Για τους περισσότερους μουσικόφιλους εκεί έξω (και εδώ μέσα) η μουσική είναι βίωμα, σχέση ζωής χτισμένη πάνω στον τρόπο που περνάμε τις ημέρες μας ως παιδιά, ως μαθητές, ως έφηβοι, ως νέοι ενήλικες, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι, νέοι γονείς και ούτω καθεξής. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ενδότερα του εαυτού μας, και ίσως από εκεί αντλεί και την ακατάλυτη δύναμή της, όποιο κι αν είναι το επίπεδο «πόρωσης» του καθενός μας με αυτήν, όποιο κι αν είναι το «είδος» που ακούει.
Αυτό το οικουμενικό στοιχείο της μουσικής για την ακρίβεια είναι αυτό που μάλλον βάζει συχνά δύσκολα στην ταξινόμηση της ή στην αυστηρή οριοθέτηση των μουσικών ειδών και των πιστών τους. Την ίδια στιγμή που το αγαπημένο σου μουσικό είδος και η κουλτούρα που το συνοδεύει σου δίνει μια συγκεκριμένη, πολυπόθητη ταυτότητα, η ρίζα της μουσικής σε σπρώχνει παράλληλα παραπέρα να ανακαλύψεις το διπλανό είδος και το παραδιπλανό υποείδος, να δεις τι παραπάνω μπορεί να κάνει μια κιθάρα, μια ηλεκτρονική φόρμα, ένα beat, μια ρίμα, μια πιανιστική μελωδία. Κάπως έτσι ανακαλύπτεις όλο και περισσότερη μουσική, κάπως έτσι ανακαλύψαμε νέα μουσική όλοι μας.
Και σε αυτό το ταξίδι της ανακάλυψης υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορούν να σε οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερα ευρήματα: το φυσικό ή ψηφιακό diggin’ σε νέες κυκλοφορίες, βίντεο, streaming, δίσκους, κασέτες, CDs (αν υπάρχουν ακόμα) ή οποιοδήποτε διαθέσιμο format ή το κυνήγι των live. Να βγεις εκεί έξω να πας να ακούσεις μια μπάντα που δεν ξέρεις, να πας σε ένα μικρό φεστιβάλ με πέντε–έξι–δέκα νέα ονόματα, από διάφορους κόσμους που παίζουν διάφορους ήχους, να ανακατευτείς με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, γνωρίζοντας τη μουσική που ακούνε.
Κάτι τέτοιο μάλλον βρέθηκε ψηλά ψηλά στο mood board του “Music Escapades: In Orbit” όταν σχεδιαζόταν στα γραφεία παραγωγής του ΚΠΙΣΝ πριν μερικά χρόνια: ένα μικρό, αθηναϊκό φεστιβάλ, πλούσιο σε ιδέες και αναφορές που σε δύο ή τρεις ημέρες θα φιλοξενεί κάθε φορά τα πλέον ανερχόμενα ονόματα των πιο δυναμικών communities της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής, δίνοντας βήμα σε νέο ήχο και νέες ιδέες και φέρνοντας κάτω από τον φιλόξενο Θόλο του όσες περισσότερες μουσικές φυλές της πόλης μπορεί.
Τρεις In Orbit version μετά, μπορούμε να πούμε ότι μάλλον το κατάφερε. Και τέσσερις music fans της νέας γενιάς που βλέπουν στο φεστιβάλ την ευκαιρία να μάθουν, να ανακαλύψουν, και να συμμετέχουν σε ένα concept «από τους νέους για τους νέους» το επιβεβαιώνουν.
