Απόγευμα Τετάρτης, στη φιλόξενη αυλή του ΣΠΙΤΙ Bar στο Χαλάνδρι. Οι ιθύνοντες νόες της Inner Ear Records, Δημήτρης Μπούρας και Περικλής Πιλαβάς υποδέχονται δημοσιογράφους και φίλους, στο βάθος ο Φοίβος Δεληβοριάς κοντοστέκεται στα μικρά πηγαδιάκια που σχηματίζονται, μιλάει με τους συνεργάτες του, περιμένει να μας πει τις ιστορίες που γέννησαν τα 10 τραγούδια του νέου δίσκου του, με τίτλο ΑΝΙΜΕ, που κυκλοφορεί στις 10 Μαΐου. Ένας τίτλος εμπνευσμένος από το συναισθηματικό και εκφραστικό πρόσημο και τη γλωσσολογική ερμηνεία των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων, ένας δίσκος για την ψυχή και το μυαλό, με δεκάδες ερεθίσματα και προβληματισμούς, δέκα τραγούδια που ανασαίνουν ολόκληρα και εκλύουν τις ιστορίες τους μέσα από τις εντυπωσιακές αλλά και γεμάτες δημιουργική ουσία ενορχηστρώσεις τους, και πίσω από ένα ποπ εξώφυλλο που παραφράζει πολύχρωμα τον Μαγκρίτ.
Μια δημοσιογραφική προακρόαση δίσκου είναι από μόνη της ένα ευχάριστο κάλεσμα, μετά από δύο χρόνια περιορισμών κοινωνικής συναναστροφής και μια δεκαετία εν γένει συρρίκνωσης της μουσικής βιομηχανίας και των συναφών εκδηλώσεων που κάποτε μεσουρανούσαν στην περιφέρεια μιας νέας κυκλοφορίας. Όμως αυτή η προακρόαση του νέου album του Φοίβου Δεληβοριά ήταν πολύ παραπάνω από ευχάριστη, ήταν σαν ένας απογευματινός καφές με φίλους, παλιούς και νέους, γνωστούς και άγνωστους -φίλους όμως, γιατί πάνω από όλα τους ενώνει η ανάγκη να μιλήσουν (ξανά) για μουσική. Και αυτήν την ανάγκη την ικανοποίησαν, με αφορμή την κυκλοφορία του ANIME, με το παραπάνω ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Inner Ear.
Το ΑΝΙΜΕ είναι η τρίτη δισκογραφική δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά στο κραταιό εγχώριο indie label, διαμορφώνοντας, έτσι, μαζί με τον εξαιρετικό Αόρατο Άνθρωπο του 2010 και το ορόσημο της Καλλιθέας το 2016 μια άτυπη τριλογία, με ιδιαίτερη σημασία και για τον δημιουργό της αλλά και για το ίδιο το label, όπως σημείωσε προλογίζοντας και ο Δημήτρης Μπούρας, υπεύθυνος επικοινωνίας της Inner Ear, δίνοντας έτσι τη σκυτάλη στον Φοίβο Δεληβοριά να ανοίξει το ακαταμάχητο κουτάκι με τις ιστορίες του. Άμεσος, μεταδοτικός και δεινός αφηγητής όπως πάντα ο Φοίβος Δεληβοριάς μας μίλησε για τον δίσκο που γεννήθηκε αυτά τα δύο δύσκολα πανδημικά χρόνια, για το αλλιώτικο μετά που ήρθε να ενωθεί με ένα σχεδόν έτοιμο πριν (αρκετά άλλωστε από τα τραγούδια του δίσκου είχαν ήδη παρουσιαστεί στην τελευταία προπανδημική σειρά εμφανίσεων του Φοίβου Δεληβοριά στο Κύτταρο το 2019), για το παλιό στούντιο της Φίνος Φιλμ στην οδό Χίου (νυν Antart Studio) όπου μπήκε με τους μουσικούς του για να γράψουν τον σκελετό του album, όλοι μαζί, όπως γράφονταν οι δίσκοι τα παλιά τα χρόνια, με τα όργανα να ανταλλάσσουν οργανικές ανάσες στον ίδιο χωροχρόνο, όπως ηχογραφούσαν στον ίδιο αυτό χώρο τα soundtracks των χρυσών ελληνικών ταινιών ο Μάνος Χατζιδάκης και ο Μίμης Πλέσσας.
