Πλάκα-πλάκα, τα Ακροαστικά συμπληρώνουν έναν χρόνο «άρρωστης» ύπαρξης. «Άρρωστης» εξ’ ορισμού λόγω ονοματοδοσίας, «άρρωστης» και ελέω χρονικών, οπτικών και επί του περιεχομένου παλινωδιών οι οποίες μπορούν να αναχθούν εξ’ ίσου σε επαγγελματικό φόρτο του γράφοντα όσο και στη νευρωτική σχέση του με την πλήρη απραξία –οξύμωρο κι όμως αληθές. Ακολουθεί μίνι απολογισμός και στοχοθεσία…
Λίγο πριν την εκκίνηση της στήλης, τον προηγούμενο Μάρτη, δεν με απασχόλησε διόλου η παρουσίαση της. Όταν έχεις κάτι να πεις, το λες και κρίνεσαι στην πορεία απ’ τα λεγόμενα σου –συνεπώς μανιφέστα, εισαγωγές και λοιποί διαφημιστικοί πρόλογοι κόπηκαν με συνοπτικές. Σήμερα δεν ξέρω αν είχα δίκιο. Η ανάγκη για ξεκαθαρίσματα που μου προέκυψε στην πορεία δείχνει μάλλον το αντίθετο.
Ακροαστικά, λοιπόν, όπως η σχέση μας με τον κόσμο μέσω του ήχου σε πρώτο επίπεδο και μέσω του λόγου και της μουσικής σε δεύτερο. Ακροαστικά, όπως η σχέση μας με το άστυ και κυρίως με τους ανθρώπους που το μοιραζόμαστε. Ακροαστικά, βεβαίως, όπως και τα προεόρτια της βρογχοπνευμονίας (με την οποία παρεμπιπτόντως συναντιέμαι δυο-τρεις φορές τον χρόνο), διότι το να γράφεις για μουσική –ειδικά εντός των συνόρων– πολλές φορές θεωρείται (από αρκετούς) ως κάποιου είδους πάθηση. Εντός αυτού του πλαισίου η στήλη ασχολήθηκε, ασχολείται και θα ασχολείται μέχρι να μας τελειώσει με τη φύση του ήχου σε συνάρτηση με τον άνθρωπο, με την εξέλιξη της μουσικής, με την εξέλιξη της αντίληψής μας για τη μουσική, με τη μουσική ως έκφραση αισθητικής μα και με τη μουσική ως κοινωνική διεργασία και φορέα σχέσεων. Απ’ το εγχώριο στο παγκόσμιο κι απ’ το παγκόσμιο στο εγχώριο, για να το τοποθετήσω και γεωπολιτισμικά…
Εξ’ αρχής γνώριζα πως όλα ετούτα δεν αφορούν πολλούς, απ’ την άλλη υπολόγιζα πως δεν αφορούν και λίγους. Τα νούμερα αναγνωσιμότητας, εξ’ όσων μπορώ να γνωρίζω, κινήθηκαν με περίπου αυτή τη λογική –κάποιες φορές μάλιστα έτειναν να διαψεύσουν θετικά τις αρχικές μου προσδοκίες. Εδώ σημειώνω εντόνως ότι ούτε τη μπλογκοκουλτούρα συμμερίζομαι, ούτε γενικότερα μου λέει κάτι η φάση «γράφω για την πάρτη μου». Συνεπώς οι αριθμοί με ενδιαφέρουν, δίχως ωστόσο να λένε και τίποτα από μόνοι τους. Εάν δε τα προσωπικά μου ζητήματα δεν σαμποτάριζαν τη σταθερή παρουσία νέου κειμένου κάθε δεύτερη Πέμπτη (όπως έπρεπε), ίσως τα πράγματα να ήταν ακόμα καλύτερα. Αυτά με τις ευλογίες…
Εκεί που η στήλη απέτυχε, αν όχι παταγωδώς τότε σε μεγάλο βαθμό, είναι ο τομέας της διάδρασης. Και η αποτυχία φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη απ’ τη στιγμή που η διάδραση υπήρξε απ’ την πρώτη στιγμή ο κύριος στόχος της. Δεν ξέρω αν κάποιοι το θυμάστε, αλλά τα πρώτα Ακροαστικά συμπίπτουν πάνω-κάτω χρονικά με τη νέα πλατφόρμα του Avopolis, η οποία από τότε προσφέρει τη δυνατότητα σχολιασμού των κειμένων. Η μεγάλη μου φιλοδοξία, λοιπόν, ήταν η δημιουργία μιας κοινότητας ανθρώπων, οι οποίοι θα αντάλλασσαν απόψεις όχι μόνο για τους δίσκους που γουστάρουν, μα και για τον ευρύτερο ρόλο που παίζει η μουσική στις ζωές τους και στις ζωές των άλλων –άλλωστε η μουσική είναι ένας απ’ τους τρόπους που διαθέτουμε για να καταλαβαίνουμε τον κόσμο. Τα εκάστοτε κείμενα υποτίθεται ότι θα λειτουργούσαν ως αφορμή –δεν τα κατάφεραν. Αυτά και με τους ευσεβείς πόθους…
Δεν προετοιμάζω καμιά έξοδο, σκοπεύω να συνεχίσω τα Ακροαστικά τουλάχιστον μέχρι το προσεχές καλοκαίρι δίχως κενά εκτός προγράμματος και με πιο προσεγμένη θεματολογία και κείμενα –εκδότη και αρχισυντάκτη επιτρέποντος βεβαίως. Ωστόσο, εν καιρώ η ύπαρξή τους είναι απόλυτα εξαρτημένη απ’ τη συμμετοχή των αναγνωστών. Όσο με ενδιαφέρει η γραφή σε επίπεδο ατομικής έκφρασης, άλλο τόσο και περισσότερο αναζητώ τον δημόσιο διάλογο, την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων. Και ποσώς με απασχολεί το πώς ακούγονται αυτά τα τελευταία…
Τα λέμε σε δυο Πέμπτες, γιατί έχω και χρωστούμενα.
Δ.
