 |
Προφανώς, κρίνοντας από το Fridge παρελθόν και την τεράστια επιτυχία των Four Tet, μπορούμε να υποθέσουμε πριν ακόμα ακούσουμε το Homesongs ότι ο Adem δε θα μας απογοητεύσει. Και θα έχουμε δίκιο. 10 απαστράπτουσες φολκ ελεγείες, ντυμένες με σιωπηρές ακουστικές κιθάρες, βουβά αλλά παρόντα drums και ένα ντροπαλό μπάσο, παρέα με μερικά ακόμα όργανα βοηθούν την πνιγηρή εξαιρετική (τελικά είχαν άδικο) φωνή του Adem να συνθέσουν ένα δίσκο-διαμάντι που μεταφέρει αμαχητί την γοητεία ενός ασφυκτικού Λονδρέζικου flat στο σπίτι μας χωρίς αυτό να είναι επ’ουδενί άσχημο. H folk κληρονομιά της Αγγλίας είναι μεν παρούσα στο Homesongs, αλλά ο Adem δεν είναι ξεροκέφαλος. Ακούσματα όπως οι Sparklehorse, o Tim Hardin (κυρίως) αλλά και Joni Mitchell και Karen Dalton έχουν σημαντική επιρροή στο δίσκο ο οποίος αντιλαμβάνεστε δεν είναι και ιδιαίτερα «εύκολος» αλλά είναι μαγευτικός μέσα από την διάρκεια και την επιμονή μας. 2003 και Four Tet, 2004 και Adem. Τόσο διαφορετικά αλλά τόσο πανέμορφα. Ο πρώτος με την ηλεκτρονική ευφϋία του, ο δεύτερος με την θλιμμένη αριστοκρατία του.
Πάνος Καραφωτιάς
22. Scissor Sisters - Scissor Sisters
 |
Την πρώτη φορά θα τους πάρεις σαν αστείο, σαν ανέκδοτο της σημερινής ένδοιας στυλιστικώς ξεχωριστών ήχων που ανατρέχει σε ρετροσκουπίδια (βλ. Darkness) για να επαναφέρει κάτι τρεντοειδές που θα συγκινήσει τα media. Τη δεύτερη φορά απλώς διασκεδάζεις. Την τρίτη αρχίζεις κι ενθουσιάζεσαι. Οι Νεϋορκέζοι είναι ασυγκράτητοι σε ταλέντο δανείων κι έξαρσης, τόσο όμως που να ακούει κανείς τα πονήματά τους ως ...Scissor Sisters, όσο κι αν χάνονται στο αχανές πεδίο των 70s, από τη disco των 70s ως το glam rock, με πολλούς πολλούς πολλούς Ελτοντζονισμούς. Κι έτσι, παρά το περιτύλιγμα από τα media και το σπαστικό για ορισμένους attitude, παρά τη γνώση ότι η οι ίδιοι που τους προβάλλουν, τους περιμένουν στη γωνία για να τους πετάξουν ανάγωγα από το παράθυρο του επίκεντρου, όπως έχει συμβεί με τόσες και τόσες περιπτώσεις, σου δίνεται η ψευδαίσθηση (η εντύπωση; πες το όπως θέλεις) ότι ήρθαν για να μείνουν. Ό,τι λοιπόν και να συμβεί στο εξής, όποιο άλλο ρετροκόλλημα κι αν φάνε, θα υπάρχει αυτό το απολύτως διασκεδαστικό δισκάκι για να χρωματίζει και να θυμίζει στιγμές των 00s που σκάσαμε τεράστια χαμόγελα, χορέψαμε σαν αστράφτοντες disco kings & queens και είπαμε και μια παραπάνω μαλακία με φίλους σε μικρά αυτοσχέδια πάρτυ.
Τάσος Βογιατζής
23. The Dresden Dolls – The Dresden Dolls
 |
Ένα από τα πιο ξεχωριστά και απολαυστικά άλμπουμ της χρονιάς. Οι The Dresden Dolls, που υπάρχουν στην πιάτσα από το 2001, είναι δύο στο σύνολο και παίζουν μουσική που μοιάζει με ελάχιστα πράγματα που ακούς σήμερα. Μερικοί θα το πουν
punk piano rock, άλλοι punk-cabaret, εμείς θα το πούμε θεατρική μουσική παιγμένη με δύο μόνο όργανα, ένα πιάνο κι ένα set drums, η οποία μοιάζει όμως τόσο ...γεμάτη. Σκοτεινή, ερωτική, γοτθίζουσα όπου χρειάζεται, με φωνητικά που ξεκινάνε από τον ψίθυρο και φτάνουν στη riot-grrl ενέργεια. Sleater-Kinney σε ένα καμπαρέ της Γερμανίας στα 30s γεμάτο καπνούς και παρακμή. Άντε να χωνέψεις ότι προέρχονται από τη Βοστώνη. Φανταζόμαστε ότι live είναι όλα τα λεφτά...
