Benicassim: Ένα από τα κορυφαία μουσικά φεστιβάλ της Γηραιάς Ηπείρου - θα είμαστε εκεί!

Αναμφισβήτητα ένα από τα κορυφαία μουσικά φεστιβάλ της Γηραιάς Ηπείρου είναι τo Benicassim, το οποίο διάγει ήδη το δέκατο έτος της ηλικίας του ως συναυλιακος θεσμός. Μέχρι στιγμής τα ονόματα τα οποία έχουν επιβεβαιώσει την συμμετοχή τους στο 5ημερο φεστιβάλ είναι πάνω από 70 ενώ την τελευταία στιγμή αναμένεται να ανακοινωθούν και κάποια ακόμη που οι διοργανωτές ίσως να μας τα κρατάνε για εκπλήξεις…Οψόμεθα…Το Avopolis για πρώτη χρονιά στην ιστορία του θα είναι εκεί. Μια εκ των ιθυνόντων με την οποία μιλήσαμε μάλιστα, εξέφρασε την άπλετη ικανοποίηση της γιατί πιστεύει ότι το φετινό Μπενικασιμ όχι μόνο έχει την καλύτερη σύσταση από πλευράς ονομάτων των τελευταίων δέκα ετών, αλλά με την ωριμότητα και την εμπειρία που διαθέτει πια ως συναυλιακο δρώμενο, θα ικανοποιήσει τα γούστα ακόμη και των πιο δύσκολων ακροατών.

Ας δούμε λοιπόν κάποιους από τους λόγους για τους οποίους θα είμαστε εκεί, αρχής γενομένης από την Πέμπτη 5 Αυγούστου, που το Μπενικασιμ θα ανοίξει την αυλαία του: οι Ash γιορτάζοντας τα δέκατα γενέθλια τους μαζί με αυτά του φεστιβάλ, θα παρουσιάσουν στο κοινό τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, πέμπτο στη σειρά, με τίτλο "Meltdown", το οποίο και σηματοδοτεί την επιστροφή τους στο θορυβώδες κιθαριστικο ήχο, στα πρότυπα του “1977” και του “Trailer”. Μετά την Charlotte Hatherley, τον Rick McMurray, τον Mark Hamilton και τον Tim Wheeler, σειρά θα έχουν η έκπληξη της περσινής χρονιάς, οι The Shins, οι οποίοι μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στο πλευρό των Preston School of Industry και των Red House Painters, λογικά θα επικεντρώσουν το set τους στο υλικό από το εκπληκτικό Chutes Too Narrow – ένα άλμπουμ το οποίο εδώ κι αρκετό καιρό παίζει συνέχεια στο στερεοφωνικό των γραφείων του Avopolis. Ελπίζω να ακούσουμε και την κομματάρα τους, το New Slang, γιατί αλλιώς θα πάω backstage και θα μαλώσω τον James Mercer εκ μέρους όλων των αναγνωστών μας. Η μέρα θα κλείσει υπό τους ήχους του Felix Stallings ή Felix Da Housecat αν προτιμάτε. Στο κουρμπέτι από το 1987 με εκείνο το φαντασμαγορικό Phantasy Girl, έφτασε εν ετει 2004 να θεωρείται, όχι άδικα, ένας απ τους κορυφαίους house dj του καιρού μας, κυρίως εξαιτίας της δουλειάς του σε άλμπουμ όπως τα “I Know Elektrikboy” του ’99 και του ολοκαίνουργιου “Devvin Dazzle & The Neon Fever”.

