Τα 13 καλύτερα εγχώρια άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει σε αντίστροφη μέτρηση, όπως τα ψήφισε η βασική μας συντακτική ομάδα. Βασικό συμπέρασμα ότι, παρά την καθίζηση της ελληνικής δισκογραφίας, εξακολουθεί να βγαίνει θαυμάσια μουσική...
13. ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ: Κενοί Χώροι [InnerEar]
Αποσπάσματα τυπικών ημερολόγιων μπορούν να δημοσιευθούν ανά πάσα στιγμή και με πάσα φυσικότητα. Η διαδρομή του δέκτη προς το περιεχόμενό τους είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Απ’ την άλλη, ημερολόγια σε μουσική γλώσσα εγείρουν προκαταβολικά ερωτήματα λόγων ύπαρξης: η διαδρομή προς το περιεχόμενο είναι από δύσκολη έως αδιέξοδη. Κι όμως, αυτή η πιο χαλαρή μουσική συνθήκη επιτρέπει στον Κτίρια Τη Νύχτα να εμπλουτίσει τη γλώσσα του πέραν της συνήθειας όσο είναι καιρός, κι ας θεωρείται το κολάζ ένας εύκολος τρόπος. Έστω και δια της πλαγίας δηλαδή, οι Κενοί Χώροι αποκτούν ευρύτερες συντεταγμένες αίσθησης σε σχέση με τους προκατόχους τους. Αν και για κάποιον λόγο με βάζουν σ’ εκείνο το τριπάκι του περιτυλίγματος ή μη, που μέχρι τώρα ουδόλως με είχε απασχολήσει... (Διονύσης Κοτταρίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Κτίρια Τη Νύχτα στον Βαγγέλη Πούλιο, κάνοντας κλικ εδώ
12. ΤΑΝΙΑΓΙΑΝΝΟΥΛΗ & PAULO CHAGAS: Forest Stories: Improvised Music For Piano And Wind Instruments [Rattle]
Ασφαλώς και υπάρχουν αναφορές, όσο και εκλεκτικές συγγένειες –στο μεγάλο φάσμα διεθνών κυκλοφοριών σύγχρονης δημιουργικής μουσικής που καλύπτουν συνήθως εταιρείες όπως η ECM και η ACT. Τίποτα όμως δεν επισκιάζει τελικά την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία των δύο συν-δημιουργών του Forest Stories: περισσότερο από το τι τους έχει επηρεάσει, μετράει εδώ το πώς συνδιαλέγονται. Μετράνε δηλαδή οι τρόποι με τους οποίους συνυπάρχουν, καθώς και η μη ευκλείδεια «γεωμετρία» που χτίζουν με τις αραιές ή πυκνές νότες, τα γεμίσματα, τα φόντα, ακόμα και με τα σημεία εκείνα όπου τα όργανα απλώς σταματούν να παίζουν κι εσύ μένεις (για κάποια δευτερόλεπτα) με την τελευταία τους ηχώ... (Χάρης Συμβουλίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος η Τάνια Γιαννούλη στον Βαγγέλη Πούλιο, κάνοντας κλικ εδώ
11. Κ.ΒΗΤΑ: Αντήχηση [Minos-EMI]
Κερδίζει ο Βήτα την παρτίδα κι ας μην πετάει τελικά παρά μόλις δυο-τρεις άσσους στο τραπέζι. Οι άσσοι είναι βέβαια τα “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα” και το “Μπλε Καφέ”, πολύ απλά και χωρίς πολυλογίες δύο από τα ωραιότερα τραγούδια στην καριέρα του. Προϊόντα εκείνης της λυρικής, μετα-ρομαντικής οπτικής του στη συναισθηματική γεωγραφία μιας σύγχρονης Δυτικής μητρόπολης (ναι, στη δική μας κλίμακα αυτό είναι πια η Αθήνα), με εξαιρετικούς στίχους, έξυπνες μουσικές/ενορχηστρωτικές ιδέες –το δεύτερο περισσότερο– και μια γενικότερη αισθητική στο μεσοδιάστημα Στέρεο Νόβα και Άγριας Χλόης...(Χάρης Συμβουλίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Κάπα Βήτα στην Αναστασία Τουρούτογλου, κάνοντας κλικ εδώ
