Οι Χιλιομοδίτες φέρνουν τη βαριά τους ψυχεδέλεια στο Gagarin (αυτήν την Παρασκευή, 19/12) κι εμείς εκμεταλλευτήκαμε την αφορμή, για να μάθουμε για μερικούς δίσκους της φετινής χρονιάς που αγαπήσαν ιδιαιτέρως...
1) Greenleaf - Trails And Passes
Οι Greenleaf είναι ίσως από τις πιο σημαντικές μπάντες του heavy/stoner rock ήχου και από τις πιο παλιές. Έχουνε μέλη από τους Dozer και τους Lowrider, ενώ σε παλιό τους δίσκο έχει συμμετάσχει και ο τραγουδιστής των Truckfighters. Είναι ένα συγκρότημα πολύ ταλαντούχων μουσικών και είχαμε την ευκαιρία φέτος να μοιραστούμε τη σκηνή μαζί τους, στο Blue Moon Festival στη Γερμανία. Δεν είχε τύχει μέχρι εκείνη τη μέρα να ακούσω τον νέο τους δίσκο, μόλις όμως άκουσα λάιβ τα καινούργια τους κομμάτια απλά έπρεπε να τον ακούσω ολόκληρο. Το Trails And Passes έχει τεράστια riff!! Έχει τα πάντα: από βαριά και μακρόσυρτα riff μέχρι rock n' roll attitude με μελωδικά και «πιασάρικα» ρεφραίν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ο καλύτερός τους δίσκος, πάντως σε κρατάει στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος. Και, πίστεψέ με, live είναι άκρως απολαυστικός.
2) Monster Magnet - Last Patrol
Είμαι φανατικός οπαδός των Monster Magnet, οπότε μάλλον δεν θα είμαι και πολύ αντικειμενικός με αυτόν τους τον δίσκο. Έχω πάντως την εντύπωση ότι είναι ο καλύτερος από τους τρεις τελευταίους τους και ο λόγος είναι ένας και μοναδικός: οι μελωδίες στις φωνητικές γραμμές του Dave Wyndorf. Είναι πραγματικά, κατά την προσωπική μου άποψη, ο πιο ταλαντούχος frontman και συνθέτης που έχει βγει ποτέ στο psychedelic space rock! Με μια φωνητική του γραμμή, μπορεί να απογειώσει ένα απλό riff! Αυτό συμβαίνει και στο Last Patrol. Όλο το άλμπουμ είναι στημένο πάνω στη φωνή και ο τύπος, απλά και ουσιαστικά, σε κάνει να νομίζεις ότι τραγουδάει δίπλα σου.
3) Mastodon - Once More Round The Sun
Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τo Once More Round The Sun κατάλαβα ότι τα riff και οι φωνητικές μελωδίες θα μου κολλήσουν στο αυτί και θα το ακούω ξανά και ξανά. Οι κιθάρες η μία πιο βαριά από την άλλη, τα τύμπανα πιο απλά αλλά γεμάτα γκρουβ και οι γραμμές στη φωνή –ειδικά του ντράμερ Brann Dailor στο "Motherload"– είναι κάτι που δύσκολα δεν θα τραγουδήσεις όταν τις ακούσεις. Για μένα είναι ένας πολύ ευφυής δίσκος, με κομμάτια τα οποία διαφέρουν το ένα από το άλλο. Τον ακούς μέχρι το τέλος χωρίς παύση.
4) Villagers Of Ioannina City - Riza
Είναι από τους δίσκους και τις μπάντες που ακούστηκαν πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο και όχι άδικα! Η πρώτη μου επαφή με τους V.I.C. ήταν το 2013, όταν ένας πολύ καλός φίλος από τη βόρεια Ελλάδα έβαλε το κομμάτι τους "Krasi" και πραγματικά ενθουσιάστικα. Όταν λοιπόν κυκλοφόρησαν το Riza κι έκατσα με προσοχή και το άκουσα, αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό που ακούω είναι ωμό και πέρα για πέρα αληθινό. Δεν έδωσα βάση στις συνθέσεις, καθώς αρκετά τραγούδια είναι διασκευές, αλλά σκέφτηκα ότι είναι κάτι που δεν το έχει ξανακάνει κανείς και ότι οι V.I.C. το κάνουν τέλεια. Ακούγονται ζωντανοί, ακούγονται φρέσκοι και νομίζω ότι θα μείνουν για πάντα!