Η Παρασκευή 6 Αυγούστου ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς: οι poppers Ισπανοί Casa Azul θα παίξουν το γοητευτικό χαρμάνι τους από ήχους περασμένων δεκαετιών προσδοκώντας να μας μπάσουν για τα καλά στον El Sonido Efervescente De La Casa Azul αναβράζοντα ήχο τους, όπως είναι ο τίτλος ενός εκ των άλμπουμ τους. Αν ήταν Έλληνες θα ήταν κάτι μεταξύ Xaxakes και Raining Pleasure…Την σκυτάλη παίρνουν οι γνώριμοι του ελληνικού κοινού Einsturzende Neubauten, όχι μόνο λόγω της μορφής που λέγεται Blixa Bargeld που αποτελεί το μυαλό πίσω από τις δουλειές τους. Μετά από 24 χρόνια παρουσίας και με έναν νέο δίσκο στη φαρέτρα τους - “Perpetuum Mobile”- ο συνεργάτης του Νικόλα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της γερμανικής φράξιας αναμένεται να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα ακόμη περισσότερο. Οι πολυαγαπημένοι μου Her Space Holiday του Marc Bianchi θα βρίσκονται στη διπλανή σκηνή, στην οποία αναμένεται να σπεύσω με τις πρώτες νότες του "Sleepy California", ενός εκ των καλύτερων σινγκλ της περσινής χρονιάς. Μαρκ, θα παίξεις όλο το The Young Machines, έτσι δεν είναι; Ει, το "The Luxury of Loneliness" μην ξεχάσεις!

Οι Strokes των Νοτίων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή τα αδέλφια Followill - κι ένας ξάδελφος τους - που αποτελούν τους Kings of Leon θα αποτίσουν φόρο τιμής στον σκληρό ήχο της δεκαετίας του ’70 με γκαράζ επιρροές, όπως αυτές στοίχειωσαν το ντεμπούτο τους, “Youth And Young Manhood”. “Molly’s Chambers”, “California Waiting” και “Holly Roller Novocaine” κι άγιος ο Ronnie Van Zandt ! Ηλεκτρονικά μονοπάτια θα ακολουθήσουμε μετά, μαζί με τους γερμανούς Lali Puna, το άλμπουμ των οποίων “Faking The Books” πρόσμενα να ακούσω live –καθότι στη στουντιακη του έκδοση σου παίρνει το μυαλό. Ηλεκτρονικά κινούνται και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Martini Brothers, από το 1998 που σχηματίστηκαν, με την προσδοκία να «παίζουν μουσική μαζί μέχρι το 2098», όπως είχαν δηλώσει κάποτε. Άντε να δούμε τι λέει κι αυτό το “Love The Machine”, που ακόμη δεν έχει φτάσει στα αυτιά μας. Οι Ισπανοί indie poppers Polar αποτελούν άλλον ένα γρίφο, καθότι έχω ακούσει τόσα γι ‘ αυτούς, αλλά ποτέ μου δεν έχω ακούσει κάποια δουλειά τους. Οι Βαλενθιανοι έβγαλαν νέο άλμπουμ - “Comes With A Smile” –και θα το παρουσιάσουν ενώπιον μας. Αν είναι αλήθεια όλα αυτά που λένε περί ομοιότητας με Low, τότε τα πιάσαμε τα λεφτά μας ! Μεγάλη μπάντα και οι Snow Patrol κι ένας από τα καλύτερα συγκροτήματα της μέρας αυτής. Στην Jeepster αναδείχθηκαν, είναι δυνατόν να ήταν κακοί; Η Universal τους ενέταξε στις τάξεις της κι αναμένω με ανυπομονησία τον Gary Lightbody να ερμηνεύει τα κομμάτια από το νέο τους πόνημα, “Final Straw”.

Οι Tindersticks ποτέ δεν ήταν αγαπημένοι μου – εκτός από το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο έχω λιώσει στο παίξιμο. Δεν τους έχω δει όμως ζωντανά και ασφαλώς θέλω να ακούσω τον Stuart Staples να αλυχτάει πάνω στη σκηνή, περιμένοντας τον νονό του Lee Hazlewood να έρθει να τον μαζέψει. Αν ήταν και η Carla Thorgerson, θα ήταν τέλεια…Οι The Charlatans θα αναλωθούν ασφαλώς στο ολοκαίνουργιο “Up At The Lake”, αλλά θα είναι τουλάχιστον αμαρτία να μην πούνε κάποιο από τα κομμάτια μέσα από τα “Some Friendly”, “Tellin’ Stories” και “The Charlatans”. Πότε θα έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε ? Rob από εκεί πάνω που είσαι, αν κάνουνε καμιά παρασπονδία, ρίξε κάνα κεραυνό, ξέρεις εσύ…Επιτέλους θα δω τους Air ζωντανά, καθότι όταν είχαν έρθει στην χώρα μας, ο γράφων υπηρετούσε τη μαμά πατρίδα. Την ώρα που θα παίζουνε, θα φροντίσω να είμαι δίπλα στη θάλασσα μαζί με ένα ποτήρι σαγκρια. Το “Moon Safari” είναι μέσα στα δέκα καλύτερα άλμπουμ των Nineties. Οι Pet Shop Boys αναμένεται να κάνουν ένα από τα συνήθη πάρτι τους επί σκηνής, σαν εκείνη την κορυφαία τους εμφάνιση τον Ιούνιο του 2000 στον Λυκαβηττό ενώ η μέρα θα κλείσει με τους Kraftwerk – παλιότερα αποτελούσε μαζί με τους Queen το συναυλιακο μου απωθημένο. Επιτέλους θα τους δούμε από κοντά και να διαπιστώσουμε ιδίοις ωσι για ποιο λόγο θεωρούνται η δεύτερη επιδραστικοτερη μπάντα του Εικοστού Αιώνα μετά τα Σκαθάρια.