10. MELENTINI: Explosions Around, The Desert Inside [Restless Wind]
Μπορεί να γέμισε ο (ελληνικός και διεθνής) δισκογραφικός τόπος με γυναικείες φωνές κινούμενες σε ένα ιδιόμορφο μεταίχμιο μεταξύ folk, dark και ποπ, αλλά στο Explosions Around, The Desert Inside δεν ξεχωρίζουν μόνο οι καλές προθέσεις, ξεχωρίζουν και οι συνθέσεις. Και θα την πω τη μαύρη την αλήθεια μου: μου αρέσει η γενικότερη καλλιτεχνική περσόνα την οποία έχει στήσει η συγκεκριμένη κορασίδα, γιατί δεν μπάζει νερά από παντού. Ρομαντισμός και φθινοπωρινά χρώματα αντανακλώνται λοιπόν όχι μόνο στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών, όπως και στις promo φωτογραφίες και στο αισθητικό σκέλος της συσκευασίας του δίσκου. Καλό σημάδι. Αν μη τι άλλο, δείχνουν μια δημιουργό που ξέρει τι θέλει να κάνει... (Στυλιανός Τζιρίτας)
*διαβάστε τι είπε φέτος η Melentini στον Χάρη Συμβουλίδη, κάνοντας κλικ εδώ
9. ΛΕΩΝΙΔΑΣΚΑΒΑΚΟΣ: Beethoven Violin Sonatas [Decca Classics]
Θα το είχαμε έστω ακούσει, αν δεν μας πρόφταναν τα νέα για τη Grammy υποψηφιότητά του; Όχι. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να αποδεικνύει ένα σοβαρό πρόβλημα με όσους ασχολούνται με τη μουσική στην Ελλάδα σε επίπεδο δημόσιου λόγου, όπως κι αν (αυτο)προσδιορίζονται –γραφιάδες, κριτικοί, bloggers, ξέρω 'γω τι: μια ισχυρή, κυρίαρχη τάση να ταυτίζεται η μουσική αποκλειστικά με το ποπ/ροκ και ολίγον ηλεκτρονικό φάσμα, λες και δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτό... Ο Καβάκος αντιμετωπίζει λοιπόν εδώ τις 10 σονάτες του Μπετόβεν για βιολί. Σε μια προσπάθεια που ναι μεν φροντίζει και για το γκλάμουρ σε ορισμένες πτυχές του «σερβιρίσματος» –απηχώντας ίσως την αμηχανία ενός Έλληνα στη Decca Classics– σε κάθε όμως περίπτωση προσφέρει πολύ περισσότερα από τη ματιά ενός διακεκριμένου σολίστ. Συναισθάνεσαι εδώ, όσο ποτέ άλλοτε, τον Καβάκο ως μουσικό: ως ενδελεχή μεν σπουδαστή του Μπετόβεν μα όχι τρομοκρατημένου απέναντι στο μεγαλείο του· ως έναν άνθρωπο ικανό να παντρέψει την απαραίτητη δεξιοτεχνία με έναν γλυκύτατο, προσωπικό ήχο, ο οποίος κερδίζει σε βάθος και χρωματισμούς από την πανάξια συνοδεία του Enrico Pace στο πιάνο... (Χάρης Συμβουλίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Λεωνίδας Καβάκος στη Laurie Niles, κάνοντας κλικ εδώ
8. MONSIEURDOUMANI: GrippyGrappa [ανεξάρτητη έκδοση]
Το ενδιαφέρον με αυτή τη δουλειά εδράζεται στο γεγονός ότι αντλεί τη σημειολογία της από την παράδοση με τρόπο σύγχρονο και συνάμα δημιουργικό. Σέβεται το παρελθόν, δεν το απλώνει σαν αφορμισμένο πατσά. Δανείζεται (μιας και οι 11 από τις 13 συνθέσεις είναι διασκευές κυπριακών παραδοσιακών τραγουδιών) σχήματα και μελωδίες, περάσματα και έννοιες, ενορχηστρώσεις και ρίμες. Διατηρεί την πλούσια ντοπιολαλιά χωρίς περικοπές και εννοιολογικά συμπλέγματα. Και κατορθώνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο σύγχρονο και στο δυτικότροπο ή στο ανατολικό με τρόπο γκρουβάτο, καλοπαιγμένο, άρτιο σε επίπεδο ηχητικής επεξεργασίας και άμεσα δοσμένο απέναντι σε αυτόν που ακούει και πιθανώς –ελέω κυπριακής διαλέκτου– δεν καταλαβαίνει γρι... (Γιάννης Ιωάννου)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Αντώνης Αντωνίου των Monsieur Doumani στον Διονύση Κοτταρίδη, κάνοντας κλικ εδώ
