Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έπεισε το προηγούμενο καλοκαίρι να κουβαλήσω μαζί μου στην Ανάφη βιβλία βάρους 4 κιλών, όταν στην πραγματικότητα έχω αποδεχθεί χρόνια τώρα τη διάσπαση προσοχής με την οποία πάει πακέτο το ελεύθερο κάμπινγκ στις Κυκλάδες, σε συνδυασμό με το – όπως θα αποδεικνυόταν- επικών διαστάσεων hangover που μπορεί να προκαλέσει ο συνδυασμός Μύλος-Μάντρες μέχρι τις 10 το πρωί. Καθότι όμως ο καπιταλισμός μας έχει μάθει να κινούμαστε με όρους απόλυτου ψυχαναγκασμού στις λιγοστές μέρες των διακοπών μας ώστε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τον ελεύθερο αυτό χρόνο, κατά πάσα πιθανότητα είμαι για ακόμη μια χρονιά έτοιμη να κουβαλήσω μαζί μου πολλά περισσότερα βιβλία από αυτά που θα επιστρέψω τελικά διαβασμένα και λερωμένα από αντιηλιακά και μπύρες. Ας είναι όμως.
Έτσι, το φετινό καλοκαίρι, που έχει επιστροφή στην Ανάφη και συνέχεια στην Πάρο, το backpack μου θα περιλαμβάνει μερικές από τις πρόσφατες εκδοτικές κυκλοφορίες που ανυπομονώ να διαβάσω, όπως και έναν παλιότερο Τζόναθαν Κόου, που κάπως το έχω παράδοση τα τελευταία 7 και βάλε χρόνια να μου κάνει παρέα στις διακοπές.
Το πρώτο λοιπόν βιβλίο που σκοπεύω να διαβάσω φέτος το καλοκαίρι είναι η Εκμηδένιση του Μισέλ Ουελμπέκ (Εκδόσεις Εστία), του enfant terrible της γαλλικής λογοτεχνίας, που όση αμηχανία κι αν μας προκαλεί ανά τα χρόνια με απόψεις γεμάτες μισογυνισμό και ισλαμοφοβία, δεν παύει να είναι και ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς παγκοσμίως. Αν δεν τον έχετε ανακαλύψει ως τώρα, Ο Χάρτης και η Επικράτεια (Εκδόσεις Εστία) είναι μια από τις κορυφαίες αποδείξεις του παραπάνω ισχυρισμού κατά την ταπεινή μου άποψη.
Σε γαλλόφωνο και πάλι κλίμα, το δεύτερο ανάγνωσμα που έχω επιλέξει για το φετινό καλοκαίρι δεν είναι άλλο από τον δεύτερο τόμο του Βερνόν Σουμπουτέξ (Εκδόσεις Στερέωμα), το δεύτερο δηλαδή μέρος της βλάσφημης τριλογίας της Βιρζινί Ντεπάντ σε μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη, που βρίσκει αυτή τη φορά τον εκκεντρικό και πολλές φορές ενοχλητικότατο ήρωά του άστεγο στους δρόμους του Παρισιού.
Ακόμη ένα ανάγνωσμα που δεν βλέπω την ώρα να ξεκοκαλίσω δεν είναι άλλο από τη Βυθισμένη Πολιτεία της Μάρτα Μπαρόνε, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέλευθος. Σε αυτό, η πρωταγωνίστρια της υπόθεσης, Μάρτα, μας γυρνά πίσω στα μελανά ‘70s του ιταλικού βορρά, όταν η ίδια ανακαλύπτει το παρελθόν του πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα της, ο οποίος συνδέθηκε στα νιάτα του με την ιταλική εξτρεμιστική αριστερά και απαρνήθηκε το ιατρικό του επάγγελμα, για να βρεθεί κοντά στους ανθρώπους της εργασίας και τους αγώνες τους.
Περισσότερο βάρος στις αποσκευές μου θα προσθέσουν τα Διηγήματα του Χάινριχ Φον Κλάιστ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τους αγαπημένους Αντίποδες, υπενθυμίζοντάς μας τη σημασία της γραφής του Κλάιστ για τον Γερμανικό ρομαντισμό και τον μοντερνισμό, τα θεμέλια του οποίου ο ίδιος θα έθετε. Τέλος ο Τζόναθαν Κόου και ο Κλειστός Κύκλος του (Εκδόσεις Πόλις) θα μου θυμίσει ξανά τις περιπέτειες των ηρώων της Λέσχης των Τιποτένιων, που κάποια χρόνια πριν θα μου κρατούσε την καλύτερη πιθανή παρέα, στο χειρότερο ίσως καλοκαίρι της ζωής μου.
Τις τελευταίες ώρες προτού το πλοίο σαλπάρει, κατά πάσα πιθανότητα θα τις περάσω αγκαλιά με το κλιματιστικό μου (που τόσο θα μου λείψει στις διακοπές), βλέποντας τα τελευταία επεισόδια του μέχρι στιγμής εξαιρετικού The Bear του Christopher Storer, μιας σπουδαίας τηλεοπτικής αναπαράστασης της ζωής πίσω από τις επαγγελματικές κουζίνες, με το κατάλληλο soundtrack από Refused, Breeders, Pearl Jam, Wilco, Brian Eno και David Byrne μεταξύ πολλών άλλων. Τα απογεύματα μετά τη δουλειά κυλούν επίσης περίφημα με μια απρόσμενη blast from the past επιλογή, το X Files, που προβάλλεται στο Disney+ και ενδείκνυται για θερινούς μαραθώνιους.
Τέλος, στα ακουστικά μου στο κατάστρωμα του πλοίου θα ακούω λογικά στο repeat τη διασκευή του “Tonite” των Linda Lindas, τον ντεμπούτο δίσκο των Wet Leg, αλλά και τη δισκογραφική επιστροφή των Fontaines D.C. με το Skinty Fia, ενώ με το που πατήσω το πόδι μου στο νησί, όπως και πέρυσι, μάλλον θα ακούω 24/7 Siouxsie and the Banshees.
Καλές διακοπές και τα ξαναλέμε στην εκπνοή του καλοκαιριού!
