Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η συναυλιακή σεζόν κλείνει με τον καλύτερο τρόπο -οι Depeche Mode αναλαμβάνουν τα των αρένα συναυλιών, αφού δεν θα πέφτει πιθανότατα καρφίτσα στο Terra Vibe σε λίγες μέρες και οι Calla στο μικρό Underworld αναλαμβάνουν να καλύψουν τη δίψα των μουσικόφιλων για αξιολάτρευτα ονόματα-κολλήματα που καλώς ή κακώς δε θα γίνουν ποτέ μαζικά. Αν και οι διακοπές για πολλούς έχουν ξεκινήσει, αν και ένας κλειστός χώρος (μολονότι έχει μπει καλός νέος κλιματισμός) είναι για κάποιους αποκρουστικός για καλοκαιρινή συναυλία, δεν θα πρέπει με τίποτα να χάσετε την εμφάνιση ενός εκ των πιο χαρισματικών group της Νέας Υόρκης...
Να πούμε λίγα λόγια -όχι βιογραφικά, αλλά αντιπροσωπευτικά της μουσικής τους...
Ξεκίνησαν βάζοντας μπροστά την post-rock σημειολογία με το ντεμπούτο τους, στη σχολή όμως που η σιωπή παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο με το θόρυβο και συνέχισαν -αφού έγιναν μέρος της νεϋορκέζικης σκηνής για κάποια χρόνια- με ένα άλμπουμ ("Scavengers") που κρατούσε την παρακμιακή, smoky ατμόσφαιρα των bar της ερήμου, με μορικονικές κιθαριστικές μελωδίες και πιο "σίγουρα" φωνητικά που σε κρατάνε αποσβολωμένο και ανήμπορο να ψελλίσεις κάτι. Από εκείνο το άλμπουμ η μουσική των Calla, με τη βοήθεια και του Micheal Gira των Swans (που όχι μόνο υπέγραψε τους Calla στην εταιρία του, τη Young God Records, αλλά έκανε και την παραγωγή) σχημάτισε την οριστική της μορφή -μια μορφή αρκετά σαγηνευτική για όσους ελκύονται από τα απέραντα ηχοτοπία των Low.
Ακολούθησε (μετά και από ένα split 12” με τους Walkmen) το άλμπουμ "Televise", σκοτεινό, με τα τρία βασικά στοιχεία τους (feedback, programming και κρουστά) τοποθετημένα δίπλα σε ένα υπνωτικό μπάσο και μια κιθάρα που θρηνεί με τη βοήθεια της βαρύτονης, δραματικής ερμηνείας από τον Aurelio Valle. Ολα συνέθεταν ένα απόλυτα κολλητικό άλμπουμ που η ομορφιά του μπορεί να βρίσκεται στον απελπιστικό του τόνο, αλλά πάντα υπάρχει εκεί το φως για να κρατιούνται οι ισορροπίες.
Το τελευταία τους άλμπουμ είναι ίσως και το πιο βαθύ, το πιο upbeat, το πιο πλούσιο σε παραγωγή. Και δεν είναι μόνο το opening κομμάτι “It Dawned On Me”, ένας άμεσας catchy pop θρίαμβος που μας γυρνάει στην εφηβεία μας, αλλά όλο το άλμπουμ: με ηχοτοπία και θόρυβο που μας φέρνουν στο μυαλό τους My Bloody Valentine και The Jesus and Mary Chain, με επικές κορυφώσεις αλά Cure, με μυρωδιά από Joy Division, με μελωδίες χαρισματικής μπάντας.
Σκοτεινοί και θριαμβευτικοί ταυτόχρονα, οι Calla αποτελούν ίσως το συναυλιακό μυστικό αυτού του καλοκαιριού -ένα μυστικό που θα καταλήξει σε sold out παρά το κλειστό του χώρου και θα μας γεμίσει αναμνήσεις...