7. J. KRISTE, MASTER OF DISGUISE: The Age Of Now [Λουβάνα]
Ειδικά τα ψυχεδελικά μέρη διαθέτουν κάτι από την ντάγκλα της ανατολικής Μεσογείου, αντί να αγναντεύουν εμμονικά προς τη βλάστηση του αγγλοσαξονικού βορρά. Κι ακόμα καλύτερα, αυτή η αίσθηση περνάει στο σώμα των τραγουδιών αντί να απομονώνεται σε συγκεκριμένες περιοχές τέτοιας λειτουργικότητας, δίχως να επισκιάζει την καθαρότητα της μελωδίας και την πρόσβαση προς εκείνη. Βάζω εδώ προσωπικό αστερίσκο, ο οποίος γράφει πως θα ευφραινόμουν περισσότερο εάν και οι μελωδίες ξεστράτιζαν παρομοίως προς τη γεωγραφική περιοχή μας. Βάζω κι έναν όχι και τόσο προσωπικό, να αναρωτιέται εάν η φωνή του Μουμτζή δύναται να υποστηρίξει πλήρως την πληθωρικότητα του εγχειρήματος. Πέραν τούτων, πάντως, βάζει κάτω ανά πάσα στιγμή και ώρα εννιά και μισό στα δέκα από τα αποκαλούμενα εναλλακτικά άλμπουμ των καιρών μας, εγχώρια ή διεθνή, άσχετα με το πόσοι θα τ' ακούσουν –και ναι, το θέτω ανταγωνιστικά... (Διονύσης Κοτταρίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο J. Kriste Master Of Disguise στον Διονύση Κοτταρίδη, κάνοντας κλικ εδώ
6. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & BMOVIES: Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί [InnerEar]
Τι διαφορετικό λοιπόν μουσικοτροπεί ο Παύλος Παυλίδης στις Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί σε σχέση με το κομψό reboot του Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα; Σε πρώτη ακρόαση σχεδόν τίποτα. Παραμένει ταξιδευτής του μυαλού και των αισθήσεων σε mid-tempo ράγες ("Λαθρεπιβάτης")· τη μια στιγμή δευτεραγωνιστής σε φλούο, αναπόδραστες ερωτικές συνευρέσεις ("Το Ατελιέ"), την άλλη –εκούσιο– έρμαιο των στοιχείων της φύσης, σωματοποιώντας την πιο ποθητή εποχή της φύσης αφτιασίδωτα και λιτά, χαρίζοντας στις λέξεις μυρωδιά και γεύση ("Το Καλοκαίρι"). Είναι δε τόσο πηγαία η έκφραση, τόσο διεισδυτική η παρατήρηση και τόσο αιφνιδιαστικά βιωμένα τα καρέ των τραγουδιών, ώστε, ενώ φαινομενικά όλα ρέπουν στο νωχελικό, ακίνδυνο και εν πολλοίς ανώδυνο, στη στροφή σκάνε ροκ εν ρολ πυροτεχνήματα. Το κελαρυστό "Θα 'Ρθει Μια Μέρα", ας πούμε, συνιστά τυπικό δείγμα μιας καλώς εννοούμενης radio-friendly τραγουδοποιίας αντάμα με το "Τόσο Κοντά", το οποίο σχεδόν παίρνεις όρκο πως πρέπει να φώλιαζε σε κάποιο αραχνιασμένο master tape του 2ου δίσκου των Σπαθιών... (Ζαννής Βούλγαρης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Παύλος Παυλίδης στον Μιχάλη Τσαντίλα, κάνοντας κλικ εδώ
5. HARRISLAMBRAKISQUARTET: Meteora [Artway-Τεχνότροπον]