Και φυσικά μας μίλησε ο Φοίβος Δεληβοριάς, για τους μουσικούς και τους συνεργάτες, την ανθρώπινη πρώτη ύλη που έδωσε πνοή και ψυχή στο ANIME. Για τον Βασίλη Ντοκάκη τον παραγωγό του δίσκου και τη δημιουργική περιπέτεια που έζησαν μαζί ξαναφτιάχνοντας τον δίσκο από τα ίδια υλικά από τα οποία γεννήθηκε. Για τον Σωτήρη Ντούβα, τον Κωστή Χριστοδούλου, τον Yoel Soto και τον Κώστα Παντέλη. Για το καταπληκτικό βιολί του Φώτη Σιώτα, το μοναδικό σαξόφωνο του Θοδωρή Ρέλλου, και το τρομπόνι του Τζιμ Σταρίδα. Για τη Νεφέλη Φασούλη και την έμπνευση που του χαρίζει απλόχερα. Για τον Δημήτρη Μακρή, τον επί χρόνια συνεργάτη του Φοίβου και ψυχοπομπό του δίσκου. Για όλους αυτούς που έδωσαν ζωή στα τραγούδια - μια αλήθεια που πλημμύρισε τον χώρο με το πρώτο play που πατήθηκε λίγο μετά. Κάθε play κι ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι και μια ιστορία.
ANIME track-by-track
1. Μόνο Ψέματα
«Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Μας άρεσε τόσο πολύ που είχαμε αποφασίσει να το πούμε μαζί με τη Νεφέλη σε ένα παγκάκι στην πλατεία Βαρνάβα και να το πάρει ο Δημήτρης Μακρής που είναι πραγματικά ο ψυχοπομπός του δίσκου, βασικός μου συνεργάτης σε όλες τις δουλειές μου τα τελευταία χρόνια και ήταν κάθε μέρα δίπλα μας σε όλη τη διαδικασία της παραγωγής του δίσκου.
Μου παίρνει λίγο καιρό πάντα μετά την κυκλοφορία ενός άλμπουμ για να αρχίσω να γράφω πάλι. Η όρεξη λοιπόν μού ήρθε το καλοκαίρι του ‘18, είχαμε την Ταράτσα του Φοίβου για δεύτερη χρονιά και πηγαίναμε μετά την παράσταση στο Κεραμείο ή σε μπαράκια στο Παγκράτι που ξενυχτούσαμε. Εκεί άρχισα πάλι να γίνομαι απών. Να κλείνομαι σαν στρείδι, ένας άνθρωπος που ακούω τις συζητήσεις των άλλων, αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω γιατί μέσα μου καίγομαι. Αυτό είναι πάντα ένα σημάδι ότι θέλω να γράψω κάτι. Στις συζητήσεις αυτές ο καθένας μού έλεγε και από κάτι, είτε για μια σειρά στο Netflix, είτε για τις σχέσεις τους, είτε για τις πρώην του, είτε για τη νυν, αλλά όλα αυτά μου έμοιαζαν υπέροχα ψέματα. Ότι όλοι κάτι κρύβουμε, ότι όλοι ζούμε μια ζωή φτιαγμένη από μία ηχηρή πραγματικότητα αλλά κάτι μέσα μας δεν λέγεται ποτέ και καλύπτεται πάντα από ψέματα. Αυτό το τραγούδι ήταν το πρώτο λάκτισμα.»