Ηip Hop.gr
Η Τατιάνα Γεωργακοπούλου μεγάλωσε στον Πειραιά, ένα μέρος με δυνατή hip hop καρδιά. «Το hip hop -χωρίς να θέλω να κάνω διακρίσεις- μου φαίνεται από τα πιο όμορφα μουσικά είδη. Μου αρέσει πολύ το ποιητικό στοιχείο που μπορεί να έχει» μας λέει «Και η εγχώρια σκηνή έχει πάρει πολύ ενδιαφέρουσα στροφή τα τελευταία χρόνια. Ο Ταφ Λάθος είναι ένα πολύ τρανταχτό παράδειγμα, με όλα όσα κάνει, πειραματίζεται πάρα πολύ, καταθέτει πιο προσωπικούς στίχους, γράφει για τον έρωτα, για την κατάθλιψη, θέματα που δεν είχα συνηθίσει ούτε από ξένους ίσως rappers. Και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πιο mainstream το hip hop, γίνονται μεγάλα live, όπου βλέπεις και λυκειόπαιδα και γυμνασιόπαιδα. Όταν πήγαινα εγώ στο σχολείο μπορεί να μην ήταν τόσο εύκολο ή να ακουγόταν περίεργο να πω ότι θα πάω μόνη μου σε ένα hip hop live. Να έλεγα δηλαδή στα 13 μου στους γονείς μου ότι πάω ν' ακούσω τον τάδε rapper. Θα μου έλεγαν "Τι εννοείς;" Και δεν ξέρω δηλαδή και που θα πήγαινα. Ενώ τώρα να βλέπεις Ταφ Λάθος, ή και Bloody Hawk παλιότερα νομίζω, στο ΚΠΙΣΝ σημαίνει πολλά - δεν μπορούσα να το φανταστώ πριν δέκα χρόνια ότι θα γίνει».
Για την Τατιάνα είναι επίσης σημαντικό ότι στο line – up του In Orbit υπάρχει ισχυρή γυναικεία παρουσία. «Μου αρέσει πολύ το ότι υπάρχει γυναικεία εκπροσώπηση όπως η Vikkie που μου αρέσει πάρα πολύ, έχει πολύ φρέσκο στιλ ενώ παράλληλα είναι και πολύ ‘90s. Και φαίνεται να αντιμετωπίζει αυτό που κάνει με πολλή σοβαρότητα. Αλλά και η Danaya, που δεν τη γνωρίζω πολύ καλά, έχω ακούσει κάποια κομμάτια αλλά είναι πολύ ωραίο που δίνεται χώρος και σε πιο νέα ονόματα να τα ακούσουμε και να τα γνωρίσουμε».
Είναι επίσης σημαντικό ότι ένα περίπου «άβατο» για άλλες μάζες μουσικόφιλων community βρίσκει τον χώρο του σε ένα indie φεστιβάλ της πόλης, ανοίγοντας έτσι λίγο παραπάνω σε νέα ερεθίσματα και εκμεταλλευόμενο την πιο mainstream διάσταση που έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια. «Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι διάφορες μουσικές φυλές έρχονται κοντά μέσα από ένα τέτοιο φεστιβάλ, θέλω κι εγώ να πάω και την ημέρα της ηλεκτρονικής μουσικής, το Σάββατο αν μπορέσω. Μου αρέσει ότι κοινός παρονομαστής είναι ότι πρόκειται για ανεξάρτητους καλλιτέχνες – είναι πολύ σημαντικό ότι τους δίνεται βήμα. Είναι πολύ ενδιαφέρον και σημαντικό ένας λάτρης του hip hop να ανακαλύψει τον Kristof ή να ακούσει τον Complex Shadow που δεν περιορίζεται στο hip hop και πειραματίζεται με τον ηλεκτρονικό ήχο. Σε ό, τι αφορά το hip hop ειδικά που το εγχώριο fan base του ήταν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο και το χαρακτήριζε ένας ελιτισμός σχετικά με άλλα είδη, χαρακτηριστικά που μπορεί εύκολα να το κάνουν ακόμα και κάπως «τοξικό» είναι πολύ σημαντικό να παρουσιάζεται ανοιχτό και να αλλάζει. Και αλλάζουν τελευταία τα πράγματα, βοηθάνε και πρωτοβουλίες όπως το In Orbit που μας φέρνουν στον ίδιο χώρο. Βλέπω περισσότερες γυναίκες στη σκηνή, βλέπω καλλιτέχνες που πειραματίζονται και ανοίγονται, που γράφουν διαφορετικό στίχο, προσεγγίζουν διαφορετική θεματολογία. Όχι πια μόνο για γυναίκες, ναρκωτικά, και λεφτά. Να ακούσουμε και κάτι άλλο, πιο προσωπικό, πιο κοινωνικό. Το hip hop έτσι ξεκίνησε. Δεν γίνεται να κλείνεις τα μάτια στην κοινωνία».
