Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι θεωρώ (όπως και πολλοί άλλοι υποθέτω) το τραπ -και το εισαγόμενο και το εγχώριο- ένα ευτελές μουσικό ιδίωμα χωρίς καλλιτεχνική αξία που δεν θα αφήσει κανένα αποτύπωμα στην (ουσιαστική) ιστορία της ποπ κουλτούρας, παρά μόνο μερικά τραγούδια που θα μπαίνουν στο μέλλον σε αυτές τις "τουριστικές" συλλογές του τύπου: "τα hits των 10's ή των 20's". Όμως από αυτό το σημείο μέχρι την υστερία εναντίον του τραπ που κατηγορείται πλέον "δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" της νεολαίας, η απόσταση είναι μεγάλη. Έχω την αίσθηση ότι έχει γίνει το εύκολο θύμα για πολλές αστοχίες των γονέων και των σχολείων που έτσι κρύβονται πίσω από το τραπ και την στιχουργία του.
Όταν εμφανίστηκε ο Elvis Presley και οι γοφοί του που χόρευαν ανεξέλεγκτα και προκλητικά, η αμερικάνικη κοινωνία φρίκαρε και ο Elvis μετατράπηκε σε "γιο του σατανά" που ήρθε στη γη για να καταστρέψει τη νεολαία. Όσους δεν προλάβαινε να καταστρέψει ο Elvis θα τους κατέστρεφαν οι "αλήτες" Beatles με την απαράδεκτη μαλούρα και οι Rolling Stones με το χυδαίο ύφος. Παραδόξως η νεολαία σώθηκε και παρ' ότι ο "Έλβις ζει" ο σατανάς δεν κατόρθωσε να μας καταστρέψει.
Μετά ήρθαν τα ανάποδα μηνύματα στους δίσκους που έστελναν σήματα στη νεολαία για να την ελέγξουν. Πως στο καλό μπορείς να παίξεις ανάποδα έναν δίσκο κανείς δεν ξέρει αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τα μηνύματα του σατανά είναι εκεί, παραδόξως όμως η νεολαία και πάλι σώθηκε, ακόμη και αυτοί που κατέστρεψαν βελόνες και πικάπ προσπαθώντας να ακούσουν τα ανάποδα μηνύματα. Άσε τους "σατανιστές" χεβιμεταλάδες που θα οδηγούσαν την νεολαία σε μία ομαδική αυτοκτονία, θυσία στον σατανά.
Και μετά ήρθε το punk. Η νεολαία ήταν πάλι σε κίνδυνο. Προκλητικοί στίχοι, παραμάνες, βαθιές αναπνοές βενζινόκολλας, αποβράσματα (το λέει και το όνομα) της κοινωνίας. Η νεολαία σε κρίση, οι γονείς σε υστερία. Αφού σωθήκαμε και από αυτή τη λαίλαπα, κάναμε τους Sex Pistols αναμνηστικές κούπες και τους Ramones μπρελόκ, για να φέρνουμε κάτι πίσω όταν επιστρέφουμε από ταξίδια στο Λονδίνο και φέρναμε και στα παιδιά μας κανά ζευγάρι Dr. Martens. Ουφ! φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι την καταστροφή της νεολαίας μας.
Μετά, βέβαια, ήρθαν και οι συντηρητικοί Αμερικάνοι που πάντα αισθάνονται έναν κίνδυνο από ότι δεν είναι "παραδοσιακό" αμερικάνικο - το τελευταίο επεισόδιο σε αυτό το σίριαλ το είδαμε, δυστυχώς, και στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις. Ο νέος μεγάλος κίνδυνος ήταν το hip-hop. Μετά από αγώνες και προσπάθειες οργανωμένων γονέων που έβλεπαν τα παιδιά τους να κινδυνεύουν και πάλι, πέρασαν τον νόμο που θα έσωζε τους νέους Αμερικάνους. Κάθε δίσκος και κάθε cd με "βρωμόλογα" είχε πάνω του την στάμπα: "Parental Advisory Explicit Content". Η ανησυχούσα μητέρα Mary Gore (που είμαι σίγουρος πως τώρα θα είναι οπαδός του Τραμπ) φρίκαρε όταν άκουσε την 11χρονη κόρη της να λέει τη λέξη: "masturbation" που άκουσε σε ένα τραγούδι του Prince κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Η στάμπα μπήκε και πάλι η νεολαία σώθηκε, στο τσακ!
Και, τώρα, αισίως έχουμε το τραπ που είναι "τα μπουζούκια της Αμερικής" και ως περιτύλιγμα ήρθε και στην Ελλάδα διότι ότι έχει αισθητική από μπουζούκια μας κλέβει την καρδιά, άσε που δεν μπορούν οι πιτσιρικάδες να έχουν τα ίδια μπουζούκια με των γονιών τους -θέλουν τα δικά τους. Οι στίχοι του τραπ είναι φτηνοί, αισθητικά απαράδεκτοι, αναίτια προκλητικοί, εμπεριέχουν σεξισμό, βία και φραγκάτη ζωή, όμως αυτά τα δείγματα ζωής και συμπεριφοράς υπάρχουν ήδη στην κοινωνία, υπήρχαν και πριν από το τραπ, θα υπάρχουν και μετά. Το θέμα είναι οι γονείς, τα σχολεία, η κοινωνία τι έχει να αντιπαραθέσει σε αυτό το μοντέλο ζωής; Όχι και πολλά.
Οι γυναικοκτονίες δεν είναι του τραπ, η φούσκα του χρηματιστηρίου δεν είναι του τραπ, η βία των haters δεν είναι του τραπ. Όπως καμία γενιά δεν καταστράφηκε από τον Elvis, από το heavy metal ή το punk, έτσι δεν θα καταστραφεί και από το τραπ. Όπως συμβαίνει συνήθως πολλοί -μεγαλώνοντας- θα ανακαλύψουν καλύτερα, ουσιαστικότερα, πιο στοχαστικά και πιο πνευματικά μουσικά είδη και ιδιώματα και άλλοι θα πάνε από τα μπουζούκια των πιτσιρικάδων στα μπουζούκια των ενηλίκων. Προφανώς και η βία ή ο σεξισμός, που πουλάνε κατά κόρον οι τράπερς ακριβώς γιατί "πουλάει", θα επηρεάσει και κάποιος από τους ακροατές του είδους στην τωρινή ή την μετέπειτα συμπεριφορά τους, όμως υπάρχουν πολλά άλλα κοινωνικά δεδομένα που θα την επηρεάσουν εξ ίσου ή και περισσότερο.
Η μουσική παίζει πάντα κάποιο ρόλο, η κοινωνία είναι όμως που διαμορφώνει χαρακτήρες.