Τάσος Βογιατζής
24. DJ Krush - Jaku
 |
Πολλά από τα κομμάτια πλησιάζουν την τελειότητα, καθώς η ακρίβεια της παραγωγής μαγεύει σε συνδυασμό με την ζεστασιά της μουσικής. Ο Ιάπωνας άρχοντας δείχνει για ακόμα μια φορά γιατί δεν χάθηκε μετά το πέρασμα του hype που λεγόταν trip hop. Από τα αριστουργήματα της χρονιάς που πέρασε.
Τάσος -Gizmo- Γαλανός
25. Ghostface Killah - The Pretty Toney Album
 |
H παραγωγή στα πρώτα κομμάτια ακούγεται απίστευτή και ιδιαίτερα ...βρώμικη. Σε μια βιομηχανία όπως αυτή του hip hop, όπου τα χρήματα αντικατέστησαν το credibility και η πολλυσυλεκτικότητα και ο πειραματισμός αυτής της μουσικής αντικαταστάθηκε από ανάγκη δημιουργίας εύπεπτων χορευτικών επιτυχιών, o Ghostface Killah δίνει στους δρόμους και στα beat junkies ένα βρώμικο true hip hop joint. Ο Ghostface Killah έχει ένα περίεργο τρόπο να δημιουργεί ρίμες και να τις εκφέρει, τη μία σαν κλασσικός ράπερ και την άλλη σαν παρανοϊκός που εκλιπαρεί για την βοήθεια σου...
Τάσος -Gizmo- Γαλανός
26. Loretta Lynn - Van Lear Rose
 |
Αυτό που θα σας μείνει από αυτό τον υπέροχο δίσκο είναι καταρχήν μια φωνή που παρά τα χρονάκια της, ερμηνεύει με σιγουριά και σταθερότητα ένα υλικό που ξεχειλίζει από τους ήχους της αμερικανικής ηπείρου, μα και από τις ιστορίες της, μιας και η country ντίβα ξέρει τον τρόπο να διηγείται συμβάντα από την καθημερινότητα της απέναντι πλευράς του πλανήτη, που μάλιστα άλλοι συνάδελφοί της δεν τολμούν να αγγίξουν. Το μεγάλο ατού του δίσκου, επίσης, είναι ότι απευθύνεται και σε ανθρώπους που δεν είναι αποκλειστικά φανς της country, αν και βοηθάει πολύ να έχετε προηγούμενα πάρει μια γεύση από το συγκεκριμένο μουσικό είδος και να το εκτιμάτε γενικά.
Μάνος Μπούρας
 |
Σύμφωνα με το μύθο (κι όλοι λατρεύουμε ένα παραμύθι), ο David Steele, ex-Beat και ex-Fine Young Cannibal έψαχνε χρόνια τη soul φωνή της ζωής του προκειμένου να ηχογραφήσει το δικό του κλασικό soul διαμάντι. Και κατέληξε στην 23χρονη Jonte Short από τη Νέα Ορλεάνη, ίσως την καλύτερη φωνή του είδους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, μια φωνή με την κλασική σαγήνη της Fontella Bass, το δυναμισμό της Aretha Franklin και τις σύγχρονες ευαισθησίες των Mary J Blige και Jill Scott. Φωνή που γαλουχήθηκε σε εκκλησίες, κατέχοντας μια αγνότητα που δύσκολα συναντάς σε σύγχρονες κυκλοφορίες. Η πυκνότητα της ρομαντικής διάθεσης, της πραγματικής συγκίνησης, αλλά και της αυθεντικής ευεξίας που προσφέρουν ειδικά τα τραγούδια που έγραψε μαζί της ο David Steele, μαρτυρούν ένα πραγματικό, πολύπλευρο ταλέντο, ανάλογο εκείνου της Lauryn Hill. Ο ήχος μυρίζει Motown, αλλά δεν θα μπορούσε από μόνο του ως στοιχείο να μας προσφέρει αυτό το ταξίδι εκπλήξεων. Soul είναι το βασικό θέμα, με άμεσες funk, gospel, αλλά και πιο urban αναφορές, με ήχους παλιού βινυλίου να στρατολογούνται, διακριτικά samples, slide κιθάρες και ακουστικό πιάνο να υποβοηθούν, Morcheeba ατμόσφαιρες να δηλώνουν "παρών", sitars και έγχορδα να προσφέρουν αφορμές για το πιο γλυκό λίκνισμα...