Ηλεκτρονική μουσική για όλους
Η Μαρία Ανδρικοπούλου είναι φοιτήτρια Νομικής, έχει έρθει στην Αθήνα για σπουδές και ανακαλύπτει σιγά-σιγά τα τελευταία χρόνια την ηλεκτρονική μουσική, η οποία όπως λέει, είναι πια το αγαπημένο της είδος, κυρίως γιατί κρύβει μέσα του αναπάντεχη μελωδικότητα και γιατί είναι τόσο προσιτό για όλους, τόσο «δημοκρατικό».
«Ασχολούμαι από μικρή ηλικία με τη μουσική, με σπουδές στο μοντέρνο τραγούδι, στο οποίο με είχαν στρέψει εξαρχής οι καθηγητές μου και έτσι έχω μελέτησα πολύ φωνές όπως η Etta James και όλο αυτό το σύμπαν. Έτσι μεγαλώνοντας είχα μέσα μου αυτές τις μελωδίες που δεν τις έβρισκα ούτε στη hip hop, ούτε στην ποπ τόσο πολύ. Τις βρήκα περιέργως στη house και στη melodic techno και κάπως έτσι έκανα αυτό το άλμα από το μοντέρνο τραγούδι στην ηλεκτρονική μουσική, υπήρχαν πολλά remixes των τραγουδιών που είχα ήδη ασχοληθεί, υπήρχε συχνά η μελωδικότητα του πιάνου, ήταν κοντά στα ερεθίσματά μου. Κι από την melodic techno και την house έφτασα και και στην κουλτούρα ενός πολύωρου techno set μέσα από καλλιτέχνες όπως η Charlotte de Witte και ο Solomun. Για εμένα η εξερεύνηση της μουσικής και της electronica συνέπεσε με το ξέσπασμα της πανδημίας και την περίοδο που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις - θυμάμαι ότι καθόμουν και έφτιαχνα με τις ώρες λίστες, ενώ και οι μουσικοί κι οι καλλιτέχνες είχαν μπει σε μια φάση μεγάλης μουσικής προσφοράς με πιο χαλαρά και αυτοσχέδια μέσα. Έβλεπα πάρα πολλά τέτοια sessions ηλεκτρονικής μουσικής online από τα σπίτια τους, από το σαλόνι τους και μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η φάση γιατί κατάλαβα ότι ήταν κάτι πολύ προσιτό και με έβαλε κι εμένα στο τριπάκι να θέλω να μιξάρω. Κοίταγα κονσόλες και μετά διάβαζα αρχαία. Και μετά όταν επιτέλους άνοιξαν όλα και ταυτόχρονα ξεκίνησα και τη φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα είδα ότι εδώ είναι πολύ ζωντανό το είδος, έμαθα νέους Έλληνες δημιουργούς όπως ο Liva K που άνοιξε πέρυσι και για τον Black Coffee και είναι πολύ ταλαντούχος και με το ταλέντο του καταφέρνει και ακούγεται και στο εξωτερικό. Ξεκίνησα λοιπόν να πηγαίνω σχεδόν εβδομαδιαία σε events ηλεκτρονικής μουσικής, ταξιδεύω και στο εξωτερικό για να δω sets Η ηλεκτρονική μουσική πια είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι το είδος που ακούω περισσότερο και αυτό που μου αρέσει είναι ότι οι περισσότεροι έχουν ξεκινήσει κυριολεκτικά από το σαλόνι τους, επειδή απλώς τους άρεσε να μιξάρουν. Δεν υπάρχουν τόσες πολλές νόρμες και βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις όπως συμβαίνει με τις κλασσικές σπουδές. Νομίζω ότι είναι ένα είδος πολύ προσιτό για όλους, ένα πολύ δημοκρατικό είδος μουσικής»
