσέλα, congas, πιάνο και όργανο, ακκορντεόν (θυμίζοντάς μας νοσταλγικά βαλσάκια), μαζί με synth λούπες δημιουργούν ένα μοναδικό άκουσμα που δεν έχει ούτε μια μέτρια στιγμή. Ξεχάστε το hype που έρχεται, παραβλέψτε τις καθιερωμένες πλέον ιστορίες για τον πιτσιρικά που την κοπάνησε από το σχολείο για να ανακαλύψει τις ομορφιές της Ευρώπης και της παραδοσιακής βαλκανικής μουσικής by accident. Εδώ μιλάμε για ένα συνειδητοποιημένο και απόλυτα τελειομανή εικοσάρη που όμως κουβαλάει τη μαγκιά της σπάνιας συνθετικής φλέβας.
3. Morrissey: Ringleader Of The Tormentors
Είδος: Pop, Rock
Label: Attack / V2
Κυκλοφορία: 4/2006 
Ο έρωτας δεν μπορεί να κρυφτεί – το κλισέ λειτουργεί και αποδίδει αποτελεσματικά σε όλες τις περιπτώσεις και σε αυτήν του Morrissey, ακόμα πιο θεαματικά. Ο απόλυτος ανέραστος κατηφορίζει στη Ρώμη και βρίσκει ίσως για πρώτη φορά, τη χαρά και τη λάμψη της ζωής, ακαταμάχητη. Βέβαια, δεν μπήκε σε κανένα αισιόδοξο τριπ με αυτή τη συναισθηματική αναζωογόνηση: όλη η θεματολογία – σήμα κατατεθέν της βασανισμένης καλλιτεχνικής ψυχής βρίσκεται ατόφια εδώ, μόνο που το στοιχείο της μεσογειακής γλυκύτητας και ενός πιο “στρογγυλεμένου” τρόπου σκέψης, κάνουν το καινούριο album, όχι μόνο ένα μορισεϊκό αριστούργημα, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει τον όρο, αλλά και ένα αισθαντικό πομπό ζωντανών συναισθημάτων τα οποία μπορούν, για πρώτη ίσως φορά, να ακουστούν γόνιμα και εποικοδομητικά. To Ringleader Of The Tormentors διαπνέεται από όλη εκείνη την απίστευτα γλυκιά αίσθηση του ρεφρέν του “You Have Killed Me”: κυλάει με αυτόν τον εκπληκτικό τρόπο, αντίστοιχο της έκφρασης “με σκότωσες” τη στιγμή που το λες με ένα γλυκό χαμόγελο – μια κατακτημένη στιγμή ανοίγματος της ψυχής. Στο “Dear God” ακούγεται διάπλατος και χωρίς πλέον να έχει αφήσει κανένα λόγο πίσω του για να ανεμίσει τις γλαδιόλες πάνω από το παραληρηματικό του ακροατήριο. Δε βρίσκει την ανάγκη να νιώσει boy with a thorn on his side, ούτε κάθε μέρα που περνάει είναι σαν Κυριακή απόγευμα… Ο Morrissey του σήμερα είναι ένας ιδιότυπος rocker σε δημιουργικό ζενίθ: έχει σβήσει την δίψα του για εκτοξεύσεις οργής και έχει –το κυριότερο- ανακαλύψει ένα ζευγάρι μάτια απέναντί του στο οποίο μπορεί να διασταυρωθεί το δικό του βλέμμα και να κάνει μια στάση εκεί.
4.Lupe Fiasco: Food and Liquor
Είδος: R&B, Hip-hop
Label: Atlantic
Κυκλοφορία: 10/2006 
Αν πραγματικά είχατε την ευκαιρία να ακούσετε και να αγοράσετε ένα μόνο hip-hop άλμπουμ μέσα στη χρονιά, αυτό θα έπρεπε (αρχίζουμε τα εκνευριστικά, αλλά ενθουσιώδη και αγνά πρέπει...) να είναι το ντεμπούτο αυτό. Catchy, soulful μελωδίες που σε ξεσηκώνουν ή λειτουργούν ως το κατάλληλο χαλί για ιμπρεσσιονιστικές και μεταφορικές εικόνες (και ουδόλως διδακτικές), κομμάτια για την τρομοκρατία ή τη skateboard κουλτούρα, όπως το πρώτο single, συνιστούν ένα άλμπουμ κάτι λιγότερο από αριστούργημα. Εκ Σικάγο ορμώμενος και με μια μουσική παιδεία πολύ πιο ευρεία από εκείνη των πρωταγωνιστών του είδους, ο Lupe Fiasco είναι η μεγάλη ελπίδα του hip-hop, καθώς διαθέτει ταυτόχρονα τόσο το "βάθος" και την "ουσία" ενός hip-hop μη αναλώσιμου, όσο και τα catchy/pop στοιχεία που μπορούν να τον κάνουν super-star. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα... αγρόν αγοράζουν οι διανομείς...