2. Απόψε Είμαι Κοντά Σου
«Ήταν πρώτες μέρες του 2020 και κάπως μου ήρθε και έπαιζα στην κιθάρα μια μελωδία που μου θύμιζε πολύ, ένα τραγούδι παλιό της Ελένης Δήμου, το «Ψεύτρα Ζωή», το οποίο είναι σε μουσική Μιχάλη Καπούλα και στίχους Μαριανίνας Κριεζή. Το τραγούδι αυτό πάντα το αγαπούσα και κάπως έπαιζα στην κιθάρα, κάτι που ήξερα ότι του έμοιαζε, αλλά όσο και να το άλλαζα εξακολουθούσε να του μοιάζει. Βρέθηκα μάλιστα και σε δίλημμα για το αν αυτή τη μελωδία που τόσο μου αρέσει έπρεπε να την κρατήσω τόσο κοντά στην πηγή της έμπνευσής μου ή όχι. Αποφάσισα τελικά να το κάνω γιατί πιστεύω πολύ «στα κλεισίματα ματιού». Ακόμα ένα πιστεύω μου είναι πως δεν είναι ωραίο να αντιγράφεις πράγματα, αυτά που σου αρέσουν πάρα πολύ, μπορείς να τα παίρνεις και να τα βάζεις μέσα στον δικό σου κόσμο. Όταν το πρωτόπαιξα στο συγκρότημά μου για να το βάλουμε στο πρόγραμμα στο Κύτταρο, άρχισε ο Σωτήρης να παίζει ένα αφρικάνικο σχήμα που του πήγαινε πάρα πολύ για κάποιο περίεργο λόγο. Δεδομένου ότι εκείνη την περίοδο εγώ άκουγα πάλι πολύ Fela Kuti και το "Graceland" του Paul Simon, μου άρεσε αμέσως πολύ αυτό που άκουσα. Κάναμε μια πρώτη ενορχήστρωση για το Κύτταρο αλλά επί της ουσίας απογειώθηκε από τρεις ανθρώπους. Από τον Βασίλη και τον τρόπο που το ηχογράφησε και έκανε παραγωγή, από τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα με σαφείς αναφορές στην αιθιοπική jazz και βέβαια τον Θοδωρή Ρέλλο που μόνο αυτός θα μπορούσε να παίξει τέτοιο σαξόφωνο. Και βέβαια θεωρώ ότι το τραγούδι ολοκληρώθηκε με το βίντεο που έκανε ο The Boy και βγήκε πριν από λίγες μέρες.»
3. Κάποια Παιδάκια
«Το τραγούδι αυτό το έγραψα εμπνευσμένος από ένα παιδικό πάρτυ, είμαι αναγκασμένος να πηγαίνω σε πολλά τέτοια πια με την κόρη μου. Έτσι λοιπόν, σε ένα από αυτά, παρακολουθούσα τα παιδάκια, τα οποία έβλεπα σαν ενήλικες που ο καθένας είχε μια διαφορετική ψυχαναλυτική πάθηση. Όταν γυρίσαμε, διάβαζα την κόρη μου και όπως πάρα πολλά από τα σημερινά παιδάκια, δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. Από την αρχή της καινούριας πραγματικότητας η κόρη μου την κατάλαβε και πήγαινε στην τηλεόραση και προσπαθούσε με το χέρι της να κάνει swipe για να αλλάξει εικόνα. Ωστόσο, εκείνες τις μέρες συναντήθηκα και με μία από τις πρώτες μου σχέσεις που μου είπε ότι η δική της κόρη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και κάπως έτσι προέκυψε αυτό το τραγούδι. Ο Βασίλης επέμενε να το βασίσουμε στον τρόπο που παίζω την κιθάρα. Έτσι τραγούδησα το κομμάτι πρίμα βίστα και εκείνος το πήρε και το μεταμόρφωσε. Έφερε τον φίλο του τον Δημήτρη Κούρτη που έπαιξε ακορντεόν και μπαγλαμαδάκι, ήρθε και η Νεφέλη και έβαλε τα φωνητικά και το αποτέλεσμα του θυμίζει κάτι από παλιά ιταλική ταινία.»