Γιατί θα πάει λοιπόν μια fan της ηλεκτρονικής μουσικής που συχνάζει σε πολύωρα πάρτι στο In Orbit και τι περιμένει να δει εκεί; «Το ΚΠΙΣΝ ανέκαθεν έδινε πολύ χώρο για έκφραση και δημιουργία σε νέους καλλιτέχνες και σε νέους γενικότερα. Το βλέπω σε όλα τα events και τις συναυλίες που διοργανώνει. Όταν είδα το line-up της της ηλεκτρονικής ημέρας του In Orbit v.4 μου άρεσε πάρα πολύ που είδα τόσους καλλιτέχνες από την εγχώρια σκηνή, που στηρίζεται αυτή η σκηνή. Ήταν ευχάριστη έκπληξη για εμένα που είδα καλλιτέχνες που έχει τύχει να ανακαλύψω μόνη μου και έχω πει ότι θα ήθελα πολύ να πάω να τους ακούσω κάποια στιγμή αλλά δεν είχε τύχει είτε γιατί δεν είχε προκύψει, είτε γιατί κάποια events μπορεί να είναι πιο περιορισμένα, είτε γιατί καλώς ή κακώς κυριαρχούν συχνά τα μεγάλα ονόματα στην αθηναϊκή σκηνή. Οπότε το βρίσκω μια τέλεια ευκαιρία να τους χαρώ, να τους δω από κοντά και όλους μαζεμένους. Και εννοείται ότι θα πάω και τις άλλες ημέρες, γιατί μου αρέσει και η hip hop - ιδίως ο Ταφ Λάθος που είναι πολύ μελωδικός, ανοιχτός και συνδεδεμένος με πολύ προσωπικά μου βιώματα. Ο Veslemes επίσης είναι μια περίπτωση που μου αρέσει πολύ γιατί δεν είναι μόνο μουσικός, σκηνοθετεί, κάνει τόσα πράγματα, πειραματίζεται γενικότερα, είναι πολύ ενδιαφέρων. Από εκεί και πέρα θέλουμε στις επόμενες διοργανώσεις In Orbit να βλέπουμε κι ακόμα περισσότερους νέους καλλιτέχνες, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δίνεται χώρος σε νέα άτομα που ασχολούνται με τη μουσική χώρος χώρος για αυτήν την προβολή, να πάρουν το κολάι για τις πρώτες τους συναυλίες σε έναν τέτοιο χώρο που είναι πάρα πολύ φιλόξενος και από άποψη περιβάλλοντος και από άποψη ανθρώπων. Ένα καθαρόαιμο youth-to-youth approach, όπως αυτό που έτσι κι αλλιώς ακολουθεί το ΚΠΙΣΝ».
Φρέσκιες Κιθάρες
Η Ραφέλλα Νικολαϊδη ακούει πάρα πολλή μουσική, κυρίως κιθάρες, κυρίως μέταλ και ροκ, αλλά και indie ενώ έχει και αναφορές από τον πιο παραδοσιακό ήχο, συνδεδεμένες και με τα μαθητικά της χρόνια στο Μουσικό Γυμνάσιο της Λαμίας. Αυτήν την περίοδο ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, σπουδάζει παράλληλα Ανάλυση Δεδομένων και εργάζεται ήδη. Η μουσική όμως είναι πάντα εκεί. Στο In Orbit που έρχεται θα είναι εκεί, ανυπομονώντας ιδιαίτερα να δει μια από τις αγαπημένες της εγχώριες μπάντες την «Θέλω πολύ να δω τους Deaf Radio ενώ τους ακούω πολλά χρόνια δεν έχω καταφέρει να τους δω και να τους ακούσω από κοντά ακόμα. Πάντα κάπως τα live που ήθελα να δω έπεφταν πάνω στις εξεταστικές μου, έχω χάσει αρκετές συναυλίες έτσι. Περιμένω φυσικά να δω και τις πιο νέες, ανερχόμενες μπάντες, που δεν γνωρίζω τόσο καλά, όπως οι ΑΜΚΑ και θέλω να ακούσω και την μπάντα που έχουν φτιάξει μέλη των Chickn και των Steams, τους Lungs θέλω πολύ να καταλάβω τον ήχο τους, να δω πώς είναι live».