Η επόμενη μέρα, Σάββατο 7 Αυγούστου, αρχίζει πιο χαλαρά – η κατάληξη της όμως κάθε άλλο παρά ήρεμη θα είναι. Κάπως έτσι ξεκίνησε και την καριέρα του άλλωστε ο Yann Tiersen, ο συνθέτης του soundtrack της Αmelie και του Good Bye Lenin!, παίζοντας σε γκρουπακια διασκευές των Joy Division και των Stooges, για να καταλήξει να συνεργάζεται με σύγχρονες μορφής της ποπ μουσικής όπως τον Neil Hannon των Divine Comedy και τον συμπατριώτη του Dominique A., ο οποίος και του έδωσε το πρώτο του Νο1 στην πατρίδα του με το σινγκλ "Monochrome" το 1995. Γαλλική χροιά έχει και η μουσική των Belle & Sebastian και για όση ώρα παίξουνε ο χώρος του φεστιβάλ θα γεμίσει με ένα ονειρεμένο sixties feeling τόσο από το νέο τους Dear Catastrophe Waitress, όσο κι από τα προηγούμενα “Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant” και “Tigermilk”.Μπορεί τα τελευταία χρόνια να υπήρξαν κάποιοι τριγμοί στην μπάντα αλλά ο πυρήνας των Stuart Murdoch και Stuart David παραμένει σταθερός και άκρως παραγωγικός. Τις τέσσερις Electrelane τις είδαμε πριν δυο περίπου μήνες στην Αθήνα αλλά οι ηλεκτρικά φορτισμένες τους ατμόσφαιρες έτσι όπως αναδύθηκαν από το πρώτο τους άλμπουμ “Rock It To The Moon” αλλά κι από το πρόσφατο “Power Out”, αποδεικνύουν ότι - σε αντίθεση με ο,τι μπορεί να πίστευαν μερικοί - το post-punk και τα sixties απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους.

Ο Dan κι ο John Kahuna ή FC Kahuna αποφάσισαν στα μέσα της περασμένης δεκαετίας να ενώσουν τις δυνάμεις τους πάνω από τα decks και κατάφεραν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να αποκτήσουν ένα cult status εφάμιλλο με αυτό των Chemical Brothers. Συνεργάστηκαν με τον Fatboy Slim και μόλις πέρσι κυκλοφορήσαν το ντεμπούτο τους με τίτλο Machine Says Yes. Στο Benicassim ευελπιστώ να πάρω μια γεύση από τις δυνατότητες τους, καθότι είναι και η πρώτη φορά που θα τους δω ζωντανά. Σειρά έχουν οι νικητές του διαγωνισμού Progetto Demo 2004 (Project Demo) της γειτονικής Ιταλίας, οι Ρωμαίοι Micecars. Οι πληροφορίες από την γείτονα χώρα μιλάνε για την πιο σημαντική μπάντα της χώρας από την εποχή των Giardini Di Miro. Αν καταφέρουν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κομμάτια όπως τα “Nihil Is The Quest”, “Hulk Hogan (Torch Song)” και “Americans”, τότε αυτομάτως βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά από την αρχή. Οι Άγγλοι Serafin από την άλλη πλευρά έρχονται στο Fib Heineken 2004 για να παρουσιάσουν κι αυτοί το νέο τους άλμπουμ “No Push Collide”. Με δυο κιθάρες, ένα μπάσο και μια ντραμ κιτ αναμένεται να βάλουν φωτιά στη σκηνή που θα παίξουνε αφού το μείγμα Blur-και-Foo Fighters-με-μια-δοση-Weezer λειτουργεί ως βραδύκαυστο φιτίλι έτοιμο να εκραγεί.Μια από τις μπάντες για τις οποίες ο Brian Eno θα ήταν περήφανος, οι Sluta Leta (μην ρωτήσετε για την ετυμολογία του ονόματος τους, μου είναι παντελώς άγνωστη…) βάζουν κιθάρες ανάμεσα σε μινιμαλιστικους synth ήχους και funk phat beats να κοιτάνε κατάμουτρα ριφακια παιγμένα με χεβιμεταλικη μαεστρία. Τώρα, τι σοι ήχος βγαίνει από αυτό, ένας Θεός ξέρει. Το νέο τους άλμπουμ πάντως Semi Peterson, έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές.