5) Radio Moscow - Magical Dirt
Ο άνθρωπος με το όνομα Parker Griggs είναι αυτός που βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το psychedelic 1970s rock δημιούργημα. Έχοντας ακούσει πάρα πολύ καλά τους τρεις πρώτους δίσκους δεν περίμενα ότι θα ακούσω κάτι διαφορετικό στο Magical Dirt, επομένως δεν περίμενα και ότι θα μου αρέσει τόσο πολύ. Οι συνθέσεις εδώ είναι σαφώς πιο γρήγορες και με περισσότερη ενέργεια, ενώ ανά σημεία είχα την αίσθηση ότι η μπάντα έπαιζε στο σαλόνι μου. Φοβερός ροκ δίσκος.
6) Evil Can Evil - Winter Rider
Οι Evil Can Evil είναι μια μπάντα από το Κεμπέκ του Καναδά και αυτό το άλμπουμ με έκανε πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό να πω «να ένα ωραίο συγκρότημα που ροκάρει πάρα πολύ καλά και σωστά». Τα riff τους έχουνε μπλουζ αισθητική με τέρμα γκάζια και τα τύμπανα είναι εξωφρενικά δυνατά και με απίστευτο γκρουβ. Η φωνή του τύπου έχει όσο γρέζι πρέπει και τη χρησιμοποιεί τέλεια. Είναι ένας πάρα πολύ καλός και δυνατός δίσκος.
7) Sadhus (The Smokin Community) - S/T
Αυτός ο δίσκος δεν αστειεύεται καθόλου, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Η μπάντα ακούγεται απίστευτα δεμένη, ο ήχος τους απίστευτα ζωντανός και τα τραγούδια τους το ένα να «ξερνάει» από μέσα του το άλλο. Μόλις δε αλλάξεις πλευρά στο βινύλιο και ξεκινήσει το "Stevaro", απλά ανοίγεις τα μάτια σου περισσότερο από την ένταση και τον τσαμπουκά. Από τις καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες και από τις καλύτερες live μπάντες.
8) Hark - Crystalline
Πάρε τους Torche, τους Red Fang, τους Clutch και τους High Οn Fire και βαλ' τους όλους μαζί να γράψουν δίσκο. Ύστερα πάρε τον Isaac από τους ISIS και βαλ' τον να τραγουδήσει. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και το άλμπουμ αυτό είναι τόσο heavy, ώστε δεν βρίσκεται τυχαία το όνομα του Kurt Ballou πίσω από την κονσόλα. Οι μπασογραμμές, μαζί με τα τύμπανα, λύνουν και δένουν και οι κιθάρες από μπροστά οργώνουν. Και τραγουδάει και ο Neil Fallon στο "Clear Light Of...".
9) Planet Of Zeus - Vigilante
Νομίζω ότι τα πολλά λόγια είναι περιττά για αυτήν εδώ την μπάντα. Νομίζω ότι κάθε δίσκος που θα βγάζουνε θα είναι καλύτερος, τουλάχιστον ένα σκαλί από τον προηγούμενο. Το γκρουπ ακούγεται απίστευτα δεμένο και οι συνθέσεις ναι μεν έχουνε ταυτότητα Planet Of Zeus αλλά έχουν ταυτόχρονα και κάτι το διαφορετικό, σε κάνουν να ψαρώνεις αμέσως. Θες η παραγωγή, θες εκείνο το grunge πέρασμά τους στο "No Tomorrow", θες το τραγούδι που κλείνει το Vigilante, "The Beast Within", που θα μπορούσε άνετα να είναι κομμάτι του πρώτου τους άλμπουμ; Πολύ ωραίος και ολοκληρωμένος δίσκος.
10) This Is Nowhere - Turn On, Tune Down, Drop D
Garage/psych rock με πραγματική ταυτότητα. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε ελληνική μπάντα μέσα στο 2014. Η ατμόσφαιρα, τα χαοτικά και πολλές φορές γρεζάτα και μελωδικά φωνητικά, οι κιθάρες με το fuzz να κυριαρχεί παντού και γενικώς το τρελό vibe που παίρνεις ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, είναι πράγματα που πραγματικά σε κάνουν να ξεφεύγεις. Και live το γκρουπ είναι απίστευτο. Ό,τι ακριβώς ακούς στον δίσκο, το ίδιο παίρνεις και στις συναυλίες τους.
{youtube}1Bh8SbIHhPQ{/youtube}
