31. Mark Lanegan - Bubblegum Ίσως η πιο ολοκληρωμένη σόλο δουλειά του Lanegan. Μαζί του -σε ουσιαστικό ρόλο- καλλιτέχνες σημαντικοί, όπως οι PJ Harvey, Greg Dulli, Josh Homme Dean Ween, Izzy Stradlin και Duff McKagan. Όπως, όμως, και να το κάνουμε, την παράσταση κλέβει ο ίδιος, είτε επιδίδεται σε εύθραυστα americana κομμάτια και θελκτικές alt-blues μελωδίες, είτε ροκάρει λες και βρίσκεται στα Desert Sessions. Είναι επόμενο, λοιπόν, να τον θαυμάζουν από fans του Tom Waits, ως θιασώτες του stoner-rock ή της Polly Harvey. Και το Hit The City, με την τελευταία, είναι ένα από τα πιο κολλητικά κομμάτια της χρονιάς. Τάσος Βογιατζής
32. The Go! Team – Thunder Lightning Strike Ένα από τα πιο εξαιρετικά δείγματα sampledelica, γι' αυτό μην περιμένετε να οριοθετηθεί μουσικά. Πείτε το dance pop με τηλεοπτικά θέματα, 70s easy listening με Hawaii 5-0 πνευστά, hip-hop, soul, new wave, Bollywood απολήξεις - υπάρχει μόνο αρχή και τέλος σ' αυτό το έργο. Δύσκολο να ξεχωρίσετε τα καλύτερά σας, δύσκολο να βρείτε τί είναι αυτό που ακούτε. Απλά ένα επιτυχημένο κολλάζ ήχων; Όχι ακριβώς, γιατί σ' αυτή την περίπτωση θα τελείωνε το ενδιαφέρον μετά τα πρώτα ακούσματα. Το θέμα είναι ότι αυτός ο αχταρμάς είναι κολλητικός! Τάσος Βογιατζής
33. Air - Talkie Walkie Στο τρίτο "κανονικό" μέλος της δισκογραφίας τους, το οποίο είχαμε μάλιστα τη χαρά να παρουσιάσουμε πρώτοι εν Ελλάδι με τις ευλογίες τους, μας περιμένει ακόμη μία έκπληξη. Κρατώντας μερικά από τα γήινα στοιχεία και τις τάσεις για μικρά πειράματα, οι Air επιστρέφουν ξανά πίσω για το διάστημα. Υπέροχος ηλεκτροακουστικός ήχος (ο πολυχαρακτηρισμένος και ως ρετροφουτουριστικός όλα αυτά τα χρόνια) με καλειδοσκοπικά ηχοτοπία και "κινηματογραφικές" ενορχηστρώσεις που τοποθετούν ενίοτε το μπάντζο ως ακουστική τσόντα. Οι Air γράφουν ποπ συνθέσεις για ταξίδια στο διάστημα, τη σεξουαλική επιστήμη, το σύγχρονο έρωτα, αλλά και τα "cherry blossom girls", άλλοτε με σεξουαλικό πάθος, άλλοτε με αφοπλιστική αφέλεια και ακατάσχετο ρομαντισμό, μα πάντα με μια ευδιάκριτη μοναξιά να πλανάται. Ακόμα και ο τόνος των πιο ευχάριστων στιγμών αφήνει πίσω του μια μελαγχολία, στοιχείο που επιτείνει μάλλον και ο Godrich στο ευγενές του φινίρισμα. Απολαύστε λοιπόν αυτές τις δέκα νέες συνθέσεις των Γάλλων, αφήστε τις να επιδράσουν ελεύθερα στα ένστικτά σας, αποδεσμεύοντας όλη την αιθέρια γοητεία τους. Δεν θα σταθείτε αμήχανοι ως προς το απρόσμενο της τροπής τους, αλλά αν τις ακολουθήσετε πιστά θα αποτελέσουν το πιο γερό διαβατήριο για ένα αθώο ταξίδι στα άδυτα της τρυφερότητας. Τάσος Βογιατζής
34. Secret Machines - Now Here is Nowhere Αυτό είναι το ολοκληρωμένο ντεμπούτο του τρίο (εκ Τέξας ορμώμενο) που εδρεύει πλέον στη Νέα Υόρκη, σε παραγωγή μάλιστα του ιδίου. Μουσική γεμάτη hooks, που ξεκινά από heavy κιθαριστικές φόρμες και φτάνει σε synth επιστρώσεις και ατμοσφαιρικές στιγμές. Μια δανείζονται έμπνευση από το krautrock, μια από το drumming των Led Zepeling, μια από τα ηχοτοπία των Pink Floyd και μια μας φέρνουν στο μυαλό έντονα τους Flaming Lips. Ο Brandon Curtis, που έχει αναλάβει το φωνητικό μέρος, θυμίζει αρκετά Neil Young. Ό,τι και να μας φέρνουν, όμως, στο μυαλό, το σίγουρο είναι ότι το δημιούργημά τους είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, τόσο για τους φίλους των Lips ή των Mercury Rev, όσο και για λάτρεις ενός πιο heavy ήχου, μιας και ισορροπούν στο ψυχεδελικό/ατμοσφαιρικό σκοινί που ταυτόχρονα τους χωρίζει και τους ενώνει. Τάσος Βογιατζής
35. Migala - La Increible Aventura Αν ποτέ οι Godspeed! You Black Emperor αποφάσιζαν να μπουν στο στούντιο παρέα με τους Lambchop, τότε ίσως το άλμπουμ που θα κουβαλούσαν παραμάσχαλα κατά την έξοδό τους να ακουγόταν όπως το “La Increible Aventura”! Σ’ αυτό το πέμπτο τους άλμπουμ λοιπόν, κυνηγούν και πάλι το αόρατο, μεγαλοπρεπές φάντασμα της γιγάντιας κιθαριστικής συγχορδίας που, αν και πολυφορεμένο, εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να χαρίζει συγκινήσεις. Οι Migala σχεδόν ποτέ δεν σε απογοητεύουν, και το ίδιο ισχύει και αυτή τη φορά. Το “La Increible Aventura” χαρίζει συγκινήσεις στους φίλους της indie κουλτούρας απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του... Νίκος Μποζινάκης