Ένας από τους πολύ βασικούς λόγους που θέλω το Σάββατο το πρωί να φτάσω νωρίς στο Benicassim είναι για να μην χάσω δευτερόλεπτο από το electrorock των Soulwax, από τους οποίους ο,τι κι αν έχω ακούσει με έχει ενθουσιάσει. Τα αδέλφια Stephen και David Dewaele κατάφεραν με το Much Against Everyone's Advice να ρίξουν μια σπρωξιά στην ροκ παρακαταθήκη και να την ρίξουν στο ίδιο λάκκο με Aphextwin-ικες λούπες. Ασφαλώς και δεν θα λείψουν τραγούδια όπως "When Logics Die" ή το πιο εμπορικό τους "Too Many DJs". Νικητές του αντίστοιχου διαγωνισμού Projekt Demo 2004 στην Γερμανία αναδείχτηκαν οι The Strivers, για τους οποίους τα καλά λόγια περισσεύουν από τα γερμανικά μουσικά μέσα. Ο ήχος τους, πολύ κοντά σε αυτόν των Von Bondies και των The Kills, θα αποτελέσει πόλο έλξης για τους γκαραζοφιλους του φεστιβάλ. Έχοντας την τύχη να διαθέτουν στις τάξεις τους τρεις εξίσου ικανούς μάστορες της μελωδίας, οι Teenage Fanclub είναι ξανά μέσα στα πράγματα μετά από αρκετό καιρό. Ο γράφων θα έχει μαζί το ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας, το Bandwagonesque, just in case βρει πρόσβαση για τα παρασκήνια. Αν κλείσουν το σετ τους με το "Gene Clark", θα γυρίσω από την Ισπανία κολυμπώντας ! Κάπου παραδίπλα θα βρίσκεται η κουκλίτσα – απωθημένο οι Γιαπωνεζουλες, το παραδέχομαι…- Tujiko Noriko μαζί με τον καλύτερο της φίλο, το laptop της. Τι από τα δυο θα με κρατήσει κοντά της, η μουσική που θα βγει από εκεί ή το manga μουτράκι της, θα σας το πω στο αναλυτικό review μου μετά το πέρας του φεστιβάλ.

Η μέρα θα κλείσει με τους λατρεμένους Primal Scream (που μαζί με τους Pixies μας πρόσφεραν τις καλύτερες οπτικοακουστικές εμπειρίες για το 2004 so far…), με την ελπίδα ο «κομμάτιας» Bobby G. να μην έχει καταναλώσει ο,τι ναρκωτικό υπάρχει στη Γη από το 1342 μ.Χ. κι έπειτα – για να παραφράσω τον Hunter Thompson – και να είναι σε θέση να λικνίσει φυσιολογικά το αποστεωμένο του κορμί. Άλλος ένας που ξεγέλασε την ηρωίνη έχει σειρά, ο φίλτατος Louis Firbank –κατά κόσμον Lou Reed. Οι πληροφορίες λένε ότι το σετ του θα αναλωθεί στις Velvet Underground-ικες του στιγμές, σνομπάροντας τα τραγούδια που έγραψε στα “Berlin”, “Transformer” ή “Songs For Drella” . “Heroin, she’s my life, she’s my wife”, ακόμη κι αν εξηνταρισε και δεν τον «παίρνει» να κάνει τις ίδιες τρέλες που έκανε στα 30 του.

