Six By Seven

Led Zeppelin - Kula Shaker, Smiths - Gene, T Rex - Placebo, Pink Floyd - Six By Seven... Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει αυτούς και δεκάδες άλλους παραλληλισμούς από τις διάφορες μουσικές πηγές, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας. Ενδιαφέροντες συνδυασμοί, από αυτούς στους οποίους μπάινουν πάντα στον πειρασμό να αναφέρουν στις συζητήσεις τους οι μουσικόφιλοι, και που παρά τις κλισαρισμένες προθέσεις τους, κρύβουν πάντα μια (μεγάλη) δόση αλήθειας.

Οι Six By Seven, παρά τους υπαρκτούς συσχετισμούς της μουσικής τους με την αίσθηση, τα χρώματα της μουσικής των Pink Floyd, και τις οργισμένες κραυγές του Roger Waters (η φωνητική γραμμή π.χ. του "88-92-96" από το ντεμπούτο τους album ανακαλεί τις κραυγές του Roger στο "The Wall"), αποτελούν μια ξεχωριστή περίπτωση trippy rock, αν υποτεθεί ότι αυτός ο όρος υπάρχει ή μπορεί να διατυπωθεί. Σχεδόν όλος ο βρετανικός Τύπος υποδέχτηκε το ντεμπούτο τους με διθυραμβικές κριτικές, ενώ ο κόσμος δεν αγνόησε κανένα από τα 4 μέχρι τώρα singles του. Οι κατάλληλες δόσεις εσωστρεφούς λυρισμού και ρυθμικών ορμών των κομματιών του "The Things We Make" ήταν ικανές για να γίνουν αγαπητοί από το βρετανικό και όχι μόνο κοινό.

Το Σεπτέμβριο του 1997, το πρώτο single τους "European Me" (και το δεύτερο κομμάτι του album) εξαντλήθηκε μέσα σε μία εβδομάδα στην πατρίδα τους (500 κομμάτια ήταν βέβαια όλα κι όλα). Τα γκρίζα τοπία των γερμανικών vampire film που ανεπαίσθητα ανακαλούσε, διανθισμένα με όμορφα slide κιθαριστικά κύματα, δύσκολα μπορούσαν να αγνοηθούν, από κόσμο και Τύπο. Χαρακτηριστική περίπτωση το ΝΜΕ, που χαρακτήρισε το single ως ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών.

Το δεύτερό τους single "88-92-96", η avant garde άποψη του "Layla" του Eric Clapton, κυκλοφόρησε στις αρχές του 98. "I'm just a white singer with no tone in my voice", τραγουδούσε στο συγκεκριμένο κομμάτι ο Chris Olley, και σε μια πρόσφατη συνέντευξή του υποστήριξε ότι το εννοούσε. Οποια κι αν είναι η δική του γνώμη, έχω την εντύπωση ότι το falsetto του Olley έχει τη μοναδική ικανότητα να ταιριάζει και να προσαρμόζεται στην ατμόσφαιρα κάθε κομματιού. Η αλήθεια είναι πάντως ότι δεν ξόδεψε χρόνια στην απόκτηση ιδιαίτερης φωνητικής τεχνικής ή εμπειρίας. "Δεν είχα τραγουδήσει ποτέ στη ζωή μου", δήλωσε πρόσφατα, αναφερόμενος στις πρώτες μέρες της δημιουργίας του συγκροτήματος. "Μέσα σε τρεις εβδομάδες από το σχηματισμό του group στεκόμουνα στη σκηνή, μπροστά σε 200 άτομα, τραγουδώντας. Σκεφτόμουνα 'Τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ πέρα;'"

Από την άλλη όμως η κιθαριστική δουλειά τoυ Olley είναι αποτέλεσμα των χρόνων που έφαγε κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, παίζοντας για ώρες ολόκληρες καθημερινά. O Olley μεγάλωσε σε μια βρετανική στρατιωτική βάση στη Γερμανία, και ξόδευε αμέτρητες ώρες παρέα με την κιθάρα. Βασική του έμπνευση ήταν ο Neil Young. Η γνωριμία του με τους υπόλοιπους ήταν μια καθαρά "πανεπιστημιακή" υπόθεση, και έγινε στο Nottingham University. Η τριάδα Olley (φωνητικά, κιθάρα), Davis (drums), Hempton (κιθάρα) αποτέλεσε τον αρχικό πυρήνα του group, με τους Paul Douglas (μπάσο) και James Flower (hammond, σαξόφωνο) να προστίθενται λίγο αργότερα.

Ολα αυτά έγιναν 8 χρόνια πριν. Μετά από κάποια χρόνια live περιπλάνησεων ανα την Αγγλία και εξέλιξης του ήχου τους, άρχισαν να γίνονται γνωστοί γύρω στα 1996, όταν 20 δισκογραφικές εταιρίες οργάνωσαν μια συναυλία στο Λέστερ. Η εκεί εμφάνισή τους ήταν εντυπωσιακή και κέντρισε το ενδιαφέρον των περισσότερων εκπροσώπων που παρεβρέθησαν. Λίγους μήνες αργότερα βρέθηκαν να παίζουν support ακόμα και σε αγαπημένες τους αμερικάνικες μπάντες και να ετοιμάζουν την πρώτη κυκλοφορία τους.

Το "The Things We Make" είναι το πρώτο δείγμα του ξεχωριστού ταλέντου τους, ένα album που μοιράζει δίκαια κιθάρα, σαξοφώνο (το οποίο δεν επιβάλλεται πουθενά, αλλά έχει παντού σεμνή και διακριτική παρουσία), hammond και φωνητικά, και μπορεί να καυχιέται για την ομιχλώδη άποψη περί manchester pop, τις όχι "δήθεν" πειραματικές διαθέσεις.

Και δεν είναι μόνο τα 2-3 κομμάτια που προαναφέραμε. Το "For You" με τα χαρακτηριστικά doo- doo- doos, το "Candlelight" που μας γυρίζει πίσω στις στις baggy εποχές της Stone Rosesικής άποψης και το "A Beautiful Shape", όπου ο ακροατής περιμένει διαρκώς την κορύφωση στο - ανύπαρκτο όμως - ρεφρέν είναι καταπληκτικά δείγματα σοφής και σαγηνευτικής παράλληλα τραγουδοποιίας...

Το ντεμπούτο τους πάντως δεν θα τρόμαζε τους fans των Radiohead ή των Verve, θα ακουγόταν ευχάριστα από τους οπαδούς των Αμερικανών θιασωτών του θορύβου Sonic Youth, δεν θα αγνοούνταν από τους υποστηρικτές της μεθυστικής μουσικής των Spiritualized και των Swervedriver, θα αποτελούσε εναλλακτικό άκουσμα για τους φίλους της ψυχεδέλειας των 60s και 70s, τους fan του Frank Zappa, τους "γνώστες" των Can πειραματισμών. Οσο ακούει κανείς το album, τόσο περισσότερα πράγματα του έρχονται στο μυαλό από το παρελθόν ή το παρόν, χωρίς κανένα από αυτά να μπορεί να "καπελώσει" τον ιδιαίτερο ήχο τους.