Γιώργος Φακίνος: Η συναυλία των Nine Inch Nails στο Θέατρο Βράχων, στις 20 Ιουλίου 2009

 

Καθώς μιλάμε για μία τόσο προσωπική επιλογή, όπου το αντικειμενικό δεν παίζει σαν πιθανότητα και επειδή πάντα κάνω/διοργανώνω πράγματα που μου αρέσουν ή αγαπάω, το να επιλέξω κάποια δική μου παραγωγή, συναυλία ή event θα ήταν η εύκολη λύση. Αλλά ταυτόχρονα θα ήταν σαν να ρουφάω το ίδιο μου το καυλί. Αντίθετα λοιπόν, σαν κορυφαίο μουσικό γεγονός της 18ετίας, θα επιλέξω κάτι που δεν διοργάνωσα εγώ, αλλά θα ήθελα πολύ να είχα κάνει: Nine Inch Nails στην Αθήνα, στο Θέατρο Βράχων, στις 20 Ιουλίου 2009.

 

Επισημαίνω πως είναι μια επιλογή που μου έρχεται εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να κάτσω να δω τα εισιτήριά μου ή τις λίστες μου όλων αυτών των χρόνων, για να καταλήξω σε μία πιο «by the book» ίσως επιλογή. 

 

Μόλις είχα μάθει ότι θα έρθουν οι NIN στην Ελλάδα δεν το πίστευα... Ωραία, λέω, θα γλιτώσω και τα αεροπορικά (τους είχα δει άλλες 3 φορές από το 1999 και μέχρι τότε, σε Παρίσι και Λονδίνο, και όποτε γυρνούσα Αθήνα δυσκολευόμουν να μεταφέρω σε λέξεις αυτό που είχα δει). Το συγκεκριμένο tour ονομαζόταν Wave Goodbye Tour, γιατί υποτίθεται πως θα ήταν η αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους (λίγα χρόνια μετά αυτό αναιρέθηκε και το Goodbye δεν ήταν και τόσο goodbye). Αγόρασα το εισιτήριό μου και η pre show ιεροτελεστία είχε αρχίσει.

 

Άκουγα μόνο ΝΙΝ στο σπίτι (πράγμα που δυσκόλευε και τα DJ sets μου εκείνον τον καιρό καθώς δεν έδινα σημασία σε άλλες μουσικές) και προπαγάνδιζα τη συναυλία μέσω MySpace, σε γνωστούς και άγνωστους, βασιζόμενος στα live τους που είχα δει τα προηγούμενα χρόνια. Όταν έφτασε η μέρα και μπήκα τελικά στο θέατρο (με μπλουζάκι NIN που είχα αγοράσει από συναυλία τους στο Brixton Academy πριν χρόνια) όλα αυτά τα φώτα που κρέμονταν σε τόσο χαμηλό ύψος, σου έδιναν μια space κλειστοφοβική αίσθηση, κι ας ήμασταν σε ανοιχτό χώρο. Proper. 

 

Ο Alec Empire των Atari Teenage Riot έπαιξε και δεν άγγιξε (και τον γουστάρω πολύ να φανταστείς) και το ίδιο συνέβη και με τους Jane's Addiction, που ήταν και από τα αγαπημένα μου γκρουπ στα τέλη των 1980s/αρχές 1990s (μνημείο το Ritual De Lo Habitual). Τελικά, λέω, κανείς δεν πρέπει να τολμάει να ανοίγει τις συναυλίες των NIN. 

 

Μετά, όλα χάθηκαν και η συναυλία των NIN νόμιζα πως κράτησε 5 λεπτά. Η setlist ήταν βγαλμένη σαν να την είχε διαλέξει κάποιος fan τους ("Terrible Lie", "Burn", "Gave Up", "Wish", "Mr Self Destruct", "I'm Afraid Of Americans", "The Becoming", "Head Like A Hole", "The Hand That Feeds", "Survavalism" είναι μόνο μερικά που έπαιξαν), η Selin δίπλα μου δεν με είχε ξαναδεί έτσι, το απίστευτο lightshow ήταν σαν να έκανε σεξ με τη μουσική, ο Trent Reznor ήταν ο απόλυτος θεός, τα υπόλοιπα κωλόπαιδα που είχε στη σκηνή συμπλήρωναν κατάλληλα την εικόνα και στο encore: "Hurt". Πολύ απλά, το καλύτερο encore ever. Δες το στο YouTube και θα καταλάβεις.

 

Μετά το live, ήμουν σαν χαμένος από αυτό που είχα δει. Κατάφερα να μπω backstage και είδα τον Reznor. Δεν του μίλησα. Πήγα στο μπαρ που έκλεινε, παρήγγειλα άλλο ένα τζιν με σόδα και έφυγα.