Σημειώσεις και μηνύματα μετά τον χωρισμό -σαν αφιέρωση- στον αέρα, στο πάτωμα, στην αγκαλιά του Ρίχαρτ τρέχοντας προς κάποιο μπαρ να βρει την Χάννα μετά από ημέρες χωρισμού.
Όλη η ζωή μας είναι ένας χωρισμός («κοπερτί το κοπερτί»).
Φράσεις κλισέ του τύπου «όταν κλείνει μια πόρτα , ανοίγει μία άλλη», «αυτά να είναι τα προβλήματα μας».
Η σχέση, οι σχέσεις, το όνειρο, η πραγματικότητα, ο χωρισμός.
Δάκρυ και ένταση και χιούμορ και ξεγύμνωμα και σπαραγμός και γέλιο και διάλυση και προσμονή.
Αντικείμενα σύμβολα, αντικείμενα μη σύμβολα, νερό, μπετόν που γεμίζει τρύπες, μια Παναγία που φτύνει σβόλους, μια μπετονιέρα, μια μηχανή που με αέρα σκορπίζει παντού μηνύματα, ένας πάγκος, ένα μικρόφωνο, 2-3 καρέκλες.
Σε διαλόγους, σχεδόν μονολόγους, οπερέτα και ροκ παράσταση μαζί 7 ηθοποιοί οι περισσότεροι από τους οποίους είναι συνεργάτες του σκηνοθέτη και ηθοποιού Χάρη Φραγκούλη στην ομάδα KURSK, η Σοφία Κόκκαλη, ο Ανδρέας Κοντόπουλος, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο Μιχάλης Τιτόπουλος, η Μαρία Αρζόγλου, η Κατερίνα Γκιβάλου και η Μάρω Γκόρτσου σε ένα σχεδόν δοκιμιακού ύφους αφήγημα με φόρμα μουσικής οπερέττας, σε πρωτότυπη σύνθεση του Κορνήλιου Σελαμσή, ο οποίος συμπράττει με τους ηθοποιούς επί σκηνής κι όλοι μαζί αφηγούνται την ιστορία του Ρίχαρτ Σρούμπεκ, ενός Βερολινέζου βιβλιοπώλη που στα τριάντα του χάνει την Χάννα του και εισέρχεται σε μια καταστροφική περίοδο της ζωής του.
Ο έρωτάς του, τον αφήνει και ο Ρίχαρτ δεν ξέρει γιατί. Εσωστρεφής, εγωιστής και τρομερά εξαρτημένος, είναι σίγουρος ότι εκείνη θα γυρίσει, ίσως και μόνο επειδή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Αφήνει τη δουλειά του και αποσύρεται σαν ερημίτης στο διαμέρισμά του, όπου παύει να πλένεται και να ξυρίζεται για βδομάδες, αντλώντας μια διεστραμμένη ευχαρίστηση από την ηρωική απελπισία του. Οι ελπίδες του, οι σκέψεις του, οι ενοχές του, ο πόνος του όλα πάω σε άσπρα κομμάτια χαρτί, μια μανία για γράψιμο που δεν σταματά κι ένας κόσμος μικρός, προσωπικός, που καταρρέει και με τη διάλυση έρχονται κι οι αστείες στιγμές τα μικροατυχήματα, οι παράλογες σκέψεις κι οι εμμονές.
Ο Χάρης Φραγκούλης επιλέγει το ευφυές, ρεαλιστικό και αντι-ποιητικό κείμενο του Μπότο Στράους ως πηγή έμπνευσης για μια παράσταση που εστιάζει στη διαχείριση του πόνου της ερωτικής απώλειας, αλλά και στην πνευματικότητα της κεντρικής Ευρώπης του 20ού αιώνα: στη σαρωτική επέλαση του καπιταλισμού και την αρνητική επίδρασή του στην πολιτικοποίηση και την πνευματικότητα του μέσου αστού. Κι ο Στράους εδώ πραγματικά ξεχωρίζει στον τρόπο που επαναστατεί. Κάνει ακριβώς την αντίθετη κίνηση από αυτή που κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι που θέλουν να χτυπήσουν την εξουσία, τη Δεξιά, τον καπιταλισμό προς τα έξω. Αυτός γυρνάει προς τα μέσα για να το βρει. Κίνηση που δεν κάνει κανείς. Μια κίνηση προς τα μέσα για να καταλάβει τα πράγματα, μια κίνηση εντυπωσιακή.
Εξαιρετικός Ανδρέας Κοντόπουλος ως Ρίχαρτ συγκινεί με το βλέμμα του, την ήπια έκφραση του προσώπου του, τον χαμηλό τόνο με τον οποίο εκφράζει τη λύπη του. Καθηλωτική Σοφία Κόκκαλη- δεν μπορώ ποτέ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου μου από πάνω της- , άρθρωση, φωνή και στάση σώματος που πάντα θα κλείνει μέσα της όλη τη δράση μιας θεατρικής παράστασης-πόσο μα πόσο εντυπωσιακή και ξεκαρδιστική ως Φριτζ -, Κορνήλιος Σελαμσής σε μια εκπληκτική πρωτότυπη σύνθεση που ταιριάζει «γάντι» στον σπαραγμό του Ρίχαρτ, Μαρία Αρζόγλου εκφραστική με ένα κωμικό ταλέντο ξεχωριστό, βλέμμα διαπεραστικό κι ένα πρόσωπο που «γράφει» λέξεις με κάθε μορφασμό, Μιχάλης Τιτόπουλος πάντα με αυτή την αφοπλιστική απλότητα και φυσικότητα που λες «δεν μπορεί», Ανδρέας Κωνσταντίνου άμεσος, απολαυστικός, ελκυστικός, με αέρα ροκ σταρ επί σκηνής. Μάρω Γκόρτσου ως Παναγία, κάθαρση-αποφόρτιση και ό,τι χρειάζεσαι για να λυθεί ο κόμπος στο στομάχι.
Σκηνικά-κοστούμια (Ελίνα Λούκου) και φωτισμοί (Νίκος Βλασόπουλος) που σε συμπαρασύρουν στην ιστορία, στον σπαραγμό, στη διάλυση, στο σκοτάδι, στο λίγο φως.
Χάρης Φραγκούλης σε μια ανάγνωση του Στράους διεισδυτική και μια σκηνοθεσία αποκαλυπτική, επεξηγηματική χάρη στην οποία η «Αφιέρωση» θα έρθει μέσα σου, θα κάτσει για μέρες και θα σου εντυπωθεί.
Όλες οι κραυγές ενός ανθρώπου εδώ.
«Θέλω να με διαβάσει και να την συγκινήσω, παρόλο που ξέρω ότι στο τέλος, μόνο αυτός που θα αποτύχει θα συγκινηθεί»
100 λεπτά εγκαταλελειμμένος Ρίχαρτ και βέβαια στοιχεία από τον κάθε δικό μας εγκαταλελειμμένο εαυτό.
«Από κάθε έρωτα που ξεκινά κυπαρίσσι και γίνεται πουρνάρι, πρίγκιπας με άλογο που γίνεται... ξεπρίγκιπας με γαϊδούρι.»
«Όλα στο μυαλό μας είναι», θα πουν.
«Τίποτε στην καρδιά».
Μα αν δεν υπάρχει καρδιά, πώς τόσο παίδεμα και τόσες λέξεις σαν ξεαγαπηθούμε.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Πάπα