Η τελευταία – για εμάς - ημέρα, Κυριακή 8 Αυγούστου παρουσιάζει και την μεγαλύτερη ποικιλία. Με λυπεί το γεγονός ότι ένα ιστορικό συγκρότημα σαν τους Wire με ιστορία 28 χρόνων από πίσω τους και με άλμπουμ-σταθμούς της ροκ όπως το “Pink Flag” και το “Chairs Missing” θα εμφανιστούν τόσο νωρίς, χωρίς να έχουν λάβει την προβολή που θα τους άξιζε. Έχουν βέβαια κι ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ στις βαλίτσες τους, το “Send” , αλλά προσωπικά αντ’ αυτού θα προτιμούσα να ακούσω όλο το “154”. Ακόμη μια μπάντα από την υπερδραστήρια Σουηδική σκηνή, οι The Nicotines συνδυάζουν την εγκεφαλικότητα των Talking Heads και τις ροκ εφιδρώσεις των Pixies, με μπροστάρη έναν ευφυέστατο τυπάκο ονόματι Henrik Orrling. Eνα συγκρότημα που επίσης αναδείχτηκε από τον διαγωνισμό Project Demo 2004. Ο Patrick Wolf, ο νέος δίσκος του οποίου με τίτλο “Lycantrophy” «παίζει» με το όνομα του, ανήκει στην κατηγορία singer / songwriter και αναμένεται να υποβάλει το ακροατήριο του όχι μόνο με την ψηλόλιγνη φιγούρα του, αλλά και με το κράμα Leonard Cohen - Joni Mitchell που παρουσιάζει.

Μετά τις Babes In Toyland έχουμε τα Girls In Hawaii, τα οποία σε αντίθεση με τις πρώτες, δεν είναι αμιγώς γυναικεία μπάντα. Ήρεμη δύναμη από το Βέλγιο με εκπληκτική παραγωγή που θα προλειάνει το έδαφος για τους Dead Combo, ίσως ο,τι καλύτερο έβγαλε η Φινλανδία μετά τους 22 Pistepirko. O Nuutti Kataja κι o Harri Kupiainen παρέα με ένα Minimoog, το οποίο αναλόγως των περιστάσεων μπορεί να μεταμορφωθεί και σε ένα αεικίνητο Hammond, ζουν στο Μανχάταν και με κάθε νέο τραγούδι που γράφουν, κάνουν τα Sixties να μην φαίνονται δα και τόσο μακρινά. Λίγο πιο δίπλα ο κορυφαίος Καναδός dj της σκηνής του Ντιτρόιτ Richie Hawtin θα «αναμετρηθεί» άτυπα με τον Χιλιανό συνάδελφο του Ricardo Villalobos σε μια μάχη …laptop με laptop με έπαθλο το χειροκρότημα το κοινού. Μαζί με την Barbara Morgenstern και τον Maximilian Hecker, ο Frank Schόltge ή Blumm, όπως επιθυμεί να αποκαλείται, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και πιο εφευρετικά ονόματα της Βερολινέζικης ηλεκτρονικής σκηνής. Ισχυρίζεται ότι είναι ένας «εργάτης για το αυτί» κι εμείς ελπίζουμε να δουλέψει καλά και με τα δικά μας απαιτητικά ωτα.

