YERSELF IS STREAM (1991)
Οταν οι Mercury Rev κυκλοφορούσαν το Yerself Is Stream το 1991, κανείς δεν μπορούσε τότε να φανταστεί πως θα εξελισσόταν η μπάντα στο τέλος της δεκαετίας. Θορυβώδες και κακόφωνο, αλλά και μελωδικό όταν χρειάζεται. Feedback και θόρυβος από overdubbed κιθάρες αλλά και μελωδίες: Popίζουσες προσπάθειες όπως τα "Syringe Mouth" και "Coney Island Cyclone" φέρνουν προς Flaming Lips στο πιο ενθουσιαστικό τους, υπάρχουν όμως και κομμμάτια σαν τα "Frittering" και "Very Sleepy Rivers" που θα μπορούσαν να είναι b-sides στο ..."A Storm in Heaven" των Verve. Πάνω σε συμπαγή στρώματα ψυχεδελικής pop και παραμορφωμένες κιθαριστικές γραμμές οι Mercury Rev προδίδουν την αγάπη τους για την pop, τους Velvet Underground, Syd Barrett αλλά και τους My Bloody Valentine... Το "Yerself Is Stream" δίνει μια ιδέα για την ιδιοφυϊα που λέγεται Jonathan Donahue και μας προϊδεάζει για τη συνέχεια...
BOCES (1993)
Συνέχεια του "Yerself Is Stream", το "Boces" ανοίγει με το δεκάλεπτο "Meth of a Rockette's Kick", το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μια εισαγωγή - εξοικείωση με τον υπόλοιπο ήχο του album. Η ζαλιστική αισθητική του είναι ενδεικτική όλου του "Boces": Φλάουτα από το πουθενά, Velvets και πάλι, ψυχεδέλεια... Σαξόφωνο, ξυλόφωνο, moog και άλλα περίεργα βοηθούν στις σχεδόν κινηματογραφικές ηχοαποδράσεις κάποιων διαστημάτων, και ταιριάζουν γάντι με την "εσωστρεφή" γλώσσα των στίχων. Μετά από τόση ζαλάδα η γεύση που μένει είναι ανάμικτη. Δεν παύει όμως το "Boces", αν και όχι στα επίπεδα των δύο επόμενων, να είναι ένα ξεχωριστό album για την εποχή του.
SEE YOU ON THE OTHER SIDE (1995)
Εδώ οι Rev εμφανίζονται πλέον χωρίς τον David Baker στα φωνητικά, που αποχώρησε για τη δική του μπάντα, τους Shady. Τα φωνητικά καθήκοντα πλέον αναλαμβάνει ο κιθαρίστας Jonathan Donahue, με την ξεχωριστή, παιδική φωνή του. Το See You On The Other Side εξακολουθεί να ανακατεύει την pop των Byrds στο πιο θολό της, με πειραματισμούς σε samples και αντισυμβατικά όργανα, εξασφαλίζοντας έτσι ένα spacy, ψυχεδελικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αυτή η εκκεντρικότητα και το συναίσθημα του απόμακρου που δημιουργούσε απ' ότι φαίνεται σχεδόν αποκλειστικά ο David Baker. Κυρίως όμως η μπάντα φαίνεται να έχει ωριμάσει για τα καλά, αλλά και να έχει εξασφαλίσει για τα καλά την απουσία ορίων. Το "Empire State" για παράδειγμα, που ανοίγει το album, ρίχνει στρώματα φλάουτου, πρωτού εκραγεί με το κραυγάζον σαξόφωνο και τις rock-opera κιθάρες του, ενώ ο ήχος ενός κτιρίου που πέφτει, κατακλύζει τα αυτiά μας. Το πιο απλό "Young Man's Stride" ροκάρει σαν τους T-Rex στα 90s, πριν από την 70s pop/soul του "Sudden Ray of Hope". Το "Racing the Tide" είναι ένα καταθλιπτικό, ακουστικό κομμάτι στην παράδοση του "Frittering" που στριφογυρίζει για 7 λεπτά πριν την είσοδο των bongos και την εφόρμηση του disco-funk του "Close Encounters of the 3rd Grade". Λίγα λεπτά αργότερα τη σκυτάλη παίρνει το "A Kiss From an Old Flame", ένα 30s ρομάντζο που τελειώνει σε πανέμορφα "ντα-ντα-ντα", υπό τους ήχους του πιάνου, και της καρδιάς μας. Ολα τελειώνουν με το piano-bar blues του "Peaceful Night", το οποίο απλά σε προσκαλεί να πατήσεις ξανά το play!
DESERTER'S SONGS (1998)
Δύσκολο να πιστέψει κανείς, κοιτάζοντας προς τα πίσω την πορεία του συγκροτήματος, ότι έχουμε να κάνουμε με την ίδια μπάντα που κάποτε (έξι χρόνια πριν δηλαδή) έσπαγε τα πάντα στο Lollapalooza, εξαιτίας του υψηλού και ανεξέλεγχτου volume της. Τα κομμάτια του "Deserter's Songs", ακόμα μακρύτερα από αυτά του "See You On The Other Side", ουσιαστικά αποτελούν τις προτάσεις διαφυγής του Jonathan Donahue, μέσα από ήχους με αναίσχυντη μεγαλοπρέπεια στη σύλληψη και την απόδοσή τους. Οι θολές ψυχεδελικές αναζητήσεις των προηγούμενων album, δίνουν τη θέση τους σε περισσότερο καθαρές και σχηματοποιημένες ιδέες, που αναζητούν τις ρίζες τους στους The Band, αρνούνται να κόψουν το ομφάλιο λώρο με τους Flaming Lips και καταλήγουν να συγκρίνονται με τους Spiritualized. Οι Mercury Rev χρησιμοποιούν δραματικές ενορχηστρώσεις με φλάουτα, mellotrons, harpsichords, woodwinds και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί... Το album αναπτύσσεται σπειροειδώς, υπάρχει μια αλληλουχία και μια φυσική διαδοχή των τραγουδιών, έτσι ώστε η ένταση να κορυφώνεται σε κάποιο σημείο και να αρχίσει να πέφτει σταδιακά, επιστρέφοντας στη βάση της. Οι Rev έχουν σίγουρα αντισυμβατική άποψη περί σύνθεσης κι αυτό είναι έκδηλο σε όλα τα κομμάτια του "Deserter's Songs", κομμάτια που χρησιμοποιούν την παράδοση, περισσότερο για να της δώσουν μια μελλοντική προοπτική, παρά για να "αναπολήσουν" ή να "νοσταλγήσουν" κατακλέβοντας ότι δεν τους ανήκει. Το album αυτό είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα διαμαντάκια του 98, ένα album με μεγαλόπνοη παραγωγή, επική στο αποτέλεσμα χωρίς να ηχεί πομπώδης στις προθέσεις κλισαρισμένα μυστήρια και ατμοσφαιρική.