Τι ενδιαφέρον όμως βρίσκει μια νέα που ακούει μέταλ και πιο "σκληρές" κιθάρες σε ένα φεστιβάλ που παντρεύει ήχους και φυλές σε έναν με την καλή έννοια ρευστό χώρο όπου όλα χωράνε; Πώς έχει βιώσει η ίδια την "περιφρούρηση" που συχνά με ζήλο οργανώνει η φυλή των μεταλάδων και των σκληροροκάδων γύρω από τα κεκτημένα της κουλτούρας τους; «Είναι προσωπικό μου βίωμα αλλά θα αναφέρω ξανά το Μουσικό Σχολείο στο οποίο φοίτησα. Τα παιδιά τότε άκουγαν πάρα πολύ μέταλ, αν δεν άκουγες μέταλ δεν ήσουνα cool. Είχαμε και μια μπάντα τότε στη Λαμία που έπαιζε death metal και όλοι ήταν πορωμένοι και τους στήριζαν - ήταν μονόδρομος. Αλλά στο Μουσικό Σχολείο εγώ ξεκίνησα με κλασσική μουσική, έκανα όμποε, παραδοσιακή και βυζαντινή μουσική που ήταν υποχρεωτική και έτσι εκτέθηκα σε πολύ περισσότερα είδη. Αυτή η πληθώρα ερεθισμάτων όσο ενηλικιώνεσαι βοηθάει να πας παραπέρα. Είμαι και σε διάφορες ομάδες "μεταλάδων" στα social media και οι ίδιοι οι μεταλάδες αναγνωρίζουν συχνά ότι αυτά τα στεγανά που έχουν είναι παρωχημένα και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Αναφέρω χαρακτηριστικά -αν και πρέπει να ήμουν αγέννητη τότε- το παράδειγμα των System of A Down, μιας κορυφαίας μπάντας που όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα το 1998 ως guest στο live των Slayer τους πέταξαν ντομάτες, με αποτέλεσμα να μην ξαναέρθουν ποτέ στην Ελλάδα. Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν συμβαίνουν πια τόσο ακραία πράγματα, ακόμα κι αν υπάρχει φόβος ότι θα γίνει χαμός, φαίνεται ότι η νέα γενιά μουσικών είναι πιο ανοιχτή, παίρνει πολλά στοιχεία και από άλλα είδη. Στο εξωτερικό δεν υπάρχουν αυτά τα στερεότυπα, ότι "είμαστε μεταλάδες και τίποτα άλλο", ότι ντυνόμαστε μόνο στα μαύρα, με έναν συγκεκριμένο τρόπο και τα λοιπά. Δεν υπάρχει αυτό. Στο εξωτερικό βλέπεις συναυλίες στο Βέλγιο και από κάτω να δεις ένα σωρό κουστουμαρισμένους γιατί έχουν έρθει από τη δουλειά. Αλλά ναι νιώθω ότι και εδώ στην Ελλάδα αλλάζει το πράγμα. Και τα φεστιβάλ, όπως αυτό αλλά και άλλα, που είναι inclusive μουσικά βοηθάνε πολύ. Να ακούς στο ίδιο φεστιβάλ σκληρές κιθάρες και hip hop, να έρχεται ο κόσμος να ακούσει ό, τι αγαπάει, ενωμένος από τη μουσική. Αυτό νομίζω ότι λείπει και ό, τι πρέπει να ενισχυθεί κι άλλο. Το κάνει το In Orbit αυτό, μπερδεύει τις φυλές, τις αναφορές, είναι ανοιχτό, φέρνει νέους μουσικούς από διάφορα είδη στα πρώτα τους βήματα, πριν γίνουν πιο γνωστοί. Και το ΚΠΙΣΝ είναι ένας συμπεριληπτικός χώρος και καλλιτεχνικά. Μπορείς να δεις από φιλαρμονικές μέχρι οτιδήποτε».
