 |
Το παρόν άρθρο γράφεται σε αφορμή μιας συζήτησης που είχαμε τις προάλλες με τους φίλους -κι όχι μόνο απλούς συναδέλφους- Αβοπολίτες (θυμάστε τους Μπιγκμπραδεριτες του Μικρούτσικου;), σχετικά με το νέο cd των Black Rebel Motorcycle Club. Κάποιοι εκ των οποίων, άμα τη προφορά του ονόματος τους αντιμετώπισαν ως ένα επαχθές και αξιόμεμπτο κατασκεύασμα του hype και τίποτα άλλο. Ήδη εδώ και λίγες μέρες που δήλωσα ευθαρσώς στους υπόλοιπους Αβοπολιτες ότι μάλλον βρήκα το Νο 1 άλμπουμ τηςχρονιάς σύμφωνα με τα προσωπικά μου κι απολύτως αυστηρά κριτήρια, αντιμετωπίστηκα λίγο πολύ ως «ακόλουθος των απανταχού trends», «προδότης της αξιοπιστίας της εναλλακτικής μουσικής» και «τσάτσος του ΝΜΕ και των υπόλοιπων μουσικών περιοδικών πουσπρώχνουν τους δυο αμερικανούς και τον έτερο άγγλο ντραμερ τους» (σημ. αρχισυντάκτη: μήπως υπνωτίστηκα τη συγκεκριμένη ώρα;)
Μα η ουσία της μουσικής είναι και παραμένει μια: Γουστάρεις Μουσική; Βάζεις τον δίσκο – λεω «δίσκο» συνέχεια γιατί είμαι βινυλιακιας και μου φεύγει η λέξη εν τη ρύμη του λόγου - να παίξει και τρελαίνεσαι και χτυπάς το πόδι σου κάτω ρυθμικά καιόταν φτάσει στο τέλος το cd το ξαναβάζεις από την αρχή; Βρήκες κάποια νέα κομμάτια που αναπτερώνουν τις ελπίδες σου απέναντι στην ροκ μουσική και το ιδίωμα που όλοι εμείς στο Αβοπολις ακολουθούμε; Τι σημασία έχει αν η μουσική είναι υποκινούμενη;
Ακόμη κι εμείς από τον ταπεινό αυτό διαδικτυακο τόπο, βλέποντας την αδιαμφισβήτητη άξια κάποιων γηγενών συγκροτημάτων, δεν έχουμε μπει πολλάκις στον πειρασμό συνεπαρμένοι από την ποιότητα της μουσικής τους να τα εκθειάσουμε σε τέτοιο βαθμό, που κάποιοι να νομίσουν – απόλυτα δικαιολογημένα -ότι τα «σπρώχνουμε» ή ότι τα «έχουμε τσακώσει» από τη δισκογραφική τους για να τα προωθήσουμε; Γεγονός που δεν ισχύει. Αυτός όμως είναι ο, άχαρος πολλές φορές, ρόλος του μουσικοκριτικού, να βλέπει συνεχώς νέες μπάντες, να έρχεται αδιάκοπα σε επαφή με νέα ακούσματα και να προσπαθήσει να βρει την χρυσή τομή προσέγγισης ανάμεσα στο εκάστοτε συγκρότημα και το κοινό.
Ναι, το μαυροφορεμένο τρίο από το Σαν Φρανσισκο έχει υποστεί τρελό hype. Προσπαθεί να συντηρήσει επίσης μια εικόνα επαναστατών βάσει της εμφάνισης τους και της θεματολογίας των στίχων τους, μια εικόνα μουσικών guerillas που δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητ . Στιχουργικά τουλάχιστον όμως το να βγάλεις εν ετει 2002 τραγούδι με τίτλο Kill The U.S.Government στο πιο συντηρητικό κράτος του κόσμου, για μένα λεει κάτι. Άσχετα αν υπέκυψαν στις πιέσεις της εταιρείας τους και το κουτσούρεψαν σε απλό U.S.Government για να μην επιδεινωσουν το ηδη τρωθεν αισθημα των συμπατριωτων τους μετα την 11η Σεπτεμβριου.
Παμε παρακατω. Facts: Α) Τα μωρα δεν τα φερνει ο πελαργος. Β) Ο ντραμερ είναι ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου (κι εγω ντραμς παιζω…) Γ) Η Μουσικη Βιομηχανια είναι ισως η πιο βρωμικη βιομηχανια στον κοσμο. Οπου ολοι, από τον καθαριστη των τζαμιων στοτελευταιο υποκαταστημα της ΕΜΙ στα Νησια Γκαλαπαγκος μεχρι τον ιδιο τον Διευθυντη της Edgar Bronfman Jr. πρέπει να υποταχθούν στις επιταγές των εκάστοτε trends. Sad but True που έλεγαν παλιότερα κάτι σκληροπυρηνικοί μεταλλαδες. Καλώς ήρθατε στην Mαγική Xώρα του Oζ όπου ο κόσμος προς μεγάλη μας λύπη δεν είναι αγγελικά πλασμένος.