Τάσος Βογιατζής
28.Ilya - They Died For Beauty
 |
Ίσως να ήρθε τώρα η ώρα που να επιβάλλεται να δημιουργήσουμε μια θέση δίπλα στους Massive Attack, τους Portishead, τον Tricky ή ακόμα τους Earthling και το πρώτο άλμπουμ των Archive. Το “They Died For Beauty” είναι ο δίσκος που θα ηχογραφούσαν οι Portishead αν ήταν Παριζιάνοι, το άλμπουμ που θα έκαναν οι Tindersticks αν άλλαζαν σε γένος τραγουδιστή, όχι όμως και σε θεατρικότητα, το νέο άλμπουμ των Cousteau μετά από ένα κοσμοπολίτικο ρετουσάρισμα. Είναι ένα έργο που δημιουργεί το εναλλακτικό chill out, χωρίς ίχνος αποχαύνωσης, αντίθετα, με μια έντονη αίσθηση περιπέτειας στα τραγούδια του που ξεπηδάει αφύσικα από τη φαινομενική αταραξία του. Είναι ένας απ’ τους πιο cool δίσκους που κυκλοφόρησαν τελευταία, με το cool να αντλεί την έννοιά του από την ίδια λέξη που στόλιζε τους δίσκους του Miles Davis. Ακούστε το οπωσδήποτε...
Μάνος Μπούρας
 |
Τα δέκα κομμάτια του Sonic Nurse διαθέτουν εξάρσεις αλλά διατηρούν τη δομή τους, διαθέτουν θόρυβο αλλά κρατούν και τον καθαρό ρυθμό τους, περιλαμβάνουν τα ουρλιαχτά της Kim Gordon αλλά κυρίως την ‘θηλυκή’ της (βλέπε Goo) ερμηνεία σε ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερα από τα δέκα τραγούδια. Ο Jim o’ Rourke παραμένει το πέμπτο μέλος συμβάλλοντας στον καθαρό και ελεγχόμενα θορυβώδες ήχο. Αυτή η ισορροπία μελωδίας και θορύβού στο Sonic Nurse είναι πραγματικά υποδειγματική. Όπως και η φρεσκάδα και νεανική σπιρτάδα των συνθέσεων …αυτή η ‘sonic νοσοκόμα’ από ότι φαίνεται έκανε πολύ καλή δουλεία. Το εκπληκτικό είναι μάλιστα ότι μετά από τόσα χρόνια δεν αρκούνται σε μια επίδειξη στυλ και τεχνικής, κάτι που θα μπορούσε να τους βγει εντελώς ακούραστα χωρίς πάλι να μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. Το Sonic Nurse αφορά τόσο όσους έχουν και τους 19 δίσκους τους όσο και από όσους τους ακούν τώρα για πρώτη φορά. Μάλιστα η αλήθεια είναι ότι ζηλεύω λίγο τους δεύτερους και την συγκίνηση που θα νιώσουν ανακαλύπτοντας σιγά σιγά το σπουδαιότερο rock συγκρότημα της εποχής μας.
Τάκης Θανόπουλος
30. The Dears - No Cities Left
 |
Από τον Καναδά μας έρχονται οι Dears, έχοντας κατακτήσει πρώτα τους κριτικούς εκεί. Και δεν είναι δύσκολο να πιάσουν π.χ. στη Βρετανία, αφού ουσιαστικά το άλμπουμ τους είναι ένας φόρος τιμής στη βρετανική ποπ, με διάσπαρτα διακοσμητικά στοιχεία για να είναι πιο ελκυστικό το πακέτο. Smiths και Pulp, πότε με λίγο από πρώιμους Roxy Music, πότε με μια πινελιά Serge Gainsbourg, αλλά είναι προφανείς οι επιρροές. Στις συνθέσεις τους φέρνουν έγχορδα, αναλογικά synths και tremolo κιθάρες, αλλά το κύριο όπλο τους είναι μερικά πολύ όμορφα ποπ κομμάτια, από εκείνα που λες ...ή το 'χεις ή δεν το 'χεις!
Τάσος Βογιατζής