Πώς να ξεμακρύνεις, να εμπλουτίσεις, να γίνεις λεπτομερής, ξεκάθαρος και την ίδια στιγμή να διαφυλάξεις μέχρι κεραίας το κλίμα; Αγκαλιά δεν πάνε τούτα; Συνήθως... Κι εδώ οι προθέσεις του κουαρτέτου λαλάνε από νωρίς. Λαλάει το νέϋ του Λαμπράκη, το οποίο μετεωρίζει γνώριμα βουκολικά θέματα –μια πιο κοντά για να τα ξεχωρίζεις ολοσχερώς και μια μακριά, τόσο που να νομίζεις πως αλλάζουν μορφή. Αυτή τη φορά δε με τις διαδρομές πιο ευκρινείς, πιο πυκνές, πιο γοητευτικές, πιο μακρινές. Αν και σε επίπεδο ακροατικής αντίληψης οι μεταβάσεις είναι γρήγορες, είναι και υποδειγματικά φυσικές. Τα δημιουργικά φίλτρα ακυρώνουν στην πράξη τη θεωρητική απόσταση μεταξύ βουκολικών σκοπών και free περασμάτων κι εκεί ανάμεσα ο Λαμπράκης εμπλουτίζει συνεχώς την κατακτημένη λαλιά του... (Διονύσης Κοτταρίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Χάρης Λαμπράκης και το κουαρτέτο του στον Μιχάλη Τσαντίλα, κάνοντας κλικ εδώ
4. ROTTING CHRIST: ΚατάΤονΔαίμοναΕαυτού [Season Of Mist]
Δεν ξεμπερδεύεις λοιπόν εύκολα με τον καινούργιο δίσκο των Rotting Christ. Κι όχι επειδή χρειάζεται πολλά ακούσματα για να σε πιάσει, όπως λέμε –κλασικό επιχείρημα όταν κλαίμε τα λεφτά μας για άλμπουμ τα οποία περιμέναμε με αδημονία... Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα διότι διαθέτει κι άλλα επίπεδα εκτός από τα πρωτογενή. Το black το αλέθει, βάζει κι έναν βόστρυχο από epic, κλίνει ιδιότυπα (και χωρίς να προδίδει τις ωμές αρχές του) προς το prog, κρατεί τα καλά στοιχεία της folk όπως αναζωπυρώθηκε σε πρόσφατα χρόνια μέσα από το metal και εν τέλει φτιάχνει το καλύτερο δυνατό προφίλ για μια μπάντα με τόσους δίσκους πίσω της. Δημιουργικοί, πατώντας στις κατακτήσεις του Aealo (αλλά και της Θεογονίας) οι Rotting Christ προχωρούν, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Εύγε! (Στυλιανός Τζιρίτας)
3. ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ.: Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό [Ανούσια Ένταση/InnerEar]
Θα έχετε βέβαια ακούσει την καραμέλα της εποχής μας, ότι η κρίση «θα βγάλει ξανά σπουδαία καλλιτεχνικά έργα» μπλα μπλα μπλα (λες και θα πατούσαμε ένα κουμπί και θα βάζαμε μυαλό ως κοινωνία). Οι Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό είναι το πρώτο μουσικό έργο που αναφέρεται άμεσα ή έμμεσα στο πώς άλλαξε η ζωή μας και έχει κάτι να πει. Ακριβώς γιατί προέρχεται από ανθρώπους οι οποίοι είχαν κάτι να πουν και χωρίς να περιμένουν μια κρίση να τους τσουρουφλίσει τον πισινό. Το CD κόβεται λοιπόν στο μοντέλο του κέρματος της μίας δραχμής (το θυμάστε, με το καραβάκι)· στο βιβλιαράκι ο Καποδίστριας μας κλείνει με νόημα το μάτι· στο "Ποτέ Δεν Ήμουν Μόνος Τελικά" η λέξη «συνιστώσες» δεν εκτείνονται έτσι τυχαία από το υπερπέραν ως τα σκατά. Αφήστε δε τα "Βράδια Της Κρίσης". Με την αναφορά στον καπηλευτικό πασοκισμό των μπαξέδων και τον βαθιά, βαθύτατα πολιτικό στίχο «μαζί τα φάγαμε απ' τον κώλο, μωρό μου». Είναι αλλιώς να σου λέει ένας Κερκυραίος ότι δεν θα κλάψει τις αξίες της Δύσης, έχε το υπ' όψιν. Δεν έγραψε το ίδιο η νεοελληνική ιστορία για τα Επτάνησα, όπως έγραψε για τη Ρούμελη, τον Μωριά ή τον θεσσαλικό κάμπο... (Χάρης Συμβουλίδης)