Και λοιπόν; Μουσική εξακολουθεί να βγαίνει, υποκινούμενη ή μη, και μάλιστα καλή! Στην περίπτωση δε των BRMC πολύ καλή. Δεν θα κάτσω να μπω στη διαδικασία «τώρα αυτοί σπρώχνονται από την εταιρεία τους ή πανε με το Σταυρό στο χέρι?». Το μόνο πουμπορώ να κάνω είναι να εντοπίζω μεν τα τρωτά της βιομηχανίας και να τα καταγγέλλω, αλλά ο κύριος ρόλος μου είναι να ΑΚΟΥΩ μουσική. Όχι να κρίνω τις κινήσεις των δισκογραφικών, που στο κάτω κάτω, αν κι εγώ είχα μια από αυτές, το ίδιο θα έκανα για να τα κονομήσω αντί να κάθομαι να γράφω κριτικές. Ε, όχι λοιπόν δεν θα μπω στη διαδικασία να ψέγω την κάθε εταιρεία επειδή κάνει αυτό που, ας μην κρυβόμαστε, όλοι θα θέλαμε να κάνουμε αν ήμασταν στη θέση τους. Μπορεί να ευλογούμε την κάθε δικιά μας ανεξάρτητη Hitchhyke και την κάθε διεθνη Constellation για την συνεισφορα τους στην παγκοσμια μουσικη σκηνη, αλλαπρος Θεου στο 2003 ζουμε και ξερουμε τι παιζεται πισω από τις πλατες μας.
Ο ρολος ο δικος μας και ολων των αναγνωστων / ακροατων μουσικης δεν είναι μονο να εξαπολυουμε κατηγοριες και μυδρους προς πασα κατευθυνση, αλλα να ακουμε μουσικη. Με κλειστα τα ματια. Ετσι μπορουμε να την απολαυσουμε καλυτερα. Γιατι αν μαζι με τααυτια, εχουμε και τις υπολοιπες αισθησεις μας εν εγρηγορσει, τοτε κατι θα χαθει στο δρομο, μαζι με την μαγεια της ακροασης. Αυτό είναι αλλωστε και το τελευταιο πραγμα που μας εχει απομεινει. Δεν μπορουμε ουτε να παρεμβουμε στο εργο των μεγαλων δισκογραφικων τραστ, ουτε να αλλαξουμε τον τροπο που αυτοι εκει πανω βλεπουν τα πραγματα, τη νοοτροπια και την κοσμοθεωρια τους περι Μουσικης.
Το παρον κειμενο μπορει καλλιστα να νοηθει ως προακροαση του νεου πονηματος της μπαντας. Μπορει επισης να εκληφθει ως μια απελπιδα προσπαθεια να ανοιξω διαλογο για ένα θεμα που δεν προκειται ποτε να εξαντληθει: τον ορισμο των δυσδιακριτων οριων μεταξυ εμπορικοτητας / hype και ανεξαρτητης μουσικής παραγωγής. Είμαι της άποψης ότι ούτε το ανεξάρτητο είναι απαραίτητα ποιοτικό και ψαγμένο, ούτε το εμπορικό είναι σώνει και καλά ο αποδιοπομπαίος τράγος για τον υφερποντα μουσικό μας ελιτισμό. Τον οποίο, όλοι μας λίγο πολύ διαθέτουμε ασχολούμενοι με μια μουσική που θεωρείται a priori ότι απευθυνεται σε λιγους και εκλεκτους, την μουσικη ιντελιγκεντσια και τους μουσικους ταγους του τοπου αυτου.
Ανοιγω τα αυτια μου κι ακουω μουσικη. Κλεινω τα ματια μου και το βλεμμα μου δεν πεφτει ουτε στο ονομα της μπαντας, ουτε στην εταιρεια, ουτε στους στιχους. Ακομη και οι στιχοι ποτε δεν πρεπει να διαβαζονται, αλλα να βιωνονται διαμεσου του οχηματος που λεγεται μουσικη. Ένα τραγουδι είναι σαν το ανθρωπινο σωμα, οπου οι στιχοι είναι η ψυχη και η μουσικη είναι το φθαρτο μερος που μεταλλασεται αεναως. Φωτα κλειστα και το μονο που να ακουγεται να είναι η μουσικες της ζωης μας. Τιποτα άλλο. Όλα τα υπολοιπα είναι απλα γεμισματα συζητησεων. Η Μουσικη κατανοειται μονο με αυτια ανοιχτα και ματια κλειστα.
Θα τα ξαναπουμε στην κριτικη των BRMC...
