Κωνσταντίνα Σταυροπούλου (φωνή)
Billie Holiday – Lady Ιn Satin (1958)
Δεν νομίζω πως υπάρχει τραγουδίστρια σ' αυτόν τον κόσμο που δεν βρίσκει τουλάχιστον ενδιαφέρουσα την περίπτωση της Billie Holiday. Ένα κράμα ειρωνείας, απελπισίας και χιούμορ, σε έναν απόλυτα αυθεντικό ήχο! Το Lady Ιn Satin είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε με τη Holiday εν ζωή, λιγότερο από έναν χρόνο πριν τον θάνατό της. Και έχει μέσα στη φινετσάτη ενορχήστρωση του Ray Ellis όλη την απείθαρχη και άγαρμπη ομορφιά μιας ανθρώπινης φωνής που τραγουδάει.
Portishead – Dummy (1994)
Ο πρώτος ηλεκτρονικός ήχος που μου κίνησε πραγματικά το ενδιαφέρον, εξαιτίας της μοναδικής –και τόσο αναγνωρίσιμης, πλέον– ατμόσφαιρας των κομματιών αυτής της μπάντας. Ολόκληρος ο δίσκος είναι μια σκοτεινή, σωματική αφήγηση και περιλαμβάνει ένα από τα πιο ερωτικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ: το "Glory Box".
Φίλιππος Σουγλές (κιθάρα/κλαρινέτο)
The Animals – The Animals (1964)
Στην εφηβεία μου, ένιωσα αυτό το άλμπουμ, διαισθητικά, ως το πιο ειλικρινές και άμεσο ηχητικό υλικό. Απλές γραμμές, σαφής συναισθηματική κορύφωση και ηλεκτρισμός χωρίς υπερβολές.
Socrates Drank Τhe Conium – Phos (1975)
Με δίδαξε πώς να ενσωματώνω τον ελληνικό ήχο σε μουσικές που απευθύνονται και στο εξωτερικό. Αν και με αγγλικό στίχο και με ηλεκτρικές κιθάρες, οι Socrates είχαν πιο «ελληνικό» χρώμα από πολλούς σύγχρονους δημοφιλείς καλλιτέχνες της χώρας.
Πέτρος Μπούρας (πιάνο)
Nick Cave & The Bad Seeds – Murder Ballads (1996)
Σίγουρα είναι ο δίσκος που με επηρέασε όσο κανένας άλλος στον τρόπο με τον οποίον θα ήθελα να συνθέτω. Το απόλυτο story-telling, θεματική που σοκάρει και αναγκάζει τον ακροατή να ταυτίζεται συχνά με τον θύτη. Απίστευτη ποικιλία σε επίπεδο παραγωγής και σύνθεσης.
Jeff Buckley – Grace (1994)
To συγκεκριμένο άλμπουμ πήγε τη μουσική πολύ μακριά με τα πιο απλά μέσα… Η ερμηνεία του Buckley –αλλά και τα ίδια τα έργα– εμπεριέχουν ένα στοιχείο υπερφυσικό και απόκοσμο. Κάτι που συχνά σε κάνει να νιώθεις μια μεγάλη απόσταση από αυτά, όμως 2 μέρες μετά, όταν ξανακούς το ίδιο κομμάτι, είναι λες και γράφτηκε για σένα. Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς.
Γιάννης Σταυρόπουλος (μπάσο/κιθάρα)
Pink Floyd – The Division Bell (1994)
Πολλοί θα πουν πως ούτε κατά διάνοια δεν αποτελεί εξέχον έργο της –κατά τη γνώμη μου– καλύτερης ροκ μπάντας όλων των εποχών. Ακόμα περισσότεροι θα σχολιάσουν την «ambient» στροφή που ακολούθησε την αποχώρηση του Waters. Όμως το να γράφεις μουσική και να τραγουδάς για την «εξελικτική» δύναμη της λεκτικής, και όχι μόνο, επικοινωνίας, είναι πραγματική τέχνη. Και τραγούδια όπως το "Keep Talking" και το "High Hopes" μετατρέπουν σε μελωδία τη γυμνή αλήθεια του είδους μας, σε σχέση με την κοινωνική συνύπαρξη και τον χρόνο.
Eddie Vedder – Into The Wild soundtrack (2007)
Από το 2007 είναι λίγα τα ταξίδια που έκανα χωρίς να ακούσω το συγκεκριμένο soundtrack. Ο Vedder συνθέτει και ερμηνεύει μία folk ωδή προς την ελευθερία. Δυστυχώς η ψευδαίσθηση διαρκεί μόλις 33 λεπτά...
Ηλίας Καραχάλιος (drums)
Radiohead – OΚ Computer (1997)
Πραγματικά πρωτοποριακές συνθέσεις. Και μια δουλειά που οδήγησε τους Radiohead σε πειραματικά μονοπάτια. Τα τραγούδια είναι όλα μοναδικά, ένας δίσκος που με έχει συγκινήσει και έχει συνοδέψει πολλές στιγμές της ζωής μου.
Massive Attack – Mezzanine (1998)
Πραγματικά η απόλυτη «Μαζική Επίθεση», από άποψη παραγωγής και ήχου! Αντιθέσεις από επιθετικά σε ήπια και ατμοσφαιρικά μέρη, που κόβουν την ανάσα. Ένας δίσκος που μου θυμίζει τα καλοκαίρια μου. Όσες φορές και να τον ακούσω, δεν τον χορταίνω.
{youtube}2jW2qGvxf88{/youtube}