Ως ιθύνων νους πίσω από τους Τρεις Αστροναύτες, η επιρροή του αναγνωρίστηκε αρκετά χρόνια μετά την διάλυση των Spacemen 3. Ίσως σε αυτό να έπαιξε ρόλο και η επιτυχία που γνώρισε με την νέα του μπάντα, τους Spiritualized. Κυρίες και Κύριοι Επιπλέουμε Στο Διάστημα και ο Jason Pierce θα είναι ξεναγός μας. «Κουμπωθείτε» και ετοιμαστείτε για το ultimate trip. Για τους Scissor Sisters ο,τι και να ειπωθεί είναι λίγο. Είναι μόλις ένα χρόνο μαζί ως μπάντα κι όμως παίζουν λες κι είναι στο κουρμπέτι πάνω από δέκα. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, ήδη μέσα στα καλύτερα της χρονιάς, εγγυάται ένα ταξίδι με την Χρονομηχανη στις εποχές του Studio 54. Και το Return To Oz είναι η καλύτερη «κλεψιά» που έγινε ποτέ στο Lola των Kinks. Ο Kevin Yost είναι σίγουρο ότι θα είναι κάπου χωμένος στο πλήθος και θα παίρνει ιδέες γιατί σε λίγη ώρα θα βγει κι αυτός στο παλκοσενικο για ένα house groove πανηγύρι. Κύριοι διοργανωτές, τον έχετε βάλει αρκετά αργά έτσι; Έχει γράψει ένα κομματάκι με τίτλο "One Starry Night", μην το αφήσετε να πάει στράφι και τον βγάλετε να παίξει απογευματιατικα τον άνθρωπο. Γυρνώντας πίσω στο 1995, τότε που το “Leave Home” σάρωνε στα απανταχού dance clubs του δυτικού κόσμου, οι δυο Μανκουνιανοι Chemical Brothers θα κάνουν μια ανασκόπηση της δεκάχρονης καριέρας τους, επ’ ευκαιρία του best of που κυκλοφορήσαν πρόσφατα. Η Astralwerks τους χρωστάει πολλά, όπως κι οι ίδιοι με την σειρά τους άλλωστε χρωστάνε εξίσου στους Jesus And Mary Chain, τους Kraftwerk και τους Cabaret Voltaire.

Τους Dandy Warhols τους έχουμε δει, μια, δυο, τρεις φορές, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες επιμέρους στιγμές του σώου τους που αξίζει κάποιος να τις ξαναζήσει, όταν π.χ. επιδίδονται σε δεκάλεπτα τζαμαρισματα του Dandys Rule Ok; ή όταν ξεδίνουν με ένα απογειωτικο Boys Better. Αυτές τις στιγμές θα περιμένουμε κι εμείς να δούμε – άντε και ένα Godless στο τσακίρ κέφι. Απλά εγώ ευελπιστώ να μην είναι κανείς κοντά μου όταν θα βγουν οι Franz Ferdinand, γιατί δεν εγγυώμαι για την σωματική του ακεραιότητα. Νομίζω ότι δύσκολα θα κατεβεί το άλμπουμ τους από το Νο1 της τρέχουσας χρονιάς –εκτός αν βγάλουν δίσκο οι James με τον Tim Booth μαζί, πράγμα εκ φύσεως αδύνατο. Κι όταν βγει και η Jacqueline στη σκηνή, θα γίνει μάρτυρας ενός Κωνσταντίνου σε ξεβιδωμένη έκδοση. Ο Kurt Wagner, που ίσως να κοιτάει από μια γωνιά απορημένος, περιμένοντας να πάρει σειρά στη σκηνή μαζί με την υπόλοιπη κολεκτίβα των Lambchop από το Nashville, ενδέχεται να ξενίσει μερικούς, αλλά όσο θα τραγουδήσει αγαπημένα κομμάτια από το ανυπέρβλητο “Nixon” και το τα διδυμακια του που «γεννήθηκαν» φέτος, έχει εξασφαλισμένο ένα ζεστό χειροκρότημα. Οι Love μαζί με τον Arthur Lee από την άλλη πλευρά έχουν εξασφαλισμένη μια θέση στην μουσική αιωνιότητα, αφού το Forever Changes είναι μέσα στους 15 -20 καλύτερους δίσκους του Εικοστού Αιώνα. Από το 1993 που τον αγόρασα ακόμη να τον βαρεθώ… Η μέρα θα τελειώσει με ένα ακόμη flashback στη δεκαετία του ’60. Ο Brian Wilson, χωρίς τα υπόλοιπα Παιδιά της Παραλίας, αλλά με την συμμετοχή χιλιάδων ακροατών που μεγάλωσαν με το Ρet Sounds, το Smile και το Surf’s Up, θα στήσουν δίπλα στο κύμα ένα αυτοσχέδιο beach party, το οποίο αναμένεται θα μας στείλει στις σκηνές μας με φουσκάλες στα πόδια μας. Ουφ! Πάω στο σουπερμαρκετ για τα τελευταία απαραίτητα ψώνια…