4. Ο Λωτοφάγος
«Θυμάμαι που είχα μια διένεξη με τον Χατζιδάκι όταν ήμουν μικρός. Εκείνος μου έλεγε «μη γράφεις για πράγματα του παρόντος, να γράφεις για πράγματα που υπάρχουν στους αιώνες. Εμείς με τον Γκάτσο γράφουμε για το φεγγάρι, τα πουλιά, τα παιδιά, για πράγματα που δεν άλλαξαν ποτέ μέσα στον ρου της ανθρωπότητας» κι εγώ ήθελα να του αποδείξω ότι αν βάλεις στους στίχους το όνομα μιας εταιρείας ή τη λέξη mp3 ή πράγματα που υπάρχουν τώρα μέσα στη ζωή μας, η ποιητική ματιά είναι αυτή που το κάνει να ακούγεται αιώνια και όχι το αντίστροφο. Οπότε το τραγούδι ξεκινά με αναφορά στο Spotify για να συνεχίσω αυτή μου την παράδοση και για να εκβιάσω και λίγο το Spotify»
5. Ένα Σάββατο Που Μοιάζει Κυριακή
«Το τραγούδι αυτό το έγραψα όταν είχαμε πάει να παίξουμε στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη με τα παιδιά και είχα φτάσει νωρίτερα εγώ, έτσι πέρασα πολλές ώρες κάνοντας βόλτες. Θυμήθηκα όσα είχα ζήσει στη Θεσσαλονίκη, διάφορες ιστορίες ωραίες. Έκανα τη βόλτα στην περιοχή που έχει πολλές εκκλησίες και παρατηρούσα την πόλη καταρημαγμένη από την οικονομική κρίση, χωρίς να έχει ξεσπάσει ακόμα η πανδημία και ένιωθα ότι μεγαλώνω και ότι η Θεσσαλονίκη που έχω αγαπήσει αλλάζει μαζί με μένα. Αυτή λοιπόν είναι μία βόλτα ένα Σάββατο, που στα μάτια μου έμοιαζε με Κυριακή, στη Θεσσαλονίκη του σήμερα.»
6. Άγρια Ορχιδέα
«Άκουγα συνέχεια Sex Pistols εκείνη τη μέρα και χάζευα στα social media. Έβλεπα λοιπόν διάφορα σάπια πράγματα, τα περισσότερα από αυτά με μια κεκαλυμμένη χυδαιότητα αντρίλας από διάφορους που τα έγραφαν ή τα αναπαρήγαγαν και όπως πήρα την κιθάρα κάπως μου βγήκε η αίσθηση των Sex Pistols. Είχα δει και ένα όνειρο, πώς είναι οι πίνακες του Νταλί με τα λιωμένα ρολόγια; Εγώ έβλεπα δύο όρχεις με φτερά να πετούν πάνω από την πόλη, κάπως απελπισμένοι»
7. Αταίριαστο
«Το συγκεκριμένο είναι τρυφερά αταίριαστο με το προηγούμενο τραγούδι. Ένα κομμάτι πολύ προσωπικό μιας και από μικρός αισθανόμουν αταίριαστος με όλα. Πάντα κάπως η φύση μου με έκανε να αισθάνομαι άβολα απέναντι σε όποια δεδομένη συνθήκη και προσπάθησα χιουμοριστικά να το κάνω τραγουδάκι αυτό. Ακολουθεί την παράδοση τραγουδοποιών, όπως του Βασίλη Νικολαΐδη ή του Georges Brassens και το έπαιξα κιθάρα-φωνή κατευθείαν. Έβαλε ο Κωστής Χριστοδούλου ένα φανταστικό πληκτράκι και μετά το πήρε ο Βασίλης και το έκανε καταπληκτικό! Βρήκε συμφωνικές ορχήστρες, διάφορα samples, ακόμα και ορχήστρες που κουρδίζουν, δίνοντας του όλη την τρυφερότητα που ήθελε να κρύψει».