5.The Decemberists: The Crane Wife
Είδος: Pop, Rock
Label: EMI
Κυκλοφορία: 11/2006 
Κυριολεκτικά, οι Decemberists βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην κορυφή, όχι μόνο της δικής τους δημιουργικής εξέλιξης, αλλά και του χώρου στον οποίο κινούνται. Με μουσική που πλέον φεύγει από τα indie-pop-neo-folk σταγανά, γίνεται πιο θεατρική, αρπάζει το κλασικό ροκ και συμπλέει με το prog-rock, αλλά πάντα ακούγεται τόσο μα τόσο accessible, σημερινή, δραματική, συγκινητική, κολλητική χάρη στο ταλέντο τους να γράφουν συνθετικά διαμάντια. Ο στίχος είναι επίσης και πάλι το δυνατό σημείο του κουιντέτο από το Portland: καταστραμένες σχέσεις αγάπης, συνομωσίες εγκλημάτων, ένα μακάβριο νανούρισμα που προειδοποιεί τα παιδιά για τους δολοφόνους εκ των ιρλανδών καθολικών, καθιστούν το The Crane Wife μια μοναδική εμπειρία όχι μόνο για το αφοσιωμένο κοινό τους από το 2001, αλλά για κάθε λάτρη της καλής μουσικής. Οι πρώτοι θα χαμογελάσουν με ικανοποίηση για το πιο γεμάτο και εξηλεκτρισμένο ήχο, οι δεύτεροι θα ανακαλύψουν ίσως την πιο ξεχωριστή μπάντα του ανεξάρτητου κιθαριστικού χώρου σήμερα...
6. Damien Rice: 9
Είδος: Pop, Rock
Label: The 4th Floor / Warner
Κυκλοφορία: 11/2006
Υπάρχουν μερικά άλμπουμ που σε παίρνουν με την πρώτη μαζί τους, σε αφήνουν αποσβολωμένο από την αρχή ως τέλος, σε κάνουν να σταματάς να ανασαίνεις για όσο το δυνατό μεγαλύτερο διάστημα, αυτά στα οποία η φωνή (είτε υμνεί τον έρωτα, είτε σχεδόν δακρύζει μπροστά σου από την απώλειά του) ανοίγει τα σωθικά σου εξερευνώντας εξονυχιστικά τα υπολείμματα στα ψυχικά σου τρίσβαθα. Το δεύτερο άλμπουμ του χαρισματικού Ιρλανδού singer-songwriter έρχεται να προστεθεί στο πάνθεον αυτών των μικρών, απλών αριστουργημάτων που ακουμπάνε σχεδόν στην καρδιά σου, σε όποιο συναισθηματικό στάδιο και αν βρίσκεται εκείνη. Και το κάνει με χαρακτηριστικά μινιμαλιστική ομορφιά: μια κιθάρα και μια φωνή που στέκεται γυμνή, μην επιθυμώντας να παραμείνει σώνει και καλά ακέραια στην απόλυτη ησυχία. Με το δικό του σημειολογικό κώδικα, όπως το έκαναν ο David Gray, ο Bob Dylan, ο Jeff Buckley. Αυτού του επιπέδου (και αυτού του γούστου) είναι τα 10 -απίστευτα αληθινά- νέα κομμάτια του Rice, εύθραυστα, ρομαντικά, παγωμένα από την απώλεια, απόλυτα γοητευτικά, με κορυφαίες συνθέσεις που δε βγαίνουν απλώς από το πολυδιαβασμένο εγκυκλοπαιδικό εγχειρίδιο της ακουστικής folk και στίχους που συνδέουν το δάκρυ του με το πρόσωπό σου.
7.Cat Power: The Greatest
Είδος: Pop, Rock
Label: Matador / EMI
Κυκλοφορία: 2/2006 
Γράφει μικρά, άμμεσα και αποτελεσματικά τραγούδια σαν την Polly Harvey. Είναι πιο cool από τη Joni Mitchell. Τραγουδάει πιο μαστουρωμένα από τη Marianne Faithful αλλά χωρίς τα ναρκωτικά. Ο έκτος δίσκος της Cat Power είναι το “The Greatest” άλμπουμ που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Οι διάθεση και η οπτική της γωνία για την τραγουδοποιία δεν έχει άλλαξει καθόλου, μόνο που εδώ φροντίζει να γίνεται πιο άμμεσα προσβάσιμη και κατανοητή (και όχι κατατονική όπως κατά περιπτώσεις μας έχει συνηθίσει). Δεν περιμέναμε αυτό το δίσκο για να κατατάξουμε την Cat Power σε μια από τις πιο σημαντικές και ξεχωριστές τραγουδοποιούς των ημερών μας. Έχει προ πολλού κερδίσει τον τίτλο αυτό. Σχεδόν «love or hate» περίπτωση, κάτι σαν τι θηλυκή πλευρά του Will Oldham, αποδεικνύεται αστείρευτη πηγή έμπνευσης που εξελίσσεται όλο προς το καλύτερο.
8.TV On The Radio: Return to Cookie Mountain
Είδος: Pop, Rock
Label: 4AD
Κυκλοφορία: 12/2006 
Δεν είναι "εύκολη" μπάντα οι TV On The Radio, ταυτόχρονα όμως είναι και μοναδική. Δε γνωρίζουμε άλλη σημερινή μπάντα που επιτυγχάνει τόσο στο συγκερασμό punk, soul, gospel και ηλεκτρονικής μουσικής, μια μπάντα που σαφώς προορίζεται για τους fan του κιθαριστικού, indie, φαζαριστού ήχου, αλλά με ψυχεδελικές/soul/funk/doo-wop αναφορές. Αν οι Outkast ρέπουν προς το avant garde, τότε οι TV On The Radio ώρες ώρες πλησιάζουν προς τη μεριά τους, αλλά από τη δική τους βάση, με μια αδάμαστη ορμητικότητα σε στιγμές, με τις απαραίτητες dark πινελιές στην τομή οργανικού και μηχανικού, συναισθηματικού και απόμακρου, διαστρεβλωμένου.
9. Outkast: Idlewild
Είδος: R&B, Hip-hop
Label: La Face/Sony-BMG
Κυκλοφορία: 9/2006 
Ένας θρίαμβος είναι με πολύ λίγα λόγια το πολυαναμενόμενο album του μεγαλύτερου hip-hop ονόματος της εποχής μας, αφού βρίσκει τον Andre 3000 και τον Big Boi να συνεχίζουν να αναπροσαρμόζουν και να αποδομούν τα παραδοσιακά hip-hop όρια κατά τρόπο εμπνευσμένο μα και πολύ απολαυστικό. Με δυσκολία ονομάζεις λοιπόν αυτό που ακούς hip-hop, από την άλλη όμως είναι εξίσου δύσκολο να το ονομάσεις κάπως, πέρα από σύγχρονη μαύρη μουσική. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω συνοψίζονται λέγοντας ότι το Idlewild είναι ένα album-σταθμός, το οποίο θα πρέπει να μεριμνήσετε να αποκτήσετε αν σας ενδιαφέρουν πραγματικά οι μουσικές εξελίξεις της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
10.Muse: Black Holes & Revelations
Είδος: Pop, Rock
Label: A&E/Warner Bros
Κυκλοφορία: 7/2006 
Αν σας άρεσαν οι Radiohead την εποχή που έβγαζαν σπουδαία μουσική, αλλά πάντα τους θέλατε πιο σκληρούς, το νέο album των Muse - μια από τις αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς - είναι ό,τι πρέπει για εσάς. Μέχρι τώρα οι Muse, παρά τους φίλους που είχαν αποκτήσει (και) στη χώρα μας και παρά κάποια πραγματικά όμορφα τραγούδια, δεν είχαν ποτέ πείσει ότι δεν θα παρέμεναν ένα group στη σκιά Radiohead, με μια εμμονή να μπολιάσουν τη δραματική σχολή της brit pop με στοιχεία από τον χώρο του metal και του progressive. Κι όμως, με το που αντικρίζεις το αλλόκοτο, εντυπωσιακό εξώφυλλο του Black Holes & Revelations - και νομίζεις ότι είσαι στον πλανήτη του Dr. Spock ή κάτι τέτοιο - το νιώθεις ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά με τους Muse. Όντως, το βρετανικό τρίο παραδίδει εδώ τα πιο ώριμα τραγούδια του, αλλά και το πιο πλήρες ως τώρα σύνολό του, εξαναγκάζοντας ακόμα και έναν ως τώρα πολέμιό τους όπως εμένα να υποκλιθώ, αλλά και να συγκινηθώ. Οι Muse βρήκαν τη φωνή τους, κατάφεραν να κάνουν το ανίερο αμάλγαμα που τόσα χρόνια παλεύανε να φτιάξουν να σταθεί στα πόδια του ως πρόταση και να είναι και καλλιτεχνικά σφριγηλό.