Η Ναυσικά Στεφανίδου πάλι έχει κι εκείνη επαφή με την κλασσική μουσική από μικρή ηλικία, είναι η ίδια μουσικός με ολοκληρωμένες σπουδές στο βιολί, και «κυνηγάει» την κλασσική μουσική και επαγγελματικά. Πέρα όμως από την κλασσική μουσική ακούει και πολλά άλλα πράγματα, ηλεκτρονική, funk, γκρούβες με τη μεγάλη της αγάπη όμως να βρίσκεται στις μπάντες της εναλλακτικής ροκ, της indie και του βρετανικού ήχου. «Τα όρια είναι πιο διευρυμένα πια στη μουσική. Γι’ αυτό και ίσως μπαίνει εύκολα μπροστά ο χαρακτηρισμός “indie”, ο χαρακτηρισμός του «εναλλακτικού» και από εκεί και πέρα οι καλλιτέχνες είναι ελεύθεροι να λειτουργήσουν και να δημιουργήσουν» μας λέει.
«Γενικά μου αρέσει να υπάρχουν live όργανα επί σκηνής, με τραβάει αυτό το set up περισσότερο. Πέρυσι μετακόμισα στην Αθήνα και υπάρχει φοβερή γκάμα πια σε συναυλίες, είτε μεγαλύτερου βεληνεκούς είτε πιο μικρά gigs σε μικρότερους χώρους στην πόλη, από μικρές σκηνές μέχρι jazz bars. Τα κυνηγάω πολύ αυτά» συνεχίζει η Ναυσικά. «Αυτό είναι που με τραβάει και στο In Orbit, ότι μαθαίνω καινούρια ονόματα, πιο «ψαγμένα», πράγματα που δεν ξέρω. Και υπάρχει και αυτή η επικοινωνία με το κοινό που χάνεται ίσως σε μεγαλύτερα σχήματα και μεγαλύτερα live. Και με μεγάλο ενδιαφέρον βλέπω και το hip hop κομμάτι, ένα είδος που έχει ως βάση το ρυθμό και τη ρυθμική απαγγελία/spoken word. Με ενδιαφέρει ο στίχος στη hip hop, πιστεύω ότι το όποιο «κακό» πλαίσιο έχει δημιουργηθεί γύρω από το είδος έχει να κάνει συχνά με τον στίχο. Αλλά υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες που γράφουν φανταστικό στίχο και με ενδιαφέρει πολύ τι πάντρεμα μπορεί να γίνει».
Ακούγοντας τη Ναυσικά πάλι αυτό που έτσι κι αλλιώς ένιωσα με κάθε συζήτηση που φιλοξενείται σε αυτό το άρθρο: πόσο ωραίο είναι να είσαι νέος, να ακούς τα πάντα και να ανακαλύπτεις συνέχεια νέα μουσική παντού εκεί έξω, στην πόλη, στο internet και σε όλον τον κόσμο. Πόσο ωραίο είναι γιατί ξεκινάς κάτι που ενδεχομένως να μη σταματήσεις να κάνεις ποτέ. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτιάχνονται τα φεστιβάλ όπως το In Orbit, casual πνεύμονες μουσικών συνευρέσεων και ανακαλύψεων σε έναν φιλόξενο, ανοιχτό χώρο, σε μια πόλη που πια δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι «δεν γίνονται πράγματα».
To Music Escapades: In Orbit v.4 φιλοξενεί 12 συνολικά ονόματα της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής στον Θόλο του ΚΠΙΣΝ το τριήμερο 6-8 Οκτωβρίου. Περισσότερα εδώ.
Παρασκευή 6/10: ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ, Vikkie, Complex Shadow, Danaya
Σάββατο 7/10: Veslemes, Autow Nite Superstore, Kristof, Alex Dimou & Vili
Κυριακή 8/10: Deaf Radio, Lungs, AMKA, Amalia & the Architects