8. Ο Ποιητής και το Ποίημα
«Μιλάει για όλη αυτή την οργή που αισθανόμαστε όταν είναι ένα γράψουμε ένα τραγούδι ή ένα ποίημα ή κάτι άλλο και όλο δεν τελειώνει, κάτι δεν ταιριάζει, μας βγάζει την πίστη. Μιλάει για τη διαρκή πάλη μας με την έμπνευση που είναι η μούσα μας. Η παραγωγή με ενθουσιάζει. Ο Κωστής Χριστοδούλου το πήγε προς Λος Άντζελες μεριά, ο Φώτης Σιώτας έβαλε κάτι απίστευτα βιολιά και ο Τζιμ Σταρίδας έπαιξε ένα τρομπόνι επίσης απίστευτο. Μου αρέσει πολύ ο ήχος του και μου θυμίζει πολύ την ταινία "Collateral" που είναι ο Tom Cruise και ο Jamie Foxx σε ένα ταξί στο νυχτερινό Los Angeles.»
9. Ελένη Τοπαλούδη
«Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτή. Πριν τη δίκη ακόμα, διάβαζα τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις και είχα μείνει έκθαμβος με τα φρικτά πράγματα που έγραφαν για την Τοπαλούδη διάφοροι σχολιαστές στο YouTube, διάφορες κίτρινες εφημερίδες κτλ. Κάτι το οποίο πλέον το βλέπουμε σαν καθημερινότητα. Μια κοινωνία όπου το θύμα δέχεται επίθεση από πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που με συγκλόνισε. Θέλησα λοιπόν να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτό. Το έγραψα ολόκληρο κατά τη διάρκεια μιας πτήσης από Αθήνα για Κύπρο που πηγαίναμε για συναυλία. […] Ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τις ισορροπίες στο τραγούδι αυτό. Ήθελα να αναφέρω το όνομα της Ελένης, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε δυνατά για τα θύματα. Μπορεί η δίκη να έφερε το αποτέλεσμα το επιθυμητό (αν και βλέπω ότι προσπαθούν να το ανατρέψουν), όμως πιστεύω ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι κάτι που θα δικάζεται για πάντα σε μια δομή σαν τη δική μας και πιστεύω ακόμα ότι τέτοια τραγούδια, που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, καμιά φορά μπορεί να είναι και πιο ισχυρά.»
10. Μπαλάντα
«Μιλάει για τους τροβαδούρους, οι οποίοι εδώ και αιώνες περιπλανώνται με μια κιθάρα και μιλούν για κάποιο πρόσωπο που αγαπούν πάρα πολύ. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, οι τροβαδούροι ως κίνημα, βγήκαν λίγο πριν τον Μεσαίωνα. Ονομάζονταν το Τάγμα των Καθαρών, ένα τάγμα θρησκευτικό, κάτι σαν αίρεση. Από αυτούς τους ανθρώπους βγήκε αυτό το είδος τραγουδιού που αγαπάμε πολύ και αναστήθηκε, ας το πω έτσι, στη Γαλλία τη δεκαετία του ‘50 με τον Brassens, τον Brel και άλλους και αργότερα με τον Bob Dylan στην Αμερική, τον Leonard Cohen στον Καναδά, τον Fabrizio de Andrè, τον Lucio Dalla και τον Lucio Battisti στην Ιταλία και εδώ με τον Σαββόπουλο και που παιδιά και εγγόνια αυτού του είδους είμαστε κι εμείς. Αυτό το τραγούδι λοιπόν μιλά για όλους αυτούς τους ανθρώπους ή ακόμα και για μένα.»