36.Keane - Hopes and Fears Όλες οι συνθέσεις χτίζονται πάνω στο πιάνο, διατηρούνται από τους αρμούς της φωνής του και υψώνονται στον ουρανό φτάνοντας σε ανθεμικα ρεφρενακια τα οποία αφήνουν να παρεισφρήσει και μια υποψία ηλεκτρονικής απόχρωσης. Άλλοτε τα κομμάτια έχουν ένα feel από τα Sixties ('Sunshine'), άλλοτε ταξιδεύουν στο δικό τους χωροχρόνο ('Untitled 1') κι άλλοτε φτιάχνουν ένα κουκούλι όπου μπορεί να καταφύγει οποιαδήποτε πονεμένη ψυχή ('Your Eyes Open'). Κι η έλλειψη της κιθάρας περνάει απαρατήρητη… Κωνσταντίνος Τσάβαλος
37. Lambchop - Awcmon / Noyoucmon Μια διπλή κυκλοφορία από τις ηχογραφήσεις δυο projects -αφ' ενός της ιδέας του Kurt Wagner να ηχογραφήσει ένα κομμάτι τη μέρα για ένα σεβαστό διάστημα, κι αφ' ετέρου του request για ένα soundtrack μιας βωβής ταινίας του 1927. Επιλέχθηκαν λοιπόν τα κορυφαία κομμάτια από τα δύο sessions για να προσθέσουν άλλο ένα λιθαράκι στη μακροσκελή δισκογραφία τους. Το αποτέλεσμα ίσως θα ήταν ακόμη καλύτερο αν τα δύο αυτά άλμπουμ είχαν συμπτυχθεί σε ένα, αλλά έχουμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς με μία σαγηνευτική δουλειά, πλούσια ενορχηστρωμένη, αλά Nixon, που καταφεύγει σε Love Unlimited Orchestra ή σε αμιγώς rock'n'roll ή jazz στέκια, χωρίς να χάνει το ιδιαίτερο χρώμα της. Είναι κι αυτό το πανταχού παρόν βαρύτονο της φωνής του Wagner που σε κρατάει καθηλωμένο. Τάσος Βογιατζής
38. 22-20s - 22-20s Ακόμα ένα group που είναι ικανό να σε κερδίσει από το πρώτο άκουσμα. Το βρετανικό κουαρτέτο συνδυάζει το αγνό rock'n'roll με τα κλασικά blues. Στην παραγωγή βρίσκεται ο Brendan Lynch (Primal Scream), αλλά η τετράδα είναι εκείνη που κερδίζει το παιχνίδι με super κομμάτια όπως τα Devil In Me, Shoot Your Gun και Why Don't You Do It For Me, αλλά κι ένα ανεξέλεγχτο πάθος παράλληλα που δεν χαμπαριάζει από την κλεισούρα του στούντιο. Οι συγκρίσεις με τους White Stripes έχουν αρχίσει, αλλά μόνο τυχαίες είναι κάποιες κοινές συνιστώσες. Τάσος Βογιατζής
39. Midnight Movies - Midnight Movies Παγωμένη μουσική, ρομαντική και παρακμιακή. Βγαλμένη από τα 90s, μουσική που μπορεί να συγκεράσει το θόρυβο των Sonic Youth, τις ρυθμικές ραχοκοκαλιές των Stereolab, μουσική που ξαναδίψασε για fuzzy κιθάρες, αλλά σε έχει στην τσίτα για το αν το καθαρκτικό φινάλε έρθει στο τέλος (κάποιες φορές μένει με την πρόθεση). Αν σου αρέσει το moody, υπνωτικό, ψυχεδελικό τοπίο, με ψυχεδελικά ποπ ανοίγματα, garage-rock ενέργεια και space-rock χάσιμο, χωρίς βέβαια να κυριαρχεί η μέθη του αυτοσχεδιασμού, αυτός εδώ είναι ο δίσκος που πρέπει να πάρεις στον εαυτό σου. Τάσος Βογιατζής
40. Elliott Smith – From a Basement on the Hill To τελικό μιξάρισμα του κύκειου άσματος του Smith ολοκληρώθηκε από την οικογένεια και τους φίλους του, μετά τον θάνατά του. Πέρα από την αξία του ως έργου που παρέδωσε λίγο πριν μας αφήσει, υπάρχει και η ουσία. Που είναι εκπληκτικά τραγούδια, υφολογικά σε όλο το εύρος των προηγούμενων άλμπουμ, κάτι σαν στυλισικό best-of. Ήσυχα, ψιθυριστά, άλλα πιο σύνθετα, αλλά πάντα γνώριμα, καταθλιπτικά και ίσως περισσότερο δύσκολο να τα αντέξεις πλέον συναισθηματικά, γνωρίζοντας τί έχει γίνει, τα κομμάτια του άλμπουμ αυτού είναι σίγουρο ότι θα συνοδεύσουν τις πιο εσωστρεφείς στιγμές σας με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Δηλαδή τί μπορείς να κάνεις όταν τον ακούς να λέει “I can‘t prepare for death any more than I already have” ή “Gimme one good reason not to do it / Don’t let me get carried away”; Σίγουρα ένας από τους πιο καταθλιπτικούς δίσκους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια... Τάσος Βογιατζής