*διαβάστε τι είπε φέτος ο Παντελής Δημητριάδης των Κόρε.Ύδρο. στον Διονύση Κοτταρίδη, κάνοντας κλικ εδώ
2. MOHAMMAD: Som Sakrifis [PAN]
Δικαιούμαστε άραγε, περιπλανώμενοι στην εντροπία του πειραματισμού τους, να χαράξουμε ανάλογα, μιλώντας λ.χ. για το κατευόδιο μιας κοινότητας κόντρα στο μεταφορικό ξόδι για τον Άνθρωπο του Διαμερίσματος; Για τον κλαπατσίμπαλο αποχαιρετισμό «ενός από μας» έναντι στο επιφανειακά βουβό, υπόγειο αντίο προς κάποιον μυστηριώδη συνάνθρωπο σε μια από τις αναρίθμητες Δυτικές πολυκατοικίες; Έχουν τέτοιες σκέψεις αντίστοιχη βαρύτητα με εκείνες της δισκογραφικής του εγχώριου τρίο, η οποία διείδε στο Som Sakrifis έναν μουσικό συγγενή της κινηματογραφικής λογικής του Béla Tarr, όπως λ.χ. αποτυπώθηκε στις Αρμονίες του Βερκμάιστερ (2000); Ή με αυτές άλλων, για υφολογική συγγένεια με τις βαθιά μεταφυσικές ηλεκτρακουστικές συνθέσεις του Iancu Dumitrescu; Οι Coti K., ILIOS & Νίκος Βελιώτης δεν φτιάχνουν δίσκους προσφερόμενους για εύκολες απαντήσεις έτσι όπως απλώνουν (αντίστοιχα) κοντραμπάσο, γεννήτριες και τσέλο προς μια απειρία ηχητικών κατευθύνσεων. Αντιθέτως μάλιστα, δείχνουν να τροφοδοτούνται από (και να τροφοδοτούν με τη σειρά τους) αέναα ερωτήματα, η απάντηση στα οποία εναπόκειται στον δέκτη και όχι στον πομπό –πρόκειται άλλωστε για παγιωμένη αισθητική θέση του πειραματικού χώρου... (Χάρης Συμβουλίδης)
1. MAYROOSEVELT & ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Μουσική Σε Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου [Ιανός]
Και επειδή ακριβώς ο λόγος του Χριστιανόπουλου είναι τόσο ιδιαίτερος, η Roosevelt προέβη σε μια πολύ έξυπνη κίνηση: επένδυσε, δεν μελοποίησε· κάρφωσε πρόκες ήχου, αλλά –επίτηδες– δεν σταθεροποίησε τη φόρμα. Και σ' έναν δίσκο όπου γίνεται εύκολα φανερή η προσοχή ακόμα και στις λεπτομέρειες της έκδοσης ή του πακεταρίσματος, αρνήθηκε εξ αρχής να προσδώσει σώνει και καλά όσα στοιχεία την έχουν χαρακτηρίσει από το Panda (A Story About Love And Fear) και στο εξής. Αντιθέτως, προσπάθησε να μείνει σε μια εσωτερική θέση σε σχέση με το έργο του Χριστιανόπουλου και να μη δώσει μεγαλύτερη χροιά από την ίδια τη βαρύτητα των λέξεων.
Έτσι, το πιάνο της May Roosevelt και η χαρακτηριστική της θερεμίνη παρελαύνουν εδώ ως ηχητικά τοπία πίσω από τους λόγους του ποιητή (σημειώστε ότι οι απαγγελίες γίνονται από τον ίδιο, στοιχείο εξαιρετικά σημαντικό για την αποτίμηση του δίσκου), περισσότερο λειτουργώντας ως field recordings κάποιας αστικής λεωφόρου, στην ευθεία της οποίας ξεπηδούν μέσα από ραδιόφωνα αυτοκινήτων, παράθυρα ωδείων και ηχεία μεσοαστικών σαλονιών. Συνεισφέροντας όχι την ανάπτυξη κάποιας μελωδίας ή τη συγκρότηση ενός τραγουδιού, μα ως ήχοι που μπλέκονται στ' αυτιά μας με τους άνευ νότας κυματισμούς των ήχων της καθημερινότητας. Ιδιαίτερα τα "Όταν Σε Περιμένω" και "Όλο Και Πιο Πολύ" στέκουν ως μικρά ρουμπίνια στο πολύθαμπο αυτό κόσμημα που ποίησε η May Roosevelt... (Στυλιανός Τζιρίτας)
*διαβάστε τι είπε φέτος η May Roosevelt στον Μιχάλη Τσαντίλα, κάνοντας κλικ εδώ